ေျခာက္ျပေတာ့ ကိုးၾကည့္မိတယ္

                                                        

                                                             ေျခာက္ျပေတာ့ ကိုးၾကည့္မိတယ္

                                                             

                  “အဲဒီလိုဘဲ ျဖစ္ေနက် ၊ ေဖေဖတို႔ေတာ့ ရိုးေနၿပီ”

                ေဖေဖက ေရဒီယိုထဲကဓာတ္ခဲမ်ားကို ဆြဲထုတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေဖေဖလုပ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီးမၾကာေသးမီႏွစ္ ကာလ မ်ား အတြင္း အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ခိုက္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးသည့္အျဖစ္ကို တုိက္တုိက္ ဆိုင္ဆိုင္သတိရမိလိုက္ သည္။

                                                                 +++

                   ညေနသံုးနာရီခြဲၿပီ။ ေနာက္နာရီ၀က္ဆိုလွ်င္ ရံုးဆင္းၿပီမို႔ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မအေဆာင္မွ ယူလာ သည္႔ ပိႏ္ၷဲသီး ဘူးေလးအား နံေဘးမွ အင္စပက္တာ အယ္လာအားေပးလိုက္သည္။ သူက တစ္မႊာယူစားၿပီး က်န္တာေတြကို တျခား သူငယ္ခ်င္း မ်ားထံ လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္သည္။

               “ခ်ိဳေနတာပဲေနာ္၊ ေစ်းက၀ယ္တာလား မစ္စ္”

     “ဟင္႔အင္း၊ အေဆာင္ေရွ႕ အပင္ကေလ၊ မေန႔တုန္းက ဖစ္လပင္းအုပ္စု အပင္ေပၚတက္ခူးတာ”                                   

               စားလက္စ အယ္လာမွာ ပိႏ္ၷဲသီး အမႊာေလးကိုင္လ်က္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။                                            

                “ဟယ္- အေဆာင္ေရွ႕အပင္ကဟုတ္လား၊ ေအာင္မယ္္ေလး ေက်ာခ်မ္းလိုက္တာ”                                      

               “ဘာလဲ၊ အပင္ေပၚမွာေနတဲ႔ သရဲကသူ႕အသီးကို ခြင္႔မျပဳပဲခူးစားလို႔ စိတ္ဆိုးၿပီးေျခာက္လိမ္႔မယ္လုိ႔ ေျပာဦးမလို႔လား”

               ကၽြန္မႏွင္႔တစ္ခန္းတည္းေနေသာ ေမရီက ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွ အလုပ္လုပ္ရင္း လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။                  

 ‘ေအးေပါ႔ေလ မစ္ခ်ယ္ရီတို႔ျမန္မာေတြက ကၽြန္မတို႔စက္ရံုမွာ သရဲရွိတယ္လို႔ ေျပာလည္း ယံုမွမယံုပဲ။ အခုမစ္စ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနတဲ႔ အခန္းက အေဆာင္မွာဆို ေထာင္႔ဆံုးက်တဲ႔အခန္းလည္းျဖစ္တယ္၊ အေရွ႕မွာရွိတဲ႔ အပင္ကလည္း ပိႏၷဲပင္ ဆို ေတာ႔ ေသခ်ာေနပါၿပီ၊ အဲဒီ အပင္လိုမ်ိဳးက အစိမ္းေသ ေသတဲ႔သူေတြ ေနဖို႔  ေနရာဦးေနက်၊ က်ိန္းေသေပါက္ သရဲရွိမွာပဲ။ အခု သူ႔ အပင္က အသီးကို ခူးစား တယ္ ဆိုေတာ႔ သရဲက သေဘာေကာင္းရင္ေတာ႔ ကိစၥမရွိဘူး၊ ေအာင္မေလး အၿငိဳးထား ရင္ေတာ႔ ေနစရာ ေနရာမရွိေအာင္္ကို ေျခာက္မွာ”

                အယ္လာစကားကို ၿပံဳးစစျဖင့္ နားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာပိုးမေသေသာ ေမရီႏွင္႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိသည္။ ကၽြန္မအလုပ္ လုပ္သည္႔ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု၏ နမူနာအခန္းေလးထဲတြင္ရွိေသာ အင္ဒိုနီးရွားမေလး အယ္လာ အားတက္ သေရာ ေျပာျပေနက် သရဲ အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မႏွင္႔ေမရီလည္း နားေထာင္ေနက်ပံုစံအတိုင္း ၿပံဳးလွ်က္နားေထာင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ  ဒီႏိုင္ငံ သို႔ ေရာက္ၿပီး လက္ေထာက္ ဒီဇိုင္းနာ ရာထူးျဖင္႔ နမူနာဆက္ရွင္အခန္း (sample room) ေလးတြင္ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ေန သည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ပင္ ရွိေနၿပီ။ စက္ရံု၀န္းထဲအလုပ္မွ ေပးထားေသာ အေဆာင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို လူသစ္ အျဖစ္ ျမန္မာမိန္းကေလးပင္ျဖစ္ေသာ ေမရီ မေရာက္ခင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာစဥ္ကတည္းက ရံုးမွာေရာ၊ အလုပ္မွာ ပါ သရဲႏွင္႔ တူသည္႔ ဘာအသံ ဘာအရိပ္မွ မၾကားခဲ႔ရ၊ မျမင္ခဲ႔ရ။ သို႔ေသာ္ အေပၚထပ္တြင္ ရွိေသာ ထုတ္လုပ္မွႈဌာနႏွင္႔ ေအာက္ထပ္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္ခန္းျဖစ္ေသာ နမူနာအခန္း၊ ေနာက္ ပိတ္ျဖတ္ သည္႔အခန္း၊ ပိတ္စႏွင္႔ သားေရႀကိဳး၊ အပ္ခ်ည္မ်ားသိမ္းခ်ည္းရာ ဂိုေထာင္လို ေနရာမ်ိဳး တြင္ေတာ႔ နာနာဘာ၀ေခၚတေစ္ၦသရဲမ်ား ခိုေအာင္း ေနထိုင္ေလ႔ရွိေၾကာင္း ယံုတမ္းစကား မ်ား ေျပာေလ႔ရွိၾက သည္။ သူတို႔ႏွုူတ္မွ ေျပာၾက ဆိုၾကလြန္းေတာ႔ တခ်ိဳ႕ျမန္မာအစ္မေတြကေတာင္

                “မရွိဘူးလို႔ေတာ႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔အယူအရ ရြတ္တာ ဖတ္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိရွိ၊ တို႔ဗုဒၶဘာသာ လိုမ်ိဳး အမွ်ေ၀တာ တို႔ဘာတို႔ မရွိေတာ႔လည္း ရိုးရိုးေသတာမဟုတ္ပဲ တခုခုစြဲလမ္းၿပီး ေသတာမ်ိဳးဆို ကၽြတ္ပါ႔မလားမသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ ထဲမွာ  သရဲ၀င္စီးတာ ခဏခဏ ျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လား”

                 လို႔ ေမးခဲ႔ဖူးတာ သတိရမိသည္။ သူေျပာသလုိပင္ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ သရဲ၀င္စီးတာ ဆိုသည္မ်ိဳးကို ကၽြန္မ မၾကာခဏ လိုလိုပင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ဖူးသည္။ တစ္ရက္က အလုပ္သြားသည္႔ မနက္ပိုင္းအခ်ိန္ရွစ္နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္မေရွ႕မွ ယူနီေဖာင္းႏွင္႔ အလုပ္သမေလး ရုတ္ တရက္ မူးလဲသြားသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းသတိျပန္ရလာကာ ေျမေပၚတြင္ အာေခါင္ျခစ္ ၍ ေအာ္ဟစ္လူးလိမ္႔ေနေတာ႔သည္။ နံေဘးမွာ အေဖာ္မ်ား ၀င္ဆြဲေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ေသးေသးေလးသူ႔ကို မႏိုင္သလိုျဖစ္ရ သည္မို႔ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး အလုပ္တက္ေသာ အလုပ္သမား ေယာက်္ားႀကီးေတြ ေျပးလာကာ ၀င္ဆြဲရေလသည္။ ေနာက္ေတာ႔ လူႀကီး တစ္ေယာက္က ေရတစ္ခြက္ကိုင္ၿပီး မန္းမွႈတ္သလို တစံုတခု ေရရြတ္ကာ ထိုေကာင္မေလးေခါင္းေပၚ ပက္ဖ်န္း လိုက္ၿပီး ေရအတင္းတိုက္လုိက္မွ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ ပရိတ္ရည္လို အရည္္မ်ိဳးျဖစ္မည္ဟု နားလည္လိုက္ သည္။ တအံ႔တၾသႏွင္႔ ကၽြန္မၾကည္႔ေနမိၿပီး ရံုးထဲ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ အလုပ္သမားေတြက ၿပံဳး လွ်က္ ကၽြန္မကို စၾကသည္။

          “မစ္စ္ခ်ယ္ရီ အခုသရဲ၀င္ပူးတာ ေတြ႕ၿပီမလား၊ အရင္က ေျပာတုန္းကေတာ႔ စက္ရံုမွာသရဲမရွိဘူးဆို”

           “ဟယ္- နင္တို႔သရဲကလဲ မနက္ေစာေစာစီးစီး”

           ကၽြန္မမွာ ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရလ်က္ႏွင္႔ မယံုႏိုင္ဘဲ တအံ႔တၾသ ျဖစ္ေနဆဲမို႔ အလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္က

           “ သူအဲ႔လိုဘာလို႔ ေအာ္ေနတာလဲ သိလားမစ္စ္၊ ပူလို႔ေလ သူတို႔ကိုယ္ႀကီး ၀င္စီးေတာ႔ မခံႏိုင္ပဲ ပူလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနတာ”

လို႔ ဆိုေနျပန္ေသးသည္။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ အသစ္ေရာက္လာေသာ ျမန္မာမေလးေမရီက စာရင္းကိုင္အျဖစ္ ကၽြန္မရွိရာ  နမူနာ အခန္း ကို ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မလြြဲ၍ အင္ဒိုနီးရွားအလုပ္သမားေတြပဲ ရွိသည္႔ ဒီနမူနာအခန္းတြင္ ေနာက္ထပ္ ျမန္မာ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္တိုးလာသလို အေဆာင္ တြင္လည္း သူႏွင့္ကၽြန္မ တစ္ခန္းတည္းအတူေနရသည္မို႔ သြားသြားစားစား အေဖာ္ရလွသည္။ သူကလည္း ေလာကႀကီးထဲ သရဲရွိသည္ ဆို သည္ကို ယံုၾကည္ျခင္း မယံုၾကည္ျခင္းထက္ လံုး၀မေၾကာက္တတ္သူမို႔ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးေတြက သူတို႔ကိုယ္ေတြ႕ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ လာေျပာျပတိုင္း ဟာသပံုျပင္နားေထာင္ေပးသလို တဟီးဟီးတဟားဟားႏွင္႔ ရယ္ေမာၿပီး ကၽြန္မဘက္ မွ အခိုင္အမာ ရပ္တည္တတ္သူ ျဖစ္သည္။        

           “မစ္ ေမရီ တကယ္မယံုဘူးလား၊ ကၽြန္မေယာက္်ား ညရွစ္ပ္၀င္ရတုန္းအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲ႔ဒီတုန္းက ပိတ္ျဖတ္စရာေတြ ကုန္သြားလို႔ ဂိုေထာင္အျပင္ဘက္နားက ပိတ္စပံုမွာ ထပ္သြားယူတာ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတာ႔ အေပၚထပ္က အသံေတြၾကားလို႔ ေလွကား ကေန ေခ်ာင္းၾကည္႔တာ ပရိုဒတ္ရွင္း(ထုတ္လုပ္မႈအခန္း)မွာ ဆံပင္ဖားလားႏွင္႔ စက္ထိုင္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔ သရဲမႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္တဲ႔။ ဒါနဲ႔သူက လည္း လန္႔ဖ်ပ္ၿပီးေျပးဆင္းေတာ႔ ေနာက္ကန အဲ႔ဒီအရိပ္ႀကီး ကပ္ပါလာတယ္တဲ႔။ သူလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ေျပးလိုက္တာ အရိပ္ႀကီးက သူ႕ေနာက္ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႀကီးလာၿပီး နံရံေပၚတက္ လမ္းေလွ်ာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ႔ အေၾကာင္း ေျပာျပဖူးတယ္”

           အဲ႔ဒီတုန္းက ကၽြန္မက အနည္းငယ္ ေက်ာခ်မ္းခ်င္ေသာ္လည္း ေမရီကေတာ႔ ရယ္ေမာလ်က္သာ။ သူက သရဲကားကို ခံုမင္ ႏွစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္ၿပီး သရဲလည္း မေၾကာက္တတ္သူမို႔ သရဲရွိသည္ကိုယံုၾကည္လြန္းသူ အင္ဒိုအလုပ္သမေလးေ တြႏွင္႔ ျငင္းခံု ၾကလွ်င္ ကၽြန္မ မေျပာခင္ သူက ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးၿ႔ပီးသားျဖစ္သည္။

          “နင္႔ေယာက္်ားက စတာေနမွာေပါ႔ ေ၀သီရယ္၊ နင္ကိုယ္တိုင္္ျမင္ဖူးလို႔လား”

            “ေအာင္မေလး ျမင္ဖူးတဲ႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေရာက္ပါရေစနဲ႔” ေကာင္မေလးက ရွဳံ႕မဲ႔၍ ဆိုေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ရွန္နီဆိုသည္႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔                                   

             “ဟုတ္တယ္ မစ္စ္ ၊ သူတို႔က အသံမ်ိဳးစံုလည္း လုပ္တတ္ၾကတယ္။ အဲ႔လိုမ်ိဳး” ဟုဆိုကာ ေလခၽြန္သလိုမ်ိဴးလုပ္ျပသည္။

            “ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ရယ္သံသလိုလို ၊ တိရစၦာန္ေတြေအာ္သံမ်ိဳးလည္း လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ အဲ႔ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို အသိ ေပး သလိုမ်ိဳး ေပါ႔၊ ကၽြန္မအေဖကေတာ႕ အဲ႔ဒါသူတို႔ ပ်င္းလာလို႔ လူေတြနဲ႔ လာေဆာ႔တာလို႔ ေျပာတာပဲ”

ဟု စိတ္၀င္တစား တက္တက္ႂကြႂကြ ေျပာျပသည္။

             “ကလင္ ကလင္ ကလင္”             

             ရံုးဆင္းဖို႔ ဘဲလ္ျမည္သံေၾကာင္႔ လြင္႔ေမ်ာေနေသာ အေတြးတခ်ိဳ႕စုစည္းမိခ်ိန္ ေလးနာရီလည္းထိုးၿပီမို႔ တစ္ခန္း လံုးကအင္ဒိုအလုပ္ သမား ကေလးေတြလည္း ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေလၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားသားလည္းျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ လည္း လက္စသတ္ ရန္က်န္ေနေသးသည္မို႔ု မိုးခ်ဳပ္မွ  သာ ျပန္ျဖစ္ၾကသည္။ အလုပ္မမ်ား လွ်င္ေတာင္ အလုပ္ႏွင္႔ ပတ္သတ္သည္႔ ေမးလ္ေတြ ေစာင္႔ ဖတ္ရေသးသည္မို႔ ေန႔စဥ္ ညေျခာက္နာရီေက်ာ္ ခုႏွစ္ နာရီေလာက္ မွသာ အိမ္ျပန္ျဖစ္ၾကသည္။       

               “မစ္စ္ခ်ယ္ရီ၊ မစ္စ္ေမရီ၊ တာ႔တာ၊ ျပန္ၿပီ။  ဒီေန႔အလုပ္ထဲမွာ မိုးခ်ဳပ္အထိ မေနနဲ႔ေနာ္၊  ဒီေန႔ ၾကာသပေတးညေလ၊ ေမ႔ေနၿပီလား၊ ေတာ္ၾကာ  “ေစသန္း” နဲ႔ေတြ႕ေနဦးမယ္”

သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္  တေစၦ ႏွင့္ေတြ႕ေနဦးမယ္ဟု ေျခာက္ရံုျဖင့္အားမရေသး။

                “ဟုတ္တယ္ မစ္ ၊  ဒီမွာ “ဂြန္တီလာနတ္” ရွိတယ္။ အဲ႔ဒီေကာင္မေတြက ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို အုပ္ထား ၿပီး  ရယ္လို႔ရွိ ရင္ ဟီ ဟီ႔ ဟီ႔ ဟီး....လို႔ ရယ္တာ။   ဒီေန႔ ညက ဘာေန႔လဲ သိတယ္ေနာ္၊ ဒါေၾကာင္႔ ေစာေစာျပန္ လို႔ ေျပာတာ၊ ဟီဟီ”

              ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္သရဲမႏွင္ပါ ေျခာက္တတ္ၾကေသးသည္။ ကိုယ့္ကို ခင္မင္စြာရယ္ေမာစေနာက္ၿပီး ထြက္သြားသည္႔ အလုပ္သမား ေတြကို ၿပံဴးလွ်က္လက္ျပႏွဳတ္ဆက္မိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တမင္လုပ္ႀကံၿပီး စေနာက္ေျပာခ်င္း မဟုတ္ပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိုးအမ်ားစုက ၾကာသပေတးေန႔ကို ညဘက္ အျပင္သိပ္မထြက္ခ်င္ၾကသလို ရံုးမွာလည္း အိုဗာတိုင္မဆင္းခ်င္ပဲ ေစာေစာ ျပန္ခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔ေတြအားလံုးက  ဒီညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သရဲမ်ားအစာရွာထြက္ၿပီး ေပ်ာ့္ျမဴးၾက သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။       

               “အစ္မတို႔လည္း   ၾကာသပေတးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီေန႔ေစာေစာျပန္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႔တူတယ္”

              ကၽြန္မက စေနာက္သလို ေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔ လကုန္ရက္မို႔ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး ေမရီကိုေစာင္႔ရင္းနဲ႔ ညရွစ္နာရီပင္ ခြဲသြား ေလၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ျပန္သည္႔အခ်ိန္တြင္ ညေနဘက္မွအလုပ္၀င္ၿပီး မနက္မိုးလင္းမွ ျပန္ရမည္႔ ညရွစ္အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕သာ ပိတ္ျဖတ္ သည္႔ ေနရာတြင္ ေတြ႕ရၿပီး တစ္စက္ရံုလံုးတြင္  လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ႔ပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းအတိ ျဖစ္ေနသည္ ။ ကၽြန္မတို႔ နမူနာအခန္း ေလးကို ေသာ႔ခတ္ၿပီး စက္ရံုေစာင္႔လံုၿခံဳေရးဆီ ေသာ႔အပ္ကာ အေဆာင္သို႔ျပန္ခဲ႔ၾကသည္။ အေဆာင္က လည္း စက္ရံု၀င္းထဲမွာပင္ ေဆာက္ ထားေသာေၾကာင္႔ သြားေရးလာေရးအတြက္ အဆင္ေျပ လြယ္ကူပါသည္။ ကၽြန္မတို႔စက္ရံုမွာ ပင္မစက္ရံု(၁)မွ ခြဲထြက္လာသည္႔ စက္ရံု(၂) ၊ (၃)တို႔ႏွင္႔ ၀န္းရံထားသည္မို႔ ဘယ္ေနရာၾကည္႔ၾကည္႔ စက္ရံုေတြႀကီးျဖစ္ေနၿပီး တိတ္ဆိတ္သည္႔ ညအေမွာင္မွာညဆိုင္းဆင္းသူတို႔၏ စက္သံမ်ားႏွင္႔ မီးစက္ေမာင္းသံမ်ားကိုသာ ၾကားရပါသည္။ အေဆာင္ေရာက္ သည္ႏွင္႔ အခန္းေပါက္၀တြင္ ထီးထီးႀကီးရပ္ေနေသာ ပိႏ္ၷဲပင္ ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရစဥ္  မနက္တုန္းက အယ္လာေျပာ သည္႔စကား မ်ားကိုနားထဲ ျပန္ၾကားလာမိသည္။ အပင္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္း အမွိုက္ပံုနား တြင္ စက္ရံုေစာင္႔လံုျခံဳေရး မွဴးႀကီး အမွိဳက္ပစ္ေန သည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ အပင္နားတြင္ ေတြ႕လို္က္ရေသာ အေစာင္႔လူမဲႀကီးကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မ မေန႔တုန္းက မက္ခဲ႔ သည္႔ အိပ္မက္ ကို သတိရမိသြားသည္မို႔ ေမရီကို ေျပာျပျဖစ္သည္။

             “မေန႔တုန္းက ဖစ္လပင္းေတြေပးတဲ႔ပိႏ္ၷဲသီး ေတြစြဲၿပီး အိပ္မက္မက္ေသးတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္က ေမရီရယ္၊ ဒီ အပင္ေအာက္မွာ အေပါ႔စြန္႔ေနလို႔ အစ္မက သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတာတဲ႔ အိပ္မက္ထဲမွာေလ”

           ေမရီမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္႔တစ္သာရွိေသးသည္မို႔ ငါးနွစ္ေလာက္ႀကီးေသာ ကၽြန္မကအစ္မဟု ကိုယ္႔ကိုကိုယ္နာမ္စားသံုး ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။

             “ဟုတ္လား သမီးလည္း အိပ္မက္မက္တယ္။  ဒီအပင္ႀကီးနဲ႔ပဲ။ မိုးလင္းလို႔ ျပန္ေတြးေတာ႔ ဘာမွမမွတ္မိေတာ႔ဘူး”

 ပိႏၷဲပင္ႀကီးအေၾကာင္း အတူတူအိပ္မက္သည္ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မက လန္႔ျဖန္႔ၿပီး သူ႕ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီးၾကည္႔မိသည္။

            “ဘာျဖစ္တာလဲ အစ္မရဲ႕၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ။ တိုက္ဆိုင္တာပါ ၊ငါ႔အမရယ္”

      သူက ကၽြန္မလန္႔သြားသည္ကို ရိပ္မိသည္႔အလား လက္ဆြဲ၍ အိမ္ထဲသိုေခၚလာသည္။ ႏွဳတ္ဆက္သည္။ ေရခ်ိဴး၊ ထမင္းစားၿပီး ေသာအခါ ေနာက္ေန႔ ခ်က္စရာဆန္ကုန္ေနၿပီမို႔ ေမရီကိုေခၚၿပီး အနီးနားမွ ကုန္စံုဆိုင္တြင္ သြား၀ယ္ရသည္။ ရံုးပိတ္ရက္မွပဲ ဆန္အိတ္လိုက္ ၀ယ္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး ေသာၾကာေန႔တစ္ရက္တြက္ ႏွစ္ေယာက္စာ  ဆန္ႏို႔ဆီဗူး သံုးလံုးေလာက္၀ယ္ၿပီး အေဆာင္ျပန္လာၾကသည္။ အေဆာင္မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က အိပ္ခန္း တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီျဖင့္ ဧည္႔ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ေရခ်ိဳး ခန္းႏွင္႔ အိမ္သာတို႔ကို အတူတြဲသံုးရသည္။ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းၾကား အလယ္စႀကၤန္ရွိ ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေန၊ ထမင္းစားေနက် စားပြဲေလး မွာ အတူထိုင္ၿပီး  စကားေျပာရင္း စားပြဲေပၚရွိ ေရဒီိယိုေလး ကို ေမရီက ကလိရာမွာ လိုင္းမဖမ္းမိပဲ တဂ်ီဂ်ီ အသံထြက္လာသည္။

             “ေမရီရယ္ နားေထာင္တာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ အစ္မနဲ႔ စကားေျပာဦးမယ္ဆိုရင္ ဒီေရဒီယိုကို ထားလိုက္စမ္းပါ”

        ကၽြန္မကေျပာေတာ႔ သူကသေဘာတူစြာ ေရဒီယိုကို စားပြဲခံုအံဆြဲေလးထဲ ထည္႔ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူႏွင္႔ အလုပ္ ထဲ က ျပႆနာေတြကို ခဏေဆြးေႏြးၿပီးခ်ိန္  ညဆယ္႔တစ္နာရီခြဲၿပီမို႔ ေမရီကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္အိပ္ခန္းေလးထဲ ၀င္လာခဲ႔သည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ႔ ေက်ာခ်လွဲရင္း မအိပ္ခ်င္ေသးသည္မို႔ လက္ထဲရွိ အင္ဒိုနီးရွားအခ်စ္၀တၱဳဳတိုေလးကို ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္၊ နားမလည္သည္တို႔ကို ဒစ္ရွင္နရီၾကည္႔ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ေမွာက္ရက္သား ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရွုပ္ေနသည္။  ခဏ ၾကာေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ဧည္႔ခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္ဟုထင္ေသာ အသံနက္ႀကီးကို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မလန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ထထိုင္မိသြားသည္။          

            “ဂြီ..........ဂီြး”

           အသံႀကီးေအာ္ျမည္သံအဆံုး ဘူးေသာ့မခ်ရေသးေသာ ကၽြန္မအခန္းထဲသုိ႔ ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ၿပီး ေရာက္ လာသူ မွာ ေမရီျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ႔ ေသြးမရွိသလို ျဖဴဆြတ္ေနသည္။

          “အစ္မေရ.. အစ္မ ခုနကၾကားလိုက္တယ္မဟုတ္လား၊ ဘာသံႀကီးလဲမသိဘူး၊ အရမ္းေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းတာပဲ၊ သမီးတို႔ အခန္း  မီးခလုတ္ခံုထဲက ထြက္လာတာလို႔ ထင္တာပဲ။ အက်ယ္ႀကီးပဲ အစ္မရယ္ ေၾကာက္လိုက္တာ”

            ေၾကာက္ရြြံ႔တုန္လွဳပ္စြာ ေျပာေနေသာ ေမရီကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိသလို ဆြံ႕အေန မိသည္။ အသံႀကီးက က်ယ္ေလာင္လြန္းသည္မို႔ အခန္းျပင္ပကမဟုတ္ပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ အခန္းထဲကဟု ထင္္မိေသာ္လည္း သူေျပာသည္႔ မီးခလုတ္ထဲက ထြက္လာသည္႔ အသံႀကီးဟုတ္မဟုတ္ဆိုသည္ကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသးပဲ ကၽြန္မၾကက္ေသေသ မိသည္။

           “အသံကိုေတာ႔ အစ္မလည္း ၾကားလိုက္တယ္။ အခန္းအျပင္ဘက္က မဟုတ္ဘူးလား ေမရီရယ္”

            “ဘယ္ကလာ အစ္မကလည္း မဟုတ္ဘူးအစ္မ၊ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ သမီးတို႔ အခန္းထဲက၊ တကယ္ သမီး လိမ္မေျပာဘူး။ သမီး အနားနားကပ္ၿပီး ေျပာသလိုပဲ ၊အသံႀကီးက ရုတ္တရက္ထြက္လာတာ။  အခန္းေထာင္႔မီးခလုတ္က ထြက္လာတယ္လို႔ သမီးေတာ႔ ထင္တာ၊ အစ္မလည္း ၾကားတယ္မဟုတ္လား ေအာင္မေလး၊ အသံက တကယ္႔ အက်ယ္ႀကီးမွ အက်ယ္ႀကီး”

               သရဲမေၾကာက္ေသာ ေမရီဆိုသည္႔ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ့သလို၊ ၾကက္သီးထေနသည္မို႔ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ပို္က္လ်က္ ပြတ္သတ္ရင္း ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ကၽြန္မကိုေျပာျပေနသည္။ ကၽြန္မကလည္း အသံႀကီးဘယ္ကထြက္လာသလဲဆိုတာကို သံသယ ရွိေနသည္မို႔ သူ႔ ကို ေခၚၿပီးဧည္႔ခန္းထဲ ျပန္ထြက္စစ္ေဆးမိသည္။ စလိုက္ဒိုးပံုစံျဖင့္ပိတ္ထားေသာ မွန္အမည္း မ်ားမွတဆင္႔ ေမွာင္မည္းေနေသာ ပတ္၀န္း က်င္ကိုလွမ္းျမင္ရၿပီး အေမွာင္ထဲရိွပိႏ္ၷဲပင္ႀကီကို ထီးထီးႀကီးေတြ႕ရေသးသည္မို႔ ကၽြန္မ ပါေက်ာ ခ်မ္းခ်င္သြားသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္း လက္ခ်င္းတြဲလ်က္ ဧည္႔ခန္းႏွင္႔ အလယ္စႀကံလမ္း ကေလးမ်ား ကို ေခါက္တံဳ႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ေမရီေျပာသည္႔ ဂီြဆိုသည္႔ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္ဆိုသည္႔ မီးခလုတ္ကိုလည္း ဖြင္႔ လိုက္ ပိတ္လိုက္ လုပ္ၾကည္႔ၾကသည္။ တကယ္ေတာ႔ အဲ႔ဒီမီးခလုတ္မွာ ေန႔စဥ္ထမင္းအိုး တည္ရာတြင္သံုးေသာ မီးခလုတ္ျ ဖ စ္ေလ သည္။ ဘာသံမွထပ္မၾကားရေတာ႔ပဲ တိတ္ဆိတ္ျခင္း အေမွာင္ထဲတြင္ နံရံကပ္နာရီ လက္တံက ည ဆယ္႔နာရီခြဲ သို႔ ညႊန္ျပ လွ်က္ ရွိသည္။

           “အစ္မလည္း ၾကားတယ္မဟုတ္လား။ ဂြြီဆိုၿပီး အသံရွည္ႀကီးဆြဲတဲ႔ အသံကဒီေနရာကေနတကယ္ထြက္လာတာ၊ အခုက် ေတာ႔ ဘာသံ မွ မၾကားရေတာ႔ဘူး”

              ေမရီက မီးခလုတ္တပ္ထားေသာ အခန္းေထာင္႔သို႔ လက္ညိွဳးျဖင္႔ ညႊန္ျပရင္း တုန္လႈပ္စြာ ေျပာသည္။

        “အစ္မလည္း ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခုၾကားမွ မၾကားရေတာ့တာ၊ မနက္က်ရင္တို႔ေတြ အလုပ္လုပ္ရဦးမွာ အိပ္ၾကစို႕”

            ကၽြန္မသူ႕ကိုႏွႈတ္ဆက္ၿပီးအခန္းထဲ၀င္ဖို႔ျပင္ေတာ႔ ေမရီကသူဒီေန႔တစ္ေယာက္တည္း မအိပ္ရဲဟုဆိုကာ ကၽြန္မႏွင္႔ အတူလာ အိပ္ၿပီး အခန္းမီးကိုလည္း တစ္ညလံုးဖြင္႔ထား၏။ ဒီေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားပါလားလို႔ ကၽြန္မေတြးေနမိၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အသံႀကီး ဘယ္ကထြက္ေပၚလာသလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္း မနက္မိုးလင္းခဲ႔ရေလသည္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ မိိမိအားကိုးရာ ပ႒ာန္းႏွင့္ ေမတ္ၱာသုတ္တို႔ကို ထပ္တလဲလဲရြတ္ရင္း ထိုအသံသည္ ကၽြန္မတို႔အခန္းႏွင္႔နီးကပ္ေနေသာ ေနရာမွ ညဥ္႔ငွက္တစ္ေကာင္၏ ေအာ္ျမည္သံလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မတို႔ၾကားေနက် အေစာင္႔လံုၿခံဳေရးမွႈးေတြစီးသည္႔ ဆိုင္ကယ္ စက္ႏွူိး သံလား စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုတ္တရက္ႀကီး ေပၚထြက္လာေသာ ယင္းအသံသည္ တေစ္ၦသရဲ၏အသံေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ရာဟု တထစ္ခ်ယံုၾကည္မိလိုက္ရင္း ကၽြန္မ မိုးလင္း ခါနီးမွ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။မနက္မိုးလင္းလာေတာ႔ အိပ္ရာထေနာက္က်သည္႔ ကၽြန္မကို ျပႆနာကေစာင္႔ႀကိဳေနသည္။ ကၽြန္မ ထက္ေစာေ စာ ႏိုးေနပံုေသာ ေမရီက ထမင္းခ်က္ ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရင္းမွ ကၽြန္မရွိရာ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲသို႔ ထမင္းအိုးေလးကိုင္လ်က္ အူယားဖားယား ေရာက္လာသည္။

         “အစ္မ၊ အစ္မ မေန႔က သမီးတို႔ ဆန္၀ယ္တုန္းက အိတ္ေပါက္ေနတာေတြ႔လား”

                ကၽြန္မက သြားတိုက္ရင္းႏွင္႔ ေခါင္းခါျပလုိက္သည္။

         “အခု ဆန္အိတ္ႀကီးေပါက္ေနတယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”

         ပထမေတာ႔ သူဘာေမးတာလဲဆိုတာ ကၽြန္မကသိပ္သေဘာမေပါက္တာမို႔ သူကစိတ္မရွည္စြာ မေန႔တုန္းက ၀ယ္လာသည္႔ ဆန္အိတ္ ေလးကို မ ျပလိုက္သည္။ ဆန္ေစ႔မ်ား အိတ္ေပါက္မွ တန္းစီထြက္က်လာေတာ႔သည္။

               “ဟယ္”

               “ေတြ႕လားအစ္မ၊ ဒါမေန႔က ဂီြလို႔ေအာ္တဲ႔ သရဲလက္ခ်က္ပဲျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ”

              ကၽြန္မတို႔အခန္းတြင္ ၾကြက္တို႔ဘာတို႔လည္း လံုးလံုးမရိွဘဲ ဒီလိုလည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဘူးေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က လူႀကီးဆိုေတာ့                                      

               “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ညီမရယ္၊ ခ်က္လိုက္ပါ အရမ္းႀကီး အစြဲအလမ္းမထားပါနဲ႔”

         ကၽြန္မကလည္း သူ႕ကိုအားေပးမယ့္သာ ေပးရသည္။ နဂိုတည္းက အေၾကာင္းရွာၿပီး ေၾကာက္တတ္သူက ကၽြန္မပဲ ျဖစ္တတ္ တာမို႔ အားတင္းၿပီး ေျပာရသည္႔စကားမွာ မ်က္ႏွာေတာ႔ ခပ္ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာလွသည္။

              “ၿပီးရင္ေတာ႔ ကိုဘိုဘိုနဲ႔ ကိုကယ္လ္္ဗင္တို႔ကို ေျပာျပရမယ္။ ရံုးကဟာမေတြကိုေတာ႔ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး၊နဂိုတည္းက သမီးတို႔ကို ဆို ေျခာက္ခ်င္ခ်င္”ဟု ေမရီက ဆိုသည္။

              ကၽြန္မႏွင္႔ ရြယ္တူျဖစ္ေသာ ဘိုဘိုႏွင္႔ ကယ္လ္ဗင္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွင္႔  အလုပ္ဌာန မတူေသာ္လည္း အေဆာင္မွာ ဘဲေနေသာ ခင္စရာေကာင္းၿပီး ကူညီတတ္သည္႔  ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္သည္မို႔ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးသည္ႏွင္႔ ေန႔လည္စာ ထမင္းႏွင္႔စားဖို႔အတြက္ ေထြေထြထူးထူး မခ်က္ျပဳတ္ေတာ႔ပဲ ၾကက္ဥတစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီသာ ေၾကာ္ထားၾကသည္။ ကၽြန္မေရခ်ိဳးေနခ်ိန္တြင္ ဘိုဘိုနဲ႔ကယ္ဗင္ကို ေမရီက အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာၿပီး ေနၿပီျဖစ္သည္။ ရံုေရာက္ေတာ႔လည္း သရဲအေၾကာင္းေတြးဖို႔ အခ်ိန္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြရွူပ္ေနၿပီး ေန႔လည္ထမင္းျပန္စားေတာ႔မွ ကယ္လ္ဗင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေဆာင္ျပန္သည္႔လမ္းတြင္ေတြ႕ရသည္မို႔ သူတို႔ကပဲစၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးသည္။ ဒီေတာ႔ေမရီက မေန႔က သန္းေခါင္ ခ်ိန္မွာ ၾကားရေသာ ဂြီဆိုသည္႔ အသံရွည္ႀကီးႏွင္႔ မနက္ပိုင္း ဆန္အိတ္ေပါက္သည္႔ အေၾကာင္းေတြကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေျပာျပသည္။ သူ႔စကားဆံုးေသာ ကၽြန္မတို႔ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည္႔ၿပီး  “အရူးမႏွစ္ေကာင္၊ နင္တို႔ေတာ့ တီဗီမွာလာေနက် သရဲကားေတြၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ေဂါက္ သြားၿပီနဲ႔ တူတယ္”ဆိုသည္႔ ခပ္ေပါ ႔ေပါ႔ စကားျဖင္႔ႏွစ္သိမ္႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ေမရီ၏ အလန္႔တၾကား အသံ ေၾကာင္႔ သူတို႔ပါ ေဂါက္သည့္ စာရင္းထဲ၀င္သြားသည္။

      “ကဲ-သမီးတို႔ေျပာတာကို အစ္ကိုတို႔ကမယံုဘူး။ မေန႔က ဒီပလတ္ေပါက္က အသံထြက္လာတာပါဆိုေနမွ အခုဒီမွာ  ထမင္းအိုးကို ၾကည္႔ ေတြ႕လား”

        ကယ္လ္ဗင္က ထမင္းအိုးကိုၾကည့္ၿပီး-    

       “ထမင္းမနပ္တာမ်ား ဘာဆန္းလဲေမရီရ”

       “ထမင္းမနပ္ရင္ ေအာက္ကက်က္ၿပီး အေပၚကမက်က္ပဲေနမွာေပါ႔၊ ဘာလို႔ အခုအေပၚက က်က္ၿပီး ေအာက္က ဆန္ေစ႔ေတြ အတိုင္း ျဖစ္ေနတာလဲ”

        “ဟာ အဲ႔ဒါေတာ႔ ငါလည္းမသိဘူးဟာ ၊ နင္တို႔ ႏွစ္ေကာင္ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရွူပ္တဲ႔ ဟာေလးေတြ၊ မက်က္ေသးေတာ႔လည္း အခု မီး ခလုတ္ ျပန္ႏွိပ္ၿပီး ျပန္တည္လိုက္ေပါ႔၊ က်က္ရင္စားလိုက္ေပါ႔”

         ကယ္ဗင္က စိတ္မရွည္သလိုေျပာေတာ႔ ေမရီက ငိုမဲ႔မဲ႔ျဖင္႔

          “ဟင္႔အင္း မစားရဲပါဘူး။ အစ္မပဲစား”

           “  ငါလည္း မစားခ်င္ပါဘူး “

      ကၽြန္မလည္း စိတ္ပ်က္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ ေရခဲေသတ္ၲာထဲမွာ ပန္းသီးႏွင္႔ သစ္ေတာ္သီးေတြခြဲစားဖို႔ ယူလိုက္ၿပီး အမွတ္မထင္ ေရခဲေသတ္ၲာ အေပၚဆင္႔ကိုဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အမဲသားလိုလို၊ ၀က္သားလိုလို အသားထုပ္တစ္ထုပ္ကို ၾကြတ္ၾကြတ္ အိတ္ အျဖဴ  ႏွင္႔ ထုတ္ထားတာေတြ႕ရသည္။

         “ဟဲ႔ ဒီမွာဘာသားထုပ္ႀကီးလဲ၊ နင္တို႔ ထည္႔ထားတာလား”

 အိမ္ေရွ႕၀င္ေပါက္အခန္းတံခါးႏွင္႔ အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးကို ေသာ႔မခတ္တတ္ပဲ ကိုယ္႔အိပ္ခန္းကိုသာခတ္ထားတတ္သည္႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အခန္းေလး၏ ေရခဲေသတ္ၲာထဲ ပစ္ၥည္း၀င္ထည္႔တတ္သူ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ဦးထည္ေမးလိုက္သည္။ သူတို႕က အသားထုပ္ႀကီး ကိုင္ ၾကည္႔ၿပီး မထည္႔ပါဘူးဟု ဆိုကာ ေခါင္းခါျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘိုဘိုက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္မ်က္ႏွာေပးျဖင္႔ ဩမေန႕တုန္းက အသံနဲ႔ေျခာက္ တ့ဲသရဲက ဒီေန႔ အသားနဲ႔လာေျခာက္တာ၊ ညက်ရင္ လူေကာင္လိုက္ႀကီး ေပၚလာလိမ္႔မယ္၊ ဟီဟီ”ဟု စေနာက္ေနသည္ကို စိတ္ဆိုးဖို႔ ထက္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္က ၀င္လာသည္။       

         “တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္ေနတာပဲ သမီးေၾကာက္လိုက္တာ အစ္မရယ္”

အသံႀကီးကို နီးနီးကပ္ကပ္ၾကားခဲ႔ရေသာ ေမရီက လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ပါးေပၚအပ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔စြာ ေျပာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မက လည္း အသည္းငယ္သူမို႔ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္မိသည္။

         “ကဲနင္တို႔ဒီေလာက္ေၾကာက္ေနရင္ ဒီအသားထုပ္ႀကီး ဘယ္သူထည္႔ထားလဲဆိုတာ မရိုစီတို႔၊  မစႏီ္ၵတို႔ကို ဖုန္းဆက္ေမး လိုက္၊ သူတို႔ မထည္႔ထားရင္ေတာ႔ နင္တို႔ မေန႔ကႀကံဳတဲ႔ သရဲအေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္၊ သူတို႔ဆီက အႀကံ ဥာဏ္ ေတာ႔ ရမွာပဲ ”

            ကၽြန္မတို႔ေလးေယာက္ထက္ လုပ္သက္ႀကီးသည္႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ႔လည္း သူတို႔က ဘာအသားမွ ကၽြန္မတို႔ ေရခဲေသတ္ၲာထဲ မထည္႔ဟု ဆိုသည္မို႔၊ သရဲအေၾကာင္းေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္ေသးပဲ စဥ္းစားရၾကပ္ေနဆဲ ရုတ္တရက္ တံခါးလာေခါက္သည္မို႔ ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ အန္တီရွယ္လီျဖစ္ေနသည္။ အန္တီရွယ္လီမွာ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြထဲ ရာထူးေရာ၊ အသက္ေရာအႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည္႔မိဘလို အၿမဲကူညီထိန္းေက်ာင္းပဲ႔ျပင္ေပးသူျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင္႔ အေျခာက္တိုက္ ထမင္း ငတ္ သြားေသာ ဟိုႏွစ္ေကာင္ႏွင္႔ ေသြးပ်က္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တံခါးအဖြင္႔တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္မို႔ အနည္ငယ္ အံ႔ၾသသြားသည္။

         “ခ်ယ္ရီေရ ဒီမွာ ေျပာစရာရွိလို႔၊ တို႔မနက္က ရံုးသြားေနာက္က်ရတဲ႔ထဲ ဟို ဖစ္လပင္းမိန္းမ တီနာက သူ႕ေရခဲေသတ္ၲာ ပ်က္ေန လို႔ ဆိုၿပီးတို႔ဆီမွာ အသားထုတ္ လာထည္႔လို႔ေလ ၊ အိမ္မွာ မခ်က္ရေသးတဲ႔ အသားေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနလို႔  ၊ ခ်ယ္ရီတို႔ဆီမွာပဲ ထည္႔ဖို႔ သူတို႔ ေျပာ လိုက္တာ”

        သူစကားၾကားေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေပမယ့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဖြစရာအကြက္ေတြ႕သြားသည္။

        “ေတာ္ေသးတာေပါ႔ အန္တီရယ္ တရားခံက အခုမွေပၚလာလို႔။ ဒီမွာ မေျပာခ်င္ပါဘူးအန္တီရယ္ သူတို႔အခန္းမွာ သရဲေျခာက္လို႔ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလာေျပာေနတာ၊ အန္တီသာ လာမေျပာရင္ အဲ႔ဒီအမဲသားထုပ္ကို သရဲထည္႔တယ္ဘဲ သူတို႔ထင္ေနမွာ ၾကည္႔လုပ္ဦး အန္တီ့ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို”

       “ဟုတ္တယ္အန္တီေရ ဟိုဂြီဆိုၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးၾကားရကစတာတဲ႔”

        သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေျပာေၾကာင္႔ အန္တီရွယ္လီက မ်က္ခံုးတြန္႔ၿပီး ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စူးရဲစြာၾကည္႔သည္။ အန္တီရွယ္လီလို ဘာသာေရးကိုင္းရွိဳင္းၿပီး အရာရာမွာအၿမဲတိက်မွန္ကန္လြန္းသူ၊ ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ စံျပထားေလးစားရသူ၏ ဒီလိုအၾကည္႔မ်ိဳးကို၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္ ေတြမွာ ႀကံဳေတြ႕ရသည္ကို ကၽြန္မက ေမရီထက္ ပိုနားလည္သည္မို႔ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ပဲ အာေစးထည္႔ထားသူလို ႏွုတ္ဆိတ္ အသံတိတ္ ေနမိသည္။ ေမရီကေတာ႔ သရဲဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး အစအဆံုးျပန္ဖြင္႔ၿပီးခ်ိန္တြင္ အန္တီရွယ္လီ၏ တည္ၿငိမ္ေသာအသံ ထြက္ေပၚလာသည္။

        “ ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္က်ရင္ တို႔ရံုးခန္းကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးတက္လာခဲ႔ေနာ္ ၊ ၾကားလား “

                                                                       +++                                                                             

             ညေနေလးနာရီ ထိုးရံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အျပစ္လုပ္ထားသူေတြလို အန္တီရွယ္လီ ရံုးခန္းထဲသို႔ မ်က္ႏွာငယ္ ေလး ေတြႏွင္႔ တက္ခဲ႔ၾကသည္။ အန္တီရွယ္လီစားပြဲေရွ တြင္ ထိုင္ေနခ်ိန္ အန္တီကေတာ႔ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ ကုမဏီ မ်ားစြာမွ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ တခ်ိဴ႕ႏွင္႔ အျပန္အလွန္ေမးလ္ႏွင္႔ စကားေျပာရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္မို႔ ဆယ္႔ငါး မိနစ္ ေလာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အသံတိတ္ ထိုင္ရင္း ေစာင္႔ေနရသည္။ အန္တီရွယ္လီ၏ ဆံုလည္ကုလားထိုင္ေလး ကၽြန္မတို႔ ဘက္ လွည္႔လာသည္။

      “တို႔က အခု ခ်ယ္ရီနဲ႔ေမရီကို အရမ္းစိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ခုနက ေမရီေျပာျပတာကိုနားေထာင္ၿပီး ဒီလိုသိပ္ၸံေခတ္မွာ ေမြးလာတဲ႔ ေခတ္ လူငယ္ေတြက ဘာလို႔ဒီလို အယူေတြ၊ စိတ္စြဲလမ္းတာေတြ ရွိေနတာလဲဆိုတာ အရမ္း အံ႔ၾသေန မိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ စက္ရံုမွာဆို အလုပ္ေတြမအားလို႔ မနားရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အဲ႔ဒီလို ဘာမဟုတ္တဲ႔ အပိုအလုပ္ေတြနဲ႕ စိတ္ေျခာက္ျခားေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အလုပ္ဆက္ လုပ္မွာလဲ။ ဒီအဓိပ္ၸာယ္မရွိတဲ႔ သရဲတေစ္ၦေတြကို မေၾကာက္ရဘူး၊ မလန္႕ရဘူးေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကလူေတြလို ဘာသာျခား ေတြက ဘာလို႔ သရဲေၾကာက္တာလဲဆိုေတာ့ သူတို႔႕ နားမလည္လို႔ သူတို႔မသိလို႔။ အခုခ်ယ္ရီတို႕က ဗုဒ္ၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္။ သရဲတေစၦဆိုတာ တို႔လူေတြထပ္နိမ္႔ၿပီး လူေတြအနား မကပ္ႏိုင္တဲ႔ေလာကသားေတြ၊ ဒါေတြကို ေၾကာက္တယ္ဆုိလည္း အက်ိုးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ေတြးေခၚၿပီး မွ ေၾကာက္ေပါ႔။ လန္႕ေပါ႔ ။ အခုေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အသံေလးၾကားတာနဲ႔၊ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ထမင္းမက်က္တာ နဲ႔ ေရခဲ ေသတၱာ ထဲမွာ အသားေတြ႕တာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႕ေနေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေမရီဆိုေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ငိုေတာင္ငို တယ္။ ေမရီက အငယ္ဆိုေတာ႔ သူအခုလို ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ငိုတာေတြကို အတူေနတဲ႔ ခ်ယ္ရီကလည္း အႀကီးဆိုၿ႔ပီး ထိန္းမယ္ ၊ ေျပာျပမယ္မရွိဘူး။ သူကပါ လိုက္ေၾကာက္ေန တယ္။ ကဲ အခုယူတို႕ကို အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွာလူႀကီးလုပ္ခိုင္းၿပီး သံုးစားရမလဲ။ ေျပာပါဦး ။တကယ္ စိတ္ပ်က္ တယ္”

      အန္တီရွယ္လီက တကယ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာေနတာမို႔၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး လည္း ရွက္စိတ္ႏွင္႔ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြ ေရာ ေထြးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးခ်င္စိတ္ေပါက္ လာပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူေျပာတာေတြကလည္း မွန္ေတာ့ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲဆိုတာ သိေနေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပရခက္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ႔ အန္တီ ရွယ္လီေျပာ သမွ် ေခါင္းငံု႕နားေထာင္ၿပီး သူ႕ရုဲံးခန္းမွ ဆင္းလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ေလွကားရင္းမွာ ရုတ္ရုတ္ သဲသဲ ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ နဲ႔တိုးသည္။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း သိခ်င္တာမို႔ အနားက လူတစ္ဦးကို စပ္စု လိုက္ေတာ႔ သရဲစီးတာပါတဲ႔။ လာျပန္ၿပီ ဒီသရဲ၊ ကၽြန္မလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ တီးတိုး ညည္းျငဴမိ သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သရဲဆိုသည္႔ နာမည္ၾကား ရံုႏွင္႔ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ထက္ အထင္ေသးသည္႔ အန္တီရွယ္လီ မ်က္၀န္းမ်ား ႏွင္႔ ထပ္ဆံုရမွာကို ပိုမိုေၾကာက္ေနမိသည္။

            ညေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း မေန႔ကလို အသံႀကီးႏွင္႔ ထပ္ဆံုႏိုင္ဦးမလားဆိုၿ႔ပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ မ၀င္ျဖစ္ ေသးပဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ ေနမိၾကသည္။ ညဆယ္နာရီထုိးခါနီးမွ အခန္းတံခါးလာ ေခါက္လို႔ ၾကည္႔ေတာ႔ ဘုိဘိုႏွင္႔ ကဲဗင္တို႔ အခန္းေပါက္၀မွာ  ရပ္လ်က္ေတြ႕လိုက္ရသည္။

          “ဟင္ နင္တို႔က ဘာလာလုပ္တာလဲ”

           “ငါတို႔ကို အန္တီရွယ္လီ လႊတ္လိုက္လို႔ေလ၊ သရဲ သတင္းလာယူတာ ဟဲဟဲ ။ သူက နင္တို႔ အရမ္းေၾကာက္ ေနမွန္း သိလို႔ မနက္ တုန္းကဖိၿ႔ပီး ဆူလိုက္ရတာတဲ႔။ ဒီေန႕ည ဘာေတြထပ္ၾကားဦဘူးးမလဲ မသိဘူး၊ အေျခအေနေရာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား မသိဘူး သြား ၾကည္႔လုိက္ဦးဆိုလို႔ လာတာ”

          “ဟုတ္တယ္ အဲ႔ဒါ ဒီေန႔ သရဲေျခာက္ရင္ေတာ႔ ကိစ္ၥမရွိဘူး။ မေျခာက္ရင္ေတာ႔ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ ေဂါက္တယ္လို႔ တသက္လံုး ေျပာစရာျဖစ္ေတာ႔မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ သရဲထပ္ေျခာက္ပါေစလို႔ နင္တို႔ ဆုေတာင္းၾကေတာ့”

           သူတို႔ေျပာသည္႔စကားမ်ားကို ၾကားလ်က္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပဲ သူတို႔လက္က ကိုင္လာသည္႔ စာရြက္မ်ားႏွင္႔ ဖေယာင္းတိုင္ မ်ားကို ပိုစိတ္၀င္စားေနမိသည္။

       “ဒါေတြက မရိုစီက တရုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတုန္းက ရလာတာေတြ ေပးလိုက္တာ၊ ညဆယ္႔ႏွစ္နာရီတိတိမွာ ဒီအင္း ဖေယာင္း တိုင္ကို ထြန္ွးထားၿပီးရင္ စာရြက္ေတြကိုေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ဧည္႔ခန္းတံခါးမွာဘဲကပ္ကပ္၊ ေနာက္ေဖး တံခါးမွာပဲဲကပ္ကပ္ ႀကိဳက္သလိုကပ္ တဲ႔”

             ဘိုဘိုလက္ထဲမွ မရိုစီေပးလိုက္သည္႔ အ၀ါေရာင္ စာရြက္ေတြက တရုတ္သရဲကားေတြမွာ သရဲေတြခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင္႔ မလိုက္နာ ေအာင္ နဖူးကပ္ေပးရသည္႔ စာရြက္မ်ိဳးေတြျဖစ္သည္။ ေမရီက ၀မ္းသာအားရႏွင္႔ စာရြက္ႏွစ္ရြက္ကိုယူၿပီး အိမ္ေရွ႕ တံခါး မွာ တစ္ရြက္၊ ေနာက္ေဖး တံခါးမွာတစ္ရြက္ အျပင္မွ ကပ္လိုက္သည္။

       “ဟယ္ နင္႔ဟာကလည္း အိမ္ထဲမွာလည္း ေျခာက္တယ္ဆိုေသး၊ အခု စာရြက္ကို တံခါး၀မွာကပ္လိုက္ေတာ႔ သရဲက အျပင္ထြက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္ကေနထြက္ရမွန္းမသိလို႔ နင္တို႔နဲ႔ဘဲ တစ္သက္လံုး ေနေနရလိမ့္မယ္”

      ေမရီက ကယ္ဗင္အေျပာကို မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ဥပက္ၡာျပဳသည္။ညသည္ ပိုမိုေမွာင္လာၿပီ။ နာရီသံတစ္ခ်က္ခ်က္ၾကားမွာ မေန႔တုန္းက ၾကားရသည္႔ အသံႀကီးထပ္မံထြက္ေပၚလာပါက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ကၽြန္မတို႔ကိုဘာလုပ္ေပးမည္လဲကို စိတ္ေစာစြာ သိခ်င္မိသည္။ ကၽြန္မတို႔ ေလးေယာက္ အလုပ္ကိစ္ၥအေၾကာင္းေတြ ေျပာေနလွ်က္ႏွင္႔ကယ္ဗင္တစ္ေယာက္ အိပ္ငိုက္ေနသည္မုိ႔ သူ႕ကိုၿခံဳေစာင္တစ္ထည္ေပးၿပီး ကၽြန္မတို႕ စကားေျပာေနသည္႔ အလည္စၾကံနားမွာပင္ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ေက်ာခ်ခိုင္းလိုက္သည္။ နာရီလက္တံက ညဆယ္႔နာရီ ထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္သို႔ ညႊန္ျပခ်ိန္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းဖို႔ စျပင္ဆင္ရသည္။ ဖေယာင္တိုင္ သံုးတိုင္ ထြန္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႕ အားလံုး တစ္ခုခုမ်ား ထူးျခားမည္လားဟု အသံမ်ားကို နားစြန္႔ေနမိသည္။ ကယ္ဗင္ကလည္း အလယ္စႀကၤန္ေပၚ ခင္းထားသည္႔ ဖ်ာေလးတြင္အိပ္ၿပီး မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ႏွင္႔ အခန္းထဲသို႔ ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔ လိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ ကၽြန္မႏွင္႔ ဘုိဘိုကေတာ႔ စားပြဲခံုေပၚေက်ာမီရင္း၊ ေမရီကလည္း နံရံကိုမွီ ရင္း အားလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ားက ကယ္ဗင္ဆီသာေရာက္သြားသည္။

      သူက “သရဲဆိုလည္း အထီးမဟုတ္ဘဲ အမေလးသာျဖစ္လိုက္စမ္းပါ၊ ဖမ္းၿပီးအိမ္ေခၚသြားမယ္”လို႔ ေျပာေနရာက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုး ေျခာက္စံုကို ၾကည္႔ရင္း

     “ေအာင္မေလး နင္တို႔ေတြကလည္း ငါ႔ကို ငံု႕ၾကည္႔ေနလိုက္တာ မသိရင္ ငါကပဲ မသာႀကီးက်ေနတာပဲ၊ ခုေန သရဲသာ ထြက္လာ လို႕က ေတာ႔ သူထက္ငါ အလုအယက္ထြက္ေျပးလို႔ ေသစရာရွိရင္ ငါဘဲ လည္ပင္း လူအနင္းခဲၿပီး ေသမွာ။ သရဲ ကိုက္လို႔ေတာ႔ ေသမွာ မဟုတ္ ဘူး”

    ကၽြန္မတို႔မွာ သူ႔အေျပာကို သေဘာက်ၿပီး ရယ္မိၾကသည္။ ည တစ္နာရီေက်ာ္စျပဳခ်ိန္တြင္ေတာ႔ မေန႕ကလည္း အိပ္ေရးပ်က္ လာသည္မို႔ သူတို႔ကို ကိုယ္႔အခန္းကို ျပန္ၿပီးအိပ္ဖို႔ ႏွင္႔ ကၽြန္မတို႔ကို ကူညီသည္႔ အတြက္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ မိုးသာစင္စင္လင္း သြားသည္႔ သရဲႏွင္႔တူသည္႔ ဘာဆိုဘာမွမေတြ႕၊ သရဲအေပ်ာ္က်ီစားတာကိုဘဲ  ကၽြန္မတို႔ ခံလိုက္ရေလသလား။ မရိုစီေပးသည္႔ အင္း ဖေယာင္းတိုင္ႏွင္႔ အ၀ါေရာင္စာရြက္ေတြ၏ အစြမ္းေပလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကယ္ဗင္တို႔ ေျပာသလုိပင္ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာေတြၾကားမွာ သရဲေျခာက္တာကို သက္ေသႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ ဖမ္းတာေတာင္ ဘာလက္ဆုပ္လက္ကိုင္မွ မေျပာျပႏိုင္ပဲ မခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားသည္ကို ၀မ္းနည္း ရမလိုလိုျဖစ္သြားသည္။ဒါတင္မကေသး အခန္းထဲက ၀န္ထမ္းေလးေတြပါ သိသြားၿပီး သူတို႔ကပါ သူတို႔ဘာသာအရ ဆားမ်ားပက္ ရြက္ဖတ္ ေပးၾကေသးသည္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေစတနာနဲ႔လုပ္ေပးၾကတာဘဲဟု မတားေတာ့ဘဲ ၾကည့္ေနလိုက္ပါသည္။ ညက်ေတာ့ ကိုယ့္ဖါသာ ပရိတ္ ေတြ ပ႒ာန္းေတြ အရင္ထက္ ပိုဂရုစိုက္ ရြတ္မိသည္။

        တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ ေမရီႏွင္႔ ကၽြန္မ  ထမင္းစားအၿပီး စကားေျပာရင္း ပန္းသစ္ေတာ္မ်ား ခြဲစားေနခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေခါက္ လာ၍ ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ ေတာ႔ကယ္ဗင္၊ဘိုဘို မရိုစီ၊ မစႏီ္ၵႏွင္႔ အန္တီရွယ္လီတို႕ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာထားမ်ားက ၿပံဴစိစိ ႏွင္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုၾကည္႔သည္။ သူတို႔ အားလံုး၏ အေတြးထဲတြင္ ကၽြန္မတို႕ံႏွစ္ေယာက္ကို ငေၾကာင္ဟုသတ္မွတ္မည္႔ အၿပံဳးေတြ ႏွူတ္ခမ္းမွာ ကိုယ္စီကိုယ္င ွခိုတြဲလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

       “ဘယ္လိုလဲ ဒီရက္ပိုင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား ဘာထူးေသးလဲ”

       အန္တီရွယ္လီရဲ႕ ေမးသံေအာက္မွ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေခါင္းခါျပမိၾကသည္။

       “ထူးမထူးေတာ႔ မသိဘူး။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ ေရခဲေသတ္ၲာပ်က္ေနလို႔ ေရခဲမုန္႔ဗူးေလး သူတို႔ဆီမွာ လာထည္႔ထားၿပီး ေနာက္ သတိရေတာ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ပါ သရဲျဖစ္မွာစိုးလို႔၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ရုတ္တရက္ႀကီးေတြ႕ရင္ ေၾကာက္ၿပီး ဟိုလူ႔ လိုက္ေမးဒီလူ႕လိုက္ေမးနဲ႔ ဒုက္ၡေရာက္မွာစိုးလို႔။ ဟဲဟဲ”

       ကယ္ဗင္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔ ႏွိပ္ကြပ္သလိုေျပာသည္။

       “ေနာက္ဆိုရင္ေတာ႔ သတိထားေပါ႔၊ အေသးအဖြဲေလးေတြမွာ ဘာမွမဟုတ္ပဲနဲ႔ စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားၿပီးမေနေအာင္”

       “ဟုတ္ကဲ႔”

       အန္တီရွယ္လီ အေျပာကို ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပိဳင္အတည္ျပဳျဖစ္သည္။

       “သရဲကလည္း သူတို႔ကိုပဲ အသံေပးၿပီးေျခာက္တယ္။ ငါတုိ႔က အေျခာက္ခံခ်င္လို႔ ဒီမွာလာအိပ္တာေတာင္မွ မေျခာက္ဘူး”

       “ေအးေလ ဟုတ္ပ”

       ကယ္ဗင္တို႔႕ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသည္မို႔ အန္တီရွယ္လီကလည္း

       “ေအး ငါအခု အသက္ငါးဆယ္ရွိေနၿပီ။ ဒီမွာအလုပ္လုပ္တာပဲ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ တခါတေလလည္း သူတို႔လို အေျခာက္ခံ လိုက္ခ်င္ပါတယ္ အေတြ႕အႀကံဳရေအာင္လို႔”

        အန္တီရွယ္လီ႔အေျပာကို အားလံုးရယ္ေမာမိၾကသည္။

        ထိုစဥ္စကားေျပာသံလိုလို ေအာ္သံလိုလိုၾကားသည္မို႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး အသံတိတ္သြားသည္။

        “ဟဲ႔ဘာသံလဲ”

        “ဘယ္ကအသံလဲ”

        သူတို႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကားရစဥ္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း စားပြဲခံုေအာက္တြင္ကုန္း ငံု႕ၾကည္႔မိၾက သည္။ အသံက စားပြဲခံုပတ္၀န္းက်င္မွ ထြက္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ႔မွ စားပြဲခံုအံဆြဲကိုဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေရဒီယိုႀကီး မဖြင္႔ပဲႏွင္႔ သူ႕ဖာသာ အသံေတြ ျမည္ေနသည္။

        “အယ္ ေရဒီယိုက မဖြင္႔ပဲနဲ႔သူ႕ဖာသာ အသံထြက္ေနတယ္၊ ေအာင္မေလး ေက်ာခ်မ္းခ်င္စရာ”

         “ဟယ္- ေမရီ၊ ပိတ္လိုက္ပါဦး”

          “ဟုတ္-ပိတ္တယ္အစ္မရဲ႕၊ ဟာ-ပိတ္လို႔မရဘူး၊ သူ႕ဖါသာ အသံထြက္ေနတာ၊ လုပ္ပါဥိး”

          ကၽြန္မက ေမရီလက္ထဲမွာ ဆြဲယူပိတ္ေသာ္လည္း ပိတ္မရဘဲ အသံဆက္ထြက္ေနပါသည္။          

          ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ ကၽြန္မ၊ အန္တီရွယ္လီ ႏွင္႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္၏ အံ့ၾသမင္သက္ ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ ေနာက္ဖို႔ ေျပာင္ဖို႔ပင္ ေမ႔ေနပံုရေသာ ဟိုႏွစ္ေယာက္၏ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာတို႔ိကိုပါ လွမ္းျမင္ လိုက္ရပါသည္။

                                                                  +++

                       ကၽြန္မတို႔ မိသားစု စကားေျပာေနခိုက္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္နာရီခန္႔က ေဖေဖပိတ္ထားခဲ့ေသာ ေရဒီယိုက ရုတ္တရက္ထၿပီး အသံ ထြက္လာသည္။ ေဖေဖက ခလုတ္ပိတ္ေသာ္လည္းမရ။ ေရဒီယိုက ဆက္လက္ ဆူညံစြာ ေအာ္ျမည္ ဆဲ။ ေဖေဖက ေရဒီယိုထဲက ဓာတ္ခဲေတြကို ထုတ္ယူလိုက္ေတာ့မွ အသံတိတ္သြားေတာ့သည္။

           “တရုတ္ေရဒီယိုေတြက အဲဒီလိုဘဲ၊ တစ္ခါတစ္ခါေၾကာင္ၿပီး ထျမည္တာ၊ ပိတ္လို႔လည္းမရဘူး၊ ေဖေဖတို႔ေတာ့ ျဖစ္ေနက်မို႔ ရိုးေနၿပီ၊ မရရင္ဓာတ္ခဲဆြဲထုတ္လိုက္ရတာဘဲ”                                                                                                    ေဖေဖေျပာမွ ထုိစဥ္ကလည္း ဘယ္လိုမွပိတ္မရသျဖင့္ ကယ္လ္ဗင္က  ဓာတ္ခဲဆြဲထုတ္လိုက္ရတာ ျပန္သတိရမိသည္။ အခုျပန္ စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေၾကာက္လြန္၊ အေတြးလြန္ခဲ့တာလား၊ တုိက္ဆုိင္မႈေတြမ်ားစြာေၾကာင့္ စိတ္ေျခာက္ျခား စရာျဖစ္ခဲ့ရ တာလား။ တကယ္ဘဲ အေျခာက္ခံခဲ့ရၿပီး ရတနာသံုးပါးေက်းဇူးျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေပၚမလာေတာ့့တာလား မေျပာတတ္ ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုကိုေတာ့ သတိရမိ သည္။ လူသားတို႔၏ ကိုးစားယံုၾကည္ဆည္းကပ္မႈ သည္ ေၾကာက္ရြံ႕ မႈမွာ ျမစ္ဖ်ား ခံ ေပၚေပါက္ လာသည္တဲ့။

            ကၽြန္မတို႔သည္လည္း ထိုစဥ္က..............

                                               (Chic Magazine September 2012)