အျမစ္အကိုင္းႏွင္႔ အပြင္႔တို႔ အေၾကာင္း

                        

                          

ညေနစာ ထမင္းကို ျပင္ဆင္ရင္းႏွင္႔ပင္ စိတ္တို႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ တ၀ဲလည္လည္ ေရာက္ လိုက္၊ ကသာၿမိဳ႔ တစ္ဖက္ကမ္း ဒံုးေအာ့ ရြာေလးဆီ ေရာက္လိုက္ႏွင္႔ အိမ္ေရွ႕မွာ တီဗီၾကည္႔ ရင္း ထမင္း၀ိုင္း ေစာင္႔ေနသည္႔ ေမာင္က စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အထိ၀င္ကာ ဟင္းခြက္မ်ား ကိုယ္တိုင္ခူးခပ္ သယ္ေဆာင္ သြား ေတာ႔သည္။ 

                “ဗူးသီးၾကာဇံဟင္းခါး၊ ငါးဖယ္ခ်ဥ္သုတ္နဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္လဲယူသြားၿပီ၊   ေနာက္ဘာက်န္ေသးလဲ။ ”

                “ ၿပီးၿပီေမာင္ရဲ႕၊ ဒီမွာ အေမလူႀကံဳနဲ႔ ပါးေပးလိုက္တဲ႔ စေတာ္ပဲစိမ္းေလးေတြကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေၾကာ္ထားေသးတယ္၊ ”

                 “ပဲစိမ္းေလးေတြက စိမ္းၿပီးခ်ိဳအိေနတာပဲ သမီးေတြကို သတိရလိုက္တာကြာ”

                 ေမာင္႔စကားသံၾကားေတာ႔ အဖြားဆီက ရွားရွားပါးပါး လူႀကံဳႏွင္႔ စေတာ္ပဲစိမ္းပို႔တိုင္း အဲ႔ဒီ ဟင္းခြက္မွာပဲ တူညီစြာ လက္ဆံု တတ္ သည္႔ ညီအစ္္မသံုးေယာက္ကိုသတိရမိသည္။

                  “ေမေမေရ၊  မႀကီးကတစ္ခါခပ္ရင္ အမ်ားႀကီးခပ္တယ္။”

                  ‘’ ၾကည္႔ ၾကည္႔ ဇြန္းကိုမခ်ေတာ႔ဘူး ။ ေနာက္ဆို ဇြန္း၃ေခ်ာင္းတပ္ထားရေတာ႔မယ္။”

                  “ အငယ္မ အေဖ႔ကို ဦးခ်အုန္းေလ။ အက်င္႔ကိုက ”

                  အဖြားက ပဲစိမ္းေပၚတိုင္း ေျမးေတြတြက္ သတိတရပို႔ေပးတတ္သလို၊ ဒညင္းသီး လို ၾကာရွည္ထားႏိုင္တဲ႔ ရာသီစာ သီးႏွံေတြေပၚတိုင္းလည္း   လူႀကံဳရွိလွ်င္   ထည္႔ေပးတတ္ေသးသည္။ အခု သူတို႔ေလးေတြမရွိေတာ႔ ထမင္း၀ိုင္းက တိတ္ ဆိတ္ ျခင္း အတိ။ သူတို႔အႀကိဳက္ဆံုးဟင္းေလးေတြကို ခံတြင္းေတြ႔ စားျဖစ္တိုင္း သမီးေတြကို အနားသို႔ ေခၚကာ အားရပါး ရ ေကၽြးခ်င္ သည္။

                   “ေမေမရယ္၊ သမီးအလုပ္က ထမင္းေကၽြးေပမယ္႔ တေန႔တေန႔ ၾကက္သားေတာထဲကကုိ မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းက်ဲက်ဲ။ ၾကက္သားဟင္း အလွည္႔က်ေတာ႔ ဘူးသီးမွန္ရည္ ၾကည္ဟင္းခ်ိဳ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒါပဲ သိလား။ သမီးက ငါးနီတူးေၾကာ္ေလးနဲ႔ ေမေမ႔လက္ရာ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္း ပ်စ္ပ်စ္ေလး အရမ္းစားခ်င္ တာ။ ”

                  သမီးႀကီးက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း စာထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဖုန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေယာသံေလးလို ခၽြဲႏြဲ႔ ေျပာဆိုတတ္သည္။

                    “ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေမေမရာ၊ အားလံုးလိုလိုက အျမတ္ထုတ္ဖို႔ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာေလ။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတာင္မွ ထမင္းေလး ေၾကာင္စာေလာက္နဲ႔ ဟင္းတစ္မ်ိဳးကို တစ္ေထာင္တဲ႔၊ လိုက္ပြဲယူ ရင္ ေနာက္ ထပ္ ႏွစ္ရာထပ္ေပး ရေသး တယ္၊ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ တစ္နပ္သာ ကုန္သြားတယ္။ ဘယ္နံၾကား ကပ္သြား မွန္းေတာင္မ သိဘူး၊ ဒါေၾကာင္႔ ထမင္းစားတဲ႔ အခ်ိန္ဆို အိမ္အလြမ္းဆံုးပဲ။”

                    သမီးလတ္္ကေတာ႔ သူ႔၀သီီအတိုင္း ဘြင္းဘြင္းညည္းတတ္သည္။သမီးေလးကေတာ႔

                    “မီးတို႔ေဘာ္ဒါေဆာင္ကေလ သိလားေမေမ ။ ကို္ယ္ ၾကိဳက္တဲ႔ ဆီျပန္အသားဟင္း တမ်ိဳးနဲ႔ အရြက္ေၾကာ္ တစ္မ်ိဳးကို ခ်ိဳင္႔ဆြဲစားရတာမို႔ ကိုယ္႔ စိတ္ၾကိဳက္မွာစားလို႔ရတယ္။ ေမေမသိတယ္မလား ၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မင္းသားမင္းသမီးနဲ႔ ေၾကာ္ျငာတဲ့ နာမည္ႀကီး ျမန္မာထမင္းဆိုင္ကေပါ႔ ။ ပထမေတာ႔ စားလို႔ ေကာင္း သလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ႔လည္း စားရတာ အရသာမရွိပါ ဘူး ေမေမရယ္။  ေမေမခ်က္တဲ႔ ဟင္းကိုပဲ အားရပါးရစားခ်င္တယ္။ “

      သမီးေလးကို ကိုးတန္းႏွင္႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးွတြင္ ေဘာ္ဒါထားလိုက္ရသည္မို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြ ေရာက္တိုင္း သူ႔အစ္မေတြႏွင္႔ ဆံုႏိုင္ေသာ္လည္း သူအိမ္ကို သတိရခ်ိန္ေတြတြင္ေတာ႔ အတမ္းတဆံုး က အေ၀းမွာ ရွိေနသည္႔အေမႏွင္႔အေဖကို သာျဖစ္မည္။ သမီးေလး သံုးေယာက္ လူလားေျမာက္ လာသည္႔ အခါ ၊ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အိမ္ေထာင္က် အေျခခ်ျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မႏွင္႔ သူ႔အေဖ ကေတာ႔ သူတို႔ကေလး ေတြကို  မိဘထက္ ေျခတစ္လွမ္းတင္မက ေျခလွမ္းေပါင္း မ်ားစြာသာ သူေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔ သည္။ ဒါေၾကာင္႔ သမီးၾကီး အမွတ္မီရာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ သမီးလတ္ စိတ္၀င္စား သည္႔ ေဆး၀ါးကၽြမ္း က်င္ တကၠသိုလ္ေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပံ႔ပိုး ေပးျဖစ္ခဲ႔သည္။ ယခု ဘြဲ႔ေတြ ကိုယ္စီ ရေတာ႔ သမီးၾကီးကလည္း တီဗီမွာ အၿမဲလို ေၾကျငာေနသည္႔ ဆပ္ျပာကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ လက္ေထာက္ မန္ေနဂ်ာ အဆင္႔ႏွင္႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသလို၊ သမီးငယ္ကေတာ႔ ဘန္ေကာက္ေဆးရံုႀကီးတစ္ရံု၏ ကိုယ္စားလွယ္္ ရံုးခန္းတြင္ လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေျခက်သြားမွပင္ သမီးႀကီး၏ အစီအစဥ္ျဖင္႔ အငယ္ဆံုးေလးကိုပါ ရန္ကုန္တြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ ထားရင္း ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖုိ႔ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ႔ သည္။                         

             “ သမီးတို႔ တုန္းက ကို္ယ္ႀကိဳးစား သေလာက္ ျပန္မရဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အလွည္႔က် ရင္ ေတာ႔ ရန္ကုန္မွာပဲ က်ဴရွင္ ေကာင္းေကာင္း ၊ ဆရာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သင္ေစခ်င္တယ္။ “ဟု ဆိုသည္။  

      အငယ္ဆံုးသမီးေလးမို႔ ကိုယ္တိုင္က အလယ္တန္းျပဆရာမျဖစ္ေသာ မိမိ ရင္ခြင္ေအာက္၌ အထက္တန္းေက်ာင္းအဆင့္အထိ သင္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္႔ သမီးႀကီး ၏ဆႏၵကို လ်စ္လ်ဴမ ရူႏိုင္ၾက။  ဒါေၾကာင္႔လည္း သမီးငယ္ေလး ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္သည္ ႏွင္႔ အစ္မေတြရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး သို႔ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားအျဖစ္ ပုိ႔ေပးျဖစ္္ သည္။                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

                သမီးေလးကည္း မိဘနဲ႔ခြဲၿပီး  ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းမတက္ခ်င္၍  နယ္ကေနပဲ သူ ဂုဏ္ထူး ထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမည္ ဆိုသည္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တြန္းပို႔ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ခြဲရခ်ိန္တြင္ေတာ႔ သမီးထက္္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္သူမွာ အေမျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မပင္ျဖစ္သည္။ သမီးေတြမရွိသည္႔ေနာက္ မိသားစု အတူစားသည္႔ ညေနစာ ထမင္း၀ိုင္းကိုထား ၊ ေက်ာင္းမွာစားသည္္႔ မနက္စာ ထမင္းခ်ိဳင္႔သည္ပင္ အရသာ မရွိလွ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနတနဂၤေႏြလို ေန႔ရက္ေတြကေတာ႔ သာေရး ၊ နာေရး ၊လူမူေရး ကိစၥ အတြက္ အျပင္ထြက္တတ္သည္႔ ေမာင္႔အတြက္ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ လြန္စြာေျခာက္ကပ္ႏိုင္လွသည္။ ယခုလည္း လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္ပတ္ေလာက္က သမီးလတ္္ ပို႔ေပးလိုက္ေသာ ပိုက္ဆံကို ရြာမွာေနသည္႔ အေမ႔ အတြက္္ပို႔လိုက္ေသာေၾကာင္႔ အေမက လူႀကံဳႏွင္႔ အတူကၽြန္မတို႔ မိသားစု ႀကိဳက္တတ္သည္႔ စားေတာ္ပဲစိမ္း၊ ဆီတို႔ဟူးႏွင္႔ ေျမပဲေလွာ္ေတြ ပို႔လုိက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ လည္း ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို သူတို႔ေလး ေတြကို ပို၍အလြမ္းပိုေနရသည္။

                        အေမက သူ႕ဇာတိ ဒံုးေအာ့ရြာေလးကို အလြန္တြယ္တာ ရွာသည္။ ညီမျဖစ္သူ ေဒၚေလးႏွင္႔ အတူရြာေလးမွာပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔က လာေနဖို႔ ဘယ္လိုေခၚေခၚ ရြာႏွင္႔ အိမ္ကေလးကို ပစ္ထားခဲ့ဖို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး သံေယာဇဥ္ မျပတ္ၾက ။ ကၽြန္မ ဆီလာမည္႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး လူႀကံဳ ရွိလွ်င္ေတာ႔ ေဒသထြက္ပစၥည္းေလးေတြ တကူးတက ပါးတတ္ၿပီး အတူေနဖို႔ ေခၚလွ်င္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ မလိုက္ခ်င္ပဲ  ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပ ျငင္းကာ စကားလမ္းေၾကာင္း လြဲတတ္သည္။ အေမက အၾကားအားရံု တစ္ခုသာခ်ိဳ႕ယြင္းၿပီး ေဒၚေလးထက္္ပင္ က်န္းက်န္းမာမာ သြားလာ ႏိုင္သူ့။ အေမဆီ ကၽြန္မပို႔ေပးသည္႔ ပစၥည္းေတြထဲက နာၾကပ္ေလးတစ္ဖက္ကိုသာ ေန႔စဥ္ အသံုးျပဳၿပီး က်န္သည္႔ အားေဆး၊ ႏို႔မုန္႔ ႏွင္႔မုန္႔ပံုး စသည္မ်ားကို “ဟဲ႔ ေရႊျမ ။ နင္႔တူမက ဒီမွာ နင္႔တြက္ေပးတာတဲ႔ ” ဟုဆိုကာ သူ႕ညီမ လက္ထဲ ထည့္္ တတ္သည္႔ အေၾကာင္းျပန္ၾကားရသည္။ သူ႔ေျမးေတြြအေၾကာင္း သိခ်င္ တာမ်ိဳး၊ ကၽြန္မဆီ သတိတရ စကားေျပာခ်င္တာမ်ိဳးဆိုလွ်င္၊ သူ႔တို႔ လမ္းထိ္ပ္မွာ ရွိသည္႔ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးမွ၊ ဖုန္းလွမ္းဆက္ တတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႔၏ ေခါင္းရင္းအိမ္က ဖုန္းပိုင္ရွင္ မမလွတို႔က ဖုန္းလာေၾကာင္း လွမ္း ေအာ္ တတ္ၿပီး ကၽြန္မမွာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ အသာပစ္ထားၿပီး အေျပးအလြား သြားကိုင္ ရတတ္သည္။ အလား တူ ရန္ကုန္မွ သမီးေတြဆီမွ ဖုန္းလာလွ်င္လည္း   “လဲ႔ေရ…..ဖုန္း “ဟု  ကၽြန္မ ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေလး လွမ္းေအာ္ေပးသည့္အခါ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးတြင္  အေပ်ာ္ဆံုးလူမွာ ကၽြန္္မ ျဖစ္ေနက် ျဖစ္သည္။

                            “ဟယ္လို”

                            “ဟယ္လို ေမေမ  “

                            “ေအးေအး သမီးေျပာ ၊ သမီးငယ္လား “’

                            သမီးငယ္ဟု ကၽြန္မေခၚေနက်၊ သမီးလတ္ဆီမွ ျဖစ္သည္။

                            ‘’ ဟုတ္ ေမေမ႔တြက္ပို႔လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ေသာင္းရလား ”

                            “ ေအး ၊ရတယ္ သမီး ဖြားဖြားလိုေနမွာစိုးလို႔ ေမေမ မေန႔ကပဲပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ”

                            “ဟာ. ..ေမေမကလဲ၊  သမီးက ေမေမ႔သံုးဖို႔္ ပို႔ေပးတဲ႔ ဟာကိို ‘’

                          “ ေၾသာ္ သမီးရယ္၊ ေမေမက ဒီမွာ ၀င္ေငြရွိေနတာပဲ။ လိုရင္လည္း ေဖေဖ႔ဆီက ေတာင္း သံုး လို႔ရေနတာပဲ။ ဖြားဖြားကခုဆို အရမ္းအသက္ ႀကီးေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ႔နယ္မွာ..ဘယ္သူမွလဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမတို႔ သမီးတို႔ဆိုတာ သူ႕အနားမွာ ဘယ္သူမွ မေနႏိုင္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သူ႕ကို လုပ္ကိုင္ ေပးေနတဲ႔ သမီးဖြားေလး ကလည္း ပံုမွန္၀င္ေငြရွိ လို႔လား ။ သူ႕အခင္းက ရတာေလး ေတြနဲ႔ ပဲ စားေနၾက ရတာ။  ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔သံုးဖို႔ ေမေမတို႔ကမွ မေပးရင္ ဘယ္သူက ပို႔ေပးမွာလဲ သမီးရယ္။ သမီးကုသိုလ္ ရတာေပါ႔ ။ မဟုတ္ဘူးလား ။ ”

                             သမီးဆီမွ တဒဂၤအသံတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ။

                            “ ဟုတ္ ေမေမ အဲ႔ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာေလ ။ ေမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာသလို လုပ္ေနာ္ ။ ဖြားဖြား နဲ႔ ေတြ႔႕ ရင္လည္း သမီးက ေမးတယ္လို႔ ေျပာေပးအုန္း ’’

                          တခါတေလ လည္း သမီးေတြ၏ ေစတနာတြက္ ဖုန္းထဲကေန ရွင္းျပေျပာျပေပးရတာ ေတြ ရွိသလို ၊သမီးငယ္၏ ပိုက္ဆံအေမ႔ဆီ ပို႔ေပးၿပီး ၊ ေနာက္ရက္ သမီးႀကီး နာမည္နဲ႔ ကၽြန္မဆီကို ေငြထပ္ ေရာက္လာေသာအခါ  အေမ႔အေပၚ ေက်းဇူးသိတတ္မူတြက္ သမီးေတြဆီကပါ တံု႔ျပန္လာသည္႔ တန္ျပန္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသက္ေရာက္မွူကို  ကၽြန္မၾကည္ႏူးစြာ ခံစားမိသည္။ ဒီလိုျဖင့္ ေမာင္တို႔ရံုးမွ ဆုေၾကးေငြ ရေတာ႔ သမီးေတြလိုသမွ် ျဖည္႔ဆည္းေပခ်င္သည္႔ သူတို႔အေဖက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းမွခြင္႔သံုးရက္ ယူေစၿပီး သမီးေတြ ရွိရာသို႔ အလြမ္းေျပသြားေစသည္္။  အလြမ္းေျပ ဆိုသည္မွာ ကၽြန္မဘက္မွ ခံစားခ်က္ကိုသာ နာမည္တပ္ ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ၊ တကယ္ေတာ႔  ရံုးကေန ခြင္႔ယူဖို႔ အခက္အခဲရွိတဲ႔ ေမာင္က “ ခုဆို ရန္ကုန္မွာ ဖုန္းေတြ ႏွစ္သိန္း ဆို၀ယ္လို႔ ရၿပီတဲ႔၊ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဖုန္းတစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီီ ၀ယ္ေပးခဲ႔ ပါကြာ။ ဟိုမွာ ဖုန္းမရွိ၊ ဘာမရွိွနဲ႔ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာငယ္ပါ္တယ္။ ဖုန္းရိွေတာ့ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ႔အခ်ိန္ ေန႔ေန႔ ညည ဆက္လို႔ ရတာေေပါ႔ ။ မဟုတ္ဘူးလား၊ ၿပီးေတာ႔  ေမာင္႔ရံုး ဖုန္းနံပါတ္ လည္း ေပးထားလိုက္္ ဦး ”ဟု တိုက္တြန္းခဲ႔သည္။

                                                                      +++

                          ကေလးေတြ အသံၾကားခ်င္တဲ႔ ေမာင္႔ဆႏၵလည္းျဖည္႔ၿပီးသားျဖစ္ဖို႔၊ အလြမ္းဖ်ား၊ ဖ်ားခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည္႔ ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုလည္း အနည္းငယ္သက္သာရရဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာခဲ႔ ပါသည္။ အလုပ္မတူသည့္ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေလးေယာက္စုၿပီး တိုက္္ခန္းေလးငွားေနသည္႔ သမီး လတ္ ဆီမွာပဲ တည္းျဖစ္ၿပီး၊ သမီးႀကီးကပါ ညဘက္ အတူလာအိပ္သည္။ သမီးႀကီးတို႔ ရံုးမွာ အင္းယားလမ္း အတြင္းဘက္ရွိ ႏွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ညီမေလးႏွင္႔ အတူမေနျဖစ္ပဲ အလုပ္ႏွင္႔ နီးသည္႔ ကန္လမ္း ထိပ္ ၊အျပင္အေဆာင္မွာပင္ ငွားေနသည္။ သမီးႀကီး ၏အေဆာင္ထက္စာလွ်င္ ၊ သမီးငယ္၏ ေနရာေလးကို ပိုသေဘာက်မျိပီး အေဖတူသမီးေလးအျဖစ္ အေပါင္းအသင္းဆံ့ကာ တစ္လကိုတစ္ေယာက္ တစ္ေသာင္းခြဲ ႏွင္႔ သီးသီးသန္႔သန္္႔ ငွားေနႏိုင္သည္႔ သူ႕ကို ၾကိတ္ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ တိုက္ခန္းေလးမွာ အခန္းဖြဲ႔စည္းမထားပဲ၊ ကိုယ္႔ အိပ္ယာ သူ႔အိပ္ယာ ၊ ျခင္ေထာင္ ေခါင္းအံုး တို႔ျဖင္႔ ေနသားတက် ရွိလွသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည္႔ မိေတာ႔  ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ထံမွ တူညီ သည့္ အသံ တစ္သံထြက္လာသည္။

                            “ေမေမ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ၊သမီးတို႔ကို ငါးပိေၾကာ္ ၊ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ေတြမ်ားမ်ား ေၾကာ္ေပးခဲ႔ေနာ္။ အငယ္ေလးဆီ သြားေတြ႔ရင္လည္း ေပးထားခ႔ဲရေအာင္။”

                      ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔တြင္ေတာ႔ ဖုန္းႏွင္႔ လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး သားအမိ ေတြ ေရႊြပုဇြန္မွာ အေအးေသာက္ၾက ၊ ညဘက္ အင္းယားမွာ အေမာေျဖၾက ၊ ၀ိုင္ေကေကအို မွာ ေၾကးအိုး ေသာက္ၾကႏွင္႔ ရန္ကုန္သူေတြ လံုးလံုးျဖစ္ေနသည္႔သမီးေတြဦးေဆာင္မွူူျဖင့္ ေက်နပ္ဖြယ္ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ နာရီ ေလးေတြကို ၾကည္ႏူးၿပံဳးေပ်ာ္ရသည္။ ထိုေနာက္ သမီးအလိမၼာေလးမ်ားအတြက္ သူတို႔စားခ်င္သည္႔ ငပိေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြ ေၾကာ္ဖို႔က တစ္ရက္သီးသန္႔ အခ်ိန္ေပးရ သည္္႔အျပင္၊ အလွဴႀကီးေပးသလို၊ ခ်ဥ္ေပါင္အစီး ငါးဆယ္၊ ကန္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ အစီးငါးဆယ္တို႔ကို လိမ္က်စ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ၿပီး အရြယ္တုူပုလင္း ေလးေတြႏွင္႔ ထည္႔ကာ ညီအစ္မ သံုးေယာက္စာ ခြဲေ၀ေပးခဲ႔ရသည္။ သမီးငယ္ေလး မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွ ထြက္မရေသာ ေၾကာင္႔ အေမႏွင္႔အတူ အျပင္ထြက္မလည္ႏိုင္ပဲ မ်က္ရည္အ၀ဲသား က်န္ရစ္ ခဲ႔ရွာသည္။ အေမ႔ကို ႏွဳတ္ဆက္ရင္း “စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔က် ဆက္ဆက္လာ ႀကိဳ ျဖစ္ေအာင္လာႀကိဳ ေနာ္ ေမေမ။”ဟုဆိုသည္။

                     အေမ႔ကိုျမင္သည္ႏွင္႔ အိမ္ျပန္ခ်င္ပံုရေသာ  သမီးငယ္ေလးတြက္ မ်က္ရည္က်မိေပမယ္႔၊ အေဆာင္မူးထံမွွ  “စာေမးပြဲတိုင္း အမွတ္ေကာင္းၿပီး စာလိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ” ဆိုသည္ကို ၾကားရျပန္ေတာ႔   စိတ္ ေအးရျပန္သည္။ အိမ္ျပန္မယ္႔ေန႔ ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႔သည္႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်စြာပင္ မွာတမ္း ေတြကို ထပ္တလဲလဲ ေခၽြေနမိျပန္သည္။

                    “သမီးေလးက ဘာလုပ္လုပ္ အစ္မကိုတုိင္ပင္၊ သမီးႀကီးကလည္းတခုခုဆို ညီမေလးကို အသိေပး၊ ရံုးပိတ္ရက္ အားရင္အားသလို အငယ္ေလးကိုလည္း သြားၾကည္႔လိုက္ ၾကအုန္း။ က်န္းမာေရး လည္း ဂရုစိုက္၊ ေဖေဖႏွင္႔ ေမေမကိုေတာ႔ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဆီလည္း ဖုန္း ဆက္ၾကဖို႔နဲ႔ မေမ႔ၾကနဲ႔ အုန္း။ ”

                     ကားအေတာ္အေ၀းေရာက္သည္အထိ၊ ျပတင္းေပါက္မွလက္ျပရင္း မ်က္ရည္၀ဲမိသည္။ ၿမိဳ႕ ကို္ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သမီးတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျမင္ေယာင္ရင္း ႏွင္႔ပင္ တိတ္ဆိတ္ မူေတြလႊမ္းေနသည္႔ အိမ္ငယ္ေလးဆီသို႔ ကၽြန္မရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္္လိုက္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလးေတြ ေရွ႕ေရး တြက္္ေတာ႔  ကၽြန္မေရာ၊ ေမာင္ေရာ အလြမ္းေတြ တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္ျဖင့္ အားတင္းထားရေပအုန္းမည္။

                                                                  +++

                                          ဇြန္လကုန္ရက္ပင္ရွိေသးသည္။ မိုးစက္ေတြက ဘယ္ေတာ႔မွ မစဲေတာ႔မည္႔ဟန္ ခပ္ သည္းသည္း ရြာေနသည္။ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ တ၀ုန္း၀ုန္း၊ အညိွဴးႏွင္႔ ရြာခ်ေနေသာ မိုးစက္ေပါက္ မ်ားသည္ ေရတံေလွ်ာက္မွတဆင္႔ အိမ္ေရွ႕အုတ္ကန္ထဲသို႔ အေျပးအလြားဆင္းသက္ၾကသည္မွာ ကန္တစ္ခုလံုး လွ်ံက် ေနေလၿပီ။  အၿပိဳင္အဆိုင္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ဖားေအာ္သံမ်ားႏွင္႔အတူ ညိဳ႕ဆိုင္းအံု႔မွိဳင္းေနေသာ  ပတ္၀န္း က်င္ ရူခင္းေၾကာင္႔ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ရခက္ေသာ ခံစားမူတစ္ခုက ကၽြန္မရင္ကိုျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနသည္။ ၿခံထဲမွ ဇီဇ၀ါပင္ေလး ဟိုဒီယိမ္းထုိးေနသလို ၊မေန႔က ေရေလာင္းရ လြယ္ေအာင္ ေမာင္ေနရာေရြ႕ ခ႔ဲေသာ ႏွင္းဆီပန္း အိုးထဲမွ ေျမသား ေတြလည္း မိုးနဲ႔အတူအရည္ေပ်ာ္လွ်က္..။ ရွားရွားပါးပါးပြင္႔ေတာ႔မည္ျဖစ္ေသာ မိတ္ကပ္ေရာင္ ႏွင္းဆီပန္း ဖူးေလးေတြပင္ ဦးက်ိဳးလ်က္ ရွိသည္ကို ႏွေျမာတသစြာ လွမ္းျမင္ရရင္း စိတ္က မၾကည္သာ။  ယေန႔ စေနေန႔ ရံုးပိတ္ရမွာေပမယ့္ ေနာက္တစ္ပတ္ စာရင္းစစ္ရွိေန၍ ရံုးမွာ  ေမာင္က လိုအပ္ သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနရသည္မို႔၊ ညည္းေငြ႕ဖြယ္ ေန႔ရက္တစ္ရက္ ကို တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာပင္ ကုန္ဆံုးေနရသည္။

အရင္တုန္းကဆို ဒီလိုမိုးသည္းေန႔ေတြတိုင္း ေကာ္ဖီခြက္ကိုယ္စီကိုင္လွ်က္  မိသားစု စံုလ်င္စြာ စကားလက္ဆံုက်ခ်င္ၾကမည္။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ ျမန္မာကားၾကည္႔ခ်င္သူႏွင္႔ သရဲကား၀ါသနာအိုး တို႔၏ ျငင္းခံုသံံ၊ ကာတြန္းကား ၾကည္႔ခ်င္သူ၏ အေဖ႔ထံ တိုင္ေတာသံမ်ားကို ၾကားရမည္။ တခါတေလလည္း “ေမေမ အတူ ဇိမ္က်ရေအာင္ ” ဆိုၿပီး ေခါင္းအုံး ပိုက္လွ်က္ကၽြန္မထံ ေျပးကပ္လာမည္႔ သမီးတစ္ေယာက္ ေယာက္၏ ပံုရိပ္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဖ်တ္ခနဲလက္သြားေသာ လွ်ပ္စီးႏွင့္အတူ က်ယ္ေလာင္စြာေသာ မိုးခ်ိမ္းသံႀကီးေၾကာင္႔  အေတြးေတြအားလုံး ေပ်ာက္ၿပီး ၊ ရုတ္တရက္ လန္႔ျဖန္႔သြားမိသည္။ ခုေတာ႔လည္း ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္သည္႔ ကၽြန္မအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိရင္း သမီးတို႔ႏွင္႔လည္း ဖုန္းအဆက္သြယ္ျပတ္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိရမိသြားသည္။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး၊ ဒီကေလးေတြ။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ႔ ရွိတာေလးစုၿပီး၀ယ္ေပးထားေပမယ္႔  အားတဲ႔အခ်ိန္ေလး၊ ရံုးပိတ္ရက္ ေလး မွာေတာင္ ဖုန္းဆက္ဖို႔ သတိမရၾက။ ဖုန္းအသစ္ရၿပီးစမွာေတာင္္ ကၽြန္မဘက္က စဆက္မွ “ေမေမေနေကာင္းရဲ႕လား သမီးကသတိရေနတာ ။ ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြရြာေနၿပီ ေမေမရဲ႕ ။ ေမေမတို႔ ဆီမွာေရာ ရြာေနၿပီ လား။ သမီးက အခု ရံုးပိတ္ ရက္မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းတက္ေနလို႔ ေမေမ႔ဆီ မဆက္ျဖစ္တာပါ ေမေမရယ္” စသျဖင့္  ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေအာင္ေျပာတတ္သည္။                        

           ဒီလိုမိုးတြင္းမ်ိဳးမွာ အၿမဲလို ေရႀကီးေရလွ်ံတတ္သည္႔ အရပ္မို႔၊ သူ႕တို႔ အေဖတြက္ စိတ္မပူ ေတာင္၊ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ဒီမိုးသည္းသည္းႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနက် ကၽြန္မဆီေတာ႔ ဖုန္းဆက္ သင္႔ပါ သည္။ ေနပါေစဦ္း ။ ဒီတစ္ေခါက္သူတို႔ဆီက ဖုန္းလာမွ အားရပါးရ ဆူပစ္လိုက္အုန္းမည္။ ခလုတ္္ထိ လွ်င္္ေတာ႔ အမိတခ်င္ၾကသည္႔ ဒင္းတို႔ကို ဒီတစ္ေခါက္ဖုန္းလာလွ်င္ေတာ႔ အလြမ္းမသည္ပဲ တကယ္ စိတ္ဆိုးျပလိုက္မည္။ ဒါမွ ကၽြန္မရင္ထဲမွ ခံစားရသမွ်ကို သူတို႔နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး  ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မကို အၾကာႀကီး အဆက္သြယ္မျဖတ္ရဲမွာ။

                         ေဒါသအေတြးတို႔ပင္ မဆံုးေသး၊ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ တံခါးတစ္ဖက္ဖြင္႔သံႏွင္႔အတူ မမလွ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

                    “လဲ႔ေရ..လဲ႔လဲ႔ရွိလား ။”

                    “ ေႀသာ္၊ ဟုတ္ ရွိတယ္မမလွေရ။”

                    “ ေအးေအး၊ ညီမေရ ဖုန္းလာေနတယ္။”

                    “ ေအာ္လာၿပီ မမလွ ။ လာၿပီ၊ ေက်းဇူးပဲ ။”

                      စိတ္ခ်င္းဆက္ေနသည္လား ပင္မသိ၊ သမီးႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးငယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ကိုက္ စိတ္ဆိုးခြင္႔ ရၿပီမို႔ ထီးေလးယူၿပီး အေျပးေလး ထြက္လာခဲ႔သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အတူတူ ဖုန္း၀ယ္ေပး ထားၿပီး အဆက္သြယ္ျပတ္ေနၾက သည္မွာလည္း ၾကာေနၿပီမို႔ ေဒါသစိတ္ႏွင္႔ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

                    “ ဟယ္လို’’

           တစ္ဖက္မွ မည္သည္႔ ခြန္းတံု႔ျပန္ စကားကိုမွ မၾကားရ။ သူတို႔ အျပစ္ သူတို႔ သိသည္မို႔ ႏွဳတ္ ဆိတ္ ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။

                  “ ဟယ္လို “

                   “ ဟယ္လို.ေျပာေလ ။ သမီးႀကီးလား ၊ သမီးငယ္လား ။ ဘယ္သူလဲ အႀကီးမႀကီးလား”

                   တဖက္မွ ဖုန္းခြက္ကို ပါးစပ္ႏွင္႔နီးကပ္စြာထားၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနက် ျဖစ္ေသာ ၊ ကၽြန္မႏွင္႔ လြန္စြာ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္လွသည္႔  အသံတစ္သံကိို မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ၾကားလိုက္ရသည္။

                  “ သမီးလဲ႔လဲ႔လား ၊ အေမပါ။ ”

                    ရုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသသြားမိသည္။ ဖုန္းကိုင္ထားလ်က္ ၊ ကၽြန္မႏွဳတ္ခမ္းအစံုကို အံ႔ၾသမင္သက္္စြာပင္ က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင္႔ ထိကပ္ထားမိသည္။

                    “ အေမ “

        ကၽြန္မအသံ မထြက္ပဲ အေမ႔ကို ေခၚမိသည္။ အေမတဲ႔။ သမီးေဇာေတြ ႏွင္႔ ဖုန္းကိုင္ ကိုင္ျခင္း၊ အေမမွန္းမသိပဲ ေဒါသစိတ္ေထြေထြျဖင့္ သမီးၾကီးႏွင္႔ သမီးငယ္ဆိုၿပီး ရမ္းသမ္းေခၚေ၀ၚခဲ႔မိသည္႔  ကၽြန္မအမွားက  အေမ ကို စိတ္မေကာင္းမ်ား ျဖစ္သြားေစႏိုင္သလား ကၽြန္မ မသိပါ။

                    “ ဟုတ္ကဲ႔ ….  အေမ သမီးပါ ။ေမေမေနေကာင္းရဲ႔လား ။“

                    “ နည္းနည္း က်ယ္က်ယ္ေျပာပါ သမီးရဲ႕၊ ဒီမွာ နားၾကပ္ ပါမလာလို႔ ဘာမွမၾကားရဘူး ။”

                  “ လုပ္ၿပီ အေမကေတာ႔ ၊ အေမ႔ကို ေနေကာင္းရဲ႔႔လားလို႔ ေမးေနတာ။ နားၾကပ္ကို အၿမဲတပ္ ထားပါ ဆို ေျပာလို႔ ကိုမရဘူး ၊ဘာလို႔အခု မတပ္ထားတာလဲ ။”

                   ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နားၾကပ္ပါမလာ၍ ခုနက အေမ႔ကို သမီး ေတြ အထင္ ေဒါသႏွင္႔ မွားေခၚခဲ့သည္ကိုလည္း သူၾကား ႏိုင္မည္မဟုတ္၍ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။

    “ညကမိုးေတြ မတရားရြာၿပီး ေလေတြကလည္း ျပင္းေတာ႔ သမီးကို စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္ ခ်င္ေဇာနဲ႔ ေလာေလာ ထြက္လာလိုက္တာ၊ နားၾကပ္ပါမလာဘူး။”

                  ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အေမ႔ကို အျပစ္မတင္ရက္ေတာ႔သည္႔အျပင္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင္႔ တုန္ရီ လွိဳက္ေမာမိသည္။ အေမကေတာ႔ သူ႔၀သီအတိုင္း စကားေတြ ကရားေရလြတ္ ေျပာေနရွာသည္။

                  “ အေမတို႔ဆီမွာေတာ႔ မိုးတြင္းဆို ေရႀကီးတာက တစ္သက္လံုး ျဖစ္ေနက်မို႔ ရိုးေနၿပီ သမီးရဲ႔ ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ ။ သမီးတို႔ဆီမွာသာ ဟိုတစ္ခါ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးသြားကတည္းက မိုးရြာလို႔ ေလျပင္းတိုက္ၿပီဆိုရင္ အေမ ကေတာ႔ အပင္ေတြက်ိဳး မလား၊ ေရေတြပဲ မတရားၾကီးမလား၊ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ငါ႔သမီးေလး အဆင္မွ ေျပပါ႔မလား၊ ဖ်ားနာေနမလားနဲ႔  ေတြးၿပီး  ပူေနရတာ။ “ဲ

                    ကၽြန္မဘက္မွျပန္ေျပာစရာ စကားရွာမေတြ႕ပဲ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိသည္။အရင္လဆန္း ေလာက္မွ အေမ႔ပါးလိုက္သည့္ လူႀကံဳပစၥည္း သမီးမ်ားရိွရာ ရန္ကုန္မွတဆင့္ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီလူႏွင့္ပင္ အေမ႔ထံ ျပန္စာပါးၿပီးကတည္း ကၽြန္မအဆက္သြယ္ မလုပ္ျဖစ္သည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ ေလာက္ပင္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အေမက်န္းမာေရးတြက္ စိတ္ပူစိုးရိမ္တာမ်ိဳး ရွိတတ္ေသာ္လည္း ၊ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ လံုးခ်ာလိုက္ေနသည္႔ နိစၥ ဓူ၀ ကိစၥေတြထဲ ၊ အားရင္အားသလို စိတ္ေရာက္ျဖစ္တာက အေ၀းက သမီးေတြဆီသာ။ ခုလို မိုးေတြ သည္းေနသည္႔ အခ်ိန္ အေ၀းကရြာေလးထဲ အထီးက်န္ေနရွာမည္႔ အေမ႔ဆီ ဖုန္းဆက္သတင္းေမးဖိို႔ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား သတိမရမိပါလိမ့္။  ကၽြန္မကို အဆက္အသြယ္မလုပ္သည့္  သမီးေတြကို စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္ဖို႔ အားယူထားသည္႔ ကၽြန္မ ၊ အေမ႔ရဲ႕ တဖြဖြမွာေနသည္႔ စကားသံေတြ ေအာက္မွာ စုန္ေရသာရွိၿပီး ဆန္ေရရွားပါးသည့္  မိခင္ေမတၱာကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။

                     “ အေမ မွာခ်င္တာေတာ႔႔ အဲ႔ဒါပါပဲသမီးေရ။ အေမ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ႔မယ္္။ ျခံထဲအပင္ေတြ ရွင္းရင္လည္း သတိထား အုန္း   ၿခံက က်ယ္ပါသဘိနဲ႔ ေမ်ာ႔ေတြ ၊ေျမြေတြ ေအာင္းေနတတ္တယ္။”

                   ‘’ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေမေမရယ္ ။အေမလည္း သြားတာလာတာ ဂရုစိုက္ပါ္။ သမီးေျပာတာေရာ ၾကားရဲ႕လား ။က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတယ္ေနာ္ ေမေမ ။ လိုတာရွိရင္လည္း  သမီးကို ေျပာအုန္း။”

    အေမဖုန္းခ်သြားသည္႔အခါ ၊ အမည္မေဖာ္ႏိုင္ေသာ စိတ္လွဳပ္ရွားမူတစ္ခုက ကၽြန္မ ရင္ကို လွဳပ္ခတ္လာသည္။ ေယာဂီတစ္ဘက္ေလး ပခံုးမွာတင္ၿပီး ဆံျဖဴသြားက်ိဳးေသာ္လည္း ကၽြန္မအတြက္ဆို အၿမဲ အၿပံဳးမပ်က္သည္႔ အေမ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကၽြန္မ အေမ႔ေလာက္မွ မိခင္ေမတၱာ စြမ္းအား ႀကီးမားရဲ႕လားဟု ကို္ယ္႔ကိုကိုယ္ သံသယရွိ လာမိသည္။ တဖက္က ၾကည္႔လွ်င္ေတာ႔   ဒီသံသယ ေတြျဖင့္ပင္ အေမတစ္ေယာက္ အေနႏွင္႔ သမီးတို႕အေပၚ ပိုမိုနားလည္ ေစႏိုင္ခဲ႔သည္။ ခုေတာ႔ ကၽြန္မ သမီးတို႔ကို စိတ္မဆိုးေတာ႕ပါ။ စိတ္မဆိုးသည္႔ အျပင္၊ အေမ႔ဆီၤမွ ကူးစက္လာပံုရေသာ နားလည္ႏိုင္စြမ္း ႀကီးမားလြန္းသည္႔ မိခင္ေမတၱာစြမ္းအားျဖင္႔ သမီးတို႔ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား ၊အဆင္မွ ေျပရဲ႕လားဟု စိုးရိမ္ ပူပန္လာမိသည္။ ဤစိုးရိမ္မူနဲ႔အတူ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ  ကၽြန္မ၏ လက္ေခ်ာင္းေလး မ်ားက ဖုန္းနံပါတ္ ကေလးမ်ား ေပၚတြင္ ခ်က္ခ်င္း လွဳပ္ရွားသြားၾကသည္။

                      “ ဟယ္လို ..သမီးေလးလား။ ေမေမပါ………”

                                                                                     (ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ၊ဇြန္လ၊ ၂၀၁၃)