သူတို႔ခ်စ္ျခင္း ကိုယ္႔အလင္းနဲ႔ ကူပါရေစ

                              ကၽြန္ေတာ္နာမည္က “love chat”။ လမ္းမႀကီးတစ္ခုကို ခ်ိဳးထြက္ႏိုင္မယ္႔ လမ္းသြယ္ေလး ရဲ႕ ေဒါင္႔က်က်ေနရာမွာ တည္ရွိတဲ႔ု အင္တာနက္ဆိုင္ေလးပါ။ ။ ဒါေပမယ္႔ ဆိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္နာမည္ ကို ကဗ်ာ ဆန္ဆန္ေလးနဲ႔ စြဲေဆာင္မူရွိေအာင္ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္နားေလးမွာ “ခ်စ္တင္းေႏွာ” ဆိုၿပီး ျမန္မာလို ခပ္ေသးေသးေလး အဓိပၼါယ္ဖြြင္႔ ဆို ေပးထား တယ္။

                             ခ်စ္တင္းေႏွာဆိုတဲ႔ နာမည္ေလးနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ခ်စ္တင္းေႏွာခ်င္တဲ႔ သူေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီကို လာတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လာတဲ႔သူေတြရွိသလို၊ တျခား လူမူေရး၊ ကမၻာ့အေရး ျမန္မာအေရး ကိစၥေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ လာၾကတဲ႔လူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ေန႔စဥ္၊ ေန႔တိုင္း ေတြ႕ျမင္္ရတတ္္တယ္။ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕က အပ်င္းေျဖရံု ၊ အေပ်ာ္သက္သက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆီ လာတဲ႔သူေတြ ရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္ရဲ႕ျပသာနာ တခ်ိဳ႕နဲ႔ လူမူေရးကိစၥေလးေတြကို အေ၀းမွာရွိတဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီလာ တတ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္လန္းဆန္း တဲ႔ ေျခလွမ္း ေတြနဲ႔ လာတဲ႔ သူေတြရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း စိတ္မပါ၊ တက္ၾကြမွူ မရွိတဲ႔ဲ ေလးလံ ေျခလွမ္းေတြ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ ေရာက္လာတတ္ၾကတယ္။

                               တခ်ိဳ႔ လူငယ္ေလးေတြကေတာ႔ သူတို႔ အခ်ိန္ေတြကိုို ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာပဲ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ အခ်ိန္းအဆက္ျပဳရင္းအခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ေသးတယ္။ သူတို႔ေတြက ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေတြမ်ားၿပီး၊ ကမၻာေပၚမွာ လက္ရွိျဖစ္္ေန တဲ႔ စစ္ေဘး ၊ မတရားမူနဲ႔ ညည္းပန္းႏွိပ္စက္ လူသတ္ တာေတြကို မၾကားဖူး၊ မခံစား ရဖူးတဲ႔သူေတြလို္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္ အလွန္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ခတ္ရတဲ႔ (counter strike) ဂိမ္းနဲ႔ သူ႕ထက္ငါ လက္ဦး ေအာင္ဓါးနဲ႔ခုတ္ရတဲ႔ အ နီေရာင္  ေသြးေတြ ျဖာျဖာထြက္သြားေသာ လူသတ္ဂိမ္း ေတြကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းနဲ႔ ေဆာ႔ တတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ လိုလို ေတြ႕ေန ရတယ္။ သူတို႔ပါးစပ္မွ လည္း

                     “ ေသစမ္းကြာ၊မေသေသးဘူးလား။ ေဟ႔ေကာင္ ငါပစ္လိုက္တာ. မင္းဆီမွာ ၃ေယာက္က် သြား ၿပီီေလ၊ ဘာလို႔ေနာက္ထပ္ လူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတာလဲကြ ။“

                          “မင္း လူသတ္ႏိုင္တိုင္း ႏိုင္တယ္မထင္ပါနဲ႔ကြာ၊ ငါ႔ဆီမွာ ေနာက္ထပ္ လူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္၊ မင္းကိုသာ ငါကေသေအာင္ ၿဖိဳပစ္မွာ”

                     ဆိုတဲ႔ အသံေတြကို သူတို႔အုပ္စု အလည္လာတိုင္းအၿမဲလို ၾကားရတတ္တယ္။ တခါတေလ  ဆိုင္ပိတ္တဲ႔အထိ သူတို႔ေတြရဲ႕ စစ္တိုက္တဲ႔ ကစားပြဲက မၿပီးျပတ္ႏိုင္ေသးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုင္ရွင္ေတာင္ လည္ ဂုတ္ကေန ဆြြဲမထုတ္ရံု တမယ္၊ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ အတင္း ျပန္လြတ္္တတ္ရတယ္။ ဒါကိုလည္း သူတို႔က မမူပါဘူး။ အဲ႔ဒီလိို ဆိုင္ရွင္က မၾကည္သာသလိုု ဆက္ဆံလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုခြဲသြားလိမ္႔မယ္၊ စိတ္နာသြားမယ္လို႔ မထင္ လိုက္ပါနဲ႔ ။  သူတို႔လာေနၾက အခ်ိန္မွန္ ကၽြန္ေတာ္ဆီ အုပ္စုနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး တစ္ခါတေလလည္း သူတို႔ရဲ႕ အားပါးတရ လူသတ္ကစားပြဲမွာေတာင္ ထပ္ဆင္႔ၿပီး ဘယ္သူႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္သူရွံးမလဲ ဆိုတာကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာင္းေၾကးထပ္တာမိ္်ဳးလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါကကၽြန္ေတာ္ဆီ လာေနၾက အငယ္ တန္း ေဖာက္သည္ ဂိမ္းသရဲေတြပါ။

                       ေကာင္မေလး ခပ္ငယ္ငယ္ ေတြကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ အင္တာနက္ ၾကည္႔တတ္ၾကတယ္။ တဖက္ခံု ဂိမ္းသရဲေတြဆီက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထေဖာက္လာတဲ႔ အသံေတြကို  သူတို႔ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ႔ၾကည္႔ ရံုကလြဲလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကိုပဲ ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္လ႔ ရွိတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။သူတို႔ေတြထဲကမွ ဆံပင္တိုတို၊ ဂါ၀န္တိုတို၊ နဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတာ႔ အားလံုးထဲမွ္သူ႕ကို္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီး  သတိထားေနမိတယ္။ သူက ေသာၾကာေန႔ညေနဆို ပံုမွန္လာတတ္ၿပီး အေ၀းမွာရွိတဲ႔ သူ႕ခ်စ္သူျဖစ္သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာပံုမွန္ စကားေျပာတက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ေလးနဲ႔ ေျပာရရင္ ေတာ႔ ခ်စ္တင္းေႏွာတာ ေပါ႔ဗ်ာ။ သူလိုမ်ိဴး ကိုယ္႔ခ်စ္သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာဆံုၿပီးစကားေျပာၾက လြမ္းတဲ႔သူေတြ ရွိသလိုပဲ  တခ္ခါမွ မျမင္ဖူးပဲ အြန္လိုင္းမွာ ဆံုဆည္းၾက ၊ ခင္မင္တြယ္တာၾကၿပီး ေနာက္ ခ်စ္ခင္သြားတဲ႔ သူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီေေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္႔ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္တည္းကို ပဲ

“ ခ်စ္တင္းေႏွာ” ခြင္႔ရွိတာမဟုတ္ပဲ မျမင္ဖူးတဲ႔ သူေတြကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ ခ်စ္တင္းေႏွာခြင္႔ ရွိတဲ႔ အိုင္တီ ေခတ္ႀကီးပါ။

                     အဲ႔ဒီ ဆံပင္တိုတိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက  စကပ္ပဲ ၀တ္၀တ္ ၊ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္၀တ္ ဂါ၀န္ပဲ ၀တ္၀တ္ အတိုေလးေတြ အၿမဲ၀တ္တတ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔ ပိုင္ရွင္ဆရာေတာင္ သူ ဆိုင္ထဲ၀င္လာၿပီဆိုရင္ မ်က္လံုးႀကီးႏွစ္ လံုးအျပင္ ကို ျပဴးျပဳတ္ ထြက္က်ခ်င္စရာ ေကာင္းေအာင္ ေငးေမာရတတ္သူပါ။ သူက ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ မ်က္ႏွာ ေပးေလးနဲ ခ်စ္သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ အားရပါးရ စကားေတြ ေျပာၿပီးတာေတာင္မွ ျပန္ခါနီးမွာ တစ္ရက္တေလ ပီဖင္းဂိုးနဲ႔ ဖုန္းေခၚ တတ္တာမို႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးေနမိတာ။ သူ႕အတြက္္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ခ်စ္သူနဲ႔ ဆက္သြယ္ ခြင္႔ ရတဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ သီးသန္႔ ကမၻာေလးလို႔ ထင္ေနပံုပါပဲ။  ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ လာတိုင္းသူက အၿမဲ ရြင္ျမဴး တက္ၾကြေနတတ္တယ္။ သူ႕တြက္ေတာ႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႕ႏိုင္မယ္႔ ဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဆီလာဖို႔ အၿမဲ ေမွ်ာ္လင္႔ေစာင္႔စားေနသူလို႔ ထင္တယ္။

                  သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သံုးတဲ႔ ဂ်ီေမလ္အေကာင္႔အျပင္ ေနာက္ထပ္ သီးသန္႔အေကာင္႔တစ္ခု ထပ္ဖြင္႔ၿပီး သူ႕ခ်စ္သူကုိ အဲ႔ဒီအေကာင္႔နဲ႔သာဆက္သြယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကစိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ သူ႕ေကာင္ေလး ဘက္ကို လွမ္းစပ္စုမိ္ေတာ႔ သူ႕ေကာင္ေလးကလည္း သူလိို႔ပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕အေကာင္႔ထဲမွာ ေကာင္မေလးနာမည္ တစ္ခုုထဲဲကိုပဲ ျမင္လိုက္မိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ စကား၀ိုင္းထဲကို တျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာမွာ ၊ ေႏွာင္႔ယွက္မွာ စိုးပံုနဲ႔ အေကာင္႔တစ္ခုဆီမွာ ကိုယ္႔ခ်စ္သူ နာမည္ေလး တစ္ခုသာ စကားေျပာလက္ခံတဲ႔ အစိမ္း ေရာင္ သေကၤတေလးနဲ႔ ယွဥ္တြြဲ ျမင္ေနရတယ္။ ဟို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ႔ သီခ်င္းထဲလို “’ခ်စ္တဲ႔ တို႕ႏွစ္ေယာက္ သီးျခား ခ်စ္ကမၻာငယ္..” ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္။

                       ေကာင္မေလးက သူ႕ေကာင္ေလးကို စကားေျပာ၊ စာပို႔လို႔ ရတဲ႔ ဂ်ီေမလ္း၊ ဂ်ီေတာ႔နဲ႔ တင္ မကဘူး။ ရုပ္ပါျမင္ၿပီး စကားေျပာလို႔ရတဲ႔ ဗီဇက္အိုတို႕ စကိုက္ပ္တို႕ကိုလည္းဖြင္႔ၿပီး စကားေျပာေသးတာ။ လိုင္း က်ရင္ေတာ႔ စကားေျပာရတာ အ-ထစ္ အ-ထစ္ ၊ ျပတ္ေတာက္ ျပတ္္ေတာက္ေပါ႕။ ၿပီးေတာ႔ ေကာင္မေလးက ဒီေန႔ လူ ေတြ ပါးစပ္ဖ်ား မွာ ေရပန္း စားေန တဲ႔ ေဖ႔ဘြတ္ဆိုတာကိုသံုးၿပီး သူ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သင္ေပး ထားေၾကာင္း ေကာင္ေလး ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပာျပတယ္။ ေဖ႔ဘြတ္ကလည္း မသံုးဖူးရင္ မသိတာေၾကာင္႔ တခ်ိဳ႕လူေတြဆို facebook guideline book (ေဖ႔ဘြတ္သံုးနည္းလမ္းညႊန္စာအုပ္) ေတာင္ နံေဘးခ်ၿပီးမွ အင္တာနက္ သံုးၾကတာေလ။ အဲ႔ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကိုယ္စိတ္ၾကိဳက္ ဓါတ္ပံုေတြကို အင္တာနက္မွာ ဘယ္လိုတင္ရသလဲဆိုတာရယ္  ၊ ကိုယ္သေဘာက်တဲ႔ ပံုေအာက္မွာလည္း မွတ္ခ်က္ ဘယ္လိိ ုေရးရသလိုဆိုတာအျပင္  ေဖ႔ဘြတ္ကေနတဆင္႔ ေ၀းကြာေနတဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း ပိုမုိ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္႔ နည္းလမ္းေတြကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။

                             ဒါေပမယ္႔ ဒီတစ္ခါ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးေဖ႔ဘြတ္သံုးမွာကို ္သေဘာမတူ ရံုမက ေကာင္မေလး ေဖ႔ဘြတ္အေကာင္႔ဖြင္႔လိုက္တာ ကို လည္း သိပ္၀မ္းမသာသလိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေကာင္မေလး ကိုလည္း တခ်ိန္လံုးေဖ႔ဘြတ္သံုးၿပီး အခ်ိန္မကုန္ေနဖို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ဓါတ္ပံုတင္မက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဓါတ္ပံု ဘယ္ပံုမွ အြန္လိုင္းမွာ မတင္ရဘူးလို႔ တခါတည္း တားျမစ္လိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကို ေကာင္မေလးက ေမးေတာ႔ ဘာမွမဟုတ္သလိုနဲ႔ ေ၀းေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာသူတို႔ ဓါတ္ပံုေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္မွာ စိုးလို႔၊ သူလည္းမတင္ဘူး ေကာင္မေလးလည္း မတင္ရဘူးလို႔ မယုတ္မလြန္ေျဖတယ္။   ဒီ္ေတာ႔ ေကာင္မေလးက သူ႕ရဲ႕ အေကာင္႔မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ေခြးနဲ႔ ေၾကာင္ပံုေလး ေတြ အျပင္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို တမ်ိဳးအဓိပၼါယ္ ေဖာ္ထားပံု ရတဲ႔ inspiration ပံုေလး ေတြကို ရွာၿပီး သူ႕အေကာင္႔ထဲမွာ  အားပါးတရ တင္လိုက္တယ္။ သူ႕ခ်စ္သူ အလြမ္း ေျပေအာင္လို ႔ ေျပာတ႔ဲ စကားသံေလးေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကား လိုက္ပါ ေသးတယ္။ ေကာင္မေလးက အေတာ္ကို စိ္တ္ကူးယဥ္သလို၊ ေကာင္ေလးကို လည္းတြယ္တာပံုရတယ္။

                    ဒီေန႔လည္း ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ ပိုင္ရွင္နံေဘးမွာပဲ ခ်ိဳအီတဲ႔အသံ လြင္လြင္ေလးနဲ႔ သူ႕ေကာင္ေလး ရွိရာ ႏိုင္ငံျခားကို ဖုန္းေခၚသြားတယ္။ သူ႔ အိတ္ထဲက အနီေရာင္ ဆင္ျဖဴတစ္ရြက္ ခုန္္ထြက္ သြားတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရ တယ္။ ဘာပဲဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ သဴ႕လိုမိန္းကေလး ေတြ မ်ားစြာရဲ႕ ရီသံလြင္လြင္ေလးေတြ ၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ စကားေလး ေတြကို ၾကားရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါ ပီတီျဖစ္မိတာ အမွန္ပဲ။ မိန္းကေလး ဆိုတာမ်ိဴးက တကယ္ ခ်စ္္ၿပီဆို ကိုယ္ခ်စ္ရသူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ေလလိုင္း ထဲမွာေတာင္ ခ်စ္္သူကို  စြဲစြဲလန္းလန္းရူးသြပ္ တတ္တာမ်ိဳးကို။

                      ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲမွာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္ဇာတ္လမ္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ဖန္တီးသြားၾကတဲ႔ လူေတြကို ေငးေမာၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ ဘ၀ေန႔ရက္ေတြဟာ လူသားေတြ ရဲ႕ဘ၀ တစ္ခုထပ္ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ အခုပဲ ၾကည္႔ေလး.။ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွာ ခပ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ ဘဲတစ္ေကာင္ ၊ ေန႔စဥ္ အြန္လိုင္းတက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြကို ေၾကာင္စီစီလုပ္ေနတာ။ ေၾကာင္စီစီ လုပ္တယ္ဆိုတာ အီစီကလီလုပ္ၿပီးဖြန္ေၾကာင္တာ ကို ေျပာတာပါ။ သူက ေကာင္မေလးေတြကို အြန္လိုင္းကေန အရင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းလုပ္၊ ခင္ေအာင္ေပါင္းၿပီးမွ ၊ခ်စ္သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ႔ေနရာမွာ အေတာ္ အေတြ႕အၾကံဳ ရင္႔က်က္ေနပံုပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ဂ်ီေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲမွာ ရင္ဖြင္႔ထားတဲ႔ မ်က္ရည္ စေပါင္းမ်ားစြာကို ေမးလ္ အျဖစ္ေတြ႕ရတတ္သလို သူ႔ရဲ႕ ေဖ႔ဘြတ္အေကာင္႔ထဲမွာလည္း ေဆြမ်ိဳးေတာ္သူ စာရင္းထဲ တန္းစီၿပီး အြန္လိုင္းကေန ညီအစ္မ အျဖစ္ေတာ္ထားတဲ႔ ခ်စ္စရာမိန္းကေလး မ်က္ႏွာေလးေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရတတ္ တယ္။ ဒီဆိုင္ထဲကို လာတဲ႔သူေတြထဲမွာဆို သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔မရဆံုး လူသားပါ။ သူ႔ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာၿပီ ဆိုရင္ အခန္းေထာင္႔ တစ္ေနရာ ကခံုမွာ ေလ်ာ႔တိေလ်ာ႔ရဲ နဲ႔ ပ်င္းရိပ်င္းေခ်ာက္ထိုင္ၿပီး တစ္ေန႔တာ ျမန္းဂလစ္ခ်္လို႔ ေခၚေခၚ ေနၾကတဲ႔ ျမန္မာအသံထြက္ကို အဂၤလိပ္စာလံုးေတြနဲ႔ ေရးသားၿပီး ခ်က္တင္၀င္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ႔ရွိသူပါ။

                        အခုသူ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းလိုပတ္သတ္မူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ႔ မိန္းကေလး သံုးေယာက္ကို တၿပိဳင္နက္တည္း စကားေျပာေနတာေတြ႕ရတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူ႕နဲ႔ မျပတ္္ေသးတဲ႔ (ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္) ရည္စားေဟာင္း၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကတာ႔မၾကာေသးခင္က အေျဖရထားတဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး ၊ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူေတာင္းတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ခ်က္ခ်င္းေပးလိုိက္ၿပီး ညေန က်ရင္သ႔ူနဲ႔ဖုန္း ဆက္ဖို႔ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳေနတဲ႔ အသစ္ဆက္ဆက္ရည္းစားေလာင္းေလး။ မျမင္ရတဲ႔ မိန္းကေလး ေတြကို အြန္လိုင္းကေန လိမ္ညာေျပာဆိုေနတတ္ တဲ႔ သူ႕စကား လံုးေတြဟာကၽြန္ေတာ္႔ကို ေအာ္ဂလီဆန္ေစတာအမွန္ပဲ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ဟာအခ်စ္စစ္ ေတြရဲ႕ၾကားခံ နယ္ ေျမတစ္ခု လို႔ ခံယူခဲ႔မိတာ ဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။ သစၥာဆိုတာ တန္ဖိုးထား ရေကာင္းမွန္း မသိ တဲ႔ ေယာက်ာ္းေတြကို  လြယ္လြယ္ နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ဖို႔ အခြင္႔အေရး ေတြေပးတဲ႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိပ္ဆံုးက ပါေနတာပါပဲ။ သူကို္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စြာ နဲ႔ မ်က္ႏွာ လႊဲြ   လိုက္ၿပီး ဆိုင္အတြင္းကို တဒဂၤဂေ၀႔၀ဲၾကည္႔လုိက္ပါတယ္။

                             ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္အတြက္ ေက်ာင္းပညာသင္ဆုေၾကး ရႏိုင္ဖို႔  လိုအပ္တာေတြြ တခိ်ဳ႕ကိုအင္တာနက္မွာေျပးေျပးလႊားလႊား ရွာေဖြေနသူေတြရွိတယ္။ အလုပ္ကိစၥ အင္တာဗ်ဴး အတြက္ ေလ႔လာ ေနတဲ႔ လူငယ္ေတြရွိတယ္။ အေ၀းေရာက္ သားသမီးေတြ အတြက္ နားၾကပ္ (ear phone) တပ္ထားတဲ႔ အေဖအို၊မေအအိုႀကီး ေတြရဲ႕ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဆံုးမသံေတြရွိတယ္။ မဟုတ္မခံတတ္တဲ႔ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အမွန္တရားနဲ႔တရားမွ်တမူကို လူသားအားလံုး အျပည္႔အ၀ေထာက္ခံတတ္ေစဖို႔ ဂ်ီေမးလ္နဲ႔ ေဖ႔ဘြတ္ကေန တဆင္႔ သတင္းလာလာ ျဖန္႔တတ္တဲ႔ သူေတြရွိတယ္။ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ ေ၀းေနတဲ႔ အရပ္ကေန တစ္ဦးကို တစ္ဦၤး မျမင္ဖူးပဲ၊ သံေယာဇဥ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ခိုင္ၿမဲတဲ႔ ေမတၱာကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးတတ္ တံဲ႔သူေတြရွိတယ္။ ကင္မရာမဖြင္႔ ရင္ မျမင္ဖူးတဲ႔ သူစိမ္းေတြမို႔  တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စကားေျပာခြင္႔ မရွိတဲ႔အခြင္႔အေရး ကို အသံုးခ်ၿပီး အင္တာနက္ကေန ရည္းစားလာရွာတဲ႔ လူရွဳပ္လူေပြေတြ ရွိတယ္။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို လာ တဲ႔ လူေတြ က ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံု ၊ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လက္ရွိ အခ်ိန္ ေတြကို အသံုးခ်ေနတာ ျမင္ရလို႔ လူ တစ္ဦး ခ်င္းရဲ႕ဘ၀နဲ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြမွာ အၿမဲလိုလိိို  ျမင္္ေတြ႕ေန ရတာပါ္။

                           ဒီေန႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ လူအေတာ္စံုေနတယ္။ ဆုိင္ရွင္က ေနရာအခက္အခဲရွိမွာစိုးလို႔ ေတာင္ အနည္းငယ္စိတ္ပူေနသေယာင္ပါပဲ။ အခ်ိန္ကလည္း ညေန သံုးနာရီခြဲေလးနာရီဆိုေတာ႔ အင္တာနက္ ဆိုင္တိုင္း လူက်ခ်ိန္မို႔ ကြန္ျပဴတာ ကီးဘုတ္ကေန ထြက္ေပၚလာတဲ႔ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ စာရိုက္သံ၊ အင္တာနက္ သံုးရင္း အဆာေျပစားဖို႔ ယံယံ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္မွာသံ ၊ ေကာ္ဖီနဲ႔ အေအးမွာသံေတြနဲ႔ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္ ေနတယ္။ ဒီထပ္ ပိုဆိုးတာက တက္တလွည္႔၊ က် တလွည္႔ ကြန္နက္ရွင္မွာ အမိအရ ဖမ္းၿပီးေျပာေနတဲ႔ စကားေျပာသံေတြ။ 

                     “ဟယ္လို ဟယ္လို ၾကားရလား ၊ သမီးေလးလား ေအး  ေမေမ ေလ။ ေနေကာင္းရဲ႕လား သမီးေရ၊ ေမေမလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္မွာေရာ အစစ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ေျပာပါအုန္း။ ေမေမနဲ႔႕ ေဖေဖ လည္း အၿမဲဆုေတာင္းေပးထားပါတယ္။“

                      “ဟဲ႔ ငါေျပာတာနင္ၾကားရလားလို႔ ေမးေနတာ။ ဒီမွာလိုင္းက ခဏခဏက်ေနတယ္။ စိတ္ညစ္ လိုက္တာဟယ္။ ငါ႕စီဗီေဖာင္ကို နင္႔ သူေဌးဆီကို တင္ၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးေနတာ ၊ ေအး မၾကားရလဲ ဇြတ္ ေအာ္မေနနဲ႔ ၊ စာရိုက္လိုက္္ေလ။ တကယ္ပဲ စိတ္ညစ္ပါတယ္။”

                      “အဲ႔ဒီမွာ အခုရာသီဥတု ဘယ္လိုေနလဲ သူငယ္ခ်င္း။ က်န္းမာေရးေတာ႔ ဂရုစိုက္ေနာ္။ အရင္လိုပဲ ဒီမွာက ဘာမွ သိပ္မထူးဘူး။ မီးပ်က္တယ္၊ ဘတ္စ္ကားၾကပ္တယ္၊ မိုးရြာရင္ လမ္းေတြပိတ္တယ္။ အင္း….အင္း .။ ခု ေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းၾကား ရၿပီ ။ ဘာျဖစ္တယ္…ဆက္ေျပာပါအုန္း။”

                       “ကိုႀကီး စိတ္ခ်ေနာ္။ ကိုႀကီး့ျပန္လာရင္ သက္ကိုယ္တိုင္ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳမွာ။ ဒါပဲေနာ္ ယီးတီးယားတားေတာ႕ မလုပ္နဲ႔ ။ ဒီကျဖင္႔ သူ႕ကို အၿမဲစိတ္ပူစိုးရိမ္ေနရတာ။ တစ္ခုခု ေပါက္ကရၾကား လို႔က ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာမွတ္္ ၊ လူကို သူကမသြားတတ္ မလာတတ္ဘူး ထင္ေနတယ္မလား။ “

ေလ်ာက်ခရုေလးရဲ႕ ေသာကအေမွာင္

ေလ်ာက်ခရုေလးရဲ႕ ေသာကအေမွာင္

                  

                     ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္လမ္းဟာ ကၽြန္မတြက္ ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းသလို၊ စိတ္လွဳပ္ရွား ၾကည္ႏူးဖြယ္လည္း ေကာင္းတယ္္။ ဒါေပမဲ႔ ငါးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကို အၿပီးအပိုင္စြန္႔ လြတ္ဖို႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတြက္ အတူတူူလက္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဆီကေတာ႔ မတူညီတဲ႔ မွတ္ခ်က္ေပးသံေတြ ၾကားခဲ႔ရပါတယ္။

                             “ဒီေလာက္ အၾကာႀကီးလုပ္ခဲ႔ ၿပီး ရာထူးတစ္ ေနရလည္း ရေနၿပီးမွ ဘာလို႔ ျပန္မွာလဲ ခ်ိဳရယ္ ႏွေမ်ာဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။”

                            “ ေနာက္ အလုပ္သစ္ တစ္ခုမွာအခုလို အသားက်ဖု႔ိဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။  နင္ ဒီေရာက္စက အသက္ ႏွစ္ဆယ္္၀န္းက်င္ ၊ အခုဆိုအသက္အစိတ္မွာ ရာထူးတစ္ခုနဲ႔ စက္ရံုကလည္း နင္႔ကိုအားကိုးေနျပီ။ ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားလိုက္ရင္ အသက္ သံုးဆယ္ေလာက္ဆို ဘ၀မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ။”

                             “ အစ္မကေတာ႔ ခ်ိဳ႕ျပတ္သားမူကို အားက်တယ္။ အစ္မဆို ဒီမွာ္လုပ္ ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ေၾသာ္…..လာတုန္းကေတာ႔ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာလိုက္တာ ။ ဘယ္လို လုပ္ၿပီးမ်ား ဆယ္ႏွစ္အထိေနသြားမိပါလိမ္႔ေပါ႔။ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ စိတ္က မျပတ္ျဖစ္ေနေတာ႔ ခုထိ တာ၀န္ေတြနဲ႔ ပိတုန္း။”

                           ဘယ္လိုပဲ သူတို႔ဆီက ကြဲျပားတဲ႔ မွတ္ခ်က္ေတြရပါေစ။ တကယ္တမ္း သူတို႔သိခ်င္ေနၾကတာက ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတဲ႔ ကိစၥပါပဲ။ ကၽြန္မညီမေလး  စေကာ္လား ရွစ္ရတာနဲ႔ ေလးႏွစ္ေလာက္ မိသားစုနဲ႔ ခြဲၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ထြက္သြားရာက မၾကာခင္ အေမက ရက္ဆက္ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာထဲလွဲသြားပါတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုးကို လြမ္းတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ျဖစ္မွာလို႔ စသလိုေနာက္ သလို ေျပာသူက လည္း ေျပာၾက တာေပါ႔။ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး အင္ဒိုနီးရွားေရာက္ေနတဲ႔ ငါးႏွစ္ကာလအတြင္း တႏွစ္ကို ခြင္႔ဆယ္ရက္ပဲ ရၿပီး အ႔ဲဒီရက္ကေလးပဲ မိဘနဲ႔ အတူေနရတာမို႔ ေမေမက ညီမေလးမရွိတဲ႔အခ်ိန္ ကၽြန္မ ျပန္လာၿပီး သူတို႔နဲ႔အတူေနေစခ်င္ပါတယ္။ စာေပနယ္မွာ က်င္လည္ေန တဲ႔ ေဖေဖကေတာ႔  ကၽြန္မ ေမြးျမဴလက္စ ကေလာင္နာမည္ေလးကို ဆက္လက္ရွင္သန္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း

          “ သမီးစာမူေတြ အရင္က မပါဘူးဆို္ တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆံုး သံုး၊ေလးပုဒ္ေတာ႔ ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ဆို တစ္ပုဒ္မွမပါဘူး။ သမီးကလည္း စာေရးဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္ဘူး။  ေရးသမွ် စာေတြလည္း မႀကိဳက္လို႔ မေပးခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း သမီး ကေလာင္နာမည္ေလး ေပ်ာက္ သြားလိမ္႔မယ္။ “

                           လို႔ ခဏခဏ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။

                           ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခက္ခက္ခဲခဲတည္ေဆာက္ထားရတဲ႔ နာမည္ေလး ေပ်ာက္မွာ စိုးတာေရာ သမီး္နဲ႔ အတူေနခ်င္တယ္တဲ႔ ေမေမ႔ဆႏၵနဲ႔ စာေေရးေနတာကိို အၿမဲ ျမင္ခ်င္တဲ႔ ေဖေဖ႔ ဆႏၵေၾကာင္႔ပါ  အိမ္ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာပါ။ မိဘနဲ႔အတူေနျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာ ေမွးမွိန္စျပဳေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ကေလာင္နာမည္ေလးအတြက္   စာေရးးတဲ႔အလုပ္ ကို အလုပ္ တစ္ခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလးေလးစားစားလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မရည္ရြယ္ထားတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ကၽြန္မည ငါးႏွစ္တာလုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဒီဇိုင္နာ အလုပ္ကို ပိုမိုေတာက္ေျပာင္ေအာင္ မြမ္းမံဖို႔  လိုအပ္မယ္႔ သင္တန္း တစ္ခုခု တက္တာမ်ိဳး လုပ္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းက် ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မယ္႔ စာေပနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခုခု လုပ္ရင္ေကာင္းမလား  ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အေသးစား ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတစ္ခု လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ မေရမရာ စဥ္းစားေန မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ က်န္တာေတြကို ေနာက္မွာထားၿပီး စာေရးတဲ႔ အလုပ္ကိုပဲ ဦးစားေပးလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ပါတယ္။

                   ဒါေပမယ္႔ အင္ဒိုနီးရွားက လုပ္ေဖာက္ကိုင္ဖက္မ်ားအပါအ၀င္ ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္က ကၽြန္မစာေရး တယ္ဆိုတာ ကို မသိၾကတဲ႔ လူတခ်ိဳ႕နဲ႔  စာေရးတဲ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပျဖစ္ေတာင္ ကၽြန္မလိုမထင္မရွား ကေလာင္နာမည္ ကို လံုး၀သိမွာ မဟုတ္တဲ႔ ေဒၚလာခ်စ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ကေတာ႔ အသင္႔တင္႔ လခေကာင္းၿပီး ရာထူးလည္းရွိတဲ႔ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို စြန္႔ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို္ စာေရးဖို႔ ျပန္လာတယ္ဆိုတဲ႔ ဆင္ေျခ ကို ေပးရရင္ ရင္ဘတ္စည္တီးနဲ႔ အေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ ပ်က္လံုး တစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္နဲ႔ တူတယ္။

                        ဒါေၾကာင္႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာကတည္းက အလုပ္ထြက္စာတင္တဲ႔ေန႔ကေန အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ႔ေန႔အထိ သူတို႔အရမ္း သိခ်င္ေနတဲ႔ ဘာလို႔ အလုပ္ထြက္တာလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ကၽြန္မ အသင္႔ေတာ္ဆံုးအေျဖအျဖစ္ မုသားလည္း မဟုတ္တဲ႔

                      “ေမေမ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ”လို႔ ေျပာၿပီး ဟုိေရာက္မွ ကၽြန္မဘ၀တြက္ သင္႔ေတာ္တဲ႔ အလုပ္ ရွာမယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

                     “ ကၽြန္မက စာေရးဆရာမေလ တစ္ႏွစ္မွာ အနည္းဆံုး ၀တၳဳတို သံုးေလးပုဒ္ေတာ႔ မဂၢဇင္းမွာ ပါေနက်၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္က ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ တစ္အုပ္ေတာင္ ထုတ္ျဖစ္ခဲ႔ေသးတာ၊ အခု ဒီေရာက္မွ စာမေရးျဖစ္လို႔ အစ္မရယ္၊ မႏွစ္က တစ္ႏွစ္လံုး တစ္ပုဒ္မွမေရးျဖစ္ဘူးေလ။ အဲ႔ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿ႔ပီး အိမ္ကို အၿပီးျပန္ၿပီး စာပဲေရးေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ”

                      အဲ႔ဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႔ အေကာင္းသား၊ ဒါေပမဲ႔  ကၽြန္မ မေျပာရဲခဲ႔တာ အမွန္ပါပဲ (ေျပာမ်ား ေျပာခဲ႔ရင္ လည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္မေရာက္ဘဲ အင္ဒိုနီးရွားက စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုေတာင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာ……)

                      ဒါနဲ႔ပဲကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး တစ္လ ႏွစ္လ စာေရးဖို႔ အားယူတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေလးစားအားက်ရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕စာေတြနဲ႔  စာေရးအားေကာင္းၿပီး အေတြး ေလးေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္တတ္တဲ႔ ကေလာင္ႏု လက္ရာရွင္ေတြ ရဲ႕စာေတြကို  ပိုဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အရင္တုန္းက ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္နဲ႔ အေခ်ာသတ္ ေရးႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္မ အခု စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တင္ေန႔၀က္ကုန္ၿပီး ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အားမလို အားမရျဖစ္ရတာအမွန္ပါ။ အဲ႔ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္မနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တဲ႔ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပေတာ႔

       “ ဒါေတာင္ စာေရးျပတ္သြားတာ တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္မလား။ ဒီထက္ စာေရးျပတ္ရင္ သမီးစာေရးရတာ ပိုခက္သြားမွာ။ ခုမွ အစက ျပန္စေနရေတာ႔ အရင္ေလာက္ေတာ႔ မလြယ္ေသးဘူးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အရွိန္ရသြားပါလိမ္႔မယ္။”

                    ကၽြန္မနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ႔ စာေပမိတ္ေဆြဆရာေတြရဲ႕ အားေပးစကားကို ၾကားရတဲ႔အခါ စာေရးဖို႔ခြန္အားေတြ ျပန္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ အေတာအတြင္း ကၽြန္မကို စာနဲ႔လူနဲ႔ တြဲၿပီးသိတတ္တဲ႔ ပရိသတ္ကလည္း စာေပနယ္၀န္းက်င္ကလူေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီး သူတို႔ကကၽြန္မစာေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမွာမေတြ႕ရေတာ႔တဲ႔အခါ ကၽြန္မဘာေတြ လုပ္ေနလဲဆိုတာကို သိခ်င္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေလာင္ဖူသစ္္စတုန္းက အေဖက အိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ ကိုယ္႔စာေလးေတြကို တစ္ေယာက္တည္း မရဲဲတရဲ လိုက္ေပးရခ်ိန္ ကၽြန္မေရးတဲ႔စာေလးေတြကို ဂရုတစိုက္ဖတ္ၿပီး မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ေပးတဲ႔ ဆရာ အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ကလည္း အခု ကၽြန္မ ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း အေမးခ်င္ ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္မွာပါပဲ။

                       ဒါက သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မေတြ႕တဲ႔အခါ “အခု ဘာလုပ္ေနလဲ” ဆိုတာကို ျပန္အေျဖရ အခက္ဆံုး ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါတယ္။

                       “ကၽြန္မ ၀တၳဳေတြျပန္ေရးေနတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ဘယ္မွမေပးျဖစ္ေသးဘူး”

                        လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ႔ဒီလိုေျပာလုိက္ရမလား။

                        “စာ ႀကိဳးစားေရးရင္း အလုပ္တစ္ခုရွာလုပ္ရမလား စိတ္ကူးေနတာ ဆရာရယ္၊ ကိုယ္က အရင္တုန္းက မိဘ ကို ပိုက္ဆံမွန္မွန္ေပးႏိုင္ခဲ႔ရာကေန အခု လက္ျပန္ျဖန္႔ေနရရင္ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူးေလ”

                            လို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ မၾကာခဏေပၚလာတဲ႔ အေတြးအတိုင္း ေျပာလိုက္ရမလား။ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတကယ္ ေျပာလိုက္ ျဖစ္တာကေတာ႔

                             “ဘာမွေတာ႔ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါဘူး၊ စာျပန္ေရးမလို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ…ဆရာ” ရယ္လို႔ အထစ္ထစ္ အေငါ႔ေငါ႔ မေျပမျပစ္ အေျဖေပးျဖစ္တာပါပဲ။

                             ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္႔ကို စင္တင္ေပးခဲ႔တဲ႔ မဂၢဇင္း နဲ႔ တျခား ေရးေနက်ေနရာေတြမွာ အရင္ကထက္ ေကာင္းတဲဲ႔ စာေတြ ေဖာ္ျပခြင္႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ႔ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေတြျပန္ႀကိဳးစားေရးရင္း စိတ္တိုင္းမက်တဲ႔အခါ ကၽြန္မဟာ စာေပဥယ်ာဥ္မွဴးေတြ   ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သေလာက္ ေအာင္ျမင္တဲ႔ ပန္းတစ္ပြင္႔ ျဖစ္လာရဲ႕လား ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သံသယရွိေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အမ်ားက အထူးသျဖင္႔ ကၽြန္မကို ၀ိုင္း၀န္းျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ႔သူမ်ားက ကၽြန္မကို အခုဘာလုပ္ေနလဲလို႔ ေမးလာတဲ႔အခါတိုင္းမွာ  ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို စာျပန္ေရး ဖို႔ ႀကိဳးစားျခင္းနဲ႔ အသံုးခ်ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျဖရမွာ ၀န္ေလးေနမိတာပါ။  ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မကို “ အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ “ လို႔ အေမးခံရမွာ ကို အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မကလြဲၿပီး ဘယ္သူက သိႏိုင္မွာလဲ။

                     ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး သံုးေလးလသာ ကုန္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္မဂၢဇငိးကိုမွလည္း စာမူမပို႔ျဖစ္ပဲ ေရးလိုက္ ၊ ျခစ္လိုက္နဲ႔ တကိုယ္တည္း ၀တၳဳေရးပြဲကိုသာ တိတ္တဆိတ္ ဆင္ႏြဲေနမိပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း က အဂၤလပ္စကားေျပာသင္တန္းတစ္ခုကို လိုက္တက္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွား ဘာသာစကားကို အေရးေရာ၊ အေျပာေရာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ဌာေနတိုင္းရင္းသားေတြ ၾကားမွာအခ်ိန္တိုင္းသံုးလာခဲ႔တာမို႔ အဂၤလိပ္္စာမွာ ျပန္အားနည္းသြားတာ ကိုယ္႔ဖာသာ သိေနတဲ႔႔ ကၽြန္မတြက္ေတာ႔ ေလ႔လာသင္ယူသင္႔ တဲဲ႔ သင္တန္းတစ္ခုပါ။ 

                         ဒါေပမယ္႔ ႀကိဳးစားၿပီး ၀တၳဳေရးမယ္႔ အခ်ိိန္ေတြကိုဖ႔ဲ ေပးလိုက္ရမွာ စိုးၿပီး သူ႕သင္တန္းကို စိတ္မ၀င္စားဟန္နဲ႔ ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအေၾကာင္းသိတဲ႔ သူ ၊တနည္းအားျဖင္႔ ကၽြန္မစာဖတ္ပရိသတ္လည္းျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ ခ်င္းက   

                     “အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔။ နင္သင္တန္းမတက္ျဖစ္လည္း စိတ္မပါပဲေရးေနရင္ ဘာ၀တၳဳမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ အခု သင္တန္းက နင္တို႔လို စာေရးတဲ႔ သူေတြတြက္အရမ္းသင္႔ေတာ္တယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ကမၻာ႔ျပႆနာေတြအေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ပရဲဇင္႔ေတးရွင္း လုပ္တဲ႔သင္တန္း ၊ အဲ႔ဒါ တစ္ခါတည္း နင္စကားေျပာ လည္းတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မူ ရွိလာမယ္။ ၿပီးေတာ႔ အပတ္စဥ္ ဆရာမေပးတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ  ၊ သတင္းေတြ အခ်က္အလက္ေတြကို  အင္တာနက္ကေန ကိုယ္႔ဖာသာ ရွာၿပီး မွတ္စုထုတ္ရလို႔႔ ဗဟုသုတလည္း ရလာမယ္။ ဒီသင္တန္းမွမတက္ရင္ ဘယ္သင္တန္းတက္အုန္းမွာလဲ။ ”

                       သူေျပာေနတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဒါ႔အျပင္ တကယ္ႏိုင္ငံျခားသားအစစ္(native speaker) နဲ႔သင္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္(certificate) လည္းရအုန္းမယ္႔ ဒီအခြင္႔အေရး ကို ကၽြန္မလက္မလြတ္ခ်င္တာေၾကာင္႔ သူေျပာသလိုပဲ သူနဲ႔အတူ သင္တန္းလိုက္တက္ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း သင္တန္းမွာ လူေတြအားလံုးက အသက္ကန္႔သတ္မ ထားလို႔ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ အလုပ္ခြင္ထဲက လူႀကီးေတြေရာ အရြယ္စံုပါၾကေပမယ္႔ အဂၤလိ္ပ္စာ အေျခခံကေတာ႔ အေတာ္ေလး ေကာင္းၾကတာမို႔ အရည္အခ်င္းေတြအားလံုးက သူမသာ ကိုယ္မသာ။ အားလံုးထဲမွာ ကၽြန္မကသာ အဂၤလိပ္စာ သဒၵါ(ဂရမၼာ) ေတြေမ႔ၿပီး စာေၾကာင္းေတြလည္းမဆက္တတ္တာမို႔ လူေတြေရွ႕မွာ စကားထြက္ေျပာတိုင္း အရွက္မကြဲရေအာင္ အိမ္မွာ ကတည္းက မွန္ေရွ႕မွာအခါတစ္ရာေလာက္ႀကိဳၿပီးေလ႔က်င္႔ရသူပါ။ သူမ်ားေတြ ပရိုနမ္ေဇးရွင္းက အေမရိကန္လို အေနာက္ႏိုင္င ံႀကီး တစ္ခုခုကိုမ်ား ေရာက္ေနသလားလို႔ ထင္မွတ္မွားရေလာက္ေအာင္ ရႊတ္ရွက္ဒြက္ဒင္ၾကတာကို အံ႔ၾသေငးေမာရတိုင္း ကၽြန္မအလွည္႔မွာေတာ႔ ပုဇြန္္ေတာင္ေစ်းရွင္းအဆင္႔နဲ႔ လူတန္းေစ႔ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားရတယ္။ တစ္ပတ္မွာသံုးရက္တက္ရတဲ႔ အဲ႔ဒီသင္တန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေရြးခ်ယ္ၿပီးေျပာရတဲ႔ ေခါင္းစဥ္အတြက္ အိမ္ကေန ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သြားခြင္႔လည္းရသလို အခ်ိန္ကလည္း  ႏွစ္မိနစ္မွ ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပဲ ေျပာရတာမို႔  ကၽြန္မႀကိဳတင္စိုးရိမ္ခဲ႔တဲ႔ အခက္အခဲေတာ႔ မရွိပါဘူး။   ဒါေပမယ္႔  debate (ေခၚ)စကားေရလုၿပိဳင္ပြဲမွာေတာ႔ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲ ထားတာမို႔ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္႔ ကိုယ္႔တစ္ဖြဲ႔လံုးရွံဳးမွာ ၊အမွတ္နည္းမွာ မလိုလားတဲ႔ အတြက္ ႀကိဳးစားအခ်ိန္ေပး ေလ႔လာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တစ္ပတ္တစ္ခါလုပ္တဲဲ႔ အဲ႔ဒီစကားေရ လုၿပိဳင္ပြဲမွာ ၿပိဳင္ဖက္အဖြဲ႔ကိုအႏိုင္ရဖုိ႔ အင္တာနက္ကေနတဆင္႔ သက္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးလိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သတ္သမွ် အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြေလ႔လာက်က္မွတ္ရင္းနဲ႔ သင္တန္းတက္တဲ႔ သံုးလတာ ကာလအတြင္း စာျပန္ေရးမယ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ကေလးက ေရစုန္ေမ်ာသြားပါေလေရာ။ အဲ႔ဒီကာလမွာလည္း လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္  ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုး ေမးခြန္းက ပိုၿပီးေတာ႔ေတာင္ အရွိန္ျမင္႔ ေျခာက္လွန္႔လာေနပါေရာလား။

                                 “စာေတြလည္း မေတြ႕ဘူးေနာ္၊ အၿပီးျပန္လာတာဆို အခု ဘာလုပ္ေနတာလဲ”

                                    ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ိဳးေပါ႔ ၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မအိမ္္ျပန္ေရာက္တာ ငါးလသာၾကာသြားတယ္။ ဟိုတစ္စ ၊ ဒီတစ္စ မၿပီးမျပတ္တဲ႔ ၀တၳဳေတြကို အဆံုးမသတ္ရေသးသလို၊ သင္တန္းတက္လိုက္ေတာ႔လည္း ထင္တဲ႔အတိုင္း စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားအားယူေနတ႔ဲ ကၽြန္မ ရဲ႕ အခ်ိန္ေလးေတြကို မျဖစ္မေနဖဲ႔ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာက သင္တန္း ဖြင္႔ၿပီး ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ပါေၾကာင္း  certificate (သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္) နဲ႔ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးလို႔ ရတာမ်ိဳးမဟုတ္သလို၊ စာေပနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကို လည္း “ေရာ.အင္႔ “ ဆိုၿပီး လက္ထဲ အတင္းထည္႔ ရာထူူးလြဲလို႔ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ စာေပကို မခ်စ္တတ္သူေတြ၊ စာဖတ္ျခင္းကို မႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္မဘ၀ ရဲ႕လက္ရွိအေနအထား အတြက္ သူတို႔ေမးတဲ႔ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ႏွုႈတ္ဆံြအေနရဆဲပါ။

                                  “သင္တန္းမွာ ယူက အင္ဒိုမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္လို႔ မိတ္ဆက္သြားတယ္ေနာ္။ ဘာအလုပ္ခဲ႔ တာလဲ။ ” သင္တန္းတက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေလးက ကၽြန္မကို စိတ္၀င္စားစြာ အင္တာဗ်ဴးပါတယ္။

                                   “ဒီဇိုင္နာပါ”

                                     “ ဟယ္ မိုက္တယ္”

                                    “ဒါေပမယ္႔ တို႔က underwear ဒီဇိုင္နာ။ outwear ဆို မကၽြမ္းလွေတာ႔ ျပန္လုပ္စားဖို႔ မလြယ္ပါ ဘူး“

                                    “ဟုတ္လား။ ဒါဆို ယူအခု ဘာလုပ္ေနလဲ”

                                    “ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ စာေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္ ”

                                    “ စာေရးတယ္ဟုတ္လား။ နာမည္အရင္းနဲ႔ပဲ ေရးတာလား။ ဘာေတြေရးတာလဲ“

                                     ကၽြန္မက ကေလာင္နာမည္ကို ေျပာျပၿပီး၊ ဘ၀ထဲက ျဖစ္ပ်က္ေလ႔ရွိတဲ႔အေၾကာင္းေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္ၿပီးေရတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာေတာ႔ သူက ႏွဳတ္ခမ္းေလးဆူရင္း။

                                      “ယူ႕ကေလာင္နာမည္ကလည္း ရိုးလိုက္တာ။ တို႔ေတာ႔တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဟီဟီ ။တကယ္ဆို နာမည္ရင္းေလးကမွ ပိုလွေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ။ တို႔ကို ရွင္းျပပါအုန္း။ နားမလည္လုိ႔“

                                      သူနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုထပ္ရွင္းရမွန္းမသိတာနဲ႔ နာမည္ႀကီး ဘ၀သရုပ္ေဖာ္စားေရးဆရာ သံုးေလးေယာက္နာမည္ကို ရြတ္ျပရင္း ၊သူတို႔ေရးတဲ႔ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳန္းၿပီးေျပာျပလိုက္ေတာ႔ သူထပ္ေျပာလာတဲ႔ စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မကိုယ္႔နဖူးကိုသာ ရိုက္ခ်လိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။

                                       “ သူတို႔ကိုလည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူးလို႔၊ သူတို႔ ဘာေတြေရးမွန္း မသိဘူး။ ဖတ္လည္း မဖတ္ဖူးဘူး”တဲ႔ေလ

                                      ကၽြန္မသင္တန္းတက္တဲ႔ ကာလမွာ ေတြ႕တဲ႔လူေတြက ေတာ္ၾကပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ႏူကလီးယားအေၾကာင္း ၊ ႏူကလီးယား ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္။ ႏူးကလီးယားကို သံုးျခင္းျဖင္႔ ဘယ္လို အက်ိဳးဆက္ေကာင္းနဲ႔ ဆိုးေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲဆိုတာ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေျပာျပႏိုင္တဲ႔ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ (ႏူကလီးယားကို ဘယ္လို ဖန္တီးထုတ္လုပ္တယ္ဆိုတာေတာင္ သိခ်င္သိမယ္႔သူေတြ) ဒါ႔အျပင္ ဓါတ္ေျမၾသဇာသံုးျခင္းျဖင္႔ အပင္ေတြ ႀကီးထြားမူႏွဳန္းျမန္ဆန္ၿပီး ၊သီးႏွံေတြ အထြက္ႏွႈန္းတိုးေပမယ္႔ လူေတြအတြက္ ေဘးဥပါဒ္အႏၱရာယ္ နဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ ေရာပါကပ္ဆိုးေတြကို အပင္ေတြကတဆင္႔ ရလာႏိုင္ေၾကာင္းေျပာတဲ႔ အစီရင္ခံ တင္ျပခ်က္ေတြ က တကယ္႔ အံ႔မခန္းပါပဲ ။       ဒါေပမယ္႔ အမ်ိဳးသာစာေပဆုရ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမရဲ႕နာမည္အျပင္၊လက္ရွိ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ လိုင္း မွာေအာင္ျမင္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ စာေတြနာမည္ေတြ ကို မၾကားဖူးဘူးဆိုတာကေတာ႔ ကၽြန္မသူတို႔ကို အလြန္ စိတ္ပ်က္သြားမိ ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း  ကၽြန္မကို သူတို႔မသိလည္းအေရးမႀကီးေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မစာေတြ မဖတ္ဖူးလည္း အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မေလးစားအားက် ရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕နာမည္ေတြကိုေတာင္ ရိုးရိုးမၾကားဖူး တာေတာင္မဟုတ္၊ တခါမွကို မၾကားဖူးတာတ႔ဲ။ သူတို႔ြ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ၊ ၾကားဖူးသည္ ျဖစ္ေစ၊ မၾကားဖူး သည္ျဖစ္ေစ။ စာေရးဆရာ ဆိုတာ ကေတာ႔ ကိုယ္ေမြးျမဴခဲ႔တဲ႔ ကေလာင္နာမည္ေလး ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္႔မွာ တာ၀န္အရွိဆံုး။ ဒီလိုပဲခံံ ယူခဲ႔လို႔ ေရွ႕ကဆရာ၊ဆရာမေတြက လည္း ကၽြန္မတို႔ေလ႔လာႏိုင္မယ္႔ အတုယူႏိုင္မယ္႔ စာေတြ အမ်ားႀကီး  ခ်န္ထား ေပးခဲ႔တာ ပါ။ စာေရးဆရာ ခ်ျပတဲ႔ ေစတနာကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေရးသူမွာ အစြမ္းအစရွိဖုိ႔ လိုသလို၊ ဖတ္သူမွာလည္း စိတ္၀င္စား မူလိုပါတယ္။ ကရားအိုးထဲ ဘယ္ေလာက္ျပည္႔ျပည္႔ ခံတဲ႔ခြက္က ေသးလြန္းေနရင္လည္း ဘယ္လို ျဖည္႔ေပးလို႔ ရမလဲေနာ္။

                         “ ဘာေၾကာင္႔ စာေရးဆရာလုပ္တာလဲ လို႔ေမးရင္ ငါတို႕ကအမ်ားနဲ႔ မတူပဲစိတ္ထားႏူးညံ႕လို႔ကြ ၊ ၿပီးေတာ႔ ငါတို႔မွာ စိတ္ကူးေတြကို ပံုေဖာ္ႏိုင္တဲံ႔ အစြမ္းသတၱိရွိလို႔ ေပါ႔လို႔ ခပ္ရဲရဲႀကီးေျဖလိုက္စမ္းပါ။ ငါတို႔ေတြ က ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေရးေနတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံရေအာင္လည္း ေရးေနတာမဟုတ္ဘူး။ မေရးပဲ မေနႏိုင္ လို႔ ေရးေနရ တာလို႔ ေျပာလိုက္စမ္းပါကြာ”

                           တကၠသိုလ္မွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ကၽြန္မ ၀တၳဳေလးေတြ တစ္ပုဒ္စ ၊ႏွစ္ပုဒ္စ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရစဥ္ ၊ စာေရးတဲ႔ ေနရာမွာေရာ၊ အတန္းမွာပါ စီနီယာက်သူ အစ္ကို တစ္ေယာက္ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားမ်ားစဥ္မွာ အားေပးခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကို ႀကီးရဲ႕ စကားက ခုထိ ကၽြန္မနားထဲမွာ ၾကားမိေနဆဲပါ။ သူေျပာတဲ႔ စကားတိုင္းက မွန္လြန္းလွပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မနားထဲ စြဲေနခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ သူတို႔ကို စာေပနယ္မွာ မေတြ႕ရေတာ႔လု႔ိ တျခား ကေလာင္နာမည္ သစ္ ေတြနဲ႔မ်ား စာေတြဆက္ေရးေနေသလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာေရးဆရာ ဆိုတာ သူေျပာသလိုပဲ စာမေရးပဲ မေနႏိုင္လို႔၊ စာေရးခ်င္လြန္းလို႔ ေရးေနၾကတဲ႔လူေတြမဟုတ္လား။ ဒါဆို စာေရးဆရာလို႔ ခံယူထားတဲ႔ ကၽြန္မကေရာ “ ဘာလုပ္ေနလဲ” လို႔ေမးခံရရင္ “ စာေရးေနတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖရမွာ ဘာကိုမွ အားငယ္စရာ။ သိမ္ငယ္စရာ၊ ရွက္ရြံစရာမလိုဘူး လို႔ ထင္ပါတယ္ေလ။

                           တစ္ရက္ေတာ႔  အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွဴကိုသြားရင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး ၊မဆံုဖူးတဲ႔ လူေတြန႔ဲ အတူတူ တစ္၀ိုင္းတည္း ထိုင္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ထိုင္၀မ္ (တရုတ္-တိုင္ေပ)ကို သြားလိုက္၊လာလိုက္ အလုပ္လုပ္ေနသူမို႔ အလွဴရွင္က ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ထိုသူက

                            “ အဲ႔ဒီလို ျပန္လာတဲ႔သူေတြက လခစားလည္းမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔လည္းအဆင္မေျပ ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး အရင္အလုပ္ရွိရာ ကို ပဲ ျပန္ထြက္ၾကရတာပါပဲ။  က်ဳပ္တို႔ အသိေတြထဲမွာလည္း အဲ႔လိုႀကီးပဲ ။ မဟုတ္ရင္ ဒီမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနမွာေလ.။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ”

                              တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ႔ သူရဲ႕ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္  စကားက ကၽြန္မကို ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေျပာေစခ်င္တာကို မသိက်ိဳးူကၽြံျပဳရင္း

                           “ ျပန္ထြက္ျဖစ္တယ္၊မထြက္ျဖစ္ဘူး ဆိုတာေတာ႔ က်ိန္းေသေျပာလို႔ မရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သြားျဖစ္ရင္ေတာ႔ အရင္အလုပ္ရွိရာကိုေတာ႔ ျပန္သြားျဖစ္မယ္မထင္ေတာ႔ပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ စာေတြေရးေနလို႔ ကၽြန္မ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္မရွိပါဘူးရွင္။ ’

                               ကၽြန္မစကားကို ၾကားေတာ႔ သူတို႔လည္းအနည္းငယ္အံ႔အားသင္႔သေယာင္၊ အိမ္ရွင္ကလည္း အားနာပါးနာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕မွဳန္၀ါး၀ါးကေလာင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာကို တ၀ိုင္းလံုးက လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက အကဲခတ္သလို ကၽြန္မဆီ စုၿပံဳေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္မစာေရးဆရာမတကယ္ပီသသြားၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ  ကၽြန္မရဲ႕အၿပီးမသတ္ႏိုင္တဲ႔ ၀တၳဳေတြကို ခဏေဘးခ်ထားၿပီး ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ အတိုင္း ခု၀တၳဳကို ေရးခ်ပစ္လိုက္ပါတယ္။

             တကယ္လို႔ ဒီ၀တၳဳေလး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ပါလာခဲ႔ရင္ ပထမဆံုး အယ္ဒီတာကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို စာေရးဖို႔ အၿမဲ အားေပးေနတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ ကၽြန္မေလးစားရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြအျပင္၊ စာေတြဆက္ေရးဖို႔ အၿမဲ သတိေပးေနတဲ႔ စာေရးေဖာ္ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ေၾသာ္ ..ၿပီးေတာ႔ အေရးႀကီးဆံုးလူကေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြတိုင္း ဘာေတြလုပ္ေနလဲ လို႔ ေမး ေနတဲ႔သူေတြအတြက္ ဒီ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေအာင္ ကူညီသူ မ်ား အျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္း ႀကံဳတိုင္း ေျပာလိုက္ပါရေစရွင္။           ။

                      

                                                                                                                  (ကလ်ာ မဂၢဇင္း ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၂)

ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၅

                         ကၽြန္မတိုု႔ရဲ႕ နမူနာအခန္းေလးထဲမွာ ထုတ္ပိုးဌာန(packing)မွ ပို႔ထည္ပစၥည္းေတြကို တံဆိပ္တပ္ထားတဲ႔ အက်ၤ ီခ်ိတ္ကေလး ေတြမွာ ခ်ိတ္သူခ်ိတ္၊ ခ်ိတ္ၿပီးသားအထည္ေတြကို ပလက္စတစ္အိတ္အၾကည္ေရာင္္္ေလးေတြထဲထည္႔ၿပီး တိတ္နဲ႔ ျပန္ကပ္တဲ႔သူကပ္၊ အဲ႔ဒီထုတ္ၿပီးသား အထည္တစ္ထည္ခ်င္းစီကို သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အေရာင္နဲ႔အရြယ္အစားပါ၀င္တဲ႔ ကတ္ထူပံုး(ကတ္ထူးပုန္း) ေတြထဲ စီကာရီကာ ထည္႔သူထည္႔နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနပါေတာ႔တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားပြဲမွ အႀကီး ေမလင္း တစ္ေယာက္က စႏၵီ၊ ရိုစီတို႔နဲ႔ အတူထိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ရင္း စကားေျပာေနသလို၊ ကၽြန္မတို႔ လူငယ္၀ိုင္းမွာလည္း အိပ္ျပန္ ခ်င္ေဇာနဲ႔ အလုပ္ေတြ ခပ္သြက္သြက္ လုပ္ေနရင္းမွ အင္ဒိုနီးရွားမေလးတစ္စုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ စပ္စုမိၾကေသးတယ္။ အႀကီးေမလင္း ၾကားသြားမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးေတာ႔ တီတိုးတီတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ေနၾကတာေပါ႔။ သူတို႔ေတြကလည္း ေန႔စားအလုပ္သမား ခပ္ငယ္ငယ္ ေလးေတြ ဆိုေတာ႔  ရြယ္တူ ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ နီးနီကပ္ကပ္ေနရတုန္း သူတို႔ သိခ်င္သမွ် အရာအားလံုး တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း ေမးလို႔ မဆံုး ျဖစ္ေနၾကတယ္။  အဲ႔ဒီထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေမးတတ္တဲ႔ ေဇေဇက

                       “ ခ်ယ္ရီ တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအားလံုး ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္္ အရမ္းၾကည္လို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ဘာ ေတြ စား လို႔လဲဟင္” တဲ႔။                        

                        ကၽြန္မကလည္း စခ်င္တာနဲ႔ နာဆီ(ထမင္း)နဲ႔ သလာေဆး(ငပိ)လို႔ ေျဖေတာ႔ ဘယ္သူမွမယံုၾကတဲ႔ အျပင္ သူတို႔ ငပိစားတာကို မႀကိဳက္လို႔ ကၽြန္မကတမင္ရြဲ႕ေျပာေနတာလို႔ ထင္ေနၾကေသးတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက သူတို႔ မၾကာခဏျမင္ေနရတဲ႔ ဖစ္လပင္းေတြစားေနက် ေပါင္မုန္႔၊ပူတင္း နဲ႔ စပါကတီ(အီတလီ ေခါက္ဆြဲ) တို႔စားရင္း အသက္ရွင္ၾက တယ္ လို႔ ေအာက္ေမ႔မိ ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ညဆယ္နာရီထိုးလာေတာ႔ အႀကီီးေမလင္းက အတူကူလုပ္ေနတဲ႔ ရံုးခန္းကကေလး ေတြကို ျပန္လႊတ္ လိုက္တာမို႔ သူနဲ႔ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ပဲ နမူနာအခန္းမွာ က်န္္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ကၽြန္မတို႔လည္း နမူနာ အခန္းကို မီးပိတ္၊ တံခါးပိတ္ၿပီး ကိုယ္႔အိတ္ကေလးေတြ ကိုယ္လြယ္ကာ ထုတ္ပိုးဌာန(packing) ဘက္ကို၊ ကူးလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲသူတို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ၾကေတာ႔မယ္လို႔ ထင္လိုက္မိေသးရဲ႕။ တကယ္ေတာ႔ အဲ႔ဒီလိုမဟုတ္ပဲ ကၽြန္မတို႔အိတ္ေတြကို ဗီရိုတစ္ခုထဲမွာဲ စုစည္းထည္႔ထားၿပီး ၊ ပစၥည္းေတြ အားလံုးပို႔တဲ႔ ကားေတြထြက္ၿပီးခ်ိန္မွ ျပန္ၾကရမွာမို႔ ထုတ္ပိုးဌာန(packing) ဘက္မွာ လာကူရူျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရိုစီကေျပာျပပါတယ္။

                        ပတ္ကင္ဌာနမွာ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ထုတ္ပိုးရတာမ်ိဳးမို႔ ေယာက်ာ္းေလးအင္အားမ်ားသလို၊ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ လုပ္ရတဲ႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက်မိန္းကေလးခပ္ငယ္ငယ္မ်ား အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးပဲ အလုပ္လုပ္ လွ်က္ ရွိတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အႀကီး ေမလင္းမွ အစ ကၽြန္မတို႔ေလးေယာက္လည္း နမူနာအခန္းထဲမွာလို စားပြဲေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ခ်ိတ္ကေလးေတြမွာ အထည္ေလးေတြ ခ်ိတ္ၿပီး ထုတ္ပိုး ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ လိုအပ္တဲ႔ ေကာင္တာမွာ လိုအပ္သလိုကူညီေပးဖို႔ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္နံေဘးကလူူလုပ္သမွ် လုိက္ၾကည္႔ၿပီး ၀ယ္သူ(buyer)အမိ်ဳးမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔တံဆိပ္အလိုက္၊ညႊန္ၾကားတဲ႔အတိုင္း ကူညီထုတ္ပိုးေပး ရပါတယ္။ ၀ယ္သူ (buyer) အလိုက္ ထုတ္ပိုးပံုေတြကလည္း မတူေတာ႔ ညနက္သန္းေခါင္ မွာေတာင္ အိပ္မငိုက္ရဲပဲ အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ သူတို႔ေျပာသလို ကူညီထုတ္ပိုးေပးရတယ္။ ကၽြန္မကလူသစ္ေပမယ့္ နမူနာအခန္းကလာတာျဖစ္ၿပီး  ကိုယ့္အခန္းက လူႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ အႀကီးတို႔ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္သမားေတြကို ႀကီးၾကပ္ေနတာမို႔ သူတို႔ေရွ႕မွာ အေခ်ာင္လံုး၀ မခို၀႔ံသလို  မွားလည္း မမွားရဲပါဘူး။ ဒါ႔အျပင္ ဦးေႏွာက္သံုးၿပီး လုပ္ရတာမဟုတ္ပဲ လုပ္အားစိုက္ရတဲ႔ အလုပ္ေပမဲ႔ အရာရာကို သတိထားၿပီး ခပ္ သြက္သြက္ေလး ကူညီရပါတယ္။ အႀကီးေမလင္းနဲ႔ ထုတ္လုပ္မူက ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔ တိုင္ပင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔အားလံုးကို ခဏနားဖို႔အတြက္ နာရီ၀က္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ပတ္နာရီေလးရဲ႕လက္တံက ညဆယ္႔နာရီ ကို ညႊန္ျပေနပါၿပီ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပိတ္စခင္းၿပီး လွဲသူကလွဲ၊ စားပြဲအရွည္ႀကီးေပၚ ေျခဆင္းထိုင္သူထိုင္  တခ်ိဳ႕ကလည္း နံရံမွာ ေက်ာမီၿပီး ဖုန္းထဲမွ သီခ်င္းသံကို နားၾကပ္ေလးနဲ႔ နားေထာင္သူေထာင္ရင္း ခဏနားၾကပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ စႏၵီက ကၽြန္မတို႔ ေလးေယာက္ အတြက္ ေကာ္ဖီပူပူေလး ေဖ်ာ္တိုက္ရင္း ခဏအေမာေျဖရပါတယ္။

                  နာရီ၀က္ျပည္႔သြားတဲ႔အခါ ကၽြန္မတို႔ အလုပ္ေတြျပန္စရျပန္ပါၿပီ။ ညအိပ္၀တ္အက်ီ၊ ေရကူး၀တ္စံု၊ ဘရာစီယာ အ ရြယ္စံုႏွင္႔ ဇာတပ္ေဘာင္းဘီလွလွေလးေတြကို ကၽြန္မ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔မိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ထုတ္ပိုးရမယ္႔ အထည္ ေတြကုန္သြားမွာပါလိမ္႔ ..။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အႀကီးေမလင္းရဲ႕အသံစူးစူး၀ါး၀ါးႀကီး ရုတ္တရက္ေပၚထြက္ လာပါတယ္။

                       “ ကေလးေတြ ျမန္ျမန္လုပ္မယ္ေနာ္။ ငါမနက္ျဖန္ရံုးတက္ဖို႔အတြက္ စက္ရံုမွာ မ်က္ႏွာသစ္ သြားမတိုက္ခ်င္ဘူး “

                       သေဘာကေတာ႔ အိပ္ျပန္မနားလိုက္ရပဲ စက္ရံုမွာပဲ မိုးလင္းသြားမွာ စိုးလို႔ သတိေပးျခင္းပါ။ ခဏေနေတာ႔ သူကုိယ္တိုင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်ၿပီး   ထုတ္ပိုးၿပီးသား အထည္တစ္ထည္ခ်င္းစီကိုီ အေရာင္နဲ႔အရြယ္စံုလိုက္  တစ္ဒါဇင္ ျပည္႔ေအာင္ ကတ္ထူးပံုးေတြထဲ ေရြးခ်ယ္ထည္႔ေပးပါတယ္။ အသက္အႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ႔ ႀကီးေမလင္း တက္ၾကြ ေနတာ ကို ျမင္ေပမဲ႔ ၊ သူ႕က်န္းမာေရးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး ကၽြန္မလည္း မေနႏိုင္ပဲ ရိုစီအနားကပ္ၿပီး ေျပာမိေသးတယ္။

                      “ အစ္မရယ္၊ သူ႕ကိုေတာ႔ နားခိုင္းလိုက္ပါေတာ႔လား၊ အခုလိုမ်ိဳးလုပ္ေနရင္ သူ႕အသက္အရြယ္နဲ႔ အရမ္းပန္းသြား လိမ္႔မယ္”

          “ ေအာင္မေလး ဒါနင္ပထမဆံုးေန႔မို႔ ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ဆို ရိုးသြားလိမ္႔မယ္။ သူက ပက္ကင္(ထုတ္ပိုးမွဳ) အားလံုးၿပီး လို႔ တံခါးေသာ႔ခတ္တာျမင္မွ အိမ္ျပန္ဖို႔ စိတ္ေျဖာင္႔ႏိုင္တာ။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို ေျပာလို႔မရဘူး။ ငါတို႔လည္း သူ႔ကိုခုထိ အမီ လိုက္ေနရတုန္းပဲ။ လုပ္..လုပ္ ျမန္ျမန္လုပ္ ေႏွးရင္သူက တစက္မွႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး”

             သူ႔စကားကို ၾကားေတာ႔ အသက္ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ဲခုႏွစ္ဆယ္ၾကား ကၽြန္မတို႔ ဒီဇိုင္နာႀကီးအတြက္ လက္ဖ်ားခါ သြားမိပါ တယ္။ ပါးစပ္ကလည္းေအာ္ ၊လက္ကလည္း သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ကူညီထုတ္ပိုးေနတဲ႔ သူ႕ကို ၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မတို႔လည္း ဘယ္သူမွ မခိုကပ္ရဲပဲ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ လုပ္လိုက္ၾကတာပတ္ကင္ေတြ အားလံုးၿပီးေတာ႔ မနက္သံုးနာရီ ေတာင္ ထုိးေနပါၿပီ။ စက္ရံုႏွင္႔ ကၽြန္မတို႔အေဆာင္က အရမ္းနီးေနေပမယ္႔၊  အႀကီးေမလင္းအိမ္ကိုသာ အရင္လိုက္ပို႔ျဖစ္ၿပီး ကားေပၚမွာပဲ အိပ္ၿပီး လိုက္ပါသြားၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ မနက္ေလးနာရီထိုးေနၿပီမို႔ ၊ အိပ္ယာေပၚ ခဏလွဲလိုက္တာနဲ႔ ေျခာက္နာရီခြဲ သြားၿပီး အလုပ္သြားဖို႔အတြက္ တဖန္ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္ ။ အလုပ္ေရာက္ေတာ႔ မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနတဲ႔ ကၽြန္မကိုၾကည္႔ၿပီး အလုပ္ ထဲက ကေလးေတြအားလံုးကေတာင္ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည္႔ကာ ၊ “ ခ်ယ္ရီ၊ ဒီေန႔အလုပ္လုပ္ရင္ေတာ႔ အိပ္မငိုက္နဲ႔ေနာ္ ”လို႔ သတိ ေပးစကား ဆိုလာေသးတယ္။ ပထမေတာ႔ သူ႔တို႔စကားသံမွာ ကၽြန္မကို အထင္ေသးေလွာင္ေျပာင္သလို ျဖစ္တာမို႔ အခံရ ခက္ၿပီး စိတ္ဆိုးမိသြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း ညကပင္ပန္းသြားတဲ႔ အရွိန္ရယ္၊ အိပ္ေရးမ၀တာရယ္ေၾကာင္႔ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ တကယ္ အိပ္ခ်င္လာတာမို႔ွ တစ္နာရီျခားတစ္ခါေလာက္ အိပ္မငိုက္မိေအာင္ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို တစ္သွ်ဴးနဲ႔ ေရစြတ္ၿပီး ခဏခဏ သုတ္ေနရပါတယ္။

             ညေနပိုင္းမွာဆြန္းက ကၽြန္မကို ဓါးစက္ (over lock) ဘယ္လိုခ်ဳပ္ရမလဲဆိုတာ သင္ၾကားျပသေပးတယ္။ စက္ခ်ဳပ္ဖူးသူ အားလံုးအတြက္ စက္ေတြထဲမွာေတာ႔ ဓါးစက္ခ်ဳပ္ရတာ အလြယ္ကူဆံုးျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အားလံုးအၿပီးစီးျဖစ္သြားတဲ႔ အထည္ေတြမွာ ဓါးစက္ႏွင္႔ ေနာက္ဆံုး အေခ်ာသတ္လုိက္ ရတဲ႔အခါ ပိတ္ကိုဓါးမထိဖို႔ေတာ႔ ဂရုစိုက္ရတာေပါ႔။ သူက ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ဖို႔ အတြက္ ထုတ္လုပ္မွႈဌာန(production)ဆီမွ ခ်ဳပ္လက္စအထည္ေတြ အျပည္႔အသိပ္ထည္႔ထားတဲ႔ အိတ္ႀကီးဆြဲယူလာတယ္။ အဲ႔ဒီအထည္ေတြအားလံုးက ၿပီးစီးလုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္ဆံုးအဆင္႔အျဖစ္ ဓါးစက္လိုက္ဖို႔ပဲ လိုတဲ႔အဆင္႔ျဖစ္ပံုပါပဲ။ အိတ္ႀကီး ႀကီးလြန္းလို႔ ကၽြန္မ ျမင္ၿပီးလန္႔သြား မိေပမဲ႔ မျဖဳန္သလိုပဲ ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ သူကဓားစက္ေအာက္နားမွာ အဲ႔ဒီ အထုတ္ႀကီး ကို ေထာင္ထားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ႔ဘက္မွစကားမစခင္ ကၽြန္မ ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္မိပါတယ္။

             “ အဲ႔ဒါေတြ အားလံုး ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းခ်ဳပ္ရမွာလား”

             သူက ခံုေပၚမွာထုိင္ၿပီး နမူနာအျဖစ္အထည္တစ္ထည္ခ်ဳပ္ျပရင္း၊ ကၽြန္မ ေမးခြန္းကို မေျဖပဲ သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာတယ္။

               “အခု ခ်ဳပ္ျပေနတာျမန္လား”

              တစ္ထည္ကို တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတာမို႔ ကၽြန္မက သူခ်ဳပ္ျပတာျမန္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။

              “ ခ်ယ္ရီကို ဟိုေန႔က ေျပာထားတယ္ေလ၊ စက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မခ်ဳပ္တတ္ဘူးဆိုေတာ႔ ထုတ္လုပ္မွႈက အထည္ေတြကို သူတို႔တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ၿပီးသလဲဆိုတာ မွတ္ထားၿပီး ကိုယ္ကအမီလိုက္္ခ်ဳပ္ဖို႔ေလ ၊ ဒါမွ စက္ခ်ဳပ္လည္း တခါတည္း တတ္သြားၿပီး သူတို႔ကို ကူညီရာ ေရာက္သြားမွာလို႔ ေျပာထားတာ မွတ္မိလား”

               “ မွတ္မိပါတယ္”

               “ အဲ႔ဒါ ဒီေန႔စခ်ဳပ္ရမွာ၊ ဒါ စက္ေတြအားလံုးထဲမွာ အလြယ္ဆံုးခ်ဳပ္ရတဲ႔စက္၊ ၿပီးေတာ႔ ျမန္လည္း ျမန္တယ္၊ လာ ထိုင္ ခ်ဳပ္ၾကည္႔ပါဦး”

               ညအိပ္၀တ္အက်ီခါးတိုပါးပါးေလးကို ေအာက္အနားေတြပဲ ပတ္ပတ္လည္ခ်ဳပ္ရတာမို႔ အရမ္းလြယ္ကူျမန္ဆန္ပါတယ္။ ခ်ဳပ္ၾကည္႔ရတာ လြယ္ကူလြန္းလို႔ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိပါတယ္..။

              

ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၄

                                                       ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၄

                          စက္ရံု၀င္းထဲကို ၀င္၀င္လိုက္ခ်င္း ကုန္တင္ကားႀကီးေတြ သံုး၊ေလးငါးစီးေတြ႕လိုက္ရလို႔ ကၽြန္မ အံ႔အား သင္႔ကာ တဒဂၤေငးေမာေနမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ပိတ္စလိပ္ေတြ အထပ္လိုက္တင္ထားတဲ႔ကားေတြကို တစ္စီးတစ္ေလ ေတြ႕ရေလ႔ရွိတာေပမယ့္ ၊ ဒီလို စက္ရံု၀င္ း အျပည္႔ ကားႀကီးေတြရပ္ထားတာျမင္ေတာ႔ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ေငးေမာ ၾကည္႔မိ သြားတာပါ။ ကားဖယ္ရီေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း၊ ေရွ႔ခန္းမွာပါလာတဲ႔ အန္တီရွယ္လီက လွမ္းႏွဳတ္ဆက္တဲ႔ စက္ရံုေစာင္႔ကို “ဒီေန႔ shipping ရွိလား၊ ပစၥည္းပို႔ရမဲ႔ေန႕လား” လို႔ လွမ္းေမးတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အန္တီရွယ္လီက ျမန္မာတစ္ဦးတည္းနဲ႔ ဖစ္လပင္း(ဖီလစ္ပိုင္) ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ၊ အင္ဒိုနီးရွား ၀န္ထမ္း ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ နဲ႔ ေထာင္ခ်ီတဲ႔ အလုပ္သမားသမား ေတြ ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ႔ စက္ရံု(၂)က မန္ေနဂ်ာမွဴးႀကီးမို႔ ၊သူေဌးမႀကီးက ယံုၾကည္ရလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာလြဲ ထားရသူပါ။ စက္ရံု(၁)မွာေတာ႔ အားလံုးကို သူေဌးမက တိုက္ရိုက္အုပ္ခ်ဳဳပ္ပါတယ္။ အန္တီရွယ္လီလို အရာရာယံုၾကည္ၿပီး အားကိုးရမဲ႔လူယံု မရွိလိုမ်ားလားလို႔ ေတြးမိ လုိက္ေသး တယ္္။ ဒါေၾကာင္႔ အိမ္ကေန ဖယ္ရီအတူတူ စီးခဲ႔ေပမယ္႔ ရံု:ေရာက္တာနဲ႔ အန္တီရွယ္လီနဲ႔ ဖစ္လပင္းတခ်ိဳ႕က စက္ရံု(၂) ဘက္ ကို လွမ္းၿပီး ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာသံုးေယာက္ကေတာ႔ စက္ရံု(၁) ဘက္ကို ေျခဦးလွည္႔ခဲ႔ပါတယ္။

                          သူေဌးမႀကီးရဲ႕ရံုးခန္းက လွမ္းၾကည္႔လိုက္ရင္ မွန္ခ်ပ္ေတြနဲ႔သာျခားထားတဲ႔ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ `နမူနာ ထည္ အခန္း´ (Sample Room) ကို လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ နံေဘးမွာေတာ႔ အင္ဒိုုနီးရွား ဘြဲ႔ရပညာတတ္တခ်ိဳ႕႔ကို ကြန္ျပဴတာ ကိုင္ၿပီး စာရင္းဇယား လုပ္ေနၾကတာကို လွမ္းေတြ႕ရသလို၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ တေဆာင္တည္း အတူတူေနတဲ႔ ဖစ္လပင္း လူမ်ိဳးေတြ ကို merchandiser ဆိုတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္ညိွႏွိဳင္းေရးတာ၀န္ခံ ၊ purchaserဆိုတ႔ဲ ၀ယ္ယူေရးတာ၀န္ခံ စတဲ႔ ရာထူးေတြမွာ ညနက္သည္အထိိတာ၀န္ယူ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ကၽြန္မလွမ္း့ျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ‘နမူနာထည္ အခန္း’ မွာေတာ႔ ဖစ္လပင္းတစ္ေယာက္မွ မရွိပဲ အဂၤလိပ္လိုလံုး၀ မေျပာတတ္၊ အင္ဒိုစကားကိုလည္း ခ်စ္စရာ အဖြားႀကီးေလသံနဲ႔ ဗလံုးပေထြး ေျပာတတ္တဲ႔ တရုတ္အဖြားႀကီး ‘ႀကီးေမလင္း’ကိုသာ ရာထူးအႀကီးဆံုးအျဖစ္ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ကို စက္ရံု(၁) မွာေရာ၊ (၂) မွာပါ ႀကီးေမလင္းဆိုရင္ ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ဒီဇိုင္နာအဖြားႀကီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီးသားပါ္။ သူၿပီးရင္ ကၽြန္မတို႔ ‘နမူနာထည္အခန္းမွာ’ ရိုစီနဲ႔ စႏၵီီကို ရာထူးအႀကီးဆံုးလို႔ထင္ထားမိတဲ႔ ကၽြန္မအေတြးေတြ ဒီေန႔ရံုးေရာက္တဲ႔အခါ  သူစိမ္း ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ထပ္မံ ေတြ႔လိုက္ရလို႔္ ပိို႔အံ႔ၾသသြားမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူက ေဆးခြင္႔နဲ႔ ကေလးမီးဖြားဖို႔ ခြင္႔ယူ ထားတာမို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ခုမွဆံုၾကရတာပါ။ သူ႔နာမည္ကေတာ႔ ေဒလီတဲ႔။ အင္ဒိုနီးရွားေရာက္ေတာ႔လည္း သူေရာ၊ကိုယ္ေရာ အေဖ အေမ ေရြးခ်ယ္မွည္႔ေပးထားတဲ႔ျမန္မာ နာမည္ေလးေတြေပ်ာက္ၿပီး၊ လူတိုင္းေခၚရလည္း လြယ္၊ မွတ္မိလည္း လြယ္ႏိုင္မယ္႔ ဘိုဆန ္ဆန္ နာမည္ေတြနဲ႔ဘ၀သစ္စခဲ႔ၾကရတဲ႔ ထဲမွာ ေဒလီလည္း တစ္ေယာက္ေပါ႔။

                          ေဒလီက နမူနာထည္အခန္းမွာ costing လို႔ေခၚတဲ႔ နမူနာခ်ဳပ္မယ္႔ အထည္ေတြအတြက္ ပိတ္နဲ႔ တျခားပစၥည္း ေတြ ၀ယ္ယူဖို႔ တြက္ခ်က္ရပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ တျခား စက္ရံုက ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ အျပန္အလွန္ေမးလ္နဲ႔စကားေျပာရင္း ေစ်းညွိတဲ႔ အပိုင္းကိုလည္း တာ၀န္ယူရပါတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မအရင္က တစ္ေယာက္တည္း ေတြးခဲ႔ဖူးတဲ႔ သူေဌးမႀကီးက အစည္းအေ၀း ေေခၚရင္ ႀကီးေမလင္း တစ္ေယာက္တည္း အဆင္ေျပႏိုင္ပါ႔မလား၊ ႀကီးေမလင္း ေအာ္ႀကီးလစ္က်ယ္ ေျပာဆိုတာေတြကို အားလံုး က နားလည္လက္ခံရဲ႕လား  ဆိုတဲ႔ အေတြးနဲ႔၊ ၀ယ္သူေတြ ေတာင္းဆိုသမွ် အႀကီးေမလင္းက အဂၤလိပ္လိုမတတ္ပဲ ဘယ္လိုလိုက္မွတ္ခ်ဳပ္လုပ္ ႏိုင္ပါလိမ္႔ဆိုတဲ႔ သံသယေတြကို ေဒလီကၽြန္မေရွ႕ရုတ္တရက္ေပၚလာမွပဲ ရွင္းလင္းသြားပါေတာ႔တယ္။ ဒီ ‘နမူနာထည္အခန္း ‘ထဲံမွာေတာ႔  သူကႀကီးေမလင္းၿပီးရင္း ရာထူးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ သူကေနတဆင္႔ ဘာပိတ္အေရာင္၊ အမ်ိဳးအစားနဲ႔ ခ်ည္၊ သေရႀကိဳးနဲ႔ ဖဳဲႀကိဳး၊ဖဲျပားစတဲ႔ accessories သံုးမလဲ ဆိုတာေတြကို ဒီဇို္င္းနာေတြက သိရတာျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီးေမလင္းတို႔ ဒီဇိုင္း ဆြဲၿပီးတာနဲ႔ စက္ခန္းထဲက စက္ခ်ဳပ္သမ ေတြ နဲ႔ ညွိႏွိဳင္းၿပီး သူက ၀ယ္သူ(buyer) ကို ၊(တနည္းအားျဖင္႔ ေအာ္ဒါအပ္သူကို )  နမူနာအထည္ေတြ ၿပီးစီးႏိုင္မယ္႔ ေန႔ကို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းအေၾကာင္းၾကားရတာ ေသး္တယ္။

                             ဒီေန႔ေတာ႔ သူတို႔ခ်ဳပ္ေနတဲ႔ ေရကူး၀တ္စံုအတြက္ ပခံုးမွာတပ္မယ္႔ ႀကိဳးႏွစ္ဖက္ကို ညီညီညာညာ ကူျဖတ္ရင္း အရမ္း ဆန္းျပားေခတ္မီတဲ႔ ဖဲႀကိဳးေတြဗလပြနဲ႔ ဖက္ရွင္ေရကူး၀တ္စံုနဲ႔ ေဘာင္းဘီ၀မ္းဆက္ေလး ခ်ဳပ္ေနတာကို တဆင္႔ ခ်င္းလိုက္ၾကည္႔ မိပါတယ္။ ကၽြန္မ မနီးမေ၀းကေန ၾကည္႔ေနတာကို ၾကည္ျဖဴသူူလည္း ရွိသလို၊ သုန္မွႈန္တဲ႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ႏွဳတ္ ခမ္းစူ ထားတဲ႔လူေတြလည္း ရွိေပမယ္႔၊ ကၽြန္မက ပညာလုိခ်င္သူမို႔ ၊ သူတို႔ကို အေႏွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ရေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ၾကည္႔ရင္း လိုက္မွတ္မိပါတယ္။ ပထမေတာ႔ စာအုပ္ကိုင္ရမွန္း နားမလည္တဲ႔ ကၽြန္မကို အန္တီရွယ္လီက  သံုးလေက်ာ္၊ေလးလ ဆိုတာ ေလ႔လာတာေတာင္မွ ၿပီးစလြယ္ ေယာင္၀ါး၀ါး လုပ္လို႔ မရေတာ႔ဘူး၊ စာအုပ္နဲ႔ ခ်ဳပ္လုပ္ပံုတဆင္႔ခ်င္း၊ ျမန္မာလို ျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လိုက္မွတ္ထားသင္႔ၿပီ ဆိုတဲ႔ အမွာစကားေၾကာင္႔ ခုလို လိုက္မွတ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီ လို လိုက္မွတ္ရင္း ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနၿပီး မ်က္ႏွာလည္းခ်ိဳတဲ႔ စက္ခ်ဳပ္သမေတြ နားကပ္ၿပီး ဘာကူညီရမလဲ လို႔ အင္ဒိုလို လိုက္ေမးရ ပါေသးတယ္။ ဒါကလည္း နမူနာအထည္လွလွေလးေတြ ေအာ္ဒါက်ေနလို႔ စက္ေတြမအားတဲ႔အခါ ၊ အလုပ္လုပ္ရင္း စက္ခ်ဳပ္ ေလ႔က်င္႔ခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵေလးပါ။ တခါတေလလည္း အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း (Textile) အသံုးအႏွဳန္းေတြ မသိေသးတဲ႔ ကၽြန္မက စာအုပ္္ထဲမွာ ျမန္မာလိုေရးမွတ္တာကိို ျမင္တိုင္း အနားကို အင္ဒိုစက္ခ်ဳပ္သမ ခပ္ငယ္ငယ္ေတြ ၀ိုင္းၿပီး စပ္စုတတ္ ၾကေသးတယ္ ။ ျမန္မာစာ ဆိုတာအဲ႔ဒါလားဆိုတာမ်ိဳးေပါ႔။  သူတို႔အင္ဒိုနီးရွားစာကေတာ႔ ABCD နဲ႔သာေရးၿပီး အသံထြက္က်မွ အဂၤလိပ္ အသံထြက္ နဲ႔ကြဲၿပီး A ကို “ အာ”၊ B ကို “ ေဘ” ၊ C ကို “ ေက်” ဆိုၿပီး အသံထြက္ၾကတယ္။ တခါတေလလည္း သူတို႔က ေန႔လည္ထမင္းစား ခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျမန္မာလို AကေနZ အထိေရးျပပါဆိုလို႔ ကၾကီးကေန အ အထိေရးျပရေသးတယ္။ သူတို႔လိုက္ ေရးၾကည္႔တဲ႔ အခါ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပၾကဘူး။ အဲ႔ဒီအခါ ကၽြန္မတို႔ကို “ ေၾသာ္ သူတို႔က ဒီေလာက္ ခက္တဲ႔ စာေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရးခဲ႔၊ သင္ခဲ႔ၾကတာ။ ဒါေၾကာင္႔ ငါတို႔စာက် ေအးေဆးျဖစ္ေနတာ” လိ္ု႔ မခ်ိတင္ခဲ ေျပာၾကပါေသးတယ္။ အမွန္ေတာ႔ သူတို႔စာကိုေရးတဲ႔ ေအဘီစီဒီဆိုတာလည္း ကၽြန္မတို႔က ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ထားခဲ႔တာကိုး။

ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၃

                           

                                                       ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၃

 

                                    ကၽြန္မစက္စခ်ဳပ္ခ်ိန္ ေမာ္တာစက္ကို မသံုးဖူးတာေၾကာင္႔ စက္က ကိုယ္ထင္တာ ထက္ ျမန္ၿပီး စက္ေၾကာင္းေတြ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနတာကို ေျပာခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ ။ ကၽြန္မ ေလ႔က်င္႔ဖို႔ သူတို႔ ေပးထားတဲ႔ ပိတ္စ ကေလးေတြကို အသံုးျပဳၿပီး အပ္ေၾကာင္းေျဖာင္႔ေအာင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကၽြန္မ ႀကိဳးစား ေလ႔က်င္ရပါတယ္။ တလက္စတည္း မျဖစ္မေန အသံုးျပဳရမွာ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မဘ၀မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲံ႔ စက္မ်ိဳးေတြကိုလည္း မ်က္စိေတြ နားေတြဖြင္႔ၿပီး အေျပးအလႊား ေလ႔လာ ခဲ႔ရ ပါေသးတယ္။ စက္ခန္းထဲ အမ်ိဳးအစားစံုလင္တဲ႔ စက္ေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တြယ္ေနၾကသူေတြ ၾကားထဲမွာ အေျခခံ အက်ဆံုးျဖစ္တဲ႔ ံsingle needle machine ေခၚ အပ္တစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ရတဲ႔ ရိုးရိုးေမာ္တာစက္ကို ကၽြန္မအဆင္ေျပေျပ ခ်ဳပ္ႏိုင္တာ ျမင္ေတာ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆြန္း္ဒါလီက ပိတ္ညွပ္သမား ေကာင္မေလးနဲ႔ ကၽြန္မကိုမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

                                ေကာင္မေလးနာမည္က နယ္လီ တဲ႔ ။ သူကေတာ႔ေခါင္းေပါင္းေလးနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ေကာက္ေကြးတြန္႔လိမ္ ေနတဲ႔ ဆံပင္ေလးေတြကို အေျပာင္သိမ္းၿပီး ေနာက္မွ စုခ်ည္ထားတာမို႔ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးနဲ႔ မိတ္ဆက္လိုက္တဲ႔ ကၽြန္မကို မရယ္မၿပံဳး ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တံု႔ျပန္တာကို သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ဆြန္းက ပိတ္ေတြအေၾကာင္း  အၾကမ္းဖ်ဥ္း ရွင္းျပ ဖို႔နဲ႔ အလြယ္ဆံုးေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ညွပ္ၾကည္႔ ဖို႔ သူ႕ကို ကူညီျပသခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔မွ သူက စကၠဴ ေတြ တစ္ထပ္ႀကီးထားတဲ႔ အိတ္ထဲကေန စကၠဴေခါက္ေလးတစ္ခုကို ထုတ္လာၿပီး ပိတ္ေပၚ တင္ျဖတ္တဲ႔အခါ ေဘာင္းဘီပံု ေရွ႕ျခမ္း၊ ေနာက္ျခမ္းႏွင္႔ အလယ္ျခမ္းေတြကို ပင္အပ္ေလးနဲ႔ ပိတ္စမွာ တြယ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ညွပ္ျပပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မ စကၠဴေခါက္လို႔ ထင္ေနတဲ႔အရာဟာ လွပေသသပ္တဲ႔  ေဘာင္းဘီပတ္တမ္ တစ္ခု ဆိုတာကို ပိတ္စေပၚ သူတင္ညွပ္ၿပီးး မခ်ဳပ္လုပ္ရေသးခင္ ပိတ္အပိုင္းအစေလးေတြ အျဖစ္ျမင္မွ ကၽြန္မ နားလည္ခဲ႔ရတယ္။ သူကေတာ႔ ကၽြန္မနားလည္တာ ၊နားမလည္တာထား သူ႕ကို တာ၀န္ေပးထားခဲ႔ၿပီးၿပီ မို႔ အင္ဒုိစကားသံ ရႊတ္ရႊတ္ရွပ္ရွပ္နဲ႔ရွင္းျပၿပီး သူ႕လို စမ္းညွပ္ၾကည္႔ ဖို႕႔လညိး ကတ္ေၾကး ကို  ကၽြန္မလက္ထဲ ထည္႔လိုက္ပါတယ္။

                                ကၽြန္မအတြက္လည္း အျမင္မွာ မခဲယဥ္းလွတာမို႔ သူ႕အတိုင္း လိုက္ညွပ္ၾကည္႔တဲ႔ အခါ  ေဘာင္းဘီတစ္ထည္စာ ပိတ္အပိုင္းအစေတြသာ ထြက္လာတယ္ ၊ အနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ နယ္လီက ညွပ္ၿပီးသား ပိတ္စေတြၾကည္႔ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနတာမို႔  ကၽြန္မ အေတာ္စိ္တ္ညစ္သြားမိတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ျဖစ္ဖို႔ ပိတ္ညွပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးညွပ္လုိ႔ မရပဲ၊ ဘာေတြပညာသားပါတယ္ဆိုတာ  သူ႕ရွင္းျပမွပဲ တေျဖးေျဖးနားလည္လားခဲ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ပတ္တမ္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ႔ စတိုင္နံပါတ္နဲ႔ ၀ယ္သူနာမည္ေတြအျပင္၊ ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတဲ႔ ပိတ္စရဲ႕လားရာ၊ ဦးတည္ရာကို ညၽႊန္ျပရတဲ႔ ျမွားေလးကိုလည္း ၾကည္႔တတ္ရ ပါေသးတယ္။ အဲ႔ဒီျမွားေလးအတိုင္း ပိတ္ေပၚမွာတင္ၿပီးျဖတ္ရတာမို႔၊ ပိတ္စရဲ႕ဆြဲအားက အလ်ားမွာ ရွိလား၊အနံမွာ ရွိလားဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ညႊန္ျပေပးတဲ႔ ျမွားေခါင္းေလးအတိုင္း ပိတ္စေပၚမွာ မွန္ကန္စြာ တင္ၿပီး ျဖတ္ရတာပါ။ ဒါမွ ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္မည္႔ သူအတြက္ ပိတ္စအစြန္းမွာ (elastic) သေရႀကိဳးတပ္ၿပီး ခါးမွာ ၀တ္ရတာအဆင္ေျပမွာပါ။ မဟုတ္ရင္ ဆြဲအားမရွိတဲ႔ ေနရာမွာ သေရႀကိဳးတပ္ၿပီးလွလွပပ ခ်ဳပ္လည္း ၀ယ္သူအတြက္ အဆင္ေျပေကာင္းမြန္ၿပီး သက္ေတာင္႔ သက္သာရွိတဲ႔ အထည္တစ္ထည္ ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

                                 သူ႕အကူအညီနဲ႔ အထည္ေျခာက္ထည္ (ဒါဇင္၀က္) ကို ညွပ္လို႔အၿပီးမွာ ဆြန္းက နမူနာ အထည္ တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ျပေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဘာင္းဘီအမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီးရွိတဲ႔ အထဲမွာ၊ ဒီေန႔သင္တဲ႔ ေဘာင္းဘီက အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အလြယ္ကုူဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ေဘာင္းဘီ နာမည္္ကို (panty ) လို႔ေခၚေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲ႔ဒီ (panty) ဆိုတဲ႔ ေဘာင္းဘီေလးကိုခ်ဳပ္ရာမွာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ကေတာ႔ ေပါင္မွာ (elastic ) သေရႀကိဳးတပ္တဲ႔ အဆင္႔ပါပဲ။ ခါး ပတ္ပတ္လည္ မွာ သေရႀကိဳးတပ္တာ ထင္သေလာက္ မခက္ခဲေပမယ္႔  ေပါင္မွာတပ္ရတ႔ဲ သေရၾကိဳးကိုေတာ႔  ဟိုဘက္ဒီဘက္ ညီေအာင္ တပ္ေပးရတာမို႔ ၊ စက္ခ်ဳပ္တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မေမ႔ ႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အမွတ္ရဆံုးအခက္အခဲ တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သေရႀကိဳးတပ္တဲ႔စက္က ရိုးရိုးေမာ္တာစက္မဟုတ္ပဲ zigzag machine ပါ။ သေရႀကိဳးတပ္ရတဲ႔ အပိုင္းေတြမွာ အဲ႔ဒီစက္ကို အသံုးျပဳရတာ အလြယ္ကူဆံုး ဆိုတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ နားလည္သေဘာေပါက္ ခဲ႔ေပမယ္႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႔  zigzag machine ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး သေရႀကိဳးတပ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္မူ မရွိ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဘာလို႔ လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မခ်ဳပ္ၿပီးတဲ႔ အထည္တိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ဆြန္း ကို ျပန္ျပရတဲ႔အခါ၊ ေပါင္မွာတပ္တဲ႔ သေရႀကိဳးေတြ ဘယ္နဲ႔ ညာနဲ႔ မညီတိုင္း သူကအႀကိမ္ႀကိမ္္ဖြင္႔ၿပီး ကၽြန္မကို ျပန္ခ်ဳပ္ေစပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ တပ္ထားတဲ႔ သေရႀကိဳးေတြကို ျပန္ဖြင္႔တဲ႔အခါ၊ အၿမဲ ဘရိတ္္ဓါး သံုး ၿပီးဖြင္႔ ရတာမို႔ ၿပဲရာ၊ဓါးရာဗလပြနဲ႔ ေဘာင္းဘီေတြကို ဆက္ခ်ဳပ္ဖို႔ အင္အားမရွိေတာ႔တာနဲ႔ နယ္လီ ဆီမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ ႏွင္႔ ပိတ္ျပန္ညွက္ဖို႔ ေတာင္းရတဲ႔အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ တကယ္႔ စိတ္ပ်က္ သိမ္ငယ္စရာ မိနစ္ အခ်ိန္ေလး ေတြ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အဲ႔ဲလို အခ်ိန္တိုင္း သူက မ်က္ေထာင္႔နီနဲ႔ ေစြၾကည္႔ရင္း

                                     “ဒီ ဂိုေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ ပိတ္ေတြက နင္တစ္ေယာက္တည္း စမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ၾကည္႔လုပ္ အုန္း “ ဆိုတဲ႔သူ႕အသံဟာ ကၽြန္မကို အၿမဲသင္ၾကားေပးတဲ႔ ဆြန္းေလသံထက္ ဆယ္ဆေလာက္ခက္ထန္မာေၾကာတာေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ခ်ဳပ္တဲဲ႔ ေဘာင္းဘီေတြ မၿပီးခင္ တစ္ခုခုပ်က္ဆီးမွာကလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ရပါေသးတယ္။ စက္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္မေလ႔က်င္႔ခ်ဳပ္ ၾကည္႔ဖို႔ စက္တစ္လံုးသီးသန္႔ မေပးထားႏိုင္တာေၾကာင္႔ ၊ ကၽြန္မကူညီလုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေလးေတြ အားတံဲ႔ အခ်ိန္ရယ္၊ အလုပ္သမားေတြမသံုးတဲ႔ စက္ရွိတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳးရယ္မွ အေျပးအလႊားေလ႔က်င္႔ခ်ဳပ္လုပ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ေဘာင္းဘီ  ေျခာက္ထည္ၿပီးဖို႔ အခ်ိန္ႏွစ္ရက္ယူၿပီး ဆြန္းကလည္း သေဘာက်မွ ကၽြန္မ ရဲ႕ပထမဆံုးလက္ရာေလးေတြကို ႀကီးေမလင္း ကို ျပျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီးေမလင္းက ေတာ႔ကၽြန္မခ်ဳပ္ၿပီးသမွ် ေဘာင္းဘီေလးေတြကို တစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ကိုင္ၾကည္႔ ၿပီး “ လွတယ္၊ ေကာင္းတယ္” နဲ႔ အေတာ္ေလး သေဘာက်ေနလို႔ ကၽြန္မလည္းအေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မေနာက္ကြယ္က်မွ နမူနာအခန္းထဲမွာ စားပြဲေပၚမွာ ကပ္ထားတဲ႔ သူ႕ေပႀကိဳးနဲ႔တိုင္းရင္း ကၽြန္မရဲ႕ အထည္ေတြ အားလံုး  အတိုင္းမ၀င္လို႔ ေနာက္တစ္ခါ ခ်ဳပ္ရင္ တိတိက်က် အတိုင္းနဲ႔ေသခ်ာခ်ဳပ္ဖို႔ အစ္မေတြကေနတဆင္႔ အမွာစကားပါးလိုက္မွန္း အိမ္အျပန္ဖယ္ရီေပၚေရာက္မွ သိလိုက္ရပါတယ္။

ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၂

                                                  ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၂

                                      

                                    ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ ရံုးေရာက္ေရာက္ခ်င္း အန္တီရွယ္လီက ကၽြန္မကို ပိုင္ရွင္သူေဌးနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးဖို႔ လွမ္းေခၚတာနဲ႔ သူနဲ႔အတူ သူေဌးရံုးခန္း ကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ သူေဌးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ၿပီး ေတာက္ပရႊန္းစိုတဲ႔ အၿပံဳးတစ္ပြင္႔နဲ႔အတူ ကၽြန္မကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲ လက္ခံစကားေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မက အလြန္အမင္း စိတ္ လွဳပ္ရွားေနတာမို႔ ရင္းႏွီးစြာ ဟာသေႏွာၿပီး ေျပာလာတဲ႔ သူရဲ႕တခ်ိဳ႕စကားေတြကို တိုးလ်တဲ႔အသံနဲ႔ပဲ မပြင္႔တပြင္႔တံု႔ျပန္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲေပၚလာတာက  ကၽြန္မကို အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဦးေအာင္ေဇ (ေတာ္ ဘုရားေလး) ရဲ႕မွာၾကားသံ။

                             “အလုပ္အင္တာဗ်ဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္၀င္စ အခ်ိန္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္႔အထက္က လူႀကီးေတြ၊ ေဘာ႔စ္ ေတြနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္တဲ႔အခါ ကို္ယ္႔ရဲ႕အသံမွာ ယံုၾကည္မူအျပည္႔အ၀ ပါပါေစ၊ သူနဲ႔ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္တဲ႔အခါ သူ႔ကိုအေလးထားမႈ ကိုျပတဲ႔ အေဘာနဲ႔သူ႕လက္ကိုအားထည္႔ရံု မဆိုသေလာက္ေလးညစ္ၿပီးမွ ႏွဳတ္ဆက္လုိက္ပါ။ မလိုအပ္ပဲ ခါးကိုင္း အရိုအေသ ေပး ရင္း လက္ဆြဲႏွွဳတ္ဆက္တာမ်ိဳး၊ ေလးစာသမူလြန္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔။ ႏိုင္ငံတကာမွာ အဲ႔ဒါမ်ိဳး ႏွဳတ္ဆက္တာမ်ိဳး လံုး၀မရွိဘူး။ ”

                                    ႏိုင္ငံရပ္ျခားအေ၀းကို ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရမယ့္ တပည္႔ကို စိတ္မခ်စြာမွာၾကားတဲ႔ ဆရာရဲ႕အသံ နားထဲ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မသူ႔မ်က္လံုးေတြကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရင္း ကၽြန္မစိတ္လွဳပ္ရွား တုန္လွဳပ္ ေနတာကို သူမရိပ္မိေအာင္ ေလသံျမွင္႔ၿပီး သူေမးသမွ် သြက္လက္စြာျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္မလို Textile ေလာက အေၾကာင္း လံုး၀မသိသူကို Assistant Designer ရာထူးနဲ႔ အလုပ္ခန႔္္အပ္ထားတာျဖစ္လို႔ ဒီဇိုင္းပက္တန္္ (Design Pettern) ေတြ အေၾကာင္း မသင္ေပးခင္မွာ ကၽြန္မတြက္  အေျခခံျဖစ္တဲ႔ စက္ခ်ဳပ္ျခင္းအတတ္ကို ကၽြမ္းကၽြင္စြာ တတ္ဖို႔ လိုေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲ႔ဒီလို တတ္ေျမာက္္မွလည္း ကိုယ္ဆြဲတဲ႔ ဒီဇိုင္းမွန္မမွန္ ကိုယ္႔ဖာသာစမ္းသပ္ခ်ဳပ္ၾကည္႔လို႔ ရမွာျဖစ္ၿပီး အနည္းဆံုး မတတ္လွ၊ မကၽြမ္းလွဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ကုိယ္ ညႊန္ၾကားျပသေပးမဲ႔ အလုပ္သမားေတြေလာက္ေတာ႔ ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ လိုေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ Underwear Designer တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အမ်ားမ်က္စိက်မယ့္ အမ်ိဳးသမီးအတြင္းခံ လွလွေလး တစ္စံုေလာက္ စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္တတ္ရံုနဲ႔ မရဘဲ ၊အတိုင္းမွန္မွန္ ပံုစံက်က် လွလွပပေလးခ်ဳပ္တတ္ရမယ္.. ခ်ဳပ္လည္းခ်ဳပ္္ႏိုင္ရမယ္တဲ႔။ သူ႕အေျပာမွာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ စိတ္မခ်စြာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ သြားပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မအေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္  ႀကိဳးစားလုပ္ပါ႔ မယ္ လို႔ အဓိပၼါယ္ရတဲ႔ “I try my best ‘’ ဆိုတဲ႔ စကားကို ႏွဳတ္ဖ်ားကတင္မကဘဲ ရင္ထဲကပါ လိွဳက္လွဲစြာ ကတိျပဳမိခဲ႔တယ္။ တကယ္ပါ ။ ကၽြန္မကို ယံုၾကည္စြာ ေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔ သူ႕မ်က္လံုးထဲက သတင္းေပး စကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို လက္ခံေကာက္ယူ ႏိုင္သြားတာမို႔ ကၽြန္မတကယ္ တာ၀န္ေက်ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။

                                    သူ႕ရံုးခန္းကအျပန္ လမ္းမွာ ကၽြန္မဆီက သက္ျပင္းသဲ႔သဲ႔ ရိႈက္သံၾကားေတာ႔ အန္တီရွယ္လီက အား ေပး စကားလိုလို နဲ႔ သတိေပးစကားကိုစေျပာတယ္။

                                     “ သူေဌးက အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ သူဆီမွာဆုိ တို႔ ျမန္မာေတြ က သစၥာလည္း ရွိၿပီး၊ အရမ္းလည္း တာ၀န္ေက်ေတာ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆို စက္ရံုမွာသူက ၿမဲေစခ်င္တာ။  ရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႔ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေစခ်င္တာ  တို႔ဆို ဒီမွာ ဆယ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ကဆို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းက ခုေလာက္ ေတာင္ဖြံ႕ၿဖိဳးတာ မဟုတ္ေတာ႔ တို႔လည္း သုညကစၿပီး လုပ္ခဲ႔ရတာပဲ။ ဒီကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုေတာ႔ ဘာမွသိပ္ၿပီး နားမလည္ဘူး။ စက္ရံုက အင္ဒို အလုပ္သမားေတြဆီကပဲ ျပန္သင္ရတာ။ သူေဌးကလည္း ကိုယ္တတ္လားမတတ္လား သူတို႔ကိုပဲ ေမးၿပီး၊ ေနာက္ကိုယ္ တကယ္ေတာ္္လာေတာ႔ ရာထူးေရာ လခေရာတိုးေပး။ ကိုယ္ေတြကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကတည္းက ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ၿပီးသား ဆိုေတာ႔  ကိုယ္ကို သင္ေပးခဲ့တဲ႔ အင္ဒို အလုပ္သမားေတြကို ျပန္ၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ရင္း၊ ေနာက္ အဲ႔ဒီလူေတြ ရဲ႕အလုပ္အေျခအေန၊ ေန႔စားအလုပ္သမားကေန လခစား အလုပ္သမားအျဖစ္ တိုးျမွင့္္ခန္႔ဖို႔သင္႔မသင္႔က အစ၊ သူေဌးက ကိုယ္နဲ႔ျပန္ၿပီး တိုင္ပင္ရတဲ႔ အဆင္႔ျဖစ္လာတာပဲ။ အန္တီဆို အဲ႔လိုျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားခဲ႔သလို သမီးကိုလည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သမီးလို ဘာအမ်ိဳးမွမေတာ္တဲ႔သူကို လိမၼာတယ္၊ ေတာ္တယ္လို႔ အာမခံၿပီး ေခၚခဲ႔ တာ မဟုတ္လား။ ”

                                 “ ဟုတ္”

                                  ကၽြန္မက နားလည္အားက်စြာ ေခါင္းညိတ္ျပေတာ႔ အန္တီရွယ္လီကလည္း စကားဆက္ပါတယ္။

                                    “  ဒါေပမဲ့ ဒါက လူတိုင္းေတာ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲ႔ဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာလို႔ တို႔ ကေျပာတာ။ ဒီကိုေရာက္လာတဲ႔ ျမန္မာေတြအားလံုးကို ေျခာက္လ အခ်ိန္ေပးထားတယ္။ ေပးထားတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္းမွာ စက္ခ်ဳပ္ ေရာ၊ ခန္႔ထားတဲ႔ ရာထူးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ အလုပ္ေတြအားလံုး သင္ေပးျပေပးလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသင္ခ်ည္းပဲေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ မလဲ။ တို႔ေတြက ဒီမွာအလုပ္လာလုပ္တာ၊ ေက်ာင္းလာတက္တာမွ မဟုတ္တာ။ learning and doing ေပါ႔။ သူတို႔ အလုပ္ေတြကို သင္ရင္းနဲ႔ လုပ္သြားရမယ္။ Job Trainning ေပါ႔။ သူတို႕က တစ္ထြာေလာက္ ပဲ ျပရင္ကိုယ္ေတြ ကတစ္လံေလာက္ ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒီလို သင္ရင္း ေျခာက္လျပည္႔လို႔ အလုပ္ေတြလႊဲလုိက္ပါၿပီတဲ႔။ ကိုယ္ကဘာတာ၀န္မွ မယူ ႏိုင္ေသးဘူး၊ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ `တာ႔တာ´ပဲ။ လာရာလမ္းျပန္၊ ကိုယ့္ရြာကိုပဲျပန္၊ အ႔ဲဒီရြာမွာသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနေပေတာ႔၊ ဘာ ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အႀကံဳမွလည္း မယူနဲ႔ေတာ႔။”

ေနေရာင္မဲ့ ကမာၻျခမ္းကို ညဟုေခၚသည္

                                          ေနေရာင္မဲ့ ကမာၻျခမ္းကို ညဟုေခၚသည္


ဂိုေဒါင္ထဲသို႔ စနစ္တက် အစီအရီ သြင္းေနေသာ ပိတ္စလိပ္ မ်ားကို ၫႊန္ၾကား ေနရာခ်ရင္း ေဘးမွာ လာရပ္ေသာ လူရိပ္ေၾကာင့္ ေဘးတစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္႐ံုေစာင့္ လံုျခံဳေရးပင္။

“မစၥတာ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္က ေတြ႕ခြင့္ ေတာင္းေနပါတယ္”

“ဘယ္သူလဲ”“ဂ်ဴဒင္းတဲ့”

“ေၾသာ္...ေအး ေအး၊ ေကာင္းၿပီ၊ အဲဒီမွာပဲ ေစာင့္ခိုင္းထားလိုက္ပါ။ အခုပဲ လာခဲ့မယ္”

ဂ်ဴဒင္းဆိုသည့္ နာမည္ ၾကားေတာ့မွ လက္ထဲမွာ တစ္လခြဲေလာက္ ေသာင္တင္ေနေသာ
အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာ တစ္ေစာင္ကို ေျပးသတိရမိသည္။ ပုဂိၢဳလ္ေရးေၾကာင့္ထက္ ဂ်ဴဒင္း၏ အက်င့္စာရိတၱကို
သေဘာ က်မိ၍ သူ႔ညီေျခတစ္ဖက္ျပတ္ ဒုကိၡတကို သင့္ေတာ္ရာ အလုပ္ကေလး တစ္ခုခန္႔ေပးဖို႔
အရဲစြန္႔ ေတာင္းဆိုဖူးေသာ္လည္း စက္႐ံု လူႀကီးမင္းတို႔က စိတ္မ၀င္စားၾက။

“ဒုကိၡတကို ငါတို႔က ဘယ္ေနရာမွာ အလုပ္ေပးခန္႔ ရမလဲကြ။ ေနရာ မေရႊ႕ရဘဲ ထိုင္ခံုနဲ႔ ထိုင္ၿပီး ပိတ္ျဖတ္တဲ့ Band Knife လို႔ ေနရာမ်ဳိးမွာပဲ ရမယ္။ အဲဒီမွာကလည္း လူမလိုဘူးေလကြာ။ က်န္တဲ့ အလုပ္ေတြက စက္န႔ဲအတူ လိုက္ေလွ်ာက္ၿပီး ပိတ္ခင္းရ မွာတို႔၊ ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းၿပီး စက္ခ်ဳပ္ ရတာမ်ဳိး၊ Packing ဌာနလို အင္နဲ႔အားနဲ႔ ထုပ္ရ ပိုးရတာမ်ဳိး ဘယ္လို လုပ္မလဲ”

လူႀကီးစကားကို ျပန္ ၾကားၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ိႈက္လိုက္မိသလို၊ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္ကို ရင္ဘတ္ပိုက္ၿပီး ခပ္ယို႔ယို႔ကေလး ရပ္ေနေသာ သူ႔ကို ျမင္လိုက္ေတာ့လည္း အားနာစိတ္၊ သနားစိတ္တို႔ႏွင့္ တစ္ဖန္ စိတ္ေမာမိသည္။

“ဟိုင္း ဂ်ဴဒင္း အပါ ကာဘာ” ေနေကာင္းလားဟု အင္ဒိုလို ႏႈတ္ဆက္ စကားကို ေျပာရင္း အနီးအနားမွ ထုိင္ခံု ကိုဆြဲ အတူ ထိုင္ေစကာ၊ သူ႔ ညီ၏ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာ လံုး၀ အဆင္မေျပႏုိင္ေၾကာင္း မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ ေျပာရေတာ့ သည္။

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ထင္ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ စက္႐ံုက နာမည္ႀကီးၿပီး အလုပ္ သမားေတြက အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ သူ႔လို ဒုကိၡတမ်ဳိး ဘယ္တိုးႏိုင္ပါ့မလဲ။ အခုလို ကူညီ ေပးတာပဲ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ခုလည္း သူ႕သူငယ္ ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလး ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ကူလုပ္ေပးေနတယ္။ ေအးဗ်ာ အားနာနာနဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ အကူအညီ ေတာင္းရဦးမယ္”

သူက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔အက်ႌဂ်ာကင္ဇစ္ကို ျဖည္း ညင္းစြာဖြင့္ရင္း၊ အထဲမွ စာရြက္လိပ္ကေလးကို လက္ ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ကမ္းလိုက္သည္။
“ဘာလဲဗ်။ အဲ့ဒါက”

“ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာပါ”

“ခင္ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားပံုကို ခပ္႐ြံ႕႐ြ႕ံမ်က္ လံုးလွန္ၾကည့္ရင္း
“ဒုကၡေပးတယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ ဆြဲလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံက မေလာက္ ငလို႔၊ မိန္းမက အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ကေလး ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္ အလုပ္ကေလး ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ ပါရေစလို႔ ပူဆာလြန္းလို႔ ထပ္ အကူအညီ ေတာင္းရတာပါ။ သူက စက္လည္းနင္းတတ္၊ ခ်ဳပ္တတ္ပါတယ္”

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ စက္ႏိႈးရင္း၊ သူတို႔ လူမ်ဳိးေတြ အ႐ိုအေသ ေပးဟန္ အေလးျပဳ ဆလံေပးသြားသည့္ ဂ်ဴဒင္း ေက်ာျပင္ကို ေငးရင္း ေလွ်ာက္လႊာကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ဂိတ္၀မွာပင္၊ ယာယီ သက္ရိွေက်ာက္႐ုပ္ေလး တစ္႐ုပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရ သည္။

စေနေန႔ည ေဘာလံုးပြဲ ေကာင္းေန၍ တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္အထိပင္ အပ်င္း ေၾကာဆန္႔ရင္း၊  ခုတင္ေပၚမွာပင္ ဟိုလိမ့္ဒီလိမ့္ လွိမ့္ေန ျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ကေလးကေတာ့ အင္ဒိုနီးရွား မွာ အလုပ္ လုပ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ျမန္မာေတြ အားလံုးအတြက္၊ အနား ယူစရာ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုးေန႔ ေလးတစ္ေန႔ပင္။ စေနေန႔ ေန႔တစ္၀က္ ႐ံုးဆင္းၿပီးလွ်င္ အျပင္ထြက္ စားေသာက္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ညက အိမ္ျပန္သည္ႏွင့္ ေဘာလံုးပြဲႏွင့္ ၾကံဳေန၍ ဒီေန႔ မနက္ မထႏိုင္ျခင္းမွာ၊ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။ တနဂၤေႏြ Braeakfast ႏွင့္ Lunch မစားဘဲ အိပ္ရာထဲ သိုးေနေအာင္အိပ္ၿပီးမွ ညစာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ တစ္ေန႔တာ ေပါင္းစားတတ္ျခင္းမွာ မ႐ိုးႏိုင္ေသာ အားလပ္ရက္ အပတ္စဥ္ အခ်ိန္ဇယားပင္ ျဖစ္သည္။

“ေဒါက္...ေဒါက္”
တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ကုန္း ႐ုန္းထရင္း တစ္ခန္းခန္းက “မုန္႔” ေ၀သႏၲရာလုပ္တာျဖစ္ လွ်င္ ကိုယ္က မာတဂၤလုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးျဖင့္ တံခါးဆြဲအဖြင့္၊ အန္တီရွယ္လီ ႏွင့္ ေမရီတို႔၏ မ်က္ႏွာမသာ မယာတို႔ကို ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔ လိုက္ရသည္။

“ဟဲ့ေအာင္မေလး ကယ္ဗင္၊ခုထိအိပ္တုန္းလား။ သြားသြား မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး၊ ေမရီကို လိုက္ကူလိုက္ဦး။ သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ က်ေပ်ာက္ ခဲ့လို႔တဲ့၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ”

“ခင္ဗ်ာ”

ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ တစ္ခုေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ကယ္ဗင္၊ အန္တီ နာမည္ ရွယ္လီႏွင့္ ၿပီးေတာ့ ေမရီတို႔မွာ နာမည္ရင္းမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာနာမည္မ်ားကို အင္ဒို နီးရွားေတြ မေခၚတတ္သျဖင့္ ဒီေရာက္မွ ဘိုမ႐ူးခ်င္ဘဲ ႐ူးထားသည့္ နာမည္ေတြျဖစ္ ေၾကာင္းပါ။ အခုအန္တီရွယ္ လီဆိုသည့္ ႀကီးေတာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာက္ေနျပန္ၿပီ။

“သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ ကားေပၚ က်ခဲ့လို႔၊ အဲဒါ နင္လိုက္ကူၿပီး ရွာေပးလိုက္။ ျမန္ျမန္ လုပ္။ ၾကာရင္ ျပန္မရဘဲ ျဖစ္ ေနဦးမယ္”

“အာ အဓိပၸာယ္မရိွတာ။  ဘတ္စ္ကားေပၚ က်ေပ်ာက္တာ ဘယ္လို ျပန္ရွာလို႔ရမွာလဲ။  အန္တီကလည္း ခုေလာက္ဆို သူမ်ား ယူသြားၿပီးေပါ့။ နင္ကလည္း ဘယ္လိုမ်ား က်ေပ်ာက္ရတာလဲ။ ကေလး လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဆံုးၿပီပဲ ထားလိုက္ေတာ့ဟာ”

အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ၾကား ေတာ့ အန္တီရွယ္လီက မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ရင္း
“ဟဲ့ လွ်ာရွည္ျပန္ၿပီ၊ ရလိုရငွား သြားၾကည့္ေပါ့။ ေအတီအမ္ကတ္ေရာ၊ ဖုန္းေရာ ပါသြားတာ။ ပုိက္ဆံျပန္ မရေတာင္ ဖုန္းနဲ႔ကတ္ ျပန္ရ ရင္ မဆုိးဘူးေပါ့။ ျမန္ျမန္ လုပ္၊ ငါတု႔ိ ေအာက္ကေန ေစာင့္ေနမယ္”

အန္တီရွယ္လီက ျမန္မာေတြ အားလံုးထဲမွာ ရာထူးေရာ၊ အသက္ေရာပါ အႀကီး ဆံုးျဖစ္သလုိ စိတ္ရင္းေကာင္းၿပီး လူတုိင္းကို ကူညီတတ္ သူမုိ႔၊ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ ေလးစားရသူျဖစ္သည္။ သူ႔ စကားကို မလြန္ဆန္ ရဲ၍သာ ေမရီအိတ္ကို ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာက္႐ုိး ပံုထဲက်ေသာ အပ္ကို ရွာရသည္ ကမွ အခ်ိန္ေပး ႀကိဳးစားရွာလွ်င္ ေတြ႕ႏုိင္မည္။ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘ၀မ်ဳိးစံု က်င္လည္ရာ ဘတ္စ္ ကားေပၚမွာ ပုိက္ဆံေရာ၊ ဖုန္း ေရာပါသည့္ အိတ္တစ္အိတ္ ကိုျဖင့္ ဘယ္လုိပံုစံမ်ဳိးႏွင့္ ရွာေဖြ ရမွာပါလိမ့္။

ေကာက္ရသူ က သူလုိကုိယ္လုိ ေလာဘ သမားဆုိလွ်င္ ေရငတ္သူ လက္ထဲ ေရခဲစိမ္ ကိုကာကိုလာ တစ္ဘူး ေရာက္လာတာ မ်ဳိးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မ်က္ႏွာ သစ္၊ အက်ႌလဲရင္းအေတြး မ်ားစြာႏွင့္ ေလွကားထစ္မ်ားကို ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ ဆင္းလာၿပီး စိတ္ထဲမွလည္း ေနရာတကာ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္ လြန္းေသာ လွ်ပ္ပလာ မေမရီကိုသာ အား ရပါးရ နားရင္းတီးခ်င္လာ ေတာ့သည္။ အန္တီရွယ္လီ ေပးလိုက္သည့္ လမ္းစရိတ္ ငါးေသာင္းတန္ (ျမန္မာေငြ ငါးေထာင္ခန္႔)ေလးကို ကိုင္ၿပီး၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဖုန္းရွာပံုေတာ္ ခရီးမစခင္၊ ဦးစံရွား ရာထူး လက္ခံစမွာ ေျပာမနာဆုိမနာ သူငယ္ခ်င္း မကို အခြင့္အေရးရခိုက္ ေကာင္းေကာင္း ႏွိပ္ကြပ္လုိက္ဦးမွ ဟုေတြးကာ-
“ေျပာစမ္းပါဦး၊ ငါ့ကို ဘယ္ကေန ဘယ္လုိျဖစ္ရ တာလဲဆုိတာ”

“အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ငါ့အိမ္နဲ႔ငါ ခါတုိင္းလိုပဲ စကားေျပာၿပီးအျပန္ ႀကီကို ကိုးလ္ (Cikokol) ဘက္သြား တဲ့ ကားစီးၿပီးျပန္လာတာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ေျပးဆင္းရင္း၊ ကားသမားကုိ ပုိက္ဆံေပးတုန္း၊ သူက လည္း ေနာက္ကားက ပါလာ ေတာ့ ငါ့လက္ထဲက ပုိက္ဆံကို အေလာတႀကီး အယူ၊ လက္ေကာက္၀တ္မွာ ခ်ိတ္ ထားတဲ့အိတ္ကေလးလည္း ကားေရွ႕ခန္းထဲ က်သြားေရာ။ ငါကလည္း ေျပးဆင္းရင္း ေအာက္အေရာက္၊ ကားက လည္း ႐ုတ္တရက္ႀကီးကို ေမာင္းေျပးသြားတာပဲ။ ငါက ကားကို ေအာ္ေခၚပါေသးတယ္။ သူက မသိတာလား၊ သိသိႀကီးနဲ႔ ေမာင္းေျပးသြား တာလား မသိေတာ့ပါဘူး ဟာ”

“ဒါဆို ကားသမား ေတာ့ ဖုန္းကံစမ္းမဲကို ပုိက္ဆံ ထုပ္နဲ႔တြဲၿပီး ေပါက္သြားတာ ေပါ့”
“နင္ေနာ္“

သူ႔ကုိ စခ်င္၍ ေျပာ လုိက္ေသာ္လည္း၊ ဖုန္းတစ္ လံုးသာ ဆံ့သည့္အိတ္ထဲ ရွိ သမွ်ပိုက္ဆံေလးေတြ အျမဲ ေခါက္ထည့္ကာ၊ လက္ေကာက္၀တ္မွာအျမဲလုိလို ခ်ိတ္ထားသည့္ အိတ္ေသး ေသးေလး တစ္လံုးကုိ မ်က္စိ ထဲ ျပန္ျမင္မိသည္။ ဆမ္ေဆာင္း စလုိက္ဖုန္းေလးကလည္း Touch Screen မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ အေတာ္ ေကာင္းသည့္ အမ်ဳိးအစား ကေလးပင္။ ကတ္ကိုေတာ့ ဘဏ္ကေန ေငြမထုတ္ႏိုင္ ေအာင္ အေၾကာင္းၾကား ပိတ္ပင္ ထားႏိုင္ေသာ္လည္း ပါသြားသည့္ ေငြပမာဏကလည္း မနည္းလွသျဖင့္၊ အိတ္ျပန္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္မွာ ေမွးမိွန္ေနခဲ့ သည္။