Saturday, June 8, 2013

ေျမာင္းထဲေရာက္ ပ်ားရည္စက္ကေလး


အက်ႌတစ္စုံလဲလိုက္သည္ႏွင့္ ေျမြအေရခြံလဲလိုက္သလို မ်က္ႏွာ အမူအရာ၊ ေလယူေလသိမ္း၊ အေျပာအဆို အားလုံးမ်က္စိလည္သြားေအာင္ ဖမ္းစားေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ ဟန္နီကိုမယုံသလို ထပ္မံေငးၾကည့္ေနမိသည္ မွာ ဒီတစ္ႀကိမ္ ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္း ပင္ မသိ။ မေဟာ္ဂနီေရာင္ဆံပင္ေတြ ကလြဲ၍ အားလုံး ကို အသစ္တစ္ဖန္ ဖန္တီးျပဳျပင္လိုက္ႏိုင္ေသာ ထိုမိန္းကေလးကို ေက်ာ္မင္း လက္ ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ အ့ံအားသင့္ ခ်င္ေနၿပီ။ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္မာယာမ်ားျဖင့္ လွည့္ ပတ္တတ္ပုံရေသာ ထိုမိန္းကေလး သည္ အခုေတာ့လည္း အျပစ္ကင္း သည့္ မိန္းမပ်ဳိေလးလို သူ႔ကားထဲ စီးနင္းလိုက္ပါရင္း နံေဘးမွ ဧည့္ သည္အမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနသည္။ လယ္သူမႀကီး ဟန္ပန္ျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဘီးဆံပတ္အႀကီးႀကီးပတ္လ်က္ ဖားဥစြဲေနေသာ ခ်ည္သားအက်ႌ အျဖဴ၊ ေနေလာင္ ထားေသာ အသား အေရတို႔ႏွင့္ ကြမ္းေလးတၿမဳံ႕ၿမဳံ႕ဝါး လ်က္ ဟန္နီကို စကားေတြ အားရ ပါးရေျပာေန သည္။ အေဖာ္လိုက္ လာပုံရေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္က ေတာ့ ကားျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေန ရေသာ ရန္ကုန္ ႐ႈခင္း ကို အားရပါးရ ေငးေမာရင္း အသံတိတ္ႏႈတ္ဆိတ္ ေနသည္။
 ”ေတာ္ေသးတာေပါ့ စိုးစိုးရယ္၊ ညည္းလာႀကိဳေပလို႔၊ ညည္းသူငယ္ ခ်င္းမိႏွင္းအေၾကာင္းေတာ့ ေတြး လိုက္တိုင္း ငါ တကယ့္ကို စိတ္တိုင္း မက်ဘူး။ ဘယ္ႏွယ့္ ကိုယ့္အေ ဒၚ တစ္ေယာက္လုံးလာတာေတာင္ ကားဂိတ္လာမႀကိဳႏိုင္ရေအာင္ သူ႔ လုပ္တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံက ဘာ ေတြခ်ဳပ္တဲ့စက္႐ုံမို႔ ဒီေလာက္အလုပ္ မ်ားရတာတုံး။ ေျပာရင္း တကယ္ အူယားတယ္။ ရြာ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္ျပန္လာရင္လည္း ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြပါတာ မဟုတ္ဘူး။   ပိုက္ဆံေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားကို ျခစ္ကုပ္စုၿပီး ရြာကို ႏွစ္ႏွစ္မွ တစ္ ေခါက္ သာ အေရာက္ျပန္ေနတာ။ ေတြ႕လိုက္ရရင္ လူကပိန္လို႔ခ်ဳံးလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာတစ္ကြက္ မေတြ႕ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း ေျပာလိုက္ တယ္။ ညည္း ရြာကို ျပန္လာမေနနဲ႔၊ စိုးစိုးလိုပဲ ပိုက္ဆံသာ မ်ားမ်ားရွာၿပီး ပို႔လိုက္လို႔”
 အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဟန္နီကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ထပ္မံေငးၾကည့္ ရင္း
   ”ငါ့တူမကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္ၾကည့္ တကယ့္ကို ၿမိဳ႕သူေလး လိုပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း မတင္စိန္က ေျပာတာ”
    ”အေမက ဘာေျပာလို႔လဲ၊ ဟင္ …ေဒၚေလး”
 သူတို႔ေျပာစကားအရ စိုးစိုးဆို တာ ဟန္နီနာမည္ရင္းျဖစ္ပုံရၿပီး မတင္စိန္ဆိုတာကေတာ့ ဟန္နီ႔ အေမ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကားကို ဂ႐ုတစိုက္ေမာင္းရင္း သူတို႔စကားသံ မ်ားကို ထပ္မံနားစြင့္လိုက္သည္။”ေၾသာ္ သူ႔သမီးေလး သိတတ္ လိမၼာေၾကာင္း၊ ေငြရွာေကာင္း ေၾကာင္းေတြေပါ့။ သမီးမိန္းကေလး ဆိုတာ မိေဝးဖေဝးေနရၿပီး ကိုယ့္   ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္ပုံ မေပၚရင္၊ ကိုယ္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္း ကို ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ မီးလိုပဲသူတို႔အပူေတြက လူႀကီးေတြ ကို လာလာဟပ္တယ္ေ လ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သမီးဆိုး၊ သမီးမိုက္ ေတြကို မီးနဲ႔တူတယ္လို႔ ေရွးလူႀကီး ေတြက ေျပာတတ္ၾကတာ။ ညည္း ကေတာ့ မိဘကို လုပ္ေကြၽးေနတဲ့ သမီးေလးမို႔ ထီးလို အားကိုးရတဲ့ သမီးမ်ဳိးေပါ့ေအ။ မတင္စိန္ကလည္း မိဘကိုသိတတ္၊မိသားစုကိုလည္း လုံၿခဳံေအာင္ အရိပ္ရေအာင္ ထီးလို ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္တဲ့ သမီးေလးဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူတာေပါ့။ အမယ္ေလး၊ ညည္းအေၾကာင္းမ်ား ေျပာရလို႔က ေတာ့ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့႐ုံမကဘူး။ ဟင္း …ဟင္း …တစ္ခါ တေလ ေရေသာက္ဖို႔ပါ ေမ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း မွန္တာေျပာရရင္ မတင္စိန္ ကို သိပ္အားက် တာ။ မိႏွင္းတစ္ ေယာက္ကိုလည္း ညည္းလိုပဲ ျဖစ္ေစ ခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ေလး ဘာေလး အဆင္ေျပရင္ မိႏွင္းကို ကူညီပါဦး စိုးစိုးရယ္”
 အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ စကား ေၾကာင့္ ဟန္နီ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံး ေယာင္သဲ့သဲ့သန္းသြားသည္ကို ကားမွန္ထဲမွ ေက်ာ္မင္းျမင္ျဖစ္ ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးသည္။”သမီးတို႔ ကုမၸဏီက လူသစ္ တိုးေခၚဖို႔ အစီအစဥ္မ ရိွေသးလို႔ပါ ေဒၚေလးရယ္၊ တကယ္လို႔ လူထပ္ ေခၚရင္ေတာ့ ႏွင္းရည္ကို ေျပာျပ လိုက္ပါ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူက လုပ္ခ်င္ ဦးမွ၊ အလုပ္လည္း ေျပာင္းခ်င္ဦးမွာ ပါ”
 ဒီတစ္ခါ ဟန္နီ႔စကားသံကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္ ဟက္ခနဲအသံထြက္ မရယ္မိေအာင္ သူက မနည္းထိန္း ခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ ဘာတဲ့၊ ကုမၸဏီက လူသစ္တိုးေခၚဖို႔ ဆိုပါလား။
 ”မလုပ္ခ်င္လို႔ ရမလား။ ဒီေကာင္မ မိႏွင္းက အင္မတန္ ေျပာရဆိုရ လက္ေပါက္ကပ္တယ္။ ညည္းအလုပ္ ကိစၥထူးရင္သာ အေဒၚကိုေျပာ။ မိႏွင္းကို ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ ဘာမွမပူနဲ႔။ အေဒၚ့တာဝန္ပဲ ထား”
 ဟန္နီက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ ျပကာ သူ႔ပခုံးကို လွမ္းတို႔ရင္း
 ”ဒါနဲ႔ ဦးေက်ာ္ႀကီး အခု သမီး အေဆာင္ကိုပဲ ပို႔ေပးေနာ္။ မနက္ ျဖန္လည္း သမီးက အလုပ္ဆင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ ေနလို႔။ အဲ့ဒါ ဦးေက်ာ္ႀကီးလည္း ဧည့္သည္ေတြကို ဘုရားစုံအျပင္ ဘယ္လိုက္ပို႔ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ စဥ္းစားထားဦး။ကားက တစ္ေနကုန္ ယူထားမွာဆိုေတာ့ ကားခကိုေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း နာရီနဲ႔ ပဲတြက္ၿပီး ေပး မယ္။ ေစာေစာသာ လာခဲ့ေနာ္” ဟန္နီစကားကို အသိအမွတ္ ျပဳသလို ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း ကား မွန္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ သူနဲ႔မ်က္လုံး ခ်င္းဆုံေတာ့ စူးရွေတာက္ပၿမဲျဖစ္ ေသာ ဟန္နီမ်က္ဝန္းထဲမွ လိပ္ျပာလုံ ရဲတင္းမႈတကယ္ရိွေနတာလားဟု လိုက္ရွာမိစဥ္ မ်က္ခုံးပင့္ျပရင္း ခပ္မဲ့မဲ့ေလး ၿပဳံးျပလိုက္ေသာ ဟန္နီ႔ ႏႈတ္ ဆက္အၿပဳံးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလႊဲ လိုက္ရသူမွာ ေက်ာ္မင္းသာ ျဖစ္ သြားရသည္။ ဒီေကာင္မေလးက ဘယ္လိုဟာေလးပါလိမ့္၊ နားလည္ရ ခက္လိုက္တာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ အေတြးအမွ်င္တန္း တို႔သည္ အံ့ၾသတႀကီးေျပာဆိုေန ၾက ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွင့္ သူ႔အေဖာ္ မိန္းကေလးတို႔ စကားသံေအာက္တို႔ တြင္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျပန္ ေပ်ာက္သြားၾကျပန္သည္။
 ”တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြ ၾကည့္ပါ ဦး။ တစ္ထပ္၊ ႏွစ္ထပ္၊ သုံးထပ္၊ ေလးထပ္၊ ဟယ္ ငါးထပ္ေတာင္ ပါလား”
”ဒီဘက္အထပ္ဆို ရွစ္ထပ္ဟဲ့။ အဲ့ဒီတိုက္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔ေဆာက္ ထားတာလဲ”
”လူေနတိုက္ခန္းေတြေလ ေဒၚေလးရဲ႕”
”လူေနတယ္ ဟုတ္လား။ ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ ဟိုမွာ အဝတ္ ေတြေတာင္ လွန္းထားေသးတယ္။ မိႏွင္းလည္း အဲ့ဒီလိုပဲ ေနသလား ဟင္ စိုးစိုး”
   ”ႏွင္းရည္ရဲ႕အေဆာင္က ႐ိုး႐ိုး ပါပဲ ေဒၚေလးရယ္၊ ဒီလိုမ်ဳိး ဘယ္ ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ အခု ေဒၚေလးတို႔ကို ႀကိဳရင္း သမီးရဲ႕အေဆာင္မွာ တစ္ညအိပ္ၿပီး မနက္ျဖန္ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ မိႏွင္းကိုႀကိဳေျပာ ၿပီးသား။ မနက္ျဖန္ညက်ရင္ေတာ့ ေဒၚေလး တို႔သူ႔အေဆာင္ကိုေျပာင္းရမွာ။ သမီးကလည္း အလုပ္  ျပန္ဝင္ရဦး မယ္ေလ။ သူ႔ အေဆာင္ နားမွာဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ကိုၾကည့္ ၾကည့္ စက္႐ုံနဲ႔ဖုန္ေတြ ခ်ည္းပဲ ေတြ႕ရ မွာ။ ဒါေၾကာင့္ အခုၿမိဳ႕ထဲေရာက္ တုန္း အဝၾကည့္ထားၾက။ စားခ်င္ တာစားၾက။ အဲ့ဒါ ရန္ကုန္ပဲ ေဒၚေလးေရ”
 ”အင္း ဗီဒီယိုထဲမွာေတာ့ ခဏ ခဏၾကည့္ဖူးေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အခု က်ေတာ့လည္း …ဘယ္ကိုၾကည့္ ၾကည့္ လူေတြအားလုံး ေျပးလႊားေန ၾကတာပါပဲ။ ဘာမ်ား အရင္လိုေ န ၾကပါလိမ့္ကြယ္”
 ”ရြာမွာလိုေတာ့ ဘယ္ေနလို႔ ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒီမွာက အဲဒီလို ေျပးလႊားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်မွာ ေလ။ ရန္ကုန္ပါဆို ေဒၚေလးက လည္း၊ ဟင္း …ဟင္း”
 ဟန္နီ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ေလး ကားထဲလြင့္ပ်ံ႕လာသည္ကို နား ေထာင္မိရင္း ဟိုဟိုဒီဒီလႈပ္ရွားသြား လာေနေသာလူမ်ားကို ဘယ္တုန္း ကမွ မျမင္ဖူးသလိုကားျပ တင္း ေပါက္မွ သူပါအလိုက္သင့္ ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။

                                                               ****
ဟန္နီႏွင့္စေတြ႕ခဲ့ေသာ ေဆာင္းညတစ္ညကို သူ ခုခ်ိန္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးေပ။ အဲ့ဒီညက ေမွ်ာ္ စင္ကြၽန္းမွာ စတိတ္႐ိႈးရိွ၍ သူကားကို ဝင္ေပါက္အနီးမွာထိုးရပ္ထား ရင္းခရီးသည္ကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ စာင့္ေနခဲ့သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္တစ္စုက သူ႔ကားကို ငွားၿပီး ေက်ာက္ေျမာင္းႏွင့္ ေျမနီကုန္း ဘက္ သို႔ လွည့္ပတ္ပို႔ေပးသည့္ အခါ သူ႔ လက္ထဲသို႔ ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္း နီးပါး ေလာက္ နာရီပိုင္းအတြင္း ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ညဘက္ ညဥ့္နက္ သည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံ ပိုပိုသာသာေတာ င္းသည္ကို ကေလး ေတြကလည္း တစ္ေထာင္တန္အုပ္ ထဲမွအရြက္လိုက္ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔ကို ေပးခဲ့သည္။ ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ ကေလးေတြ တစ္ေထာင္တန္အုပ္ လိုက္ကိုင္ သုံးၿပီးညတစ္ခ်က္ တီး ေလာက္ အိမ္ေပၚျပန္ တက္ႏိုင္သည့္ ေခတ္ကို သူလိုက္မမီႏိုင္ေၾကာင္း ေတြးမိေနစဥ္ ကားမီးေရာင္ေအာက္ မွာ လက္တစ္ဖက္ျပ ၿပီး တားလိုက္ ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေၾကာင့္ ကားမွာအလိုလို အရွိန္ ေလွ်ာ့ၿပီး သား ျဖစ္သြားသည္။ အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးက သူဟန္နီဟုသိထား ေသာ ယခုကားေပၚမွ စိုးစိုး ပင္ျဖစ္ သည္။ အဲ့ဒီေန႔တုန္းက ေကာင္မေလးကို သူက ဘာေလးညာေလး ဟုထင္မိေသာ္လည္း အျပင္အဆင္ လုံးဝမရိွ အေၾကာစိမ္းေလးမ်ား ပါးျပင္မွာယွက္ေျပးေနေသာ မ်က္ ႏွာျဖဴျဖဴႏုႏုေလး ကားျပတင္းေပါက္ မွာ ေပၚလာေသာအခါ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ ယွက္ဆိုလွ်င္ မပတ္သက္လိုေသာ သူ႔ပင္ကိုစိတ္ေၾကာင့္ ကား သိမ္း ေတာ့မလို၊ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဟု   မုသားျငင္းဆိုဖို႔ ႀကံရြယ္ထားေသာ သူ႔စကားမ်ား အလို လိုေပ်ာက္ဆုံး သြားသည္။
ကြၽန္မ အေဆာင္က ဒီနား တင္ပါပဲ။ ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ပို႔ေပးပါ ေနာ္ ဦး”
    ေစ်းကို သူကစေျပာသည့္ ဒီမိန္းကေလးကို ပို႔ရမည့္လိပ္စာေမး ၾကည့္ေတာ့ တကယ္မေဝးလွတာမို႔ သူမျငင္းသာေတာ့ဘဲ သူေျပာသည့္ ေစ်းျဖင့္ ပင္ ေကာင္မေလး အေဆာင္ ရိွရာ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္ သည္။ ေနာက္ ပိုင္း မသိစိတ္၏လမ္းၫႊန္မႈႏွင့္အတူဟန္နီကားငွားရာေနရာႏွင့္ မနီး မေဝး နီယြန္မီး ခရမ္းေရာင္ေလးႏွင့္ အေမွာင္ကိုအံတု၍ ဖြင့္ထားေသာ ကာရာအိုေကဆိုင္တစ္ဆိုင္အနား ရစ္သီရစ္သီႏွင့္ ခရီးသည္ရွာရာမွ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ ေကာင္မေလး ႏွင့္ ထပ္ဆုံရသည္။ ေကာင္မေလးက ကားေစ်းကို
မေျပာေတာ့ဘဲ သူ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို ပိုေပးသြား တာလည္း ရိွသည္။ ေကာင္မေလးဆီ မွ ျခေသၤ့အထပ္လိုက္ၾကား၊ တခ်ဳိ႕ ေသာ ျခေသၤ့မ်ား သူ႔ထံေရာက္လာ တာရိွသလို၊ တစ္ခါတေလ ဆင္ အေကာင္လိုက္ေရာက္လာခ်ိန္ သူ႔ အိတ္ထဲမွ ျခေသၤ့မ်ားႏွင့္ အလဲအလွယ္လုပ္ရင္း သူက ေကာင္ မေလး၏ ပုံမွန္အႀကိဳေတာ္တစ္   ေယာက္  ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ သည္။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးကို သူ ဟန္နီဟု သိခြင့္ရၿပီး ေက်ာ္မင္းဟူ ေသာ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ ဦးေက်ာ္ ႀကီးဟု ဟန္နီက ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႕ႏြဲ ႕ေခၚတတ္ ခဲ့သည္။ဆုံစည္းျခင္းေန႔ရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းစိပ္လာေတာ့ ေကာင္ မေလးကို အျဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ ခပ္ပါးပါးႏွင့္ ညီမေလးတစ္ေယာက္ လို သူ႔ဘက္က ခင္မင္ပိုခဲ့မိသည္။
 ”ဦးေက်ာ္ႀကီး ေန႔တိုင္းလာ ေနာ္၊ တျခားကားငွားရင္လည္း ျဖစ္ေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ႀကီးကားပဲ သမီးေစာင့္စီး ခ်င္တာ”
   ”ေအးပါ၊ အေဝးႀကီးပါသြားရင္ ေတာ့ ဘယ္လာႏိုင္ပါ့မလဲ၊ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ေတာ့ မွန္မွန္လာမွာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ မင္းနာမည္က ဟန္နီဆိုတာ နာမည္အရင္းလား၊ အသက္ေရာ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ျပည့္ရဲ႕လား”
 သူ႔အေမးေတြ အားလုံးကို ဟန္နီက ပခုံးတစ္ခ်က္တြန္႔ျပရင္း
  ”ဦးေက်ာ္ႀကီးကလည္း ဟန္နီ ဆိုမွေတာ့ ဟန္နီေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဟန္နီအသက္က မဲထည့္လို႔ရပါၿပီ ဦးေက်ာ္ႀကီးရဲ႕”
   ဟန္နီ၏ ခပ္ေပါ့ေပါ့အေျဖ ေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုသာ ခ်လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ပဲ သူကလည္း တု႔ံျပန္လိုက္ရ သည္။
 ”ေအးေလ၊ ဟန္နီဆိုတာ ပ်ား ရည္ေလးေပါ့၊ တကယ္ေကာ ခ်ဳိရဲ႕လား၊ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ခ်ဳိမွ ျဖစ္မွာေနာ္”
 ”ေၾသာ္၊ ပ်ားရည္ဆိုမွေတာ့ ခ်ဳိရတာေပါ့ ဦးေက်ာ္ႀကီးရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အခုပ်ားရည္ေတြက ေမြးပ်ားေတြက ထုတ္တာေနာ္ ဦးေက်ာ္ႀကီး၊ ဝတ္ ရည္စုၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစားထုတ္တဲ့ ပ်ားရည္လိုေတာ့ မထင္နဲ႔၊ သၾကား စားတဲ့ပ်ားကထုတ္တာ ဦးေက်ာ္ႀကီး သိလား၊ ဟင္း …ဟင္း”
   ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေျပာတတ္သည့္ ဒီမိန္းကေလးစကားကို အလိုက္သင့္ ရယ္ေမာရင္း ဟန္နီမသိေစခ်င္ သည့္ အေၾကာင္းေတြကို သူ ဆက္ မေမးေတာ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္မိသည္။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလးက ကာရာ အိုေကဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေလာက္သာ မေရမရာ သူသိခြင့္ရ သည္။ သူ႔ေငြ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ၊ သူက လခစားလား၊ ေကာ္မရွင္စား လား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူက ျပန္ေပးရတဲ့ သူလား၊ ဟင္းပြဲေတြ မ်ားမ်ားယူ ေအာင္၊ အရက္ေသာက္ေအာင္ ျမႇဴဆြယ္ရသူလား၊
သူ႔အေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္သိေအာင္ ေက်ာ္မင္း ဘာမွ မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဟန္နီကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို စိတ္ဝင္တစား စပ္စုတတ္ပါရဲ႕။
 ”ကိုယ့္ဘဝက ဘာမွ သိပ္ေျပာ စရာမရိွပါဘူး။ အစ္မ မုဆိုးမအိမ္ မွာ အတူကပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖမဲ့ တူ၊ တူမေလးေတြကို ေစာင့္ ေရွာက္ေပးရတယ္ဆိုပါေတာ့”
 ”ဝါး …ေလးစားပါတယ္၊ သမီးက ဥပဓိ႐ုပ္ၾကည့္ခန္႔မွန္းတတ္ လို႔ ဦးေက်ာ္ႀကီးကိုေတြ႕စကတည္းက ခင္မင္ၿပီးသားပါ။ အခုလို ဦးေက်ာ္ ႀကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ပိုၿပီး ေလးစားမိတယ္။ ဒါဆို ဦးေက်ာ္ႀကီး လည္း သမီးနဲ႔ ဘဝတူပဲ လို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္”
 ”ဘယ္လို”
 ”ေၾသာ္ …သမီးကလည္း ရြာမွာေနတဲ့ အေမ၊ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးေတြရဲ႕ ဆင္းရဲတြင္းထဲနစ္ ေနတဲ့ မိသားစုအတြက္ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနရတာေလ”
   ”မင္းက ငယ္ေသးတာပဲ၊ ဘာ လို႔ မိသားစုတာဝန္ကို တစ္ေယာက္ တည္း ထမ္းရမွာလဲ”
   ”ဦးေက်ာ္ႀကီးကလည္း၊ ဘဝ မွာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ လိုအပ္ ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးေလ၊ တစ္ခါ တေလ အသက္ကို ေမ့သင့္ရင္ေမ့ ထားရမွာေပါ့” ေကာင္မေလး ဆီမွ ဘဝနဲ႔ရင္း ၿပီး ရယူခဲ့ပုံေပၚေသာ မထီတထီ စကားမ်ားက သူ႔ကိုစိတ္ေမာေစ သည္။
    ”ဒါဆို မင္း ဒီဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ ေနတာ အိမ္ကသိလား”
 ”ဟင့္အင္း …အိမ္ကို သမီး လိမ္ထားတယ္၊ အခုထိ သူ႔တို႔ သမီး ကို အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွာ လုပ္ရာက ေန ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ေျပာင္းလုပ္ တယ္လို႔ပဲ သိထားၾကတာ။ သမီး ဒီအလုပ္လုပ္ေနတာကို သူတို႔မ်ား သိရင္ ေအာင္မယ္ေလး…။ ဒါကို သမီးေတြးမၾကည့္ရဲဘူး”
    ေတြးၾကည့္ရဲဖို႔ မႀကိဳးစားေသာ မိန္းကေလးအတြက္ သူလည္း ေျပာ စရာစကားမရိွေတာ့ပါ။ ဒီလိုျဖင့္ တစ္ရက္ေတာ့ သူ႔နံေဘးတြင္ ဟန္နီ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ လိုက္ပါလာသည္။
    ”ဦးေက်ာ္ႀကီး အင္းယားလမ္း ထဲက Black Rose ဆိုတဲ့ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ေပးၿပီး၊ ကားပါကင္ မွာ ခဏေစာင့္ေနဦးေနာ္။ သမီး မၾကာဘူး လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္း ထားလို႔”
 သိသိသာသာပ်က္ေနေသာ ဟန္နီမ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူသိခ်င္စိတ္ ကို လွ်ဳိ႕ဝွက္မထားေတာ့ဘဲ အရဲစြန္႔ ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
   ”ဟန္နီ စပ္စုတယ္လို႔ မထင္နဲ႔ ေနာ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔လဲ”
 သူ႔စိုးရိမ္သံကို ဟန္နီက ရိပ္မိ ပုံေပၚသည္။ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ၿပဳံးရင္း …
 ”ေၾသာ္ …ဦးေက်ာ္ႀကီးက စိတ္ပူလို႔နဲ႔ တူတယ္၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဦးေက်ာ္ႀကီးရဲ႕၊ သမီးေတြ႕ရမွာ က ေယာက်္ားမဟုတ္ပါဘူး၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ပါ။ ကိစၥေလးတစ္ခု ရိွလို႔၊ ျပန္လာ မွ သမီး ေျပာျပမယ္”
 နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္အၿပီး မွာ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ အတူ ႏြမ္းလ်လ်အၿပဳံးတစ္ပြင့္ႏွင့္ ကားထဲ ဟန္နီျပန္ေရာက္လာ သည္။
    ”ကဲ ဆိုပါဦး၊ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ လာတာလဲ၊ သရဲမနဲ႔မ်ား ေတြ႕လာ လား၊ မ်က္ႏွာက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔”
    ”က်ားမတစ္ေကာင္နဲ႔ ေတြ႕လာ တာ ဦးေက်ာ္ႀကီး”
 သူ႔နားမရွင္းသလို ျပဴးေၾကာင္ ၾကည့္ေနသည္ကို ဟန္နီက ၿပဳံး လ်က္
 ”ဒီလိုပါပဲ တစ္ခါတေလ ကံ မေကာင္းတဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို အ႐ႈပ္ထုတ္ ေတြ ရွင္းရတာမ်ဳိးလည္း ရိွတာေပါ့။ အခုလည္း ဆိုင္လာေနက် ေဖာက္ သည္လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိန္းမ ေလ။ သူ႔ေယာက်္ားက သမီးဆီ ဒီရက္ပိုင္းဖုန္းေတြဆက္ၿပီး ပြားတာ ေတြရိွေတာ့ သူသိသြားၿပီး သမီးကို စကားေျပာခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ခ်ိန္းတာ။ သူ႕ေယာက်္ားကျဖင့္ သမီးဒီဆိုင္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက တကယ့္ ေဖာက္သည္ေဟာင္းႀကီး၊ ဒါကိုမ်ား သူက သူ႔ေယာက်္ားကို မျမႇဴဆြယ္ နဲ႔၊ ဘာနဲ႔ဆိုၿပီး ဖုန္းထဲကေန ေကာင္း ေကာင္း တြယ္ေနလို႔၊ သမီးလည္းသူ ခ်ိန္းတာကို မလာဘဲေနမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကဒီေန႔ သမီးထြက္မလာ ရင္ ဆိုင္လာၿပီးခ်ဲမယ္ဆိုလို႔ အရွက္ ကြဲမွာစိုးလို႔ ထြက္လာခဲ့ရတာ။ ကိုယ့္ ဘက္က ဘာမွလည္းမမွားဘဲနဲ႔ ဗလိုင္းႀကီး အေစာ္ကားခံရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးနင္တယ္ ဦးေက်ာ္ ႀကီးရာ။ဘြားေတာ္ကေတာ့ တကယ့္ မလြယ္ေၾကာပဲ။ သမီးကိုမ်ား ေျပာ သြားလိုက္တာ ရစရာကိုမရိွဘူး။ စကားကို ခ်ဳိခ်ဳိေလးနဲ႔ ထိေအာင္ ေျပာသြားေတာ့ သမီး ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ခံလာရတယ္။ သူ႔ေယာက်္ားမူးမူးနဲ႔ ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ယူထားမိတဲ့ အျပစ္က ရိွေသးတယ္ေလ။ ဟူး …”
သက္ျပင္း႐ိႈက္ရင္းေျပာလာ ေသာ ဟန္နီ႔စကားေတြကို နား ေထာင္ရင္း သူ႔ဘက္က အားေပး စကားထက္ အႀကံဥာဏ္ေပးႏိုင္ ေသာ စကားမ်ဳိးကိုသာ ေရြးခ်ယ္ ေျပာဖို႔ စိတ္ကူးမိသည္။ ”ေအးပါဟာ နင့္အလုပ္က က်ားေတာမွာ လုပ္ရသလိုပါပဲ။ ခုလို က်ားထီးနဲ႔မေတြ႕ဘဲ  က်ားမနဲ႔ ေတြ႕တာပဲ ကံေကာင္းတယ္မွတ္။ ဒါနဲ႔ နင္အရင္က အထည္ခ်ဳပ္မွာ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ လုပ္ခဲ့ဖူးတာလဲ”
 ”ရွစ္လေလာက္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူး တယ္”
   ”ဒါဆို၊ စက္ခ်ဳပ္တဲ့အလုပ္ ေျပာင္းလုပ္ပါလားဟာ၊ ငါ့ညီမကို ငါေျပာေပးရင္ ရမွာပဲ။ ေစ်းထဲမွာ သူနဲ႔သိတဲ့ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေတြ အမ်ား ႀကီးပဲ ရိွတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အလုပ္သင္ သေဘာမ်ဳိးကူခ်ဳပ္ရင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ ရင္ နင္ အဆင္ေျပႏိုင္မွာပဲ”
 သူ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ဟန္နီ က ႐ုတ္ျခည္းလက္ကာျပကာ တား သည္။
    ”မျဖစ္ပါဘူး ဦးေက်ာ္ႀကီးရာ။ ဦးေက်ာ္ႀကီးကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကို အခုပို႔ေနတဲ့ ေငြထက္ ေလ်ာ့ပို႔လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီး အခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလည္း ခ်ဳပ္တဲ့အလုပ္ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ႀကီး မသိလို႔ပါ။ ဟား …ဟား”
ဟန္နီက သူ႔ေစတနာကို ရယ္ စရာလုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္မင္း ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာခ်င္ ေတာ့။
    အဲ့ဒီေန႔ကစၿပီး ပိုေနၿမဲက်ားေန ၿမဲျဖစ္ေသာ ဟန္နီ႔အလုပ္ကိစၥကို သူ ဝင္မစြက္ဖက္ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပတ္ ကို ငါးရက္ေလာက္ေတာ့ ဟန္နီ အလုပ္အျပန္ ကားႏွင့္ႀကိဳရင္း   ျပန္ ပို႔ျဖစ္ရင္း ဟန္နီက သူ႔ဘဝထဲမွာ ခပ္ပါးပါး အရိပ္ကေလးတစ္ခုလို ကပ္ပါေနခဲ့သည္။
                                                       ****
မေန႔ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား သူ႔ရြာက အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးကို ကား ဂိတ္သြားႀကိဳေပးရမည္၊ ေနာက္ရက္ လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ လိုက္ပို႔ေပးရ မည္ဆိုသျဖင့္ ကားပိုင္ဆီမွာ နယ္က အမ်ဳိးေတြလာလို႔ဆိုၿပီး ပထမေန႔ ေန႔တစ္ဝက္ႏွင့္ ေနာက္ရက္ကို တစ္ရက္လုံးကားသုံးခြင့္ေပးဖို႔ ညိႇရ သည္။ သူ႔ကားမွာ ေန႔ခင္းပိုင္းကို ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ေမာင္း တာမို႔ အုံနာ ေၾကးကို ေန႔ပိုင္းႏႈန္းအတိုင္း တစ္ရက္ခြဲစာ ထပ္ေပးပါမည္ဟု လြယ္လင့္တကူ ညိႇ၍ရသျဖင့္ ေတာ္ ေသးသည္။ ဟန္နီက ေတာ့ ဒါေတြ သိတာမဟုတ္။ ကားသုံးခ်င္တာပဲသိသည္။ ေက်ာ္မင္းကို ကားပိုင္မ်ား မွတ္ေနသလား မသိ။ မေန႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပဗဟုသုတ နည္းပါးလြန္းေသာ ဟိုးေဝးလံေခါင္ဖ်ားေဒသမွ ျဖစ္ပုံရ ေသာ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးကို သြားႀကိဳ ေပးရင္း ဟန္နီ႔နာမည္အရင္းက စိုးစိုးဆိုတာကိုပါ သူသိခြင့္ရခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ဟန္နီ႔အေပၚ ၾကည့္ေသာ အားက်ေသာမ်က္ဝန္း မ်ားႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ဟန္နီႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ မိႏွင္းဆိုေသာမိန္းကေလး သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္၏ စက္မႈဇုံ တစ္ေနရာမွ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံတြင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ရိွေၾကာင္း သိခြင့္ရ သည္။ အမ်ဳိးသမီး ႀကီးမွာ ဟန္နီကို လည္း လခေကာင္းေသာ ကုမၸဏီ ဝန္ထမ္းဟု ယုံၾကည္ထားဆဲမို႔ သူ႔တူမေလးဘဝ ရပ္တည္ေ ရးႏွင့္ မိသားစုအခက္အခဲေတြကို ကူညီ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဖို႔ ဟန္နီလက္ေလးကို ကိုင္ရင္း တဖြဖြမွာလ်က္ရိွသည္။
 ဒီေန႔ေတာ့ ဟန္နီ႔ေတာင္းဆို ခ်က္အရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဘုရား အစုံ၊ ကရဝိက္ႏွင့္ ေတာ္ဝင္စင္တာ စသည္ျဖင့္ ေနရာအႏွံ႔လိုက္ေပးၿပီး ေနာက္ ညေနပိုင္းမွာ သူ႔ကားေလး သည္ လိႈင္သာယာစက္မႈဇုံထဲသို႔ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေျပးလ်က္ ရိွသည္။ ကားလမ္းနံေဘးတြင္တဲစုငယ္ေလး မ်ားႏွင့္ တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ ေသးေသးမ်ား ျပြတ္ခဲလ်က္ ရိွသည္။ အက်ႌမပါေသာ ေက်ာေျပာင္ေျပာင္ ႏွင့္ ကေလးမ်ား ဖုန္တလုံးလုံးထဲ တြင္ ဟိုေျပးဒီေျပးေဆာ့ကစားလ်က္ ရိွၿပီး တခ်ဳိ႕မွာလည္း ညေနေစ်းထြက္ ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾက ဟန္တူသည္။ ေက်ာင္း ေနရြယ္ကေလးငယ္တခ်ဳိ႕က အေၾကာ္ဗန္းရြက္လ်က္။ သူသည္ ညေနခင္း ေဆးေရာင္စုံ သဘာဝ ပန္းခ်ီကားကို ေငးေမာေနရင္းႏွင့္ ဟန္နီၫႊ န္ျပေပးေသာ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း ကားကို ျဖည္းျဖည္းေမာင္း လာခဲ့သည္။ ေစ်းတန္းေလးတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ကားဝင္လို႔ မရေတာ့ဘဲ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလး   ေတြ ျပြတ္ခဲေနေသာ ရပ္ကြက္ေလး ႏွင့္ မနီးမေဝးမွာ ကားကို ထိုးရပ္ လိုက္သည္။ ဟန္နီဦးေဆာင္ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြ ရပ္ကြက္ေလး ထဲဝင္သြားသည္ကို သူေစာင့္ေနရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ နယ္က ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ျပန္မပါလာ ေတာ့ဘဲ ဟန္နီႏွင့္အတူ အသား ခပ္ညိဳညိဳမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သာ ကား ဆီေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟိုအမ်ဳိးသမီး၏တူမ မိႏွင္းဆိုသူ ျဖစ္မည္ထင္သည္။
”သြားေတာ့ေနာ္ စိုးစိုးေရ။ ေက်းဇူးပဲဟာ ငါ့ဆီမွာက နင္သိတဲ့ အတိုင္း ခြင့္ႏွစ္ရက္ဆက္ယူလို႔ မရ လို႔ ငါ့အေဒၚတို႔ကို သြားမႀကိဳႏိုင္ဘဲ နဲ႔ အျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔ပဲ ဒီေန႔ခြင့္ယူလိုက္ ရတာ။ နင္ သြားႀကိဳတာေရာ၊ လိုက္ ပို႔တာအတြက္ေရာ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ဟယ္”
 ”ရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ေျပာရမယ့္လူေတြမွ မဟုတ္တာ၊ နင့္ ေက်းဇူးေတြလည္း ငါ့မွာရိွတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား”
   ၿပဳံးစစႏွင့္ေျပာရင္း ဟန္နီက ႏွင္းရည္ကို မသိမသာ မ်က္စိ တစ္ဖက္မွိတ္ျပလိုက္တာကို ေက်ာ္ မင္းတစ္ေယာက္ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္သည္။ ေၾသာ္ …သူ႕ဘဝ အမွန္ကို ႏွင္းရည္အေဒၚမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ရြာကလူမ်ား သိမသြား ေအာင္ ဖုံးေပးထားမည့္ႏွင္းရည္ ေက်းဇူးကို ဆိုလိုမွန္း ေက်ာ္မင္း သေဘာေပါက္ လိုက္ပါသည္။ ဟန္နီ ကားေပၚတက္သည့္တိုင္ သူတို႔ စကားမျပတ္ၾကေသး။
    ”ေအးပါ။ ငါရြာျပန္တိုင္း နင့္ အေမကေတာ့ နင့္အေၾကာင္း သိပ္ ေမးတာပဲ။ ရြာကိုလည္း ခဏျဖစ္ျဖစ္ အလည္ျပန္ဖို႔ စဥ္းစားဦးေလ။ နင္ လည္း အစစအဆင္ေျပပါတ ယ္ေနာ္ စိုးစိုး”
ဒီစကားကိုၾကားေတာ့ ဟန္နီ ေရာသူပါ ေမးခြန္းေမးလာသူေလးကို ေငးၾကည့္မိသည္။ ေရႊမရိွ၊ ေငြမရိွ။ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားႏွင့္ ႐ိုးရွင္း ေသာ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ေလးက သူငယ္ ခ်င္းသံေယာဇဥ္ႏွင့္ ဟန္နီအေပၚ စိတ္ပူပန္စြာေမးျခင္း ျဖစ္ပုံရသည္။ ဟန္နီက ျဖည္းေလးစြာ ေခါင္းညိတ္ ျပေတာ့
   ”ငါ့အေဒၚကေလ နင့္ကို အရမ္းသေဘာက်ေနတာ။ အဲဒီ ဓာတ္ျပားေဟာင္းကို ငါ တစ္ညလုံး ၾကားရမွာဟဲ့။ ၿပီးေတာ့ ရြာက လူေတြကလည္း မိဘကို အဆင္ ေျပေျပ ထားႏိုင္တဲ့ နင့္ကို သိပ္အား က်ၾကတယ္။ ငါကေတာ့ နင့္ကို စိတ္ပူမိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါ တေလလည္း အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရ ရင္ ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ နင့္ကို သိပ္ အားက်မိပါတယ္ စိုးစိုးရယ္”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဟန္နီက ကား ျပတင္းေပါက္ေဘာင္မွ သူငယ္ခ်င္း လက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း
 ”အားမက်ပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ရယ္၊ တကယ္တမ္းေတာ့ နင္ ခုလို ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မိဘကို လုပ္ေကြၽးတာက ငါ့ထက္ ပိုကုသိုလ္ရမွာပါ”
   ”ေအးပါ၊ နင္လည္း အဲ့ဒီအလုပ္ ကို ဆက္မလုပ္ဘဲနဲ႔ ေငြစုမိေဆာင္းမိ လို႔ရိွရင္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလး တစ္ခုခု လုပ္ၾကည့္ပါလား”
 ႏွင္းရည္စကားအဆုံးမွာ ဟန္နီ႔ မ်က္ဝန္းမ်ားက ရီေဝအုံ႔မိႈင္းလာ သည္။
 ”ခုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး ဟာ။ ဘာမွလည္း စုမိေဆာင္းမိ မရိွပါဘူး။ အိမ္ကိုပို႔တာနဲ႔ ငါသုံးတာ နဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ နင္ေျပာ တာကို တစ္ေန႔ေန႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ႏိုင္   ေအာင္ မွတ္ထားပါမယ္။ ဒါဆို ငါ သြားၿပီေနာ္”
 ႏႈတ္ဆက္လက္ျပၿပီး က်န္ခဲ့ သည့္မိန္းကေလးကို ေနာက္မွန္ထဲမွ ေငးၾကည့္ရင္း နံေဘးမွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနပုံ ေပၚေသာ ဟန္နီ႔ရင္ထဲမွ ခံစားခ်က္ ေတြကို သူပုံေဖာ္ၾကည့္မိသည္။ စိတ္ ေျဖရာေျဖေၾကာင္း စကားတစ္ခုခု ေျပာဖို႔ စိတ္ကူးမိေတာ့ ဟိုးအေရွ႕ မွာ ျမင္ေနရသည့္ မူလတန္းေက်ာင္း ေရွ႕ ေျမာင္းေ ဘးတြင္ စုံ႐ုံးေပ်ာ္ပါး ေနေသာ ကေလးတစ္သိုက္ကို ျမင္ မိသည္။
   ”ဟန္နီေရ၊ ဟိုမွာၾကည့္ပါဦး၊ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေက်ာင္း ေရွ႕ေျမာင္းထဲမွာ ဘာလုပ္ေနၾကတာ ပါလိမ့္၊ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္ေလးေတြ ေတာင္ ပါေသးတယ္။   ေက်ာင္းလႊတ္ ၿပီးတာေတာင္ အိမ္မျပန္ဘဲ ေဆာ့ ေနၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္”
 ဟန္နီက သူူၫႊန္ျပရာသို႔ လွမ္း ၾကည့္ရင္း
”ဘယ္ကလာ၊ အဲ့ဒါ ငါးရွဥ့္ႏိႈက္ ေနၾကတာ၊ ငါးရွဥ့္ေတြက ေျမာင္း ပုပ္ထဲမွာပဲ ေနၾကတာေလ။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႔ သူတို႔ငါးရွဥ့္ဖမ္းၿပီး ရင္ ေစ်းထဲျပန္ေရာင္းၾကတာ။ သမီး ကေတာ့ ဆိုင္မွာျပင္ထားတဲ့ ငါးရွဥ့္ ေျခာက္စပ္ကိုျမင္ရင္ ဒီကေလးေတြ ကိုပဲ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဆိုင္က ငါးကေတာ့ ဘယ္ကရလဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးက ေတာ့ အဲဒီငါးရွဥ့္ကို အလကားေကြၽး ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ေျမာင္းပုပ္ထဲမွာ ျမင္ေနက်ငါးဆို ေတာ့ ရြံလြန္းလို႔”
 ”ေအးေလ၊ ဟန္နီက သိေန ေတာ့ မစားဘူးေပါ့၊ ဟန္နီ႔ဆိုင္ကို လာေနက်ေဖာက္သည္ေတြကေတာ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ စားခ်င္စဖြယ္ လွလွပပျပင္ဆင္ထားေတာ့ တမက္ တေမာစားတာေပါ့၊ ေျမာင္းပုပ္ထဲ ကလာမွန္း ဘယ္သိပါ့မလဲ”
 သူက ဘာကိုမွမရည္ရြယ္ဘဲ ေျပာလိုက္မိေပမယ့္ သူ႔စကားက ဟန္နီကို ထိခိုက္သြားမွန္း ႐ုတ္ တရက္ ဟန္နီမ်က္ႏွာပ်က္သြားမွ သူသိလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ အရမ္းအားနာသြားၿပီး ေတာင္း ပန္ရမလား၊ ဘာလုပ္ရမလဲ စကား လုံးရွာမေတြ႕။
”လွလွပပျပင္ဆင္ ထားေတာ့ ေျမာင္းပုပ္ထဲကလာမွန္း ဘယ္သိပါ့မလဲ” ဟု ႐ုတ္တရက္ ေျပာမိမွား လိုက္သည့္စကားက ရင္ထဲပဲ့တင္ထပ္ရင္း ဟန္နီ႔မ်က္ႏွာ ကို မၾကည့္ရဲ ဘဲ  ဘာေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ဟန္နီ ကို ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ရင္းျဖင့္ ညီမေလး အရင္းတစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိသူမို႔ သူ႔ကိုႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားေျပာ စရာအေၾကာင္း မရိွ။ ဒါကို ဟန္နီ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္ မွာပါလိမ့္။ ထိုသို႔ ဟန္နီဆီ အာ႐ုံ ေရာက္သြားခိုက္ ကားက လမ္းမမွ ခ်ဳိင့္အႀကီးႀကီး တစ္ခုထဲ က်သြား သည္။
    ”အမယ္ေလး …”
    ဟန္နီ႔ဆီက အသံထြက္လာ သလို သူ႔ႏႈတ္မွ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို  ေတာင္းပန္စကား ထြက္က်လာ သည္။
 ”ေဆာရီး ဟန္နီ၊ ေဆာရီး”
   ကားခ်ဳိင့္ထဲက်သြားသည့္ အတြက္ ဟန္နီ႔ကိုေတာင္းပန္ရင္း ခုနက စကားမွားသြားသည္ကိုပါ ေရာၿပီး သူေတာင္းပန္လိုက္သည္။
    ”ရပါတယ္ ဦးေက်ာ္ရယ္၊ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ”
   ဟန္နီ႔စကားကလည္း ႏွစ္ခု စလုံးကို ရည္ရြယ္သလို သူခံစား လိုက္ရၿပီး သူနဲ႔ဟန္နီၾကား ေျပာစရာ စကားမရိွသလို အတန္ၾကာ တိတ္ ဆိတ္သြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တြင္ ေတာ့ လူအျပည့္တင္ထားေသာ ဒိုင္နာဘတ္စ္ကား က်ပ္က်ပ္မ်ားႏွင့္ကုန္အျပည့္ဆိုက္ကားမ်ား၊ အရြယ္စုံ ေစ်းသည္ကေလးမ်ား၊ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ အလုပ္ မွျပန္လာပုံရ ေသာ စတီးခ်ဳိင့္ကိုင္ဆြဲထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ လမ္းေၾကာက်ပ္ေနသျဖင့္ တေရြ႕ေရြ႕ ေမာင္းေနရေသာ ကားေတြထဲ စက္ဘီးကေ လးမ်ားကားႀကိဳကား ၾကား ဟိုဒီတိုးေဝွ႕လ်က္။
 လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚ မွ ဖမ္းမိသြားေသာ ငါးရွဥ့္မ်ားကို လက္မွကိုင္ဆြဲလာေသာ ကေလး ငယ္တစ္သိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြစြာ အိမ္အျပန္လမ္းသို႔ ခ်ီတက္ေန သည့္ ျမင္ကြင္းကို သူလွမ္းျမင္ရစဥ္၊ နံေဘးမွ ဟန္နီ႔ကို တစ္ခ်က္ေစာင္း ငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ဟန္နီကေတာ့ သူမသိႏိုင္ေသာ အေတြးေတြႏွင့္ လြင့္ေမ်ာေနပုံရၿပီး ကားျ ပတင္း ေပါက္မွ ဟိုးအေဝးကို လွမ္းေငး ၾကည့္ေနသည္။ ဟန္နီ႔အာ႐ုံထဲတြင္ ဘဝကိုခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ရေသာ လူေတြ၏အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ညေနဆည္းဆာျမင္ကြင္း ကို ျမင္ပုံ မေပၚဘဲ အေတြးထဲ နစ္ေနပုံရ သည္။
 သူကေတာ့ ကေလးတစ္သိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆြဲကိုင္လာေသာ ဟိုဒီ ယိမ္းခါေနသည့္ ငရွဥ့္တြဲႀကီး မ်ားကို ေငးရင္း၊ ကေလးေတြလို သူကူးစက္ မေပ်ာ္ႏိုင္။ ငါးရွဥ့္မ်ားဘက္ ကပင္ စာနာစိတ္မေကာင္းရင္း ဟန္နီ သိျမင္ခံစားရပုံမေပၚေသာ မေသ မရွင္အမိခံ ငါးရွဥ့္ေတြလို အျဖစ္ဆိုး မ်ဳိး ဟန္နီ႔ဘဝတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေရာက္ပါေစနဲ႔လို႔သာ သူ႔ဘဝထဲ မွာ ခပ္ပါးပါးအရိပ္ကေလးအျဖစ္ ကပ္လ်က္လိုက္ ပါေနသည့္ မိန္းကေလးအတြက္ အသံတိတ္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္မိပါသည္။
 ထိုစဥ္ အေဝးတစ္ေနရာမွ ခ်မ္းခ်မ္း၏ ေတးသံတစ္စက ေလထဲ လြင့္ပ်ံလာသည္။
   ”ဟန္နီ…ဟန္နီ…မင္းရဲ႕ အရိပ္ကေလး” 
                                                                          (ရတီမဂၢဇင္း၊ ေမလ၊ ၂၀၁၃)

2 comments:

  1. အစအဆံုးဖတ္သြားတယ္... အရမ္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ..ေနာက္ခံေတးက ပါလိုက္ေသးတယ္ေနာ္.။

    ReplyDelete
  2. ကူးကူးလွိဳင္September 11, 2013 at 11:00 AM

    ဖတ္ရတာအရမ္းေကာင္းတယ္ ညီမေလးေရ...

    ReplyDelete