Showing posts with label ၀တၳဳရွည္စ၊ဆံုး. Show all posts
Showing posts with label ၀တၳဳရွည္စ၊ဆံုး. Show all posts

Tuesday, March 19, 2013

ပန္းရဲ႕သိကၡာ နမ္းမယ့္လိပ္ျပာ



                                                                  ပန္းရဲ႕သိကၡာ နမ္းမယ့္လိပ္ျပာ

                        “နင္႔မွာ ရည္းစားရွိေနၿပီလား”
             မေမးေသးဘူးလို႔ စဥ္းစားထားေပမယ့္လည္း သိခ်င္လြန္းသည့္စိတ္ကို တားမရေတာ႔ၿပီမို႔  သခ်ာၤအတူတြက္ရင္း စိတ္ႏွင္႔လူ မကပ္ ျဖစ္ေနပံံုေပၚေသာ ေႏြးေႏြးခင္ကို ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ရင္း ေမးလိုက္မိသည္။ သူ လံုး၀ေမွ်ာ္လင္႔ထားပံုမရသည္႔ စကားမို႔ ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ ၾကည္႔ရင္း အေျဖမေပးႏိုင္ေသးပဲ တြန္႔ဆုတ္ေနသည္။
              “ ရည္းစားေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး ”
             မ်က္လႊာခ်လ်က္ တိုးလ်စြာဆိုသည္။
               “ငါဒီေန႔ မနက္က ဆိ္ပ္ကမ္းသာလမ္းထဲကို ေရာက္တယ္ ”
             သူ ထပ္မံအံ႔အားသင္႔လ်က္ ကၽြန္မကို ၾကည္႔ကာ
              “ ဒါဆို နင္ငါ႔တို႔ကိုေတြ႕တာေပါ႔ေနာ္ ဟုတ္လား ”                                                         
သူ႕စကားကို ျပန္ေျဖစရာမလို၊ ကၽြန္မမ်က္၀န္းမ်ားကို ၾကည္႔ရံုႏွင္႔ သူသေဘာေပါက္ႏိုင္သည္။
            “ ျမတ္ငါကိုစိတ္မဆုိးပါနဲ႔ဟာ…။ နင္႔ကို ေျပာျပရင္ ငါ႔ကိုတားမွာစိုးလို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ႔ ငါ႕ကို သူ တကယ္ေလးေလးနက္နက္ ခ်စ္တာ၊ အဲ႔ဒါကိုငါခံစားလို႔ရတယ္ ၊ မႏွစ္ကလည္း သူ တစ္ႏွစ္ထိထားတာဆိုေတာ႔ ငါအေျဖမေပးရင္ ဒီႏွစ္စာေမးပြဲ ဘယ္လိုမွေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေၾကာင္႔ သနားၿပီး အေျဖေပးလိုက္မိတယ္”
             လက္ခ်င္းတြဲလ်က္ တူႏွစ္ကိုယ္ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္ကို မ်က္စိႏွင္႔ျမင္ခဲ႔ရစဥ္က အံ့ၾသတုန္လႈပ္ခဲ့မိေပမယ့္ သူ အခုလို အေၾကာင္းျပခ်က္္ ေတြေပးေနေတာလည္း့  ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ  ေျပာစရာစကားမရွိသလို ႏွႈတ္ဆြံ႕အသူမွာ ကၽြန္မျဖစ္ေနသည္။ ခဏၾကာ ၿငိမ္သက္ေနမိၿပီးမွ
                “ေနပါဦး ငါေမးပါဦးမယ္။ အဲဒါက နင္နဲ႔ က်ဴရွင္အတူတက္တဲ့ သဇင္တို႔ ေျပာေျပာေနၾကတဲ႔ ဟို .. ‘ေနမင္း’ နဲ႔ တူတယ္ ဆိုတဲ႔ လူ လား။”
              “ဟုတ္တယ္ေလ၊ နင္လည္း မနက္ကျမင္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သူေခ်ာတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါအထူး ေျပာစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ႔၊ က်ဴရွင္မွာဆို သူ႔ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တစ္ပံုႀကီးပဲ၊ သဇင္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ ပါခ်င္ပါခဲ့မွာ၊ ဒါေပမဲ့ သူက သဇင္တို႔နဲ႔  သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ အရင္ကပ္ၿပီးမွ  ငါ႔ကို သူတို႔ကေန တဆင္႔မိတ္ဆက္ခိုင္းတာ၊ ဒီမွာ သူ႕ဓာတ္ပံု’’
                ေႏြးက တက္ၾကြစြာ စကားဆိုရင္း သူ႕စာအုပ္အဖံုးေက်ာဘက္ကို ဖြင္႔၍ ဖြက္ထည္႔ထားပံုရေသာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုအား ထုတ္ျပသည္။ အရင္ကဆို ကၽြန္မသိသြားမွာ စိုးရိမ္ၿပီး ၀ွက္ထားရဟန္ရွိေပမယ့္ အခုေတာ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေျပာ၍ ရသြားၿပီ ဆိုေတာ့ လက္ထဲက ဓါတ္ပံုကို သူကိုယ္တိုင္္ၾကည္႔မ၀ ျဖစ္ေနပံုမ်ား သူ႔ဆီမွ ရင္ခုန္သံက္ိုပင္ ကၽြန္မနားထဲ တီးတိုး ၾကားေန မိသလိုလို။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းတြင္ လက္ႏွစ္ဘက္ယွက္ ထိုင္လွ်က္ တီရွပ္္အက်ၤ ီ၊ ပုဆိုးအကြက္စိတ္ ၊လွ်ာထိုးဦးထုပ္ တို႔္ႏွင္႔ မၿပံဳးမရယ္ ဓာတ္ပံုထဲကလူကို ကၽြန္မသုန္မွဳန္စြာ လွမ္းၾကည္႔မိသည္။
             “ သူ႔နာမည္က ေအာင္ႏိုင္၀င္းတဲဲ႔၊ မိုက္တယ္မဟုတ္လား”
             ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း အသည္းကို ဆြဲယူကိုင္လွဳပ္ႏိုင္ပံုရေသာ ထို မဲနက္ စင္ေရာ္ေတာင္ မ်က္ခံုးႏွင္႔ ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္း တစ္စံုကို ဥပကၡာျပဳရင္း သူ႔လက္ဖ်ံတစ္ဖက္ဆီမွ နဂါးလိုလို၊ ပန္းခက္လိုလို စိမ္းျပာေရာင္ေဆး မင္ေၾကာင္ႏွင္႔ ေျမႀကီးေပၚခ်ထားသည္႔ လြယ္အိတ္ ဖြာလံႀကဲကို ျမင္လိုက္္ေသာအခါ ကၽြန္မစိတ္ပ်က္စြာ ဓါတ္ပံုမွ မ်က္လံုးလႊဲလိုက္ သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ နာမည္ႀကီး ကိုရီးယား မင္းသား ‘ရိန္း’ ဒီဇိုင္း ႏွင္႔ မိုးက် ေရႊကိုယ္ေလး ဆိုရင္ေတာင္ ေႏြးႏွင္႔ ဘယ္လိုနည္းႏွင္႔မွ သေဘာမတူႏိုင္ေသးသည္မို႔ အခုလိုမ်ိဳး ရုပ္ ကေလး သနားကမားႏွင္႔ ကေလကေခ်... ေခတ္စကားနဲ႔ဆို ဂ်ေလဘီပံုစံ ဆိုရင္ေတာ႔ မျဖစ္ေရးခ်မျဖစ္ႏိုင္ၿပီ။  ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ျဖဴစင္ႏူးညံ႔သူ၊ စိတ္သေဘာထား သိမ္ေမြ႕လြန္းသူမို႔ ကၽြန္မ အနားမွာရိွေနရက္ လစ္သြားသည့္ အခုိက္ အတန္႔မွာ ဒီလို ဗရုတ္သုတ္ခပံုစံ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို သူ႔ဘ၀၏ ပထမဆံုး ရည္းစားဦးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ျခင္းအတြက္ ကၽြန္မ ရင္နာ မဆံုးလွၿပီ။ ဒီထက္ပိုဆိုးသည္မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖဖို႔  တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ပိုနီးကပ္လာၿပီမို႔႔ ေႏြး ေျခလွမ္းမွားၿပီး  စိတ္ ေလမည္ကိုလည္း ကၽြန္မ စိတ္ပူမိေလသည္။  သူကေတာ႔ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူတစ္ဦး မဟုတ္သလို  မၾကာခင္ ဆံုေတြ႕ရမည္႔ မိမိဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ စာေမးပြဲႀကီးကို ဥပကၡာျပဳရင္း အခ်စ္ဆိုေသာ ထိုအရာကို ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး ျမည္းစမ္း ၾကည္႔ ဖို႔ သာ စိတ္ကူး ေနပံုေပၚေလသည္။                    
          ဒါဆို အဲ႔ဒီအေကာင္က နင္အခုတက္ေနတဲ႔ “ဂုဏ္ထူးပင္လယ္” က်ဴရွင္ကေပါ႔ ဟုတ္လား။ စိတ္ပ်က္လိုက္တာ ေႏြးရယ္၊ နင္ဘာ ေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ။ အခုစာေမးပြဲ ေျဖဖို႔္ကအခ်ိန္ကေျခာက္လေလာက္ပဲ လိုေတာ႔တယ္။ စာေတြ မႏိုင္ရတဲ႔ ၾကားထဲ ရည္းစားက ထားလိုက္ေသးတယ္။ ငါက နင္ သခ်ာၤနဲ႔ ဘိုင္အို နားမလည္ဘူးဆိုလို႔ အဲ႔ဒီ က်ဴရွင္တက္ရေအာင္ ကူညီ ထားတာ။ ရည္းစားထားဖို႔ ကူညီတာမဟုတ္ဘူးဟ”
                  ေျပာလက္စႏွင္႔ ေဒါသထြက္လာသည္မို႔ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ပဲ ကၽြန္မသူ႕ကို အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ အျပစ္တင္စကား ဆိုမိသည္။ သူက ကၽြန္မႏွင္႔ တစ္ရပ္ကြက္ထဲေန အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ၿပီး ငါးတန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ တစ္တြဲတြဲ မခြဲခဲ ႔ေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလးျဖစ္သည္။ ျဖဴ၀င္းေသာ အသားအေရမွာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ႏွႈတ္ခမ္းဖူးဖူးႏွင္႔ ခ်စ္ဖြယ္စကားကို ဆိုတတ္သူမို႔ ကၽြန္မ တင္မက ကၽြန္မ မိဘမ်ားကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္သည္။ ေႏြး ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ အေဖဆံုးသြားၿပီး အေမျဖစ္သူက ရပ္ကြက္ ေစ်းထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ေရာင္းရသည္။ သူ႔အစ္ကိုကေတာ႔ ၿမဳိ႕ထဲက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္တြင္လုပ္ၿပီး ေႏြးေအာက္မွာ အလယ္ တန္း ေက်ာင္းသူေမာင္ေလးႏွင္႔ မူလတန္းေက်ာင္းသူ ညီမေလးတို႔ ရွိေသး၏။ အစ္ကိုႏွင္႔ အေမရွာသမွ်က သူတို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြ အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင္႔ အိမ္စရိတ္ေတြ လစဥ္လံုေလာက္ေအာင္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ႀကိဳးစားရေလသည္။ ဘာသာစံု ၀ိုင္းက်ဴရွင္ တက္ေသာ ကၽြန္မ အတြက္  အိမ္မွ ဂိုက္တစ္ေယာက္ငွားေပး ခ်ိန္တြင္ ေႏြးမွာေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကုသိုလ္ျဖစ္ ဆရာမဆရာမ တို႔႔၏ ေစ်းအသက္သာဆံုး `ပညာဒါန´က်ဴရွင္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္္ဖို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕က်ဴရွင္ မွ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက အေတြ႕အႀကံဳရင့္ ဆရာ မ်ားမဟုတ္ပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွ ဘြဲ႕ရၿပီးသူတို႔က ေစ်းနည္းနည္း ႏွင္႔ စုစည္းဖြင္႔လွစ္ထားသည္႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ အပတ္စဥ္ စေနႏွင္႔ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္တည္းသာ တစ္ေနကုန္သင္သည္႔ ထိုက်ဴရွင္တြင္ သခ်ာၤႏွင္႔ ဘိုင္အိုကို သူ ေကာင္းေကာင္း မလိုက္ႏိုင္ပါတဲ့။ သူ႔အေမကိုေျပာလွ်င္လည္း ေနာက္ထပ္ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးျဖစ္မည္စိုး၍  ဘ၀ကို ကံစီမံရာ အတိုင္း ျဖစ္ေစေတာ႔ဟု စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်လိုက္ပံု ရစဥ္တြင္ ကၽြန္မ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေႏြးအေၾကာင္းကို အေမ႔ကို ေျပာျပ ျဖစ္ခဲ႔သည္။
            ပထမေတာ႔ ကၽြန္မ၏ ဂိုက္ဆရာမ သခ်ာၤႏွင္႔ဘိုင္အို ျပခ်ိန္တြင္ ေႏြးကိုအိမ္သို႔ေခၚ၍ အတူသင္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးၾကည့္သည္။ သို႔ေပမဲ႔ အဆင္မေျပလွ။ တစ္ေန႔ သံုးနာရီေလာက္ ဂိုက္ဆရာမႏွင္႔ ေတြ႔သည္႔ အခ်ိန္ေတြက က်ဴရွင္၀ိုင္းမွာ ကၽြန္မ နားမလည္သည္႔ စာမ်ားႏွင္႔ တစ္ပတ္စာ မေက်ညက္ေသာစာမ်ားကို ျပန္ေလ႔လာ က်က္မွတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေႏြး နားမလည္ေသာ ဘိုင္အိုစာအုပ္ ထဲမွ ေလ႔က်င္႔ခန္းအေဟာင္း မ်ားႏွင္႔ သခ်ာၤပုစၧာတို႔ကို  ကၽြန္မအတြက္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဂိုက္က သင္ေပးမွာမဟုတ္။  အကယ္၍ ဂိုက္က သင္ ေပးမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္စာေပးဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပိုေပး မလဲဆိုတာလည္း ညိွဖို႔လို ဦးမည္။
           ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေႏြးအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးဖို႔ အေမဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရၿပီ။ ေႏြးမွာ ကၽြန္မ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို အေမတို႔ ကိုယ္တိုင္္လည္း ေႏြးအေပၚ ငယ္စဥ္ကတည္းက  သံေယာဇဥ္ရွိသည္။ တစ္အိမ္ေက်ာ္ အိမ္နီးနား ခ်င္း ျဖစ္သူ ေႏြးေမေမ ေဒၚျမခက္၏ ေသာကအေမာေတြကိုလည္း တစ္ပူတစ္ပူထပ္ၿပီး မဆင္႔ေစခ်င္။ ဒါ႔အျပင္ လိမၼာေရးျခားရွိၿပီး စာေမးပြဲ ေတြမွာ အဆင္႔ေကာင္းခဲ႔သည္႔ ေႏြးကို တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲမွာမွာ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သျဖင့္  ေျခေခ်ာ္က်ႏိုင္သည္႔ ခလုတ္ ကသင္း ေတြ ျမင္ေနပါလ်က္ အေမဘယ္လိုမွ  မ်က္ႏွာလြဲ ခဲပစ္မေနႏိုင္္ ျဖစ္္ပံုရပါသည္။။ ဒါေၾကာင္႔ သူအားနည္းသည္႔ ဘာသာ ႏွစ္ခု အတြက္ ၿမိဳ႕ထဲမွာနာမည္ရွိၿပီး ေစ်းသင္႔တင္႔သည္႔ က်ဴရွင္တစ္ခု၏ ဆက္ရွင္တစ္ခုမွာ  လျပတ္က်ဴရွင္ထပ္ယူႏိုင္ဖို႔ အေမ ကူညီခဲ႔သည္။ ဒီတုန္းက ေႏြးမ်က္ရည္က်လွ်က္  “ ဆယ္တန္းကို အမွတ္ေကာင္း ေကာင္းႏွင္႔ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ဖို႔ ကတိေပး ပါတယ္ အန္တီ”ဟု ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မမွာ ေႏြးအတြက္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ  မ်က္ရည္၀ဲသည္႔ၾကား မွ ေမေမ႔ ကို ေက်းဇုူးတင္မိေသးသည္။  အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္း သဇင္တို႔ေျပာျပ၍ ‘ဂုဏ္ထုူးပင္လယ္’ က်ဳရွင္ကို စံုစမ္းၿပီး ေမေမေပး သည္႔ ေငြျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ က်ဴရွင္ သြားအပ္ ျဖစ္ ၾကသည္။’ ဂုဏ္ထူးပင္လယ္ ‘မွာ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းမွ နာမည္ႀကီးက်ဴရွင္မ်ားထဲက တစ္ခု ျဖစ္သည္။        
                    ေႏြးနာမည္ႏွင္႔ ထိုင္ရမည္႔ ခံုနံပါတ္နံပါတ္သိေသာအခါ၊ ေက်ာင္းစာေရးဆီမွာ သံုးလျပတ္စာ က်ဴရွင္လခသြင္း၍ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး အျပန္လမ္းတေလ်ာက္  ေႏြးအတြက္ ကၽြန္မ စိတ္ပူစြာ မွာတမ္းေတြေခၽြမဆံုး ျဖစ္ရသည္။
                  “ က်ဴရွင္မွာ လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲေနာ္။ ေယာက္်ားးေလး မိန္းကေလး ခြဲထားတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ခံု နံပါတ္နဲ႔ ကိုယ္ ထိုင္ရတာဆိုေပမယ့္   လူေတြကေဗ်ာက္ေသာက္ ဆိုေတာ႔ ငါနင္႔ကို စိတ္ပူတယ္။ ”      
                  “ ခုနက စာေရးေျပာေတာ႔ မိန္းကေလးေတြက သက္သက္ထိုင္ၾကရတာပါတဲ႔ ”
                  “ အဲ႔ဒါက နဂိုတည္းက သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူလာတက္လို႔ေနမွာေပါ႔။ နင္က ငါလည္း မပါေတာ႔ တစ္ေယာက္ တည္း တက္ရမွာ။ နင္မ်က္ႏွာကို သိပ္ခ်ိဳျပမေနနဲ႔ ၊ က်ဴရွင္မွာ ခပ္တည္တည္ပဲေနေနာ္။ သဇင္တို႔ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ အေၾကာင္း နင္အသိဆံုးပဲ ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြာေန”
                 သဇင္တို႔ ေျပာျပ၍ ဒီက်ဴရွင္ကို သိရသည္မွန္ေသာ္လည္း ကိုးတန္းႏွစ္ကတည္းက ရည္းစား ရွိတာကို ဂုဏ္ယူစရာ ကိစၥ တစ္ခုလို အၿမဲေျပာေနတတ္သည္႔ သဇင္႔ကိုေတာ႔ ကၽြန္မက မႏွစ္ၿမိဳ႕လွတာ အမွန္ပင္။
                  “ ျမတ္ကလည္း စိတ္ပူစရာမရွိ၊ႀကံဖန္ပူေနတယ္။ ငါဘ၀ ငါမေမ႔ပါဘူးဟာ။ အန္တီနဲ႔ နင္႔ေစတနာကို ငါနားလည္ပါ တယ္၊ စိတ္ခ် ။ ၿပီးေတာ႔ ဒီက်ဴရွင္ကေန ဂုဏ္ထူးထြက္သြားတဲ႔ လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ႔၊ ငါ႔အစ္ကို ေျပာျပတယ္။ သူတုန္းကလည္း ဒီလို က်ဴရွင္ပဲတတ္တာ၊ ေပ်ာ္ဖို႔လည္းေကာင္းသလို၊ စာလည္း မွတ္မိတယ္တဲ႔၊ သူလည္းုသခ်ာၤဂုဏ္ထူး တစ္ခု ပါခဲ႔တယ္ေလ ”
            သူ႔ဆီက ဒီလိုစကားမ်ိဳးၾကားရေတာ႔ ကၽြန္မစိတ္ေအးသြားမိသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ၀ိုင္းက်ဴရွင္ႏွင္႔ အိမ္မွာ ဂိုက္ ေခၚသင္မွ အမွတ္ေကာင္းၿပီး ဂုဏ္ထူးပါႏိုင္တာမိ်ဳးမွ မဟုတ္တာ။
            “ ေအးပါ၊ နင္အဆင္ေျပဖုိ႔ ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္ေႏြးရယ္၊ ငါ႔က်ဴရွင္မွာဆို လူငါးေယာက္ပဲ ရွိေတာ႔ နားမလည္တဲ႔စာဆို ဆရာ႔ ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရွင္းခိုင္းလို႔ရတယ္။ ေဟးလား၀ါးလားလည္း လုပ္လို႔မရဘူး။  ဒါေၾကာင္႔ နင္လည္း နားမလည္တာဆို ခ်က္ခ်င္းထ ေမး၊။ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ႔ ဆရာက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို မသိႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ က်ဴရွင္မွာ အေပ်ာ္ လာတက္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာရူး ေတြနဲ႔လည္း အေပါင္းအသင္းမလုပ္နဲ႔ ၊ အိမ္ျပန္ရင္လည္း ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ျပန္လာဦး၊ ဘက္စ္ကား နဲ႔ ျပန္ရမွာ”
           “ ေအးပါဟယ္၊ အေမကလည္း ငါအဆင္ေျပသြားလို႔  ၀မ္းသာေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အန္တီကိုလည္း သူက ေက်းဇူးတင္လို႔ ေျပာ ေပးပါဦးတဲ႔”
             ထိုစဥ္ကေတာ႔ ေႏြးကဘ၀ကို အရွိအတိုင္းနားလည္လက္ခံၿပီး သူ႕အိပ္မက္ေတြ တေပြ႕တပိုက္ကို လက္ေတြ႔ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ခ်င္သူ၊ အခုေတာ႔ ေႏြးက သူ႕က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြထဲ နားမလည္ပါဘူးဆိုသည္႔ ေက်ာင္းစာေတြထက္  နားမလည္ သင့္ေသး ေသာ အခ်စ္စာကိုသာ ပိုဦးစားေပး သင္ယူခ်င္သူ။ လက္ရွိ ေႏြးေျပာေနသည္႔ အေရးမပါလွေသာ သူတိို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ ဆံုဆည္းမွႈ ကို ကၽြန္မ  စိတ္မ၀င္စားေသာ္လည္း ေဒါသကို ၿမိဳသိပ္ၿပီး နားေထာင္ေပး လုိက္ရသည္။ သူ႕ေကာင္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူသိသမွ် ေျပာျပ လာ သည့္အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မမေအာင့္ဧည္းႏိုင္ေတာ့ပဲ..
           “ဒါဆို သူက repeater (တစ္ႏွစ္က်) ႀကီးေပါ႔၊ မိသားစုကလည္းမ်ားေသး။ အေဖက လက္သမားလုပ္ၿပီး အိမ္ကို လံုေလာက္ ေအာင္မေပးဘူး။ အရက္ေသာက္ပစ္တာဆိုတာ နင္က သနားတယ္ ငါက စိတ္ပ်က္တယ္၊ အေမက ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုး၊ ဒါကေတာ့ သနားစရာပါ။ ဒါေပမဲ့ နင့္အေကာင္က ေစ်းသည္သားနဲ႔မတူပဲ လက္ေၾကာတင္းမယ့္ပံုမေပၚဘူး။ လူဆိုတာ ဥစၥာမရွိလည္း ပညာရွိမွ၊ ပညာမတတ္လည္း ဥစၥာရွိရင္ ေတာ္ေသး။အခုေတာ႔ နင္႔ဟာက….။ နင္လည္း ကိုယ္႔အေျခအေနကို ကို္ယ္သိတာပဲဟယ္၊ နင္.. တကယ္္ဦးေႏွာက္မွ ရွိေသးရဲ႕လား”
            ကၽြန္မမွာ တြက္ခ်က္လို႔ အေျဖမထြက္ႏိုင္ေသးသည္႔ သခ်ာၤပုစၧာကို ခဏေဘးခ်ၿပီး သူ႔ျပႆနာအတြက္ တကယ္ေခါင္းနပမ္း ႀကီးသြားမိသည္။
          “ ငါ မွားလား မွန္လား ကိုယ္႔ဖာသာ မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္ ျမတ္ရယ္၊ ငါတကယ္ပဲမွားသြားၿပီလားဟင္”
          “ ကၽြတ္ နင္ ရူးေနၿပိလား ေႏြး၊ အခုအခ်ိန္ဟာ ရည္းစားထားရမဲ႔အခ်ိန္လား၊ စာေမးပြဲကျဖင္႔ ဖင္နားကပ္ေနၿပီ။ နင္ေၾကာင္႔ ငါတကယ္ ေသခ်င္တယ္။ နင္အဲ႔ဒီအေကာင္ကို အခု ျဖတ္မလား မျဖတ္ဘူးလား။ မျဖတ္ရင္ေတာ႔ ငါနင္႔အေမနဲ႔တိုင္ရလိမ္႔မယ္”  
             သူက အခ်စ္ကို္ေတြ႔ရွိခ်ိန္ ခံစားရသည္႔ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ သူေကာင္ေလး၏အေၾကာင္းကို  စပ္စုေနက် သဇင္ခိုင္ တို႔လို ကၽြန္မက အေရးတယုူလုပ္ ေမးျမန္းစပ္စုမည္ဟု ထင္ထားေမွ်ာ္လင့္ေနပံုရသည္။  ယခု သူ မေမွ်ာ္လင္႔သည္႔ စကားမို႔ အံ႔ၾသ တုန္လွႈပ္ စြာ ကၽြန္မလက္တစ္ဖက္ကို လာကိုင္သည္။
          “ အဲဲ႔လိုေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ ျမတ္ရယ္ေနာ္။ ငါသူနဲ႔ မေတြ႕ေတာ႔ဘူးေလဟယ္၊ က်ဴရွင္ကအျပန္လည္း သူ႔ကို လိုက္မပို႔ခိုင္းေတာ႔ ဘူး။ ငါသူ႔ကိုေမးထူးေခၚေျပာ အဆင္႔ေလာက္ထိပဲ ပတ္သတ္မယ္ေလဟာေနာ္။ အေမ႔ကိုေတာ႔ မတိုင္ပါနဲေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႕ သူ႕ကို ျဖတ္လို႔ေတာ႔ မျဖစ္ဘူး။ မဟုတ္ရင္ သူေသမွာ၊ သူစာေမးပြဲ ထပ္က်မွာကိုလည္း ငါစိုးရိမ္လို႔ပါဟယ္ ေနာ္ ”
             အခ်စ္စိတ္ေတြ မြန္ထူေနေသာ ေႏြးကို ၾကည္႔ၿပီး၊ ဘာေျပာရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေန သည္မို႔ကၽြန္မ သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကိုသာ ရွိဳက္ထုတ္မိေတာ႔သည္။
                                                             XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
                 “သမီးရယ္၊ အန္တီေတာ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး။ သမီးကိုေတာ႔ သူေျပာျပမွာပဲလို႔ အန္တီထင္လို႔ ဆိုင္ကေန ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ရတာ။ အိမ္မွာလည္း မိေရႊေခ်ာက မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ထေနေတာ႔ သူ႕ေရွ႕မွာလည္း အန္တီမေမးခ်င္ ဘူး။ သူ႕အစ္ကိုလည္း သိသြားေတာ႔ ပိုဆိုးတယ္”
                မနက္က ေစ်းထိပ္ ပီစီအိုဖုန္းဆိုင္မွ ကၽြန္မဆီ အန္တီျမ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေန႔လည္ေစ်းသိမ္းခ်ိန္ေလာက္ ဆိုင္ခဏလာဖုိ႔ ေခၚ ထားေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္မလာခဲ႔ျခင္းပင္။ ဆိုင္ကေလးေပၚသို႔ တက္လိုက္တယ္ဆိုလွ်င္ပဲ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ငရုတ္သီးမ်ား ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနရာမွာ ခ်ိန္ခြင္ကေလးကိုင္ၿပီး ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင္႔ ေစ်းေရာင္းေနသည္႔ အန္တီျမကို သနားစဖြယ္ ေတြ႕ရသည္။ ဆိုင္ေပၚကို တက္ ၿပီး မွ ထိုင္စရာေနရာမရွိ၍ ဆိုင္အစြန္ လြတ္ေနေသာ ၾကမ္းခင္းတြင္ တင္ပလႊဲ ထိုင္လိုက္သည္ဆိုရင္ပဲ အန္တီက ကၽြန္မ ျမင္ဖူးခဲ႔သည္႔ ဓါတ္ပံုတစ္ပံံုကို ထုတ္ျပရင္း စကား စျခင္းပင္။
                “ သမီး သိတာလည္း ဘာမွမၾကာေသးပါဘူး အန္တီရယ္၊ သူေျပာျပတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ သမိးဖာသာပဲ ေမးလိုက္ တာ။ အခု ကိုႀကီးသိသြားၿပီဆိုေတာ႔ သူ႕ကို ရိုက္တာ၊ႏွက္တာေတြေရာ ရွိေသးလား”
                “ရုိက္ေတာ႔ မရိုက္ပါဘူး သမီးရယ္၊ သူ႔ညီမကို အသည္းယားၿပီး ဟိုကလုပ္ခ်င္ေနတာ။ အန္တီတားထားလို႔၊ ေနာက္တစ္ခါ မ်က္စိေရွွ႕မွာေတြ႕ရင္ေတာ႔ အသတ္ပဲတဲ႔။ အခု အဲ႔ဒီိကေလးက သမီးတို႔ ေက်ာင္းကပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အိမ္နားက က်ဴရွင္ကလား သမီးရယ္၊ အတင္႔ရဲလုိက္တာ။ အိမ္အထိ ေအာင္ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးလို႔ သူ႔အစ္ကို ျမင္ရ တာေလ”
               “ေက်ာင္းကမဟုတ္ပါဘူး အန္တီရယ္ ။ ၿမိဳ႕ထဲ က်ဴရွင္ကပါ ။ အရမ္းႀကီးေတာ႔ စိတ္မပူပါနဲ႔ ၊ေႏြး ဒီေလာက္ မိုက္မွာ မဟုတ္ ပါဘူး အန္တီ ရယ္ “
              “ သူသာ မမိုက္ဘူးဆိုရင္ အဲ႔ဒီလို ဘယ္လုပ္ပါ႔မလဲ သမီးရယ္”
               ႏြမ္းလ်ေနေသာ အန္တီမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ သနပ္ခါးထူထူလိမ္းသည္႔ ပါးေပၚ က်လာသည္႔ မ်က္ရည္ေတြ ကို  ကၽြန္မ မျမင္ေအာင္ လက္ဖ်ံႏွင္႔သုတ္ရင္း အေ၀းကို ေငးလ်က္ ေမာပန္းစြာတစ္ခြန္းခ်င္းဆိုသည္။
                    “သမီး ေမေမကိုေတာ႔ မေျပာပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ သူသိရင္ စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲက က်ဴရွင္ဆိုရင္ေတာ႔ လိုက္ မၾကည္႔ႏိုင္မယ့္ အတူတူ အန္တီသူ႕ကို က်ဴရွင္ထုတ္ရင္ ေကာင္မလားလို႔”
               “ စာေမးပြဲက အရမ္းနီးးေနေတာ႔ က်ဴရွင္ေတာ႔မထုတ္ေစခ်င္ဘူး အန္တီရယ္။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ ကိုႀကီးကိုႀကိဳခိုင္ရင္ေရာ ”
                “သူ႔ဆိုင္ကလည္း သူ႕အျပင္တျခား၀န္ထမ္း မရွိလို႔၊ ထြက္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။  တခါတေလ၀ယ္သူက်ရင္ေတာင္ မိုးခ်ဳပ္တယ္ ကြဲ႔၊ သူေတာ႔ အဆင္ မေျပႏိုင္ဘူးထင္တယ္”
                 “ ဒါဆို ေဇာ္ထိုက္ ဆိုရင္ေရာ အန္တီ”
                  ေႏြး၏ေမာင္ေလး ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေဇာ္္ထိုက္ကို သတိတရ ေျပာလိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ေႏြး၏လူက ဒဂံုေတာင္ မွလာရသည္မို႔ က်ဴရွင္္ အသြားေတာ႔ ေႏြးကို ေစာင္႔ေခၚႏိုင္ပံုမရ၊ ညပိုင္း က်ဴရွင္ဆင္းမွ အိမ္နားအထိ လိုက္ပို႔ရင္း ေႏြး အစ္ကိုႏွင္႔ ဆံု တာ ျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဇာ္ထိုက္ကေတာ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေပမဲ႔ လူေကာင္ထြားသည္မို႔ ၊ မေလာက္ေလး မေလာက္စားပံု မေပါက္။ ဒါေၾကာင္႔ ေအာင္ကို၀င္း ေႏြးအနားကပ္ဖို႔ အတင့္မရဲမွာ ေသခ်ာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေက်ာင္းစာကို မထိခိုက္ပဲ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းႏိုင္မည္႔ ထိုျပႆနာအတြက္ ေဇာ္ထိုက္ေလးကို မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ေႏြး က်ဴရွင္အျပန္ကို ေစာင္႔့ႀကိဳဖို႔ ကၽြန္မေပးသည္႔ အႀကံကို အန္တီလက္ခံခဲ႔သည္။ က်ဴရွင္တစ္ခု တည္းသာမဟုတ္ နီးနီးနားနား ေႏြး ဘယ္သြားသြား ေဇာ္္ထိုက္က အရိပ္လို အၿမဲပါေန သည္ကို ေတြ႕ရတတ္သည္။ တခါတေလ မုန္႔ဆိုင္မွာ မုန္႔၀ယ္သည္ကအစ ေဇာ္ထိုက္မပါလွ်င္ သူ႕ညီမေလး သံုးတန္းေက်ာင္းသူ ျဖဴစင္  အၿမဲပါသည္ကို ေတြ႕ရတိုင္း ေႏြး တစ္ေယာက္ ဘယ္သြားသြား ေျခခ်ဳပ္မိေနမွန္း ကၽြန္မ အကဲခတ္မိ သည္။ ေႏြးမ်က္ႏွာ မေကာင္းလွသည္ကို ျမင္လ်က္ႏွင္႔ အကူအညီ မေပးသာသည္မို႔ မသိခ်င္္ေယာင္ေဆာင္ရင္းမွ အသည္းကြဲ၍လား၊ စာေမးပြဲ နီး၍လား မသိ ဒီရက္ပိုင္း သူအေတာ္ေလး စကားနည္း သြားသည္ကို  သတိျပဳမိိသည္။ တစ္ရက္ေတာ႔ စာအုပ္ေတြ တစ္ေပြ႕တပိုက္ႏွင္႔ ကၽြန္မဆီ သူေရာက္လာသည္။ တစ္အိမ္ပဲ ျခားသည္မို႔ သူ႕အိမ္ကလည္း မည္သည္႔အေဖာ္မွ မထည္႔လုိက္ရာ ကၽြန္မစာက်က္ေနေသာ အိမ္ အေပၚထပ္ ၀ရံတာ ေလးဆီသို႔ သူ တက္လာသည္။
              “ ေဟ႔ ေႏြး”
                သူက ကၽြန္မကို ခြန္းတံု႔ျပန္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပဲ ကၽြန္မထိုင္ေနသည္႔ စာၾကည္႔စားပြဲကို ေက်ာ္၍၀ရံတာမွာ ရပ္ကာ လက္ ဟန္ ေျခဟန္ႏွင္႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သူေျပာဆိုေနသည္။ ထို ေနရာသို႔လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔မွ လားလား ဒင္းက ဓါတ္တိုင္ ေအာက္မွာ ရပ္ေန ေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ေနသည္ကိုး။ ဓါတ္တိုင္ေအာက္မွာ ေအာင္ႏိုင္၀င္းက အျဖဴေရာင္္ ရွပ္ အက်ီၤ၊ အမဲေရာင္ ပုဆိုးႏွင္႔ အထံုးကေလးထံုးထားေသာ လြယ္အိတ္ပုတိုေလးကို လြယ္လ်က္၊ ကၽြန္မစာ က်က္ ေနေသာ ၀ရံတာသို႔ ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ဘာေတြေျပာေနသည္မသိ။ ေႏြးကို အထဲ၀င္ဖို႔ လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ႔ သူက သတၱိေတြ ရွိေနေလၿပီ။
              “ ျမတ္ နင္္ငါနဲ႔ခဏလိုက္ခဲ႔ဟာ၊ ဒီေန႔ ငါ သူနဲ႔ ခဏေလာက္ေတာ႔ ေတြ႕ရမွ ျဖစ္မယ္”
              ကၽြန္မမွာ စာက်က္ရင္း အခ်စ္ ဆိပ္တက္ေနေသာ ေႏြးကို ၾကည္႔ၿပီး စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။
              “ နင္ ရူးေနၿပီလား။ ဘာလုပ္ဖို႔ သူနဲ႔ သြားေတြ႕ဦးမွာလဲ။ နင္အိမ္က သိရင္ မိုးမီးေလာင္သြားမယ္”
              “ ဟင္႔အင္း မသိႏိုင္ပါဘူးဟာ။ နင္႔ဆီသြားမယ္လို႔ ငါ ေျပာထားတာပဲ၊ အိမ္က တစ္ေယာက္မွ လိုက္မၾကည္႔ဘူး။ စိတ္ခ်။ နင္သာ ေနာက္ေန႔ သူတို႔ကို ျပန္မတိုင္ရင္ ဘာမွသိစရာမရွိဘူး “
               ရဲရင္႔ ျပတ္သားေနေသာ သူ႔ဟန္ပန္မွာ ကၽြန္မႏွင္႔ ငါးႏွစ္တာ တတြဲတြဲ မခြဲအတူရွိခဲ႔ဖူးေသာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလး ေႏြးေႏြးခင္ ဟုတ္ပါေလစ။ ကၽြန္မ စကၠန္႔အနည္းငယ္ အံ႔ၾသမင္သက္ေနသည္ကို သူက အခြင္႔ေကာင္း ယူလ်က္“သြားရေအာင္ ျမတ္ရယ္၊လာပါ” ဆိုၿပီး ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲလ်က္ ေလွခါးေပၚ မွ ေခၚခ်လာ သည္ကို ေယာင္ေတာင္  ေတာင္ႏွင္႔ ပါလာ ၿပီးေအာက္ေရာက္မွ သတိရမိကာ ကၽြန္မ သူ႔လက္ထဲမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း္  ေလး ရုန္း ထြက္ လိုက္သည္။
                “ ငါ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ေႏြး၊ ငါ အဲ႔ဒီအေကာင္နဲ႔ နင္႔ကိုလံုး၀သေဘာမတူဘူး”
                “ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟယ္၊ သူက ငါ႔ကို ဒီေန႔ ေျပာစရာ စကားရွိလို႔ ည ခုနစ္နာရီေလာက္ အျပင္ကို ျဖစ္တဲ႔နီးနဲ႔ ထြက္ခဲ႔ ပါလို႔ သဇင္႔ကေန တဆင္႔ ေျပာထားလို႔ပါ။ ဒီေန႔ေတြ႕ၿပီးရင္ စားေမးပြဲ မၿပီးမခ်င္း သူနဲ႔ ငါေနာက္ထပ္ မေတြ႕ေတာ႔ဘူးလို႔ ကတိ ေပးပါ တယ္။ ဒီေန႔ တစ္ရက္ေလးပဲ ငါ႔ကို ကူညီပါေနာ္။ တကယ္လို႔ နင္မကူညီရင္ ငါ..ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ သြား ေတာ႔မယ္”
                 ေတာင္းပန္သလို လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္၍ ေျပာေနေသာ သူ႕ကို ကၽြန္မ ဘယ္လို နားလည္ ရမည္ လဲ။ ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႕လြန္းေသာ သူမခႏၶာကိုယ္ထဲ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက အခ်စ္အတြက္ ရဲရင္႔ ျပတ္သား ေစႏိုင္္မည္႔ ရဲရဲ ေတာက္ ေသြးေတြ စီးဆင္းႏိုင္ခဲ့တာပါလိမ့္။ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားလွ်င္ ပိုဆိုးမည္႔ အေျခအေနမို႔ ကၽြန္မ ကူညီရေတာ႔မည္။   
                “ ေအး ငါဒီတစ္ခါေတာ႔ လိုက္ကူေပးမယ္၊ ဒါေပမဲ႔ နင္႔ကတိလည္း တည္ပါေစ”
               အိမ္ကထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ အေဖက ေရဒီယိုနားေထာင္ေနခ်ိန္၊ အေမႏွင္႔ အိမ္သားေတြကေတာ႔ “ကိုရီးယားလိႈင္း”ထဲ ေမ်ာေနၾကသည္မို႔ အာလူးေၾကာ္ႏွင္႔အေအး သြား၀ယ္ဦးမယ္ ဆိုသည္႔ ကၽြန္မ၏ ဆင္ေျခအေပၚ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္း မရွိၾကပါ။ ကၽြန္မ မွွာသာ ေႏြး ေခ်ာဆြဲေခၚသြားေသာ ‘စိမ္းလန္း’ အေအးဆိုင္ရွိရာသို႔ သြားစဥ္ မလွမ္းမကမ္း မွာ အတူပါလာေသာ ဓါတ္တိုင္ေအာက္ နားမွ ေႏြး၏အရိပ္ေၾကာင္႔ လိပ္ျပာမလံုသလို ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ေငး ရင္း ကၽြန္မ ေၾကာက္ဒူးတုန္ရပါသည္။
               “ အေအး ဆိုင္ကိုပဲ သူ႕ကို ေခၚသြားမွ ျဖစ္မယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆို ကိုႀကီးအသိေတြနဲ႔ တိုးေနဦးမယ္”
           တိုင္ပင္သလို တစ္ေယာက္တည္း ေျပာေနေသာ ေႏြးအသံကို နားစြင္႔ရင္း ေႏြးအိမ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားလွ်င္ ကၽြန္မပါ ဓါးစာခံ ျဖစ္မိအေရးေတြးၿပီး ေက်ာခ်မ္းရသည္။ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ ေႏြးက သူ႕အရိပ္ကိုလွမ္းေစာင္႔ ေနလိုက္သည္။
               “ဟိုနားမွာ ထိုင္ရေအာင္၊ သစ္ပင္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေမွာင္ရိပ္နည္းနည္းက်တယ္”
                သူကလည္း ေႏြးအစ္ကို ျဖစ္သူႏွင္႔ ပက္ပင္းတိုးခဲ႔ဖူးသည္မို႔ လူျမင္မွာေတာ႔ စိုးရိမ္ပံုေပၚသည္။ သူဦးေဆာင္ရာ ၀ိုင္း သို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္လာခဲ႔သည္။ သူက ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္မွာခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ စတားကိုလာ တစ္ေယာက္ တစ္ပုလင္းစီပဲ မွာလိုက္သည္။ သူက စီးကရက္ကို စိတ္ပါလက္ပါဖြာရွိဳက္ရင္း  ေႏြးမ်က္ႏွာကို ရီေ၀စြာၾကည္႔လ်က္ စားပြဲ အာက္္မွ  ေႏြးလက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲယူၿပီး ဆုတ္ကိုင္ထားသည္ကို ကၽြန္မ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရ သည္။ ေႏြး ကို ႏွေမ်ာ သည္႔ စိတ္ႏွင္႔ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ ေဒါသစိတ္ကေလးေၾကာင္႔ လိုအပ္သည္ထက္ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာထားမွာ တင္း မွာေန မွာျဖစ္ၿပီးခ်က္ခ်င္းထျပန္ခ်င္သည္႔စိတ္ကိုမနည္းၿမိဳသိပ္ထားရသည္။                                                                                                        
        ၾကည္႔ပါဦး ကၽြန္မမုန္းသည္႔ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြၾကားမွ ျမင္ေနရသည္႔ သူ႔ပံုစံ၊ တြန္႔ လိမ္ေကာက္ေကြးေနေသာ ဆံပင္မ်ားက ဂုတ္နားမွာ ေကာ႔ပ်ံတက္ေနသည္။ ၾကယ္သီး သံုးလံုးေလာက္ ျဖဳတ္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌ ဖရိုဖရဲေၾကာင္႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကို လွမ္းျမင္ ေန ရၿပီး ေခ်ာေမာေျပျပစ္ပါသည္႔ဆိုေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ႔ ညစ္ေထးေထး ဦးထုတ္တစ္လံုးေအာက္မွာ အာရံုေနာက္ ခ်င္စရာ။ ရုတ္ တရက္ ျမင္လိုက္ရသည္႔  သူ႔ပုံစံမွာ ဘာကိုမွ အထင္ႀကီး သေဘာက်ခ်င္စရာ မေကာင္းသည္မို႔ ထိုသူမွာ ကၽြန္မ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလး ၏ စိတ္ကူးထဲမွ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ဖူးေသာ အခ်စ္ဦးသူဆိုသည္ကုိ လက္ရွိ အခ်ိန္ကေလးမွာပင္ ကၽြန္မလက္ခံႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ သူ႕ဆီီမွ ေႏြးကိုေျပာသည္႔ခ်စ္စကား၊ အလြမ္းစကားေတြႏွင့္အတူ စာေတြက်က္မရ၊ သခ်ၤာတြက္ လို႔ မရသည္႔ဒုကၡ ေတြ အေၾကာင္း ၾကားရသည္။ အိမ္ႏွင္႔ အဆင္မေျပ၍ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အိမ္မွာ သြားေနသည္႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခ်ိန္၊ ေႏြးက ကၽြန္မကိုပင္ အသိမေပးခဲ႔ေသာ သူ႔အိမ္မွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္႔ အေၾကာင္းေတြကို မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးႏွင္႔ သူအားကိုး သူကို  ရင္ဖြင္႔ ေျပာျပေနေသးသည္။       
                 ဆိုင္မွာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ေႏြးကို ျပန္ဖို႔ လက္ကုတ္ရသည္။ ျပန္ခါနီးမွ ကၽြန္မကို သူႈႈ႕လူ ေအာင္ႏိုင္၀င္းႏွင္႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ သတိရသည္။
                   “ ကုိ ဒါနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္၊ ဒါေႏြးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း။ ျမတ္စုလွိႈင္တဲ႔။ သူကုူညီလို႔ ဒီေန႔ ထြက္လာလို႔ရတာ”
                   “ ေၾသာ္ ျမတ္စုလွိဳင္ဆို သိတာေပါ႔။ ေႏြးအၿမဲေျပာျပတယ္။ သူ႕ကို ျမတ္စုက အၿမဲကူညီေပးတယ္ဆို၊ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔တို႔ကို အခုလို ကူညီေပးတာ။ ေနာက္လည္း ကူညီေပးပါဦး”
                   သူကို အျမင္ကတ္ပါတယ္ဆိုမွ  လိုတာထက္ ပိုၿပီး ဦးေခါင္းကိုညြတ္၍ ကၽြန္မကို ခခယယ ေျပာဆိုေန ေသးသည္။ သူေျပာသမွ် နားလည္သေဘာေပါက္ေသာ အၿပံဳးမ်ိဳးႏွင္႔ ၀တ္ေက် တန္းေက် တံု႔ျပန္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႕ကို ႏွဳတ္ ဆက္ၿပီး မျပန္ခင္ ေႏြးလက္ထဲ သူကစာတစ္ေစာင္ ထည္႔သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္မက စာကို စိတ္၀င္စား သည္မို႔ သိခ်င္စိတ္ႏွင္႔ ေႏြးကို ခ်က္ခ်င္း ေဖာက္ဖတ္ေစသည္။ စာက မတိုမရွည္ ။ ဒါေပမ႔ဲ လက္ေရးကေတာ႔ လွသည္။
 “ ခ်စ္တဲ့ေႏြး
                    ကိုယ္ေတာ႔ ေႏြးနဲ႔ မေတြ႕ရတဲ႔ ရက္ေတြမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရူးရေတာ႔မယ္နဲ႔တူတယ္။ ေႏြးေျပာသလို ျမန္ျမန္နီးစပ္ ခ်င္ရင္ ကိုယ္ပို ႀကိဳးစားမွရမယ္၊ ဆယ္တန္းေအာင္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာလည္း  ကိုယ္နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေႏြးကို အရမ္းသတိရ တမ္းတခ်ိန္၊ ကိုယ္ ဘာမွလုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ တခါတေလ ေႏြးတို႔ လမ္းထဲက ဓါတ္တိုင္ေအာက္မွာ ကိုယ္ေႏြး အရိပ္အေယာင္ေလးေလာက္ကို မေတြ႕မခ်င္း ရပ္ေစာင္႔ေနမိတယ္။ ဒါကိုေႏြး သတိထားမိရဲ႕လား။ တကယ္လို႔ အဲ႔ဒီဓါတ္တိုင္ေအာက္ ေလးမွာ ကိုယ္အၿမဲလို ရိွေနတတ္တာမို႔ ကိုယ္႔ကို ေတြ႕ရင္ ေႏြးအိမ္ကေန နည္းလမ္းရွာၿပီး ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထြက္လာခဲ႔ေနာ္။ ကိုယ္ ေျပာခ်င္တာမွန္သမွ် သဇင္ကေနတဆင္႔ ဆက္သြယ္ လိုက္မယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္မဲ႔ အိမ္နားက တဆင္႔ဖုန္းကိုလည္း ေႏြးကို ေနာက္ေတာ့ေပးထားမယ္။ အခုက ဖုန္းနံပါတ္အလြတ္မရလို႔။ ေနာက္မွ သဇင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေပးလိုက္မယ္။  ေနာက္ထပ္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္္အတြက္ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုေျပာစရာရွိေသးတယ္။ အဲ႔ဒါက ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္လို႔ ကိုယ္ေအာင္တယ္ ဆိုရင္ ေႏြး ကိုယ္႔အလိုလိုက္ရမွာေနာ္။ ဆယ္တန္း ဆိုတာ ဘ၀ရဲ႕အဆံုးအျဖတ္လို႔ ေႏြးခဏခဏေျပာတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ႔ေန႔မွာ ကိုယ္ေအာင္ရင္ ကိုယ္႔လက္ကို ေႏြးတြဲရဲ ရမွာေပါ႔။ အဲ႔ဒီေန႔က် ေႏြးကို ကို္လာေခၚမယ္္ ”
                        စာဆံုးသြားသည္႔အခါ ေႏြးလက္ကေလးကို ကၽြန္မ စိတ္ပူစိုးရိမ္စြာ လွမ္းကိုင္လိုက္မိသည္။ ဘုရားသခင္၊ ဒါ ေႏြးကို စားေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္သည္႔ေန႔ ခိုးရာလိုက္ရမည္လုိ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ေပးေသာ စာလား။ ဒိသံသယ နဲ႔ ေႏြး ကို ေမးေတာ့ ေႏြးကေတာ့ ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔ ဆိုပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြးကို လည္း ကၽြန္မ လံုး၀ႀကီး စိတ္ခ် ယံုၾကည္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ပူပန္စြာျဖင့္ ေႏြး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မမွားေအာင္ ထိုေန႔က ကၽြန္မ သူ႕ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေႏြးကေတာ့ ကၽြန္မစကားေတြကို လက္ခံနားေထာင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ သူ႕နားထဲ၀င္ မ၀င္ ဆိုတာ ကေတာ့ မေသခ်ာလွပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေႏြးကို စိတ္မခ်ႏိုင္တိုင္း ဖူးငံုလွပေနေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔လို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို အခ်စ္ဆိုေသာ တံခ်ဴျဖင္႔ ရဲတင္းစြာ ေခၽြယူခ်င္ေသာ ထိုသူအား မုန္းတီးနာ က်ည္းေနမိ  သည္။                                    ထုိကာလတြင္ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ကလည္း စာေမးပြဲနီးေနခ်ိန္မို႔ သူ႕ကို ဒီထက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး နားမခ်ႏိုင္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ စာဖတ္ၿပီး မွ အသည္းယား စရာ ေကာင္းလွေအာင္ ေႏြး တစ္ေယာက္ ေတမိျဖစ္ေနျခင္း အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ပိုၿပီး စိတ္ပူ ရင္ေမာမိသည္ ။ ဒီလိုျဖင့္ ကၽြန္မ မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲအတြက္ အာရံုတစ္ခုတည္းထားၿပီး ႀကိဳးစားရမည့္အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေႏြးအတြက္ ေနာက္ဆံတင္း ရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။
                                                XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Monday, February 18, 2013

ႏို႔ႏွစ္ေရာင္မုသား



                                                  
                                                                      ႏို႔ႏွစ္ေရာင္မုသား     
ယြန္းလက္ထဲမွ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးကို အဓိပၸာယ္မရွိ လံုးေခ်ေနမိသည္။  မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ားကို သိ္မ္းဆည္းေနဟန္ရိွေသာ ေမာင္႔အေမႏွင္႔ မ်က္ႏွာထား တမင္တင္းထားပံုရသည့္ ေမာင္႔အစ္မေတြ ၾကားမွာ ယြန္း ေမာင္႔မ်က္ႏွာကိုသာ အားငယ္စြာေငးၾကည္႔မိသည္။ ေမာင္ကေတာ့ မတုန္မလွဳပ္ ေက်ာက္ရုပ္ ႏွယ္။ မေန႔တုန္းက ယြန္းကို အေဒၚအိမ္မွာ ျပန္အပ္ဖို႔ လူႀကီးေတြႏွင္႔အတူ ေမာင္႔အေမပါလာတုန္းကေတာ႔ ဒီလိုမ်က္ႏွာထားမ်ိဳး မဟုတ္။ အျပစ္ရွိေသာ ယုန္သူူငယ္္ေလးလို သားကိုယ္စား ေတာင္းပန္ကာ မဂၤလာပြဲကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပး ဖို႔ တာ၀န္ယူပါသည္ ဟု အေဒၚကို ေျပာရင္းျဖင္႔ မ်က္ႏွာမွာၿပံဳး၍ ၊ခ်ိဳ၍ ျဖစ္ရံုမက ယြန္းကိုပင္ သမီးခ်င္းမႊန္ေနေအာင္ ေခၚၿပီး စကားေျပာသြားေသးသည္။ ခုက်ေတာ႔ ၀တ္ေက်တန္းေက် ႏွႈတ္ဆက္စကားပင္ မေျပာႏိုင္ပဲ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကြဲစြာ  ေျဖမဆည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ပံုစံကို ျမင္ရသည္မွာ ေခၽြးမအသစ္ စက္စက္္ေလးးယြန္း တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာဘယ္ေနရာမွာ ထားရမွန္းမသိ။ ေမာင္႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္သာ ထိုင္္ဖို႔ ယြန္း ေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီး ၿပံဳးျပႏွႈတ္ဆက္ေဖာ္ရသည္။ က်န္သည္႔ ေမာင္႔ အစ္မသံုးေယာက္ စလံုးက မ်က္ႏွာတင္းတင္းႏွင္႔ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လ်က္ ေဒါသမာန္စြယ္ေတြ တျမျမျဖင့္။  သူတို႔ပံုစံက ယြန္း ကပဲ သူတို႔ေမာင္ သူတို႔သား ကို ခိုးေျပးမိၿပီး  မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင္႔ အိမ္မွာျပန္လာအပ္ ရသည္႔ အေပါက္ မ်ိဳး။
                “ဒါက စည္သူ႕အစ္မအႀကီးဆံုး သက္သက္ရီ၊ သူက အလတ္ ျမတ္ျမတ္ရီႏွင္႔ သူကေတာ႔ အငယ္ဆံုးေထြးေထြးရီတဲ႔ ၊ ငါ႔ ညီမကေတာ႔ စည္သူ ေခၚသလို မႀကီး၊ မလတ္၊ မငယ္လုိ႔ပဲ ေခၚေပါ႔၊ ညီမေလး နာမည္ကေတာ႔ အပ်ံစားပဲေဟ႔ ယြန္းျမေရႊရည္ ဆိုတာ ေခၚရတာကိုမုိက္တယ္ကြာ ။ နင္တိုိ႔ နာမည္ ေတြနဲ႔ေတာ႔ တျခားစိပဲ ဟားဟား”
             “ ဟုတ္ကဲ႔ ယြန္း ကိုလည္း ညီမေလးလို သေဘာထားပါေနာ္”
               သူ႔အစ္ကိုႀကီး၏ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာသည္႔ မိတ္ဆက္စကားသံေတြ ေအာက္မွာ အသိအမွတ္ျပဳသလို ၿပံဳျပရင္း ႏွဳတ္ဆက္ စကား ဆိုရသည္။
              “ ကဲ-ျဖစ္ၿပီးတဲ႔ ကိစၥေတြေတာ႔ ထားလိုက္ပါေတာ႔၊ နင္တို႔ အခုဘာဆက္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ”
                အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ မႀကီးက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း လက္ပိုက္လ်က္ ၀၀တုတ္တုတ္ သူ႕ခႏၡာကိုယ္ႀကီးကို ဆက္တီ ေပၚသို႔ ဆတ္ခနဲထိုင္ခ်ရင္းဆိုသည္။
                “ မဂၤလာေဆာင္တာကေတာ႔ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးကို မိတ္ေဆြနည္းနည္းႏွင္႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲ လုပ္မွာပါ ။ ေနဖို႔အတြက္ ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ ခ်င္း လင္မယားကို ေျပာထားတယ္။  သူတို႔၀ယ္ထားတဲ႔ တိုက္ခန္းမွာပဲ ေနလို႔ရတယ္တဲ႔ ။ တစ္လ ငါးေသာင္းပဲ ေပးရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူူစပ္တူ လုပ္ထားတဲ႔ အေခြငွားဆိုင္လည္း  အိမ္နဲ႔နီးေတာ႔  ယြန္း ပါ ကူထိုင္ေပးလို႔ ရတာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အရင္လုပ္ေန က် ကားပြဲစား အလုပ္ပဲ လုပ္မွာ”
                 “မဂၤလာေဆာင္တာကေတာ႔ နင္တို႔သေဘာပဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ေနတာကေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာကို ေနေပါ႔။ ဒီမွာလည္း အခန္းလြတ္ေတြ ရွိေနတာပဲ ။ ဘာငွားေနဦးမွာလဲ”
                  “ေအးေလ”
                အသားညိဳညိဳႏွင္႔ မလတ္ေျပာသမွ်ကို က်န္ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သံၿပိဳင္ေထာက္ခံၾကသည္။
                 “ သား၊ မင္းအစ္မေတြေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးတည္စမွာ အေမတို႔ႏွင္႔ အတူေနၿပီး ပိုက္ဆံအရင္ စုပါဦး၊ ပိုက္ဆံ ေလး လက္ထဲအဆင္ေျပမွ ေနာက္အိမ္ခြဲေနေပါ႔”
                 ေမာင္႔ အေမကပါ၀င္ေျပာလိုက္ေတာ႔ ယြန္း စိတ္ပူစြာ ေမာင္႔မ်က္ႏွာကို အားကုိးတႀကီး ၾကည္႔မိသည္။ ေမာင္႔ ဆံုးျဖတ္္ခ်က္က ခုခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးသည္။ ယြန္း ကို မတတ္သာလို႔သာ သူတို႔ေမာင္အငယ္ဆံုးႏွင္႔ မျဖစ္မေန လက္ခံလိုက္္ရပံု ဖမ္းထား ေသာ ထိုညီအစ္မေတြ၏ အတြင္းသေဘာကို ခန္႔မွန္းႏိုင္လ်က္  ယြန္း ဒီအိမ္မွာ အတူေနဖို႔ ဆႏၵမရွိေခ်။ ေမာင္ အိမ္ခြဲေနဖို႔ မဆင္္မေျပလွ်င္ေတာ႔ အရင္ ယြန္း ၏အေဒၚ အိမ္သို႔ ျပန္မည္။ ေဒၚေလးႏွင္႔ ညီမ၀မ္းကြဲေလး ႏွစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔ဖို႔ စိတ္မခ် ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင္္႔ ယြန္း ေနခဲ႔ဖူးေသာ ႀကည္ျမင္႔တို္င္အိမ္သို႔ ေမာင္႔ကိုပါ လက္တြဲၿပီး အပါေခၚသြားမည္။ ေတြ႕ေတြ႕ ခ်င္းပင္  ယြန္း ကို မလိုလားသည္႔ပံုဖမ္းေနေသာ ထိုေယာက္မမ်ားႏွင္႔ေတာ႔ တစ္အိမ္တည္းအတူေနဖို႔  ယြန္း စိတ္မကူး မိိပါေခ်။ ေမာင္က ယြန္း အေတြး ေတြကို နားလည္သည္႔အလား အိမ္ခြဲေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေၾကာင္း အခိုင္အမာ ေျပာခ်ိန္  ယြန္း ကလည္း ေမာင္႔ကို ေက်းဇုူးတင္ေၾကာင္း အသံတိတ္စြာ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ တံု႔ျပန္္မိသည္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ ယြန္း ဆီ တၿပိဳင္နက္တည္း စုၿပံဳေရာက္လာသည္႔  ေမာင္႔အစ္မေတြ၏ နဂါးမ်က္ေစာင္းေတြကိုလည္း မသိဟန္ေဆာင္  ယြန္း လ်စ္လ်ဴရူခဲ႔ သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္႔အသည္းႏွလံုး ကိုပိိုင္ဆိုင္ရသူ မိန္းကေလးတစ္ဦးအျဖစ္  ယြန္း ကို သူတို႔ ၀န္တိုေနမွန္းသိလ်က္ႏွင္႔ ထုိ ေလစိမ္း၊ အသံ စိမ္း၊ မ်က္ႏွာစိမ္းတို႔ကို အသိအမွတ္မျပဳ လက္မခံသလို ခပ္မွန္မွန္ ခပ္ရဲရဲပဲ ရင္ဆုိင္ခဲ့မိေတာ့.. အင္း၊ ထိုေန႔ကစၿပီး ဇာတ္လမ္းစခဲ႔သည္ ထင္သည္။
                                                                        +                 +                   +
                   “ အေထြး ေယာင္းမေလး လာလည္တာလား၊ ေခ်ာလိုက္တာ “
                   လက္ထပ္ၿပီးစ အသစ္စက္စက္လင္မယားေလးမို႔ မေရာက္တာအနည္းငယ္ၾကာသြားေသာ ေမာင္႔ အေမအိမ္ကို အိုဗာ တင္း၊ ႏို႔မႈန္႔၊ပန္းသီး၊ ဘီစကြတ္မံု႕ပံုး၊ ေဖ်ာ္ရည္ပုလင္းတို႔ျဖင့္႔ လာကန္ေတာ႔ျဖစ္ခ်ိန္ ေငြတိုးေခ်းစားေသာ မငယ္ ထံ ေငြလာေခ်း ေနက် ဧည္႔သည္မွ ဆိုသည္႔စကားျဖစ္သည္။
                 “ ေမာင္စည္သူက ကံေကာင္းတာပဲကြယ္။ မင္းမိန္းမေလးက တယ္ေခ်ာသကိုး”
                 “ ဟဲဟဲ”
                ဧည္႔သည္မွာ ေမာင္ႏွင္႔လည္း ရင္းႏွီးပံုရသည္မို႔ သူ႕ႏွႈတ္ဆက္စကားသံမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿပံဳးမိသြားသည္။
                “ေအာင္မေလး ေခ်ာတာမေခ်ာတာက ဘာအေရးလဲ။ ဒိေခတ္ႀကီးမွာ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေတြ အပံုလိုက္၊ အပုံလိုက္ ေအာ တိုက္ေနတာပဲ။ မိန္းမပီသဖို႔ႏွင္႔ အိမ္မႈကိစၥႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတာပဲ ။ ေငြရွာတဲ႔ ေယာက်္ားကဘယ္ေလာက္ သံုးသံုး မိန္းမျဖစ္သူက စီးတဲ႔ေရ ဆည္တဲ႔ကန္သင္း လို ေခၽြေခၽြတာတာနဲ႔ စုေဆာင္းေနတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္မဟုတ္လား မရင္ျမ”
                   ရပ္ကြက္ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္ဖြင္႔ထားသည္႔မႀကီးက ဆိုင္ဖြင္႔ဖို႔သြားရင္း  ယြန္း ကို ေစာင္းေျမာင္းခ်ိတ္ကာ ေျပာ သြား ေသးသည္။ အိမ္ႏွင္႔ မနီးမေ၀းမွာ အလွျပင္ဆိုင္ဖြင္႔ ထားသည္႔ မလတ္ကေတာ႔ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေမာ႔ေမာ႔ျပင္ဆင္ရင္း  ယြန္း တို႔ အိမ္လာ လည္သည္ကို အသိအမွတ္ျပဳဟန္ ၀တ္ေက်တန္းေက်ႏွႈတ္ဆက္သည္။
                   “အေမက နင္တို႔ကို ဟိုေန႔ကတည္းက ေမွ်ာ္ေနတာ။ ခုမွပဲ ေပၚလာေတာ႔တယ္”             
                    “လာမလို႔ပဲမလတ္ရာ ကၽြန္ေတာ္႔အလုပ္က ရုတ္တရက္ေပၚလာေတာ႔ မအားဘူးျဖစ္သြားတယ္”
 “ေအာင္မေလး။ နင္မအားလည္းဘာျဖစ္လဲ နင္႔မိန္းမ အားတဲ႔အခ်ိန္ေလးလႊတ္လိုက္ေရာေပါ႔။ အိမ္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ ေ၀း တာက်ေနတာပဲ။  ကားစီးလာရင္  ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ပဲဟာ။ ငါတို႔ သူ႕ကို ကိုက္မစား ပါဘူး”
                    သူ႕စကားေၾကာင္႔ ယြန္း မ်က္ႏွာပူေႏြးသြားသည္ကို ေမာင္သတိျပဳမိဟန္ စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲလိုက္သည္။
                 “ ဒါနဲ႔ ကိုႀကီးလည္း ျပန္ထြက္မလို႔ဆို၊ ဘယ္ေတာ႔သြားမွာလဲ”
                 စကာၤပူက ကုမၸဏီီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကိုႀကီးက ရန္ကုန္ျပန္လာၿပီး မၾကာလွခ်ိန္ အလုပ္မွ ျပန္ေခၚသည္မို႔ ရက္ပိုင္းအတြင္း ျပန္ရမည္႔အေၾကာင္း ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေျပာဆိုေနသည္ကို ယြန္း နားေထာင္ေနမိသည္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ေငြ တိုး ေခ်းစား သည္႔ မေထြးက သူ႕ဧည္႔သည္မရင္ျမကို ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ အိမ္အေပါက္၀လိုက္ပို႔ရင္း ကိုႀကီးတို႔လင္မယား ကို ေတြ႕ေလသည္။
                  “ေဟာ ဟိုမွာလာၿပီ၊ ေျပာရင္းဆိုရင္းအသက္ရွည္ဦးမယ္”
                ကိုႀကီးႏွင္႔အတူသူ႕အမ်ိဳးသမီးေခ်ာ မသူဇာပါ ပါလာသည္။ မသူဇာက ၾကည္႔ျမင္တိုင္ ညေစ်းတြင္ မိသားစုပိုင္ ေရႊဆိုင္ ရွိ၍ သူကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင္႔ စိန္နားကပ္တစ္၀င္း၀င္း၊လက္ေကာက္သံ တခၽြင္ခၽြင္ႏွင္႔  ျဖစ္သည္။ ယြန္းတို႔  မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးတုန္း ကလည္း အစိမ္းေရာင္ ဓါးႀကီးပါတိတ္၊  စိန္ခ်ယ္ထားေသာ ေက်ာက္စိမ္း၀မ္းဆက္္ေလးႏွင္႔ အလွႀကီး လွေနခဲ႔တာ မွတ္မိေနေသး သည္။ ယြန္းကိုျမင္ေတာ႔ ၿပံဳရႊင္စြာႏွႈတ္ဆက္ရင္း မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးတုန္းကသူရိုက္ခဲ႔ေသာဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို  အိတ္ထဲမွထုတ္ေပး သည္။
              “ ဒီေန႔ေတာ႔ စည္သူတို႔လည္းလာမွာပဲ ဆိုၿပီး ဓါတ္ပံုေတြယူလာတာ”
              “ ေက်းဇူးပဲ မမ”
               မသူဇာဆီမွ ဓါတ္ပံုေတြကိုလွမ္းယူရင္း တစ္ပံုခ်င္း ၾကည္႔ေနစဥ္ နံေဘးမွာရွိသည္႔ မလတ္ကလည္း ယြန္း လက္ထဲမွ ဓါတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ယူကာ ၾကည္႔သည္။
               “အင္း....ေတာ္ေသးတယ္ မိတ္ကပ္ထပ္ ဖို႔ထားေတာ႔ သတို႔သမီးငိုတာမသိသာဘူး။ မဟုတ္ရင္ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ သတို႔သမီး ကိုၾကည္႔ၿပီး လူေတြက မိဘ အတင္း ေပးစားလို႔ မယူခ်င္ ယူခ်င္ယူရတာ လို႔ထင္သြားဦးမယ္”
               အဓိပၸာယ္ပါပါ ေျပာလိုက္ေသာ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ယြန္း မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ရွက္ရြံ႕သြားတာကို  ရိပ္မိသူ မသူဇာ က ရယ္ပြဲဖြဲ႕ရင္း စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္သည္။
              “လုပ္ၿပီ၊ မလတ္ကေတာ႔ေလ၊ ဆိုင္ဖြင္႔ရဦးမယ္ဆို သြားေတာ႔ေလ၊ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်ေနဦးမယ္။ ေန႔လည္ထမင္းစား ခ်ိန္ လည္း အမီျပန္ လာဦးေနာ္”
             ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင္႔ မသူဇာ ေျပာမွ ယြန္း ကို ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ေပးၿပီး လမ္းထိပ္က သူ႕အလွျပင္ဆိုင္ရွိရာသိုို႔ ထြက္သြား သည္။
               “ညီမေလးလည္း အိမ္လာလည္ဦး။ သဘက္ခါဆို နင္႔အစ္ကိုက သြားၿပီဆိုေတာ႔ လာမယ္႔ စေနေန႔က်ရင္ စည္သူ႕ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္ အိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရေအာင္”
               မသူဇာက ခဲအိုျဖစ္သူႏွင္႔ ပတ္သတ္္ၿပီးွွမွ ေတာ္စပ္ရသူျဖစ္ေပမယ္႔ ေယာင္းမမ်ားထက္ ယြန္း အေပၚ ၾကင္နာစြာ ေျပာဆို တတ္သည္။ ေယာင္းမမ်ားကလည္း မသူဇာကိုဆိုလွ်င္ ေလယူေလသိမ္း မ်က္ႏွာေပးကအစယြန္း ကို ေျပာဆို ပံုႏွင္႔လံုး၀မတူ။ မသူဇာက ယြန္းလို ရြာမွာေနေသာ အေမမုဆိုးမႀကီးႏွင္႔ ရံုး၀န္ထမ္းအေဒၚတို႔ကိုသာ အားကိုးရေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း မ်ိဳးမဟုတ္။ ပိုက္ဆံရွိ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းမွႀကီးျပင္းလာေသာ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးသမီးျဖစ္သည္။  ေရႊေငြမက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေရႊမ်ိဳး ဟု လူေတြကေလွာင္ေျပာင္သမုတ္ၾကသလို ေရႊရွိမွသာ အမ်ိဳးေတာ္ခ်င္္ေသာ ေမာင္႔တို႔ ေရႊမ်ိဳးေတြကလည္း ေရႊေငြမဲ႔ ယြန္း လိုလူကို အဖတ္မလုပ္ခ်င္တာ အံ႔ၾသစရာ တစ္ခုေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ မသူဇာကေတာ႔  ယြန္း ကို ညီမေလး တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္သလို ေမာင္႔တို႔မိသားစုအားလံုးႏွင္႔လည္း အဆင္ေျပေျပ ဆက္ဆံတတ္္သည္။
                အခုလည္း ေမာင္ႏွင္႔ ကိုႀကီးတို႔  စကား လက္ဆံု က်သည္ကို ယြန္း ထိုင္နားေထာင္ေနတုန္း မသူဇာကေတာ႔ မေထြးနဲ႔အတူ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔လိုက္သြားသည္။ မေထြးႏွင္႔ သူေျပာဆို ေနသည္႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားသံတခ်ိဳ႕ကို ဧည္႔ခန္းမွ လွမ္းၾကားေနရသည္။ယြန္း အလိုက္သတိ ထသြားကူညီရ မည္လား၊ ထိုင္ေနရ မည္လားဟု ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနမိသည္။ မသူဇာက မလတ္ႏွင္႔ရြယ္တူျဖစ္ၿပီး မေထြးထက္လည္း အသက္ႀကီး သည္မို႔ မေထြး ဦးစီးသည္႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုစိတ္ႀကိဳက္ ကူညီခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ သည္။ ယြန္း မွာသာ ေတာက္တိုမယ္ရ ကူညီလုပ္ကိုင္တိုင္း စိတ္တိုင္းမက် ႏိုင္သည္႔ မေထြးမ်က္၀န္းမ်ားႏွင္႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုသည္မို႔ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ မ၀င္ရဲပဲ ဧည္႔ခန္းထဲမွာပင္ ဇြတ္ေပၿပီး ထိုင္ ေနမိသည္။ လက္ထဲဲတြင္ ရွိေသာ ဓါတ္ပံုေတြကို  ၾကည္႔ရင္း မလတ္ေျပာ သြား သည္႔စကားကို ျပန္ၾကားကာ ထို႔ေန႔အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ျပန္သတိရ မိေလသည္။
                ယြန္း တို႔မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးမွာ ရြာမွအေမႏွွင္႔ ေဆြမ်ိဳးအနည္းငယ္အျပင္ ရန္ကုန္တြင္အတူေနေသာ ယြန္း အေဒၚ မိသားစုႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းအနည္းငယ္သာရွိသည္မို႔  ေမာင္႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင္႔အတူ အက်ဥ္းခ်ံဳးေလးသာလုပ္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ႔ ပူပူ ေႏြးေႏြး ရထားသည္႔ေယာင္းမက အလွျပင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဆိုေတာ႔ ယြန္း ကို ထိုေန႔မွာ အလွဆံုး ဖန္တီးေပးခ်င္ သည္ဟု သူ႕ဘက္က ဆိုလာသည္႕အခါ ယြန္းလည္းမျငင္း၀႔ံခဲ႔။ ဦးစြာပထမမ်က္ႏွာသန္႕ေဆးရည္ကို သူလိမ္းေပးၿပီး ေအာက္ခံ မိတ္ကပ္ႏွစ္မ်ိဳး လိမ္းကာ ေပါင္ဒါရိုက္ၿပီးသည္အထိ  အဆင္ေျပေနေသးသည္။ ေနာက္ေတာ႔သူဘရိုက္ဓါးကိုင္ၿပီး လက္ တစ္ဖက္ျဖင္႔ ယြန္း နဖူးမွ ေခါင္းကို လွန္ကာမ်က္ႏွာကို ဆြဲယူေမာ႔ လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ႔ ရင္ထဲဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ ညားလိမ္႔မယ္ဟု ငယ္စဥ္က မၾကာခဏ လက္တန္းေဗဒင္ေဟာခံရေလာက္ေအာင္ တစ္ခုႏွင္႔တစ္ခု ထိဆက္ေနေသာ ထူထူထဲထဲ ယြန္း မ်က္ခံုးမ်ားကို  ဓါးနဲ႔ ရိတ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ သည့္အခါ ယြန္း မေနသာေတာ႔ၿပီ။
              “ဟင္႔အင္း  ယြန္း မ်က္ခံုးေမႊးမရိတ္ခ်င္ဘူးအစ္မ”
              “ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ၊ နင္႔ကို မလွေအာင္ ဘယ္သူကမွွ မလုပ္ဘူး”
              သူ႕ကို ျငင္းဆန္လိုက္ေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္သလို သူ႕လုပ္စရာရွိသည္႔ အလုပ္ကိုသာဆက္လုပ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနေသာ ေၾကာင္႔ ယြန္း အတင္းျငင္းဆန္မိခ်ိန္ သူ႔ဆီမွ မီးေတာက္မတတ္မ်က္လံုးမ်ားႏွင္႔ ေလသံမာမာကိုသာ ၾကားရသည္။
              “ဟဲ႔ ဓါးထိခ်င္လို႔လား ၊ နင္႔မ်က္ခံုးက ဒီေလာက္ထူေနတာ မရိတ္ပဲ ဘယ္လို ပံုေဖာ္လို႔ ရမလဲ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန”
             သူက အလွျပင္ျခင္းကိစၥကို အလုပ္တစ္ခုလို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ဖို႔သာ စိတ္ေစာေနသည္မို႔ ယြန္း ဆႏၵေတြကို ဂရုမစိုက္္။ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ျဖင္႔ လွပေနေသာ ယြန္း ႏွင္႔ လံုး၀မတူသည္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၏ မ်က္ႏွာ ကုိမွန္ထဲတြင္ေတြ႕လိုက္ရ၍ တဒဂၤ အံ႔အားသင္႔ကာ ေငးေမာမိသြားသည္။  အၿမဲျမင္ေနက် ထူထူထဲထဲ မ်က္ခံုးေနရာမွာ တစ္ေၾကာင္း ထဲ ေကြးညႊတ္တက္ေအာင္ အညိဳေရာင္ခဲျဖင္႔ပံုေဖာ္ဆြဲထားေသာ မ်က္ခံုးေမႊးအတုႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ ယြန္း ဟန္ မေဆာင္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ ရင္ထဲလွိဳက္ဖို ၀မ္းနည္းသြားသည္။
            “ဟယ္လွလိုက္တာ။ လူေတာင္မွား သြားတယ္”
            “ဟုတ္ပ ယြန္း နင္တကယ္ ရုပ္ေျပာင္းသြားတယ္ သိလား နင္နဲ႔မတူေတာ႔ဘူး”
             အဲ႔ဒီလို စကားေတြၾကားရခ်ိန္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ ယြန္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား သူ႕အလိုလို ပါးေပၚသို႔ လိမ္႔ဆင္းက်လာသည္။ မဂၤလာဦးမနက္မွာ သတို႔သမီးမ်က္ရည္က်သည္႔အတြက္ အားလံုးျပာသြားသလို လူၾကီးေတြကလည္း မဂၤလာမရွိဘူးဟု ယူဆၿပီး  ယြန္း အေပၚအျပစ္တင္စကားဆိုၾကသည္။  ထိုေန႔က ေယာင္းမသံုးေယာက္၏ မ်က္ေစာင္းေတြက ယြန္း အတြက္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားရေသာ မဂၤလာလက္ဖြြဲ႔ေတြ ျဖစ္သည္။
           ထပ္ၿပီး မ်က္ရည္မက်ခ်င္ေတာ႔တာမို႔ ထိုေန႔ကမဂၤလာပြဲကာလအတြင္း  ယြန္း ေနာက္ထပ္ မွန္လံုး၀ မၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ပါ။
                   “ယြန္း ထမင္းစားရေအာင္”
   ေမာင္ကအနားမွ ေလေျပေလးႏွင္႔ေျပာေတာ႔မွ ထမင္းစားဖို႔ သတိရသည္။  ယြန္း တို႔လာတုန္းက ဘုရား ၀တ္ျပဳ ေန  ေသာ ေမာင္႔အေမက ထမင္း၀ိုင္းမွာ ႀကိဳေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေမာင္႔အစ္ကိုႀကီး သြားခါနီး မိသားစုလက္စံုစား သည္႔ ၀ိုင္းမို႔ ဟင္းေတြက  စံုေသာ္လည္း လူကေတာ႔မစံု။  အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး ေသာ္တာကသံုးဆင္႔ခ်ိဳင္႔ေလးဆြဲၿပီး မလတ္ဆီ ထမင္းသြား ပို႔ဦးမည္ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားသည္။
                 “မႀကီးေရာ မလတ္ေရာ ဒီေန႔ ငါလာတာေတြ႕တာေတာင္ ထမင္းအတူစားဖို႔ျပန္မလာဘူး”
                  ကိုႀကီးကမေက်နပ္သလို ညည္းသည္ကို ေမာင္႔အေမက
                   “သူတို႔ေတြက ေလာကႀကီးမွာ သူတို႔ဆိုင္ေတြကလြဲၿပီး ဘာမွအေရးမႀကီးဘူး။ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ပဲ သိတဲ႔ဟာေတြ”
                    အျပစ္တင္သလို ညည္းရင္း ပဲႀကီးွွႏွပ္ဟင္းကို တစ္ဇြန္းခပ္ယူလိုက္သည္။
                    “ ဟဲ႔ နင္တုိ႔ဟင္းေတြကလည္း ပူလည္းမပူပါလား”
                     “ဟင္ ဟုတ္လား။ ပူပါတယ္အေမရဲ႕”
                     မေထြးက သူ႔အေမအႀကိဳက္ကို သိသည္မို႔ ဟင္းကိုတစ္ဇြန္းခပ္ယူစားၾကည္႔လိုက္ၿပီး ဟင္းထပ္ေႏြးဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သို႔၀င္သြားသည္။
                    “မပူပါဘူး။ ဆိတ္သားဟင္းလည္း ဒီလိုပဲ။ ငါကဟင္းမေကာင္းရင္ေတာင္ ထမင္းပူပူဟင္းပူပူပဲစားတတ္တာ”
                    တစ္ဖ်စ္္ေတာက္ေတာက္ဆိုကာ ထမင္းစားရင္း သားႏွစ္ေယာက္စလံုးပန္းကန္ထဲကိုလည္း ဟင္းေတြ ျပည္႔ေမာက္ ေနေအာင္္ထည္႔ေပးသည္။ ေခၽြးမေတြကိုေတာ႔ သတိမရ။ ယြန္း ႏွင္႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမွသာ‘ထည္႔စား’ ဟုေလသံျပတ္ျပတ္ျဖင္႔ ေျပာ သည္။ ထမင္းစားရင္းႏွင္႔ အေမရြာသို႔ မျပန္ခင္တစ္ရက္ ယြန္း က ႀကီးစိန္ဟုေခၚေသာ ေမာင္႔အေမတို႔ မိသားစုကို ထမင္းစားဖိတ္ သည္႔ေန႔ကို ျပန္သတိရမိသည္။ ထိုေန႔က ဖြယ္ဖြယ္ရာရာဟင္းေတြကို ေဒၚေလးႏွင္႔အေမတို႔ လက္စြမ္းျပခ်က္ျပဳတ္ၾကသည္။  ငါးၾကင္းေပါင္း ၊ ၾကက္ ကာလသားခ်က္၊ သီးစံုခ်ဥ္ဟင္း၊ သရက္ခ်ဥ္သုတ္၊ တို႔စရာ စံုစံုလင္လင္ တို႔ႏွင္႔ ျပင္ဆင္ၿပီး ေစာင္႔ေနေသာ္ လည္း ႀကီးစိန္တို႔ မိသားစု ေတြက ေပၚမလာ။ လာႏိုးႏိုးေစာင္႔ရင္းႏွင္႔ ထမင္းဟင္း ပူပူမွ စားတတ္သည္ဟု ၾကားထားေသာ ႀကီးစိန္အတြက္္ ေအးသြားသည္႔ ဟင္းေတြကို ျပန္ေႏြး ရတာလည္း သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုး ေျခာက္နာရီထိုးခါနီးမွ ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ အစ္မေတြဆီဖုန္းဆက္ၿပီး တကၠစီ အသြားအျပန္ငွားကာ သြားေခၚမွ လိုက္လာၾကသည္။ ဒါေတာင္ အိမ္ထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း  အေမာ႔ဆို႕ စကားႏွင္႔ ႏွႈတ္ဆက္ေသးသည္။
                   “အေမက ဒီေန႔ ထမင္းစားေစာသြားလို႔ လိုက္မလာဘူး။ အေဒၚတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္”
                    ထိုေန႔က အေမႏွင္႔ေဒၚေလးမ်က္ႏွာကို  ယြန္း တသက္မေမ႔ႏိုင္၊ ႀကီးစိန္အတြက္ အေမသယ္လာသည္႔ ေတာင္နံႀကီး ၊ ထန္းလ်က္ျဖဴႏွင္႔ ပဲလြန္းတို႔ပါသည္႔ လက္ေဆာင္ထုတ္ကိုေတာ့ မႀကီးတို႔ အျပန္သယ္သြားသည္ကို အေမေတြးဆဆႏွင္႔ လွမ္းေငး ေနသည္႔ ပံုရိပ္ကို ခုျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ခုပင္ငိုခ်င္လာသည္။ ယြန္း မလိမၼာသည္႔အတြက္ အေမ႔ခမ်ာ ေမာင္တို႔အသိုင္း အ၀ိုင္းမွာ မ်က္ႏွာ မရခဲ့ွ။ ယြန္း ထမင္းပန္းကန္ ကိုင္ၿပီးထလိုက္သည္။
                   “ဟင္ ေတာ္ၿပီလား”
                    မသူဇာ၏ စကားမွာ အားလံုးကလည္းယြန္း ကို ေမာ႔ၾကည္႔ၾကသည္။
                   “ဟုတ္ကဲ႔ ဒီေန႔ သိပ္မဆာလို႔”
                    အေငြ႕တေထာင္းေထာင္ထေနသည္႔ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အေမ႔အေၾကာင္းေတြးမိၿပီး  ယြန္း ထမင္းဆက္မစားႏိုင္ေတာ႕ သည္မို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဧည္႔ခန္းထဲသို႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ဒီအိမ္ေရာက္တိုင္း ယြန္း တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ခံစားရေသာ အပယ္ခံအျဖစ္ ေခ်ာင္ထိုးခံဘ၀မွ ဘယ္ေတာ႔မ်ား လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါမည္လဲ။
                   ဒါကို  ယြန္း သိခ်င္ေနမိသည္။
                                                               +              +                +

Friday, November 16, 2012

အေမႏွစ္ေယာက္၏ သမီး



                            အေမႏွစ္ေယာက္၏ သမီး

          ကၽြန္မ၏ ဘ၀တြင္ အေမႏွစ္ေယာက္ရိွခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ဦးကိုေတာ့ျဖင့္ အသနားပိုမိၿပီး ေနာက္တစ္ဦးကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ထပ္တူညီစြာ ခ်စ္ရပါသည္။
                                      +                          +                          +

          “နင္တို႔ေတြ ေပါ႔မေနၾကနဲ႔ေနာ္၊ အသည္းေရာင္အသား၀ါနဲ႔ ဖ်ားေနတာ သံုးေလးရက္ရိွေနၿပီ၊ တကယ္ဆို ေဆးေတြ လည္း ပံုမွန္ေသာက္ရက္နဲ႔ အခုအထိ အဖ်ားမက်ေသးတာ၊ ငါေတာင္ စိတ္ပူလာၿပီ....”
          အေမ႔ကြယ္ရာမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာသတိေပးၿပီးေနာက္ သူနာျပဳဆရာမလည္း ျဖစ္သည့္ အေဒၚျဖစ္သူက အိပ္ရာေပၚတြင္ ပက္လက္ျဖစ္ေနသည့္ အေမ႔နံေဘး ၀င္ထုိင္ၿပီး နဖူးေပၚမွ ေခၽြးေလးမ်ားကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါႏွင့္ ညင္သာ စြာ သုတ္ေပးေနသည္။ တကယ္ေတာ့ အေဒၚ့စကားက မဆံုးေသး။ ထိုစဥ္က ဆက္ေျပာခဲ့ေသာ
          “...နင္တို႔အေမက သူမ်ားေတြနဲ႔မတူဘူး၊ ဘ၀မွာ ရုန္းကန္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက အရမ္းမ်ားခဲ့တာ၊ သူသာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ျဖင့္...”
          ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေဒၚ့စကားကို ကၽြန္မက ျဖည့္စြက္ေတြးရင္း ထိပ္လန္႔တၾကား ေမေမ႔ကို ျပန္ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ မ်က္လံုးကေလးမိွတ္ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲကာ ေ၀ဒနာခံစားေနရသည့္ ေမေမ႔ကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီ “တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္” ဆိုသည့္စကားအတြက္ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ပင္ ေသြးပ်က္သြားမိခဲ့သည္။
          “သမီးတို႔ကို ခြဲၿပီး ထြက္မသြားပါနဲ႔ ေမေမရယ္”
          မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ေမေမ႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲမွ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္မိသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ေမးတင္ ထားေသာ ကသာၿမိဳ႕ကေလးမွာ လူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ကၽြန္မအား ေႏြးေထြးစြာ ကမ္းလင့္ႀကိဳဆိုခဲ့သည့္ ေမေမ႔ကို မ်က္လံုး ေလးႏွစ္လံုး စဖြင့္တတ္ခါစကတည္းက အားကိုးစြာ တြယ္တာခ်စ္ခင္တတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကို ကိုယ္၀န္ ရိွစဥ္မွာပင္ ဘဏ္မွာ ေငြကိုင္ရာထူးကို လက္ခံရန္ ေမေမက ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည့္ အတြက္ ေမေမ႔ဗိုက္ထဲမွာ ကတည္းက ကသာမွအင္းေတာ္သို႔သြား၊ ယင္းမွ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးမိုင္ခရီးကို တေနကုန္ေအာင္ကားစီးရသည့္ ခရီးၾကမ္းကို ေမေမ ႏွင့္အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကို ကသာမွာ ျပန္ေမြးၿပီးေနာက္ တစ္လသမီးေလးဘ၀ကတည္းက ဗန္းေမာက္ကို ျပန္ရသည္။ ကသာမွာ က်န္ခဲ့သည့္ ေဖေဖက ဧည့္သည္သြား ဧည့္သည္လာလို ရံုးပိတ္ရက္သံုးရက္ဆက္မွာမွ အေျပးအလႊား လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ႏွစ္သမီးမွာ ေဖေဖက ဘဏ္မန္ေနဂ်ာရာထူး အသစ္ ကို လက္ခံရန္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားေတာ့ ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕ကေလး မွာ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္ တည္း တစ္ကမၻာတည္ခဲ့ရသည္။ ယင္း အေၾကာင္းေတြ ကို ေမေမ  ျပန္ ေျပာျပသည့္ အခါ မရိုးႏိုင္ေသာ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို ကၽြန္မပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖင့္ နားေထာင္ မိစၿမဲပင္။
          “ေမေမမေရာက္ခင္ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္က ဗန္းေမာက္ဆိုတာ သူပုန္ေတြဘာေတြ၀င္ဖူးတယ္၊ ဘဏ္က ေငြေတြ ဘာ ေတြလည္း ယူသြားဖူးတယ္တဲ့၊ အဲဒီအျပင္ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးကို လသမီးကေလး အရြယ္မွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ပိုးေမြးသလို ေမြးခဲ့ရတာ၊ သမီးအခု ဘတ္စ္ကားၾကပ္လို႔ ေမေမ႔ကို တက္ၠစီငွားခိုင္းရင္ သမီးငယ္ငယ္က ကုန္ကားႀကီး ေခါင္မိုးေပၚ လိုက္စီးရတဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္သတိရမိတယ္” ဟုေျပာရင္း ေမေမကၿပံဳးေနတတ္သည္။
          “အဲဒီလမ္းက တအားဆိုးၿပီး ခရီးသည္သီးသန္႔ တင္တဲ့ကားမရိွဘူး၊ ေန႔စဥ္သြားတဲ့ကားလည္း မရိွဘူး၊ တစ္ရက္ျခား ႏွစ္ရက္ျခား ရိွတဲ့ကားကို ေစာင့္စီးၾကရတာ၊ ကားရိွတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ကုန္ေတြကို အမိုးကိုင္းေက်ာ္ေအာင္ အျမင့္ႀကီး အျပည့္ အေမာက္တင္တာ၊ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီကုန္ေသတၱာာေတြ ဆန္အိတ္ေတြေပၚက လူေတြကထုိင္ၾကရတာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ ေရာ၊ ကေလးေရာ အကုန္အတူတူပဲ၊ အဲဒီကားႀကီးက ခ်ိဳင့္ေတြထဲက်ၿပီး ဘယ္ယိမ္းလိုက္ ညာယိမ္းလိုက္နဲ႔ အရက္မူးသမား တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သလို ျဖည္းျဖည္းေမာင္းသြားတာကို ဘုရားတၿပီး လိုက္ၾကရတာ၊ ကားသမားေတြက တအားကၽြမ္းက်င္ ေတာ့ ကားေမွာက္တာတို႔ ဘာတို႔ေတာ့ ျဖစ္ခဲပါတယ္၊ တစ္ခါတေလ လမ္းဆိုးလြန္းလို႔ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာလည္း ရိွတယ္၊ လမ္းေကာင္းတဲ့ ေနရာေရာက္မွ ေမေမတို႔က ကားေနာက္အေျပး လိုက္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ရတာမ်ိဳးေပါ႔၊ မိုးတအားရြာတဲ့ ေန႔ဆိုရင္ သမီးေလးကို ရင္ခြင္ထဲလြယ္ပိုးထားရင္း မိုးကာၿခံဳထားရတာ၊ ကားေပၚမွာက ထီးေဆာင္းလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ၊ ေနသိပ္ပူတဲ့ေန႔က်ေတာ့လည္း သမီးေလးကို ေဖေဖ႔ပုဆိုးေဟာင္းကေလးနဲ႔ အုပ္မိုးေပးထားတာေပါ႔၊ တစ္ခါတေလ ေတာင္က်ေရ ေၾကာင့္ ကားလမ္းတစ္ခုလံုး ေရျပင္ႀကီးလိုျဖစ္ေနတာလည္း ရိွတယ္၊ ကားသမားေတြက ဘယ္ေနရာမွာခ်ိဳင့္၊ ဘယ္ေနရာမွာေက်ာက္တံုးဆိုတာကို အလြတ္ရေနေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေမာင္းႏိုင္ေပ မယ့္ ေမေမကေတာ့ သမီးေလးကို တင္းတင္း ဖက္ထားခဲ့တာပဲ”ဟု ေမေမက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။
          ေဖေဖကလည္း မိသားစုကို ေခၚႏိုင္ဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနၾက ခ်ိန္ ေဆြမိ်ဳးေတြအားလံုးနဲ႔ေ၀းတဲ့ သူစိမ္းနယ္ထဲမွာ အေဖာ္မပါ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိမ်ား ရပ္တည္ခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္မက ၀ိုးတ၀ါးအတိတ္ကို ျပန္စူးစမ္းမိေတာ့ ေမေမက..
          “အိမ္နီးခ်င္းၿမိဳ႕ခံေတြက ေမေမ႔ကို ဂရုစိုက္ၾကသလို သမီးကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္၊ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သမီးကို ခ်ီခ်င္တဲ့သူေတြ အလုအယက္ပဲ၊ ေမေမ႐ံုးသြားရင္လည္း သမီးကိုတစ္ေယာက္ တည္း ထားခဲ့ဖို႔ မျဖစ္ေတာ့ ႐ံုးကို  ေခၚသြားၿပီး ႐ုံုးမွာပဲ ပုခက္ကေလးနဲ႔ သိပ္ထားရတာ၊ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး ဆိုေတာ့ ေမေမ႔ဘဏ္ ကလည္း အလုပ္သိပ္မမ်ားဘူး၊ တစ္ေန႔လံုးေနမွ ခ်က္တစ္ေစာင္ႏွစ္ေစာင္ ၊ ေငြလႊဲေငြပို႔နည္းနည္း ဒီေလာက္ပဲရိွတာ၊ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း သေဘာေကာင္းၿပီး သမီးကိုခ်စ္ၾကတယ္၊ ဟိုလူက လာေပြ႕သြားလိုက္ ဒီလူက လာခ်ီသြားလိုက္နဲ႔ သမီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူမေၾကာက္ တတ္ဘူး ျဖစ္တာေပါ႔၊ မွတ္မွတ္ရရ သမီးေလးဖက္တြားတဲ့အရြယ္မွာ ေမေမက ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူကို မတ္ခြက္ထဲေလာင္း ထည့္ၿပီး ဟိုဖက္လွည့္ရံုရိွေသး၊ သမီးက ေလးဖက္တြားၿပီး ဖ်တ္ကနဲေရာက္လာ ၿပီး ေရေႏြးခြက္ထဲ စြပ္ကနဲႏိႈက္လိုက္တာ၊ အပူေလာင္ၿပီး အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့ တာပဲ၊ ေမေမ လည္း ေျခမကိုင္ မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ သမီးအာၿပဲနဲ႔ငိုသံေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေရာက္လာမွ သူတို႔အကူအညီ န႔ဲေဆးျပာလိမ္း၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီေျပးရတာေပါ႔၊ ဆရာ၀န္အိမ္ကလည္း ေ၀းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းလို႔ သမီးမွာ အဲဒီအပူေလာင္တဲ့အမာရြတ္မက်န္ဘူးတာ၊ ေဆးခန္းက ျပန္ေတာ့ စိတ္မၾကည္ပဲ ဘယ္သူေပြ႕လို႔မွမရေတာ့လို႔ ေမေမပဲတစ္လမ္းလံုးေပြ႕ၿပီး ျပန္ခဲ့ရတာေပါ႔”
          ကၽြန္မ မမွတ္မိႏိုင္တဲ့အရြယ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားကို ေမေမက ႀကံဳလွ်င္ႀကံဳသလို ေျပာျပၿပီး ေဖေဖရိွရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ေမေမႏွင့္လိုက္သြားခြင့္ရ သည့္ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွစၿပီး ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္မ မႈန္တီးမႈန္၀ါး အမွတ္ရ လ်က္ ရိွသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ခြဲေနရေပ မယ့္ ဗန္းေမာက္ကိုေဖေဖလာဖူးသည့္ အခါ ေဆာ့ကစားေပးေနက်မို႔ ေဖေဖ႔ကို လည္း တြယ္တာပါသည္။ ထုိစဥ္က ေဖေဖကသာျပန္မွာမို႔ ကားဂိတ္သို႔ လိုက္ပို႔စဥ္ ေမေမငိုသည္႔အခါ ကၽြန္မလည္း လိုက္ငို သည္ဟု လူႀကီးေတြ ျပန္ေျပာျပမွသာ ကၽြန္မသိသည္။ ႏွစ္ႏွစ္သမီးမွာ အေဖႏွင္ျပန္ေနခြင့္ရေတာ့ အေဖက အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ပံုျပင္ေျပာျပ၊ စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကို ကေလးနားလည္ႏိုင္သည့္ စကားတို႔ျဖင့္ အစားထုိးၿပီးဖတ္ျပသည့္အျပင္ တစ္ခါတရံ ကၽြန္မႏွင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေဆာ့ကစားတတ္သျဖင့္ ကၽြန္မေပ်ာ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဖေဖ႔ကို ေမေမႏွင့္ ထပ္တူ လက္ခံေနရာေပးလိုၿပီး ကၽြန္မအိပ္ခ်င္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွားရွားပါးပါး ရံုးပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္  ေမေမသိပ္မွသာ အိပ္လိုသည္။ ပုခက္လႊဲလည္း ေမေမမွ၊ ေတးဆိုသိပ္လည္း ေမေမမွ ဆိုသည့္သမီးေၾကာင့္ ေမေမ႔မွာ တာ၀န္ေတြ ပိုပိေနတတ္သည့္အတြက္ ေဖေဖက ကၽြန္မအတြက္ အိပ္ရာ၀င္ကဗ်ာကေလးတစ္ပုဒ္ လက္တန္း ေရးစပ္ေပးသည္။
          “အိမ္ေရွ႕ခန္းက တန္းေလးထိပ္
            သမီးပုခက္ခ်ိတ္
             ေဖေဖသိပ္သိပ္ ေမေမသိပ္သိပ္
              သမီးေလးက အိပ္”
          ဒီကဗ်ာကေလး႐ြတ္သံၾကားသည့္အခါ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း သိပ္မွ အိပ္ခ်င္ေသာ ကၽြန္မအေနျဖင့္ အဲဒီကဗ်ာ ေလးျဖင့္ ေခ်ာ့သိပ္တတ္ေသာ ေဖေဖ႔ေတးသံေအာက္မွာ မ်က္လံုးကေလးမိွတ္ၿပီး အိပ္စက္ရသည္သာ။ ဒီကဗ်ာကေလးေၾကာင့္ ေဖေဖသိပ္သိပ္ ေမေမသိပ္သိပ္ အိပ္တဲ့သမီးေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။
          မူႀကိဳတက္သည္မွ ေက်ာင္းေနစကာလအထိ ေက်ာင္းသြားကာနီးတိုင္း ငိုတတ္သည့္ကၽြန္မ အက်င့္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေပ်ာက္။ အဓိကက တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေမေတြလို အေမ႔ကို ေန႔စဥ္ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ လုပ္ေပးေစခ်င္တာ ျဖစ္သည္။ ရံုးသမားျဖစ္ေသာ အေမက ကၽြန္မဆႏ္ၵကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ရံုးကျပန္လာသည့္အခါ ပိန္လွီတြန္႔ေကာက္ေန ေသာ ကၽြန္မ၏ ၀လံုးမ်ား ၀ိုင္းစက္လာေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင့္တက္ျပဳျပင္ရာမွာ စိတ္ရွည္ခဲ့သလို ကၽြန္မ လြယ္ကူစြာ မွတ္မိႏိုင္မည့္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေလးမ်ားကိုလည္း ဆရာမ မသင္ခင္ ေမေမက ႀကိဳတင္သင္ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ သည္။ ေမေမ႔၏ ၀ိုင္းစက္ေသာ၀လံုးေလးမ်ားက ကၽြန္မစာအုပ္မ်ား ထဲမွာသာမက ေက်ာင္းမသြားမီ ကၽြန္မ၏ မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ တြင္လည္း ၀င့္ႂကြားစြာ ေနရာယူတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ဒါတင္မက အလွမက္တတ္သူမို႔ ေမေမသနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီးတိုင္း ပါးကြက္ဘယ္ဖက္ႏွင့္ ညာဖက္မညီ လွ်င္ ေက်ာင္းမသြား ခ်င္ဟု ငိုေႂကြးဂ်ီက်တတ္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္တိုင္းက်သည္အထိ သံုးေလး ႀကိမ္ ျပန္ျပင္လိမ္းၿပီးမွ ေက်ာင္းသြားတတ္ျခင္းကိုလည္း ကၽြန္မအရြယ္အေတာ္ရသည္အထိ မိသားစုထဲ တြင္ ေျပာစမတ္တြင္ခဲ့သည္။
          ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မအလွအေတာ္မက္ပံုမ်ား ကိုယ့္ဖါသာျပန္ေတြးၾကည့္၍ပင္ မယံုခ်င္စရာ။ ေက်ာင္းသြားကာ နီး လက္ကိုင္ပု၀ါခ်ိတ္ေပးသည့္အခါ ကၽြန္မက ရိုးရိုးတြယ္ခ်ိတ္ျဖင့္ မတြယ္ခ်င္ပဲ ခ်စ္သူဘ၀မွာ ေဖေဖက ေမေမ႔ကို အမွတ္ တရ ခ်စ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပး ခဲ့ေသာ ေက်ာက္စီ ရင္ထိုးလွလွေလးမ်ားကို တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ တြယ္ခ်င္သည္။ သည္လိုျဖင့္ အေမမသံုးရက္ပဲ အျမတ္တႏိုးသိမ္းထားေသာ ထိုရင္ထုိးေလးမ်ားမွာ ကၽြန္မလက္ထက္က်မွ ပ်က္စီးေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္ေတာ့သည္။ သူတို႔၏ အမွတ္တရပစ္ၥည္းကေလးမ်ား ကၽြန္မက နားမလည္စြာ ဖ်က္ဆီးေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ျခင္းကို ေဖေဖေရာ ေမေမကပါ အျပစ္မေျပာၾကပါ။         သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္သံုးေနက် ေက်ာင္းသံုးပစ္ၥည္းမ်ားျဖစ္သည့္ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္မ်ား ေပ်ာက္ၿပီး ကြန္ပါဘူးအဖံုးမ်ားလည္း တစ္စစီျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ေမေမက လြန္စြာ စိတ္ဆိုးေလသည္။ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အျမတ္တႏိုးပစၥည္းမ်ားကို မေတာ္တဆ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းကို ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကၽြန္မ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျဖစ္သြားမည္ကို လက္မခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု နားလည္လာရသည္။
          ““ေပတံေပ်ာက္ရင္ လက္ဆစ္ကို ေပတံနဲ႔ေခါက္မယ္၊ ခဲဖ်က္ေပ်ာက္ရင္ ခဲဖ်က္အသစ္ကို လည္ပင္းမွာ ဆြဲေပးမယ္၊ ခဲတံေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ထုိင္ထအခါ ငါးဆယ္လုပ္ရမယ္””
          ေက်ာင္းသြားကာနီးတုိင္းလို အေမမွာေနက်စကားျဖစ္ၿပီး အၿမဲနားစြဲသြားကာ ရင္ထိုးေတြေပ်ာက္တုန္းကလို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္ဟု သိနားလည္လာ ကာ ေန႔စဥ္သံုးပစ္ၥည္းမ်ားကို ေက်ာင္းသူငယ္ဘ၀ကတည္းက ထိန္းသိမ္း တတ္ေသာ အေလ႔အက်င့္ေကာင္း ရလာခဲ့သည္။

Thursday, September 20, 2012

ေျခာက္ျပေတာ့ ကိုးၾကည့္မိတယ္


                                                        
                                                             ေျခာက္ျပေတာ့ ကိုးၾကည့္မိတယ္
                                                             

                  “အဲဒီလိုဘဲ ျဖစ္ေနက် ၊ ေဖေဖတို႔ေတာ့ ရိုးေနၿပီ”
                ေဖေဖက ေရဒီယိုထဲကဓာတ္ခဲမ်ားကို ဆြဲထုတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေဖေဖလုပ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီးမၾကာေသးမီႏွစ္ ကာလ မ်ား အတြင္း အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ခိုက္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးသည့္အျဖစ္ကို တုိက္တုိက္ ဆိုင္ဆိုင္သတိရမိလိုက္ သည္။
                                                                 +++
                   ညေနသံုးနာရီခြဲၿပီ။ ေနာက္နာရီ၀က္ဆိုလွ်င္ ရံုးဆင္းၿပီမို႔ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မအေဆာင္မွ ယူလာ သည္႔ ပိႏ္ၷဲသီး ဘူးေလးအား နံေဘးမွ အင္စပက္တာ အယ္လာအားေပးလိုက္သည္။ သူက တစ္မႊာယူစားၿပီး က်န္တာေတြကို တျခား သူငယ္ခ်င္း မ်ားထံ လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္သည္။
               “ခ်ိဳေနတာပဲေနာ္၊ ေစ်းက၀ယ္တာလား မစ္စ္”
     “ဟင္႔အင္း၊ အေဆာင္ေရွ႕ အပင္ကေလ၊ မေန႔တုန္းက ဖစ္လပင္းအုပ္စု အပင္ေပၚတက္ခူးတာ”                                   
               စားလက္စ အယ္လာမွာ ပိႏ္ၷဲသီး အမႊာေလးကိုင္လ်က္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။                                            
                “ဟယ္- အေဆာင္ေရွ႕အပင္ကဟုတ္လား၊ ေအာင္မယ္္ေလး ေက်ာခ်မ္းလိုက္တာ”                                      
               “ဘာလဲ၊ အပင္ေပၚမွာေနတဲ႔ သရဲကသူ႕အသီးကို ခြင္႔မျပဳပဲခူးစားလို႔ စိတ္ဆိုးၿပီးေျခာက္လိမ္႔မယ္လုိ႔ ေျပာဦးမလို႔လား”
               ကၽြန္မႏွင္႔တစ္ခန္းတည္းေနေသာ ေမရီက ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွ အလုပ္လုပ္ရင္း လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။                  
 ‘ေအးေပါ႔ေလ မစ္ခ်ယ္ရီတို႔ျမန္မာေတြက ကၽြန္မတို႔စက္ရံုမွာ သရဲရွိတယ္လို႔ ေျပာလည္း ယံုမွမယံုပဲ။ အခုမစ္စ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနတဲ႔ အခန္းက အေဆာင္မွာဆို ေထာင္႔ဆံုးက်တဲ႔အခန္းလည္းျဖစ္တယ္၊ အေရွ႕မွာရွိတဲ႔ အပင္ကလည္း ပိႏၷဲပင္ ဆို ေတာ႔ ေသခ်ာေနပါၿပီ၊ အဲဒီ အပင္လိုမ်ိဳးက အစိမ္းေသ ေသတဲ႔သူေတြ ေနဖို႔  ေနရာဦးေနက်၊ က်ိန္းေသေပါက္ သရဲရွိမွာပဲ။ အခု သူ႔ အပင္က အသီးကို ခူးစား တယ္ ဆိုေတာ႔ သရဲက သေဘာေကာင္းရင္ေတာ႔ ကိစၥမရွိဘူး၊ ေအာင္မေလး အၿငိဳးထား ရင္ေတာ႔ ေနစရာ ေနရာမရွိေအာင္္ကို ေျခာက္မွာ”
                အယ္လာစကားကို ၿပံဳးစစျဖင့္ နားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာပိုးမေသေသာ ေမရီႏွင္႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိသည္။ ကၽြန္မအလုပ္ လုပ္သည္႔ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု၏ နမူနာအခန္းေလးထဲတြင္ရွိေသာ အင္ဒိုနီးရွားမေလး အယ္လာ အားတက္ သေရာ ေျပာျပေနက် သရဲ အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မႏွင္႔ေမရီလည္း နားေထာင္ေနက်ပံုစံအတိုင္း ၿပံဳးလွ်က္နားေထာင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ  ဒီႏိုင္ငံ သို႔ ေရာက္ၿပီး လက္ေထာက္ ဒီဇိုင္းနာ ရာထူးျဖင္႔ နမူနာဆက္ရွင္အခန္း (sample room) ေလးတြင္ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ေန သည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ပင္ ရွိေနၿပီ။ စက္ရံု၀န္းထဲအလုပ္မွ ေပးထားေသာ အေဆာင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို လူသစ္ အျဖစ္ ျမန္မာမိန္းကေလးပင္ျဖစ္ေသာ ေမရီ မေရာက္ခင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာစဥ္ကတည္းက ရံုးမွာေရာ၊ အလုပ္မွာ ပါ သရဲႏွင္႔ တူသည္႔ ဘာအသံ ဘာအရိပ္မွ မၾကားခဲ႔ရ၊ မျမင္ခဲ႔ရ။ သို႔ေသာ္ အေပၚထပ္တြင္ ရွိေသာ ထုတ္လုပ္မွႈဌာနႏွင္႔ ေအာက္ထပ္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္ခန္းျဖစ္ေသာ နမူနာအခန္း၊ ေနာက္ ပိတ္ျဖတ္ သည္႔အခန္း၊ ပိတ္စႏွင္႔ သားေရႀကိဳး၊ အပ္ခ်ည္မ်ားသိမ္းခ်ည္းရာ ဂိုေထာင္လို ေနရာမ်ိဳး တြင္ေတာ႔ နာနာဘာ၀ေခၚတေစ္ၦသရဲမ်ား ခိုေအာင္း ေနထိုင္ေလ႔ရွိေၾကာင္း ယံုတမ္းစကား မ်ား ေျပာေလ႔ရွိၾက သည္။ သူတို႔ႏွုူတ္မွ ေျပာၾက ဆိုၾကလြန္းေတာ႔ တခ်ိဳ႕ျမန္မာအစ္မေတြကေတာင္
                “မရွိဘူးလို႔ေတာ႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔အယူအရ ရြတ္တာ ဖတ္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိရွိ၊ တို႔ဗုဒၶဘာသာ လိုမ်ိဳး အမွ်ေ၀တာ တို႔ဘာတို႔ မရွိေတာ႔လည္း ရိုးရိုးေသတာမဟုတ္ပဲ တခုခုစြဲလမ္းၿပီး ေသတာမ်ိဳးဆို ကၽြတ္ပါ႔မလားမသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ ထဲမွာ  သရဲ၀င္စီးတာ ခဏခဏ ျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လား”
                 လို႔ ေမးခဲ႔ဖူးတာ သတိရမိသည္။ သူေျပာသလုိပင္ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ သရဲ၀င္စီးတာ ဆိုသည္မ်ိဳးကို ကၽြန္မ မၾကာခဏ လိုလိုပင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ဖူးသည္။ တစ္ရက္က အလုပ္သြားသည္႔ မနက္ပိုင္းအခ်ိန္ရွစ္နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္မေရွ႕မွ ယူနီေဖာင္းႏွင္႔ အလုပ္သမေလး ရုတ္ တရက္ မူးလဲသြားသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းသတိျပန္ရလာကာ ေျမေပၚတြင္ အာေခါင္ျခစ္ ၍ ေအာ္ဟစ္လူးလိမ္႔ေနေတာ႔သည္။ နံေဘးမွာ အေဖာ္မ်ား ၀င္ဆြဲေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ေသးေသးေလးသူ႔ကို မႏိုင္သလိုျဖစ္ရ သည္မို႔ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး အလုပ္တက္ေသာ အလုပ္သမား ေယာက်္ားႀကီးေတြ ေျပးလာကာ ၀င္ဆြဲရေလသည္။ ေနာက္ေတာ႔ လူႀကီး တစ္ေယာက္က ေရတစ္ခြက္ကိုင္ၿပီး မန္းမွႈတ္သလို တစံုတခု ေရရြတ္ကာ ထိုေကာင္မေလးေခါင္းေပၚ ပက္ဖ်န္း လိုက္ၿပီး ေရအတင္းတိုက္လုိက္မွ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ ပရိတ္ရည္လို အရည္္မ်ိဳးျဖစ္မည္ဟု နားလည္လိုက္ သည္။ တအံ႔တၾသႏွင္႔ ကၽြန္မၾကည္႔ေနမိၿပီး ရံုးထဲ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ အလုပ္သမားေတြက ၿပံဳး လွ်က္ ကၽြန္မကို စၾကသည္။
          “မစ္စ္ခ်ယ္ရီ အခုသရဲ၀င္ပူးတာ ေတြ႕ၿပီမလား၊ အရင္က ေျပာတုန္းကေတာ႔ စက္ရံုမွာသရဲမရွိဘူးဆို”
           “ဟယ္- နင္တို႔သရဲကလဲ မနက္ေစာေစာစီးစီး”
           ကၽြန္မမွာ ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရလ်က္ႏွင္႔ မယံုႏိုင္ဘဲ တအံ႔တၾသ ျဖစ္ေနဆဲမို႔ အလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္က
           “ သူအဲ႔လိုဘာလို႔ ေအာ္ေနတာလဲ သိလားမစ္စ္၊ ပူလို႔ေလ သူတို႔ကိုယ္ႀကီး ၀င္စီးေတာ႔ မခံႏိုင္ပဲ ပူလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနတာ”
လို႔ ဆိုေနျပန္ေသးသည္။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ အသစ္ေရာက္လာေသာ ျမန္မာမေလးေမရီက စာရင္းကိုင္အျဖစ္ ကၽြန္မရွိရာ  နမူနာ အခန္း ကို ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မလြြဲ၍ အင္ဒိုနီးရွားအလုပ္သမားေတြပဲ ရွိသည္႔ ဒီနမူနာအခန္းတြင္ ေနာက္ထပ္ ျမန္မာ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္တိုးလာသလို အေဆာင္ တြင္လည္း သူႏွင့္ကၽြန္မ တစ္ခန္းတည္းအတူေနရသည္မို႔ သြားသြားစားစား အေဖာ္ရလွသည္။ သူကလည္း ေလာကႀကီးထဲ သရဲရွိသည္ ဆို သည္ကို ယံုၾကည္ျခင္း မယံုၾကည္ျခင္းထက္ လံုး၀မေၾကာက္တတ္သူမို႔ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးေတြက သူတို႔ကိုယ္ေတြ႕ သရဲဇာတ္လမ္းေတြ လာေျပာျပတိုင္း ဟာသပံုျပင္နားေထာင္ေပးသလို တဟီးဟီးတဟားဟားႏွင္႔ ရယ္ေမာၿပီး ကၽြန္မဘက္ မွ အခိုင္အမာ ရပ္တည္တတ္သူ ျဖစ္သည္။        
           “မစ္ ေမရီ တကယ္မယံုဘူးလား၊ ကၽြန္မေယာက္်ား ညရွစ္ပ္၀င္ရတုန္းအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲ႔ဒီတုန္းက ပိတ္ျဖတ္စရာေတြ ကုန္သြားလို႔ ဂိုေထာင္အျပင္ဘက္နားက ပိတ္စပံုမွာ ထပ္သြားယူတာ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတာ႔ အေပၚထပ္က အသံေတြၾကားလို႔ ေလွကား ကေန ေခ်ာင္းၾကည္႔တာ ပရိုဒတ္ရွင္း(ထုတ္လုပ္မႈအခန္း)မွာ ဆံပင္ဖားလားႏွင္႔ စက္ထိုင္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔ သရဲမႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္တဲ႔။ ဒါနဲ႔သူက လည္း လန္႔ဖ်ပ္ၿပီးေျပးဆင္းေတာ႔ ေနာက္ကန အဲ႔ဒီအရိပ္ႀကီး ကပ္ပါလာတယ္တဲ႔။ သူလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ေျပးလိုက္တာ အရိပ္ႀကီးက သူ႕ေနာက္ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႀကီးလာၿပီး နံရံေပၚတက္ လမ္းေလွ်ာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ႔ အေၾကာင္း ေျပာျပဖူးတယ္”
           အဲ႔ဒီတုန္းက ကၽြန္မက အနည္းငယ္ ေက်ာခ်မ္းခ်င္ေသာ္လည္း ေမရီကေတာ႔ ရယ္ေမာလ်က္သာ။ သူက သရဲကားကို ခံုမင္ ႏွစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္ၿပီး သရဲလည္း မေၾကာက္တတ္သူမို႔ သရဲရွိသည္ကိုယံုၾကည္လြန္းသူ အင္ဒိုအလုပ္သမေလးေ တြႏွင္႔ ျငင္းခံု ၾကလွ်င္ ကၽြန္မ မေျပာခင္ သူက ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးၿ႔ပီးသားျဖစ္သည္။
          “နင္႔ေယာက္်ားက စတာေနမွာေပါ႔ ေ၀သီရယ္၊ နင္ကိုယ္တိုင္္ျမင္ဖူးလို႔လား”
            “ေအာင္မေလး ျမင္ဖူးတဲ႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေရာက္ပါရေစနဲ႔” ေကာင္မေလးက ရွဳံ႕မဲ႔၍ ဆိုေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ရွန္နီဆိုသည္႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔                                   
             “ဟုတ္တယ္ မစ္စ္ ၊ သူတို႔က အသံမ်ိဳးစံုလည္း လုပ္တတ္ၾကတယ္။ အဲ႔လိုမ်ိဳး” ဟုဆိုကာ ေလခၽြန္သလိုမ်ိဴးလုပ္ျပသည္။
            “ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ရယ္သံသလိုလို ၊ တိရစၦာန္ေတြေအာ္သံမ်ိဳးလည္း လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ အဲ႔ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို အသိ ေပး သလိုမ်ိဳး ေပါ႔၊ ကၽြန္မအေဖကေတာ႕ အဲ႔ဒါသူတို႔ ပ်င္းလာလို႔ လူေတြနဲ႔ လာေဆာ႔တာလို႔ ေျပာတာပဲ”
ဟု စိတ္၀င္တစား တက္တက္ႂကြႂကြ ေျပာျပသည္။
             “ကလင္ ကလင္ ကလင္”             
             ရံုးဆင္းဖို႔ ဘဲလ္ျမည္သံေၾကာင္႔ လြင္႔ေမ်ာေနေသာ အေတြးတခ်ိဳ႕စုစည္းမိခ်ိန္ ေလးနာရီလည္းထိုးၿပီမို႔ တစ္ခန္း လံုးကအင္ဒိုအလုပ္ သမား ကေလးေတြလည္း ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေလၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားသားလည္းျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ လည္း လက္စသတ္ ရန္က်န္ေနေသးသည္မို႔ု မိုးခ်ဳပ္မွ  သာ ျပန္ျဖစ္ၾကသည္။ အလုပ္မမ်ား လွ်င္ေတာင္ အလုပ္ႏွင္႔ ပတ္သတ္သည္႔ ေမးလ္ေတြ ေစာင္႔ ဖတ္ရေသးသည္မို႔ ေန႔စဥ္ ညေျခာက္နာရီေက်ာ္ ခုႏွစ္ နာရီေလာက္ မွသာ အိမ္ျပန္ျဖစ္ၾကသည္။       
               “မစ္စ္ခ်ယ္ရီ၊ မစ္စ္ေမရီ၊ တာ႔တာ၊ ျပန္ၿပီ။  ဒီေန႔အလုပ္ထဲမွာ မိုးခ်ဳပ္အထိ မေနနဲ႔ေနာ္၊  ဒီေန႔ ၾကာသပေတးညေလ၊ ေမ႔ေနၿပီလား၊ ေတာ္ၾကာ  “ေစသန္း” နဲ႔ေတြ႕ေနဦးမယ္”
သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္  တေစၦ ႏွင့္ေတြ႕ေနဦးမယ္ဟု ေျခာက္ရံုျဖင့္အားမရေသး။
                “ဟုတ္တယ္ မစ္ ၊  ဒီမွာ “ဂြန္တီလာနတ္” ရွိတယ္။ အဲ႔ဒီေကာင္မေတြက ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို အုပ္ထား ၿပီး  ရယ္လို႔ရွိ ရင္ ဟီ ဟီ႔ ဟီ႔ ဟီး....လို႔ ရယ္တာ။   ဒီေန႔ ညက ဘာေန႔လဲ သိတယ္ေနာ္၊ ဒါေၾကာင္႔ ေစာေစာျပန္ လို႔ ေျပာတာ၊ ဟီဟီ”
              ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္သရဲမႏွင္ပါ ေျခာက္တတ္ၾကေသးသည္။ ကိုယ့္ကို ခင္မင္စြာရယ္ေမာစေနာက္ၿပီး ထြက္သြားသည္႔ အလုပ္သမား ေတြကို ၿပံဴးလွ်က္လက္ျပႏွဳတ္ဆက္မိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တမင္လုပ္ႀကံၿပီး စေနာက္ေျပာခ်င္း မဟုတ္ပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိုးအမ်ားစုက ၾကာသပေတးေန႔ကို ညဘက္ အျပင္သိပ္မထြက္ခ်င္ၾကသလို ရံုးမွာလည္း အိုဗာတိုင္မဆင္းခ်င္ပဲ ေစာေစာ ျပန္ခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔ေတြအားလံုးက  ဒီညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သရဲမ်ားအစာရွာထြက္ၿပီး ေပ်ာ့္ျမဴးၾက သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။       
               “အစ္မတို႔လည္း   ၾကာသပေတးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီေန႔ေစာေစာျပန္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႔တူတယ္”
              ကၽြန္မက စေနာက္သလို ေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔ လကုန္ရက္မို႔ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး ေမရီကိုေစာင္႔ရင္းနဲ႔ ညရွစ္နာရီပင္ ခြဲသြား ေလၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ျပန္သည္႔အခ်ိန္တြင္ ညေနဘက္မွအလုပ္၀င္ၿပီး မနက္မိုးလင္းမွ ျပန္ရမည္႔ ညရွစ္အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕သာ ပိတ္ျဖတ္ သည္႔ ေနရာတြင္ ေတြ႕ရၿပီး တစ္စက္ရံုလံုးတြင္  လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ႔ပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းအတိ ျဖစ္ေနသည္ ။ ကၽြန္မတို႔ နမူနာအခန္း ေလးကို ေသာ႔ခတ္ၿပီး စက္ရံုေစာင္႔လံုၿခံဳေရးဆီ ေသာ႔အပ္ကာ အေဆာင္သို႔ျပန္ခဲ႔ၾကသည္။ အေဆာင္က လည္း စက္ရံု၀င္းထဲမွာပင္ ေဆာက္ ထားေသာေၾကာင္႔ သြားေရးလာေရးအတြက္ အဆင္ေျပ လြယ္ကူပါသည္။ ကၽြန္မတို႔စက္ရံုမွာ ပင္မစက္ရံု(၁)မွ ခြဲထြက္လာသည္႔ စက္ရံု(၂) ၊ (၃)တို႔ႏွင္႔ ၀န္းရံထားသည္မို႔ ဘယ္ေနရာၾကည္႔ၾကည္႔ စက္ရံုေတြႀကီးျဖစ္ေနၿပီး တိတ္ဆိတ္သည္႔ ညအေမွာင္မွာညဆိုင္းဆင္းသူတို႔၏ စက္သံမ်ားႏွင္႔ မီးစက္ေမာင္းသံမ်ားကိုသာ ၾကားရပါသည္။ အေဆာင္ေရာက္ သည္ႏွင္႔ အခန္းေပါက္၀တြင္ ထီးထီးႀကီးရပ္ေနေသာ ပိႏ္ၷဲပင္ ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရစဥ္  မနက္တုန္းက အယ္လာေျပာ သည္႔စကား မ်ားကိုနားထဲ ျပန္ၾကားလာမိသည္။ အပင္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္း အမွိုက္ပံုနား တြင္ စက္ရံုေစာင္႔လံုျခံဳေရး မွဴးႀကီး အမွိဳက္ပစ္ေန သည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ အပင္နားတြင္ ေတြ႕လို္က္ရေသာ အေစာင္႔လူမဲႀကီးကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မ မေန႔တုန္းက မက္ခဲ႔ သည္႔ အိပ္မက္ ကို သတိရမိသြားသည္မို႔ ေမရီကို ေျပာျပျဖစ္သည္။
             “မေန႔တုန္းက ဖစ္လပင္းေတြေပးတဲ႔ပိႏ္ၷဲသီး ေတြစြဲၿပီး အိပ္မက္မက္ေသးတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္က ေမရီရယ္၊ ဒီ အပင္ေအာက္မွာ အေပါ႔စြန္႔ေနလို႔ အစ္မက သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတာတဲ႔ အိပ္မက္ထဲမွာေလ”
           ေမရီမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္႔တစ္သာရွိေသးသည္မို႔ ငါးနွစ္ေလာက္ႀကီးေသာ ကၽြန္မကအစ္မဟု ကိုယ္႔ကိုကိုယ္နာမ္စားသံုး ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
             “ဟုတ္လား သမီးလည္း အိပ္မက္မက္တယ္။  ဒီအပင္ႀကီးနဲ႔ပဲ။ မိုးလင္းလို႔ ျပန္ေတြးေတာ႔ ဘာမွမမွတ္မိေတာ႔ဘူး”
 ပိႏၷဲပင္ႀကီးအေၾကာင္း အတူတူအိပ္မက္သည္ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မက လန္႔ျဖန္႔ၿပီး သူ႕ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီးၾကည္႔မိသည္။
            “ဘာျဖစ္တာလဲ အစ္မရဲ႕၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ။ တိုက္ဆိုင္တာပါ ၊ငါ႔အမရယ္”
      သူက ကၽြန္မလန္႔သြားသည္ကို ရိပ္မိသည္႔အလား လက္ဆြဲ၍ အိမ္ထဲသိုေခၚလာသည္။ ႏွဳတ္ဆက္သည္။ ေရခ်ိဴး၊ ထမင္းစားၿပီး ေသာအခါ ေနာက္ေန႔ ခ်က္စရာဆန္ကုန္ေနၿပီမို႔ ေမရီကိုေခၚၿပီး အနီးနားမွ ကုန္စံုဆိုင္တြင္ သြား၀ယ္ရသည္။ ရံုးပိတ္ရက္မွပဲ ဆန္အိတ္လိုက္ ၀ယ္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး ေသာၾကာေန႔တစ္ရက္တြက္ ႏွစ္ေယာက္စာ  ဆန္ႏို႔ဆီဗူး သံုးလံုးေလာက္၀ယ္ၿပီး အေဆာင္ျပန္လာၾကသည္။ အေဆာင္မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က အိပ္ခန္း တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီျဖင့္ ဧည္႔ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ေရခ်ိဳး ခန္းႏွင္႔ အိမ္သာတို႔ကို အတူတြဲသံုးရသည္။ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းၾကား အလယ္စႀကၤန္ရွိ ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေန၊ ထမင္းစားေနက် စားပြဲေလး မွာ အတူထိုင္ၿပီး  စကားေျပာရင္း စားပြဲေပၚရွိ ေရဒီိယိုေလး ကို ေမရီက ကလိရာမွာ လိုင္းမဖမ္းမိပဲ တဂ်ီဂ်ီ အသံထြက္လာသည္။
             “ေမရီရယ္ နားေထာင္တာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ အစ္မနဲ႔ စကားေျပာဦးမယ္ဆိုရင္ ဒီေရဒီယိုကို ထားလိုက္စမ္းပါ”
        ကၽြန္မကေျပာေတာ႔ သူကသေဘာတူစြာ ေရဒီယိုကို စားပြဲခံုအံဆြဲေလးထဲ ထည္႔ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူႏွင္႔ အလုပ္ ထဲ က ျပႆနာေတြကို ခဏေဆြးေႏြးၿပီးခ်ိန္  ညဆယ္႔တစ္နာရီခြဲၿပီမို႔ ေမရီကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္အိပ္ခန္းေလးထဲ ၀င္လာခဲ႔သည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ႔ ေက်ာခ်လွဲရင္း မအိပ္ခ်င္ေသးသည္မို႔ လက္ထဲရွိ အင္ဒိုနီးရွားအခ်စ္၀တၱဳဳတိုေလးကို ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္၊ နားမလည္သည္တို႔ကို ဒစ္ရွင္နရီၾကည္႔ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ေမွာက္ရက္သား ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရွုပ္ေနသည္။  ခဏ ၾကာေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ဧည္႔ခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္ဟုထင္ေသာ အသံနက္ႀကီးကို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မလန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ထထိုင္မိသြားသည္။          
            “ဂြီ..........ဂီြး”
           အသံႀကီးေအာ္ျမည္သံအဆံုး ဘူးေသာ့မခ်ရေသးေသာ ကၽြန္မအခန္းထဲသုိ႔ ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ၿပီး ေရာက္ လာသူ မွာ ေမရီျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ႔ ေသြးမရွိသလို ျဖဴဆြတ္ေနသည္။
          “အစ္မေရ.. အစ္မ ခုနကၾကားလိုက္တယ္မဟုတ္လား၊ ဘာသံႀကီးလဲမသိဘူး၊ အရမ္းေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းတာပဲ၊ သမီးတို႔ အခန္း  မီးခလုတ္ခံုထဲက ထြက္လာတာလို႔ ထင္တာပဲ။ အက်ယ္ႀကီးပဲ အစ္မရယ္ ေၾကာက္လိုက္တာ”
            ေၾကာက္ရြြံ႔တုန္လွဳပ္စြာ ေျပာေနေသာ ေမရီကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိသလို ဆြံ႕အေန မိသည္။ အသံႀကီးက က်ယ္ေလာင္လြန္းသည္မို႔ အခန္းျပင္ပကမဟုတ္ပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ အခန္းထဲကဟု ထင္္မိေသာ္လည္း သူေျပာသည္႔ မီးခလုတ္ထဲက ထြက္လာသည္႔ အသံႀကီးဟုတ္မဟုတ္ဆိုသည္ကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသးပဲ ကၽြန္မၾကက္ေသေသ မိသည္။
           “အသံကိုေတာ႔ အစ္မလည္း ၾကားလိုက္တယ္။ အခန္းအျပင္ဘက္က မဟုတ္ဘူးလား ေမရီရယ္”
            “ဘယ္ကလာ အစ္မကလည္း မဟုတ္ဘူးအစ္မ၊ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ သမီးတို႔ အခန္းထဲက၊ တကယ္ သမီး လိမ္မေျပာဘူး။ သမီး အနားနားကပ္ၿပီး ေျပာသလိုပဲ ၊အသံႀကီးက ရုတ္တရက္ထြက္လာတာ။  အခန္းေထာင္႔မီးခလုတ္က ထြက္လာတယ္လို႔ သမီးေတာ႔ ထင္တာ၊ အစ္မလည္း ၾကားတယ္မဟုတ္လား ေအာင္မေလး၊ အသံက တကယ္႔ အက်ယ္ႀကီးမွ အက်ယ္ႀကီး”
               သရဲမေၾကာက္ေသာ ေမရီဆိုသည္႔ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ့သလို၊ ၾကက္သီးထေနသည္မို႔ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ပို္က္လ်က္ ပြတ္သတ္ရင္း ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ကၽြန္မကိုေျပာျပေနသည္။ ကၽြန္မကလည္း အသံႀကီးဘယ္ကထြက္လာသလဲဆိုတာကို သံသယ ရွိေနသည္မို႔ သူ႔ ကို ေခၚၿပီးဧည္႔ခန္းထဲ ျပန္ထြက္စစ္ေဆးမိသည္။ စလိုက္ဒိုးပံုစံျဖင့္ပိတ္ထားေသာ မွန္အမည္း မ်ားမွတဆင္႔ ေမွာင္မည္းေနေသာ ပတ္၀န္း က်င္ကိုလွမ္းျမင္ရၿပီး အေမွာင္ထဲရိွပိႏ္ၷဲပင္ႀကီကို ထီးထီးႀကီးေတြ႕ရေသးသည္မို႔ ကၽြန္မ ပါေက်ာ ခ်မ္းခ်င္သြားသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္း လက္ခ်င္းတြဲလ်က္ ဧည္႔ခန္းႏွင္႔ အလယ္စႀကံလမ္း ကေလးမ်ား ကို ေခါက္တံဳ႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ေမရီေျပာသည္႔ ဂီြဆိုသည္႔ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္ဆိုသည္႔ မီးခလုတ္ကိုလည္း ဖြင္႔ လိုက္ ပိတ္လိုက္ လုပ္ၾကည္႔ၾကသည္။ တကယ္ေတာ႔ အဲ႔ဒီမီးခလုတ္မွာ ေန႔စဥ္ထမင္းအိုး တည္ရာတြင္သံုးေသာ မီးခလုတ္ျ ဖ စ္ေလ သည္။ ဘာသံမွထပ္မၾကားရေတာ႔ပဲ တိတ္ဆိတ္ျခင္း အေမွာင္ထဲတြင္ နံရံကပ္နာရီ လက္တံက ည ဆယ္႔နာရီခြဲ သို႔ ညႊန္ျပ လွ်က္ ရွိသည္။
           “အစ္မလည္း ၾကားတယ္မဟုတ္လား။ ဂြြီဆိုၿပီး အသံရွည္ႀကီးဆြဲတဲ႔ အသံကဒီေနရာကေနတကယ္ထြက္လာတာ၊ အခုက် ေတာ႔ ဘာသံ မွ မၾကားရေတာ႔ဘူး”
              ေမရီက မီးခလုတ္တပ္ထားေသာ အခန္းေထာင္႔သို႔ လက္ညိွဳးျဖင္႔ ညႊန္ျပရင္း တုန္လႈပ္စြာ ေျပာသည္။
        “အစ္မလည္း ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခုၾကားမွ မၾကားရေတာ့တာ၊ မနက္က်ရင္တို႔ေတြ အလုပ္လုပ္ရဦးမွာ အိပ္ၾကစို႕”
            ကၽြန္မသူ႕ကိုႏွႈတ္ဆက္ၿပီးအခန္းထဲ၀င္ဖို႔ျပင္ေတာ႔ ေမရီကသူဒီေန႔တစ္ေယာက္တည္း မအိပ္ရဲဟုဆိုကာ ကၽြန္မႏွင္႔ အတူလာ အိပ္ၿပီး အခန္းမီးကိုလည္း တစ္ညလံုးဖြင္႔ထား၏။ ဒီေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားပါလားလို႔ ကၽြန္မေတြးေနမိၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အသံႀကီး ဘယ္ကထြက္ေပၚလာသလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္း မနက္မိုးလင္းခဲ႔ရေလသည္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ မိိမိအားကိုးရာ ပ႒ာန္းႏွင့္ ေမတ္ၱာသုတ္တို႔ကို ထပ္တလဲလဲရြတ္ရင္း ထိုအသံသည္ ကၽြန္မတို႔အခန္းႏွင္႔နီးကပ္ေနေသာ ေနရာမွ ညဥ္႔ငွက္တစ္ေကာင္၏ ေအာ္ျမည္သံလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မတို႔ၾကားေနက် အေစာင္႔လံုၿခံဳေရးမွႈးေတြစီးသည္႔ ဆိုင္ကယ္ စက္ႏွူိး သံလား စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုတ္တရက္ႀကီး ေပၚထြက္လာေသာ ယင္းအသံသည္ တေစ္ၦသရဲ၏အသံေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ရာဟု တထစ္ခ်ယံုၾကည္မိလိုက္ရင္း ကၽြန္မ မိုးလင္း ခါနီးမွ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။မနက္မိုးလင္းလာေတာ႔ အိပ္ရာထေနာက္က်သည္႔ ကၽြန္မကို ျပႆနာကေစာင္႔ႀကိဳေနသည္။ ကၽြန္မ ထက္ေစာေ စာ ႏိုးေနပံုေသာ ေမရီက ထမင္းခ်က္ ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရင္းမွ ကၽြန္မရွိရာ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲသို႔ ထမင္းအိုးေလးကိုင္လ်က္ အူယားဖားယား ေရာက္လာသည္။
         “အစ္မ၊ အစ္မ မေန႔က သမီးတို႔ ဆန္၀ယ္တုန္းက အိတ္ေပါက္ေနတာေတြ႔လား”
                ကၽြန္မက သြားတိုက္ရင္းႏွင္႔ ေခါင္းခါျပလုိက္သည္။
         “အခု ဆန္အိတ္ႀကီးေပါက္ေနတယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”
         ပထမေတာ႔ သူဘာေမးတာလဲဆိုတာ ကၽြန္မကသိပ္သေဘာမေပါက္တာမို႔ သူကစိတ္မရွည္စြာ မေန႔တုန္းက ၀ယ္လာသည္႔ ဆန္အိတ္ ေလးကို မ ျပလိုက္သည္။ ဆန္ေစ႔မ်ား အိတ္ေပါက္မွ တန္းစီထြက္က်လာေတာ႔သည္။
               “ဟယ္”
               “ေတြ႕လားအစ္မ၊ ဒါမေန႔က ဂီြလို႔ေအာ္တဲ႔ သရဲလက္ခ်က္ပဲျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ”
              ကၽြန္မတို႔အခန္းတြင္ ၾကြက္တို႔ဘာတို႔လည္း လံုးလံုးမရိွဘဲ ဒီလိုလည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဘူးေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က လူႀကီးဆိုေတာ့                                      
               “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ညီမရယ္၊ ခ်က္လိုက္ပါ အရမ္းႀကီး အစြဲအလမ္းမထားပါနဲ႔”
         ကၽြန္မကလည္း သူ႕ကိုအားေပးမယ့္သာ ေပးရသည္။ နဂိုတည္းက အေၾကာင္းရွာၿပီး ေၾကာက္တတ္သူက ကၽြန္မပဲ ျဖစ္တတ္ တာမို႔ အားတင္းၿပီး ေျပာရသည္႔စကားမွာ မ်က္ႏွာေတာ႔ ခပ္ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာလွသည္။
              “ၿပီးရင္ေတာ႔ ကိုဘိုဘိုနဲ႔ ကိုကယ္လ္္ဗင္တို႔ကို ေျပာျပရမယ္။ ရံုးကဟာမေတြကိုေတာ႔ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး၊နဂိုတည္းက သမီးတို႔ကို ဆို ေျခာက္ခ်င္ခ်င္”ဟု ေမရီက ဆိုသည္။
              ကၽြန္မႏွင္႔ ရြယ္တူျဖစ္ေသာ ဘိုဘိုႏွင္႔ ကယ္လ္ဗင္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွင္႔  အလုပ္ဌာန မတူေသာ္လည္း အေဆာင္မွာ ဘဲေနေသာ ခင္စရာေကာင္းၿပီး ကူညီတတ္သည္႔  ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္သည္မို႔ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးသည္ႏွင္႔ ေန႔လည္စာ ထမင္းႏွင္႔စားဖို႔အတြက္ ေထြေထြထူးထူး မခ်က္ျပဳတ္ေတာ႔ပဲ ၾကက္ဥတစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီသာ ေၾကာ္ထားၾကသည္။ ကၽြန္မေရခ်ိဳးေနခ်ိန္တြင္ ဘိုဘိုနဲ႔ကယ္ဗင္ကို ေမရီက အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာၿပီး ေနၿပီျဖစ္သည္။ ရံုေရာက္ေတာ႔လည္း သရဲအေၾကာင္းေတြးဖို႔ အခ်ိန္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြရွူပ္ေနၿပီး ေန႔လည္ထမင္းျပန္စားေတာ႔မွ ကယ္လ္ဗင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေဆာင္ျပန္သည္႔လမ္းတြင္ေတြ႕ရသည္မို႔ သူတို႔ကပဲစၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးသည္။ ဒီေတာ႔ေမရီက မေန႔က သန္းေခါင္ ခ်ိန္မွာ ၾကားရေသာ ဂြီဆိုသည္႔ အသံရွည္ႀကီးႏွင္႔ မနက္ပိုင္း ဆန္အိတ္ေပါက္သည္႔ အေၾကာင္းေတြကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေျပာျပသည္။ သူ႔စကားဆံုးေသာ ကၽြန္မတို႔ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည္႔ၿပီး  “အရူးမႏွစ္ေကာင္၊ နင္တို႔ေတာ့ တီဗီမွာလာေနက် သရဲကားေတြၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ေဂါက္ သြားၿပီနဲ႔ တူတယ္”ဆိုသည္႔ ခပ္ေပါ ႔ေပါ႔ စကားျဖင္႔ႏွစ္သိမ္႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ေမရီ၏ အလန္႔တၾကား အသံ ေၾကာင္႔ သူတို႔ပါ ေဂါက္သည့္ စာရင္းထဲ၀င္သြားသည္။
      “ကဲ-သမီးတို႔ေျပာတာကို အစ္ကိုတို႔ကမယံုဘူး။ မေန႔က ဒီပလတ္ေပါက္က အသံထြက္လာတာပါဆိုေနမွ အခုဒီမွာ  ထမင္းအိုးကို ၾကည္႔ ေတြ႕လား”
        ကယ္လ္ဗင္က ထမင္းအိုးကိုၾကည့္ၿပီး-    
       “ထမင္းမနပ္တာမ်ား ဘာဆန္းလဲေမရီရ”
       “ထမင္းမနပ္ရင္ ေအာက္ကက်က္ၿပီး အေပၚကမက်က္ပဲေနမွာေပါ႔၊ ဘာလို႔ အခုအေပၚက က်က္ၿပီး ေအာက္က ဆန္ေစ႔ေတြ အတိုင္း ျဖစ္ေနတာလဲ”
        “ဟာ အဲ႔ဒါေတာ႔ ငါလည္းမသိဘူးဟာ ၊ နင္တို႔ ႏွစ္ေကာင္ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရွူပ္တဲ႔ ဟာေလးေတြ၊ မက်က္ေသးေတာ႔လည္း အခု မီး ခလုတ္ ျပန္ႏွိပ္ၿပီး ျပန္တည္လိုက္ေပါ႔၊ က်က္ရင္စားလိုက္ေပါ႔”
         ကယ္ဗင္က စိတ္မရွည္သလိုေျပာေတာ႔ ေမရီက ငိုမဲ႔မဲ႔ျဖင္႔
          “ဟင္႔အင္း မစားရဲပါဘူး။ အစ္မပဲစား”
             ငါလည္း မစားခ်င္ပါဘူး “
      ကၽြန္မလည္း စိတ္ပ်က္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ ေရခဲေသတ္ၲာထဲမွာ ပန္းသီးႏွင္႔ သစ္ေတာ္သီးေတြခြဲစားဖို႔ ယူလိုက္ၿပီး အမွတ္မထင္ ေရခဲေသတ္ၲာ အေပၚဆင္႔ကိုဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အမဲသားလိုလို၊ ၀က္သားလိုလို အသားထုပ္တစ္ထုပ္ကို ၾကြတ္ၾကြတ္ အိတ္ အျဖဴ  ႏွင္႔ ထုတ္ထားတာေတြ႕ရသည္။
         “ဟဲ႔ ဒီမွာဘာသားထုပ္ႀကီးလဲ၊ နင္တို႔ ထည္႔ထားတာလား”
 အိမ္ေရွ႕၀င္ေပါက္အခန္းတံခါးႏွင္႔ အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးကို ေသာ႔မခတ္တတ္ပဲ ကိုယ္႔အိပ္ခန္းကိုသာခတ္ထားတတ္သည္႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အခန္းေလး၏ ေရခဲေသတ္ၲာထဲ ပစ္ၥည္း၀င္ထည္႔တတ္သူ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ဦးထည္ေမးလိုက္သည္။ သူတို႕က အသားထုပ္ႀကီး ကိုင္ ၾကည္႔ၿပီး မထည္႔ပါဘူးဟု ဆိုကာ ေခါင္းခါျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘိုဘိုက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္မ်က္ႏွာေပးျဖင္႔ ဩမေန႕တုန္းက အသံနဲ႔ေျခာက္ တ့ဲသရဲက ဒီေန႔ အသားနဲ႔လာေျခာက္တာ၊ ညက်ရင္ လူေကာင္လိုက္ႀကီး ေပၚလာလိမ္႔မယ္၊ ဟီဟီ”ဟု စေနာက္ေနသည္ကို စိတ္ဆိုးဖို႔ ထက္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္က ၀င္လာသည္။       
         “တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္ေနတာပဲ သမီးေၾကာက္လိုက္တာ အစ္မရယ္”
အသံႀကီးကို နီးနီးကပ္ကပ္ၾကားခဲ႔ရေသာ ေမရီက လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ပါးေပၚအပ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔စြာ ေျပာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မက လည္း အသည္းငယ္သူမို႔ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္မိသည္။
         “ကဲနင္တို႔ဒီေလာက္ေၾကာက္ေနရင္ ဒီအသားထုပ္ႀကီး ဘယ္သူထည္႔ထားလဲဆိုတာ မရိုစီတို႔၊  မစႏီ္ၵတို႔ကို ဖုန္းဆက္ေမး လိုက္၊ သူတို႔ မထည္႔ထားရင္ေတာ႔ နင္တို႔ မေန႔ကႀကံဳတဲ႔ သရဲအေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္၊ သူတို႔ဆီက အႀကံ ဥာဏ္ ေတာ႔ ရမွာပဲ ”
            ကၽြန္မတို႔ေလးေယာက္ထက္ လုပ္သက္ႀကီးသည္႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ႔လည္း သူတို႔က ဘာအသားမွ ကၽြန္မတို႔ ေရခဲေသတ္ၲာထဲ မထည္႔ဟု ဆိုသည္မို႔၊ သရဲအေၾကာင္းေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္ေသးပဲ စဥ္းစားရၾကပ္ေနဆဲ ရုတ္တရက္ တံခါးလာေခါက္သည္မို႔ ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ အန္တီရွယ္လီျဖစ္ေနသည္။ အန္တီရွယ္လီမွာ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြထဲ ရာထူးေရာ၊ အသက္ေရာအႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည္႔မိဘလို အၿမဲကူညီထိန္းေက်ာင္းပဲ႔ျပင္ေပးသူျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင္႔ အေျခာက္တိုက္ ထမင္း ငတ္ သြားေသာ ဟိုႏွစ္ေကာင္ႏွင္႔ ေသြးပ်က္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တံခါးအဖြင္႔တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္မို႔ အနည္ငယ္ အံ႔ၾသသြားသည္။
         “ခ်ယ္ရီေရ ဒီမွာ ေျပာစရာရွိလို႔၊ တို႔မနက္က ရံုးသြားေနာက္က်ရတဲ႔ထဲ ဟို ဖစ္လပင္းမိန္းမ တီနာက သူ႕ေရခဲေသတ္ၲာ ပ်က္ေန လို႔ ဆိုၿပီးတို႔ဆီမွာ အသားထုတ္ လာထည္႔လို႔ေလ ၊ အိမ္မွာ မခ်က္ရေသးတဲ႔ အသားေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနလို႔  ၊ ခ်ယ္ရီတို႔ဆီမွာပဲ ထည္႔ဖို႔ သူတို႔ ေျပာ လိုက္တာ”
        သူစကားၾကားေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေပမယ့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဖြစရာအကြက္ေတြ႕သြားသည္။
        “ေတာ္ေသးတာေပါ႔ အန္တီရယ္ တရားခံက အခုမွေပၚလာလို႔။ ဒီမွာ မေျပာခ်င္ပါဘူးအန္တီရယ္ သူတို႔အခန္းမွာ သရဲေျခာက္လို႔ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလာေျပာေနတာ၊ အန္တီသာ လာမေျပာရင္ အဲ႔ဒီအမဲသားထုပ္ကို သရဲထည္႔တယ္ဘဲ သူတို႔ထင္ေနမွာ ၾကည္႔လုပ္ဦး အန္တီ့ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို”
       “ဟုတ္တယ္အန္တီေရ ဟိုဂြီဆိုၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးၾကားရကစတာတဲ႔”
        သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေျပာေၾကာင္႔ အန္တီရွယ္လီက မ်က္ခံုးတြန္႔ၿပီး ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စူးရဲစြာၾကည္႔သည္။ အန္တီရွယ္လီလို ဘာသာေရးကိုင္းရွိဳင္းၿပီး အရာရာမွာအၿမဲတိက်မွန္ကန္လြန္းသူ၊ ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ စံျပထားေလးစားရသူ၏ ဒီလိုအၾကည္႔မ်ိဳးကို၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္ ေတြမွာ ႀကံဳေတြ႕ရသည္ကို ကၽြန္မက ေမရီထက္ ပိုနားလည္သည္မို႔ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ပဲ အာေစးထည္႔ထားသူလို ႏွုတ္ဆိတ္ အသံတိတ္ ေနမိသည္။ ေမရီကေတာ႔ သရဲဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး အစအဆံုးျပန္ဖြင္႔ၿပီးခ်ိန္တြင္ အန္တီရွယ္လီ၏ တည္ၿငိမ္ေသာအသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
        “ ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္က်ရင္ တို႔ရံုးခန္းကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးတက္လာခဲ႔ေနာ္ ၊ ၾကားလား “
                                                                       +++                                                                             
             ညေနေလးနာရီ ထိုးရံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အျပစ္လုပ္ထားသူေတြလို အန္တီရွယ္လီ ရံုးခန္းထဲသို႔ မ်က္ႏွာငယ္ ေလး ေတြႏွင္႔ တက္ခဲ႔ၾကသည္။ အန္တီရွယ္လီစားပြဲေရွ တြင္ ထိုင္ေနခ်ိန္ အန္တီကေတာ႔ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ ကုမဏီ မ်ားစြာမွ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ တခ်ိဴ႕ႏွင္႔ အျပန္အလွန္ေမးလ္ႏွင္႔ စကားေျပာရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္မို႔ ဆယ္႔ငါး မိနစ္ ေလာက္ ႏွစ္ေယာက္သား အသံတိတ္ ထိုင္ရင္း ေစာင္႔ေနရသည္။ အန္တီရွယ္လီ၏ ဆံုလည္ကုလားထိုင္ေလး ကၽြန္မတို႔ ဘက္ လွည္႔လာသည္။
      “တို႔က အခု ခ်ယ္ရီနဲ႔ေမရီကို အရမ္းစိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ခုနက ေမရီေျပာျပတာကိုနားေထာင္ၿပီး ဒီလိုသိပ္ၸံေခတ္မွာ ေမြးလာတဲ႔ ေခတ္ လူငယ္ေတြက ဘာလို႔ဒီလို အယူေတြ၊ စိတ္စြဲလမ္းတာေတြ ရွိေနတာလဲဆိုတာ အရမ္း အံ႔ၾသေန မိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ စက္ရံုမွာဆို အလုပ္ေတြမအားလို႔ မနားရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အဲ႔ဒီလို ဘာမဟုတ္တဲ႔ အပိုအလုပ္ေတြနဲ႕ စိတ္ေျခာက္ျခားေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အလုပ္ဆက္ လုပ္မွာလဲ။ ဒီအဓိပ္ၸာယ္မရွိတဲ႔ သရဲတေစ္ၦေတြကို မေၾကာက္ရဘူး၊ မလန္႕ရဘူးေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကလူေတြလို ဘာသာျခား ေတြက ဘာလို႔ သရဲေၾကာက္တာလဲဆိုေတာ့ သူတို႔႕ နားမလည္လို႔ သူတို႔မသိလို႔။ အခုခ်ယ္ရီတို႕က ဗုဒ္ၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္။ သရဲတေစၦဆိုတာ တို႔လူေတြထပ္နိမ္႔ၿပီး လူေတြအနား မကပ္ႏိုင္တဲ႔ေလာကသားေတြ၊ ဒါေတြကို ေၾကာက္တယ္ဆုိလည္း အက်ိုးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ေတြးေခၚၿပီး မွ ေၾကာက္ေပါ႔။ လန္႕ေပါ႔ ။ အခုေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အသံေလးၾကားတာနဲ႔၊ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ထမင္းမက်က္တာ နဲ႔ ေရခဲ ေသတၱာ ထဲမွာ အသားေတြ႕တာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႕ေနေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေမရီဆိုေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ငိုေတာင္ငို တယ္။ ေမရီက အငယ္ဆိုေတာ႔ သူအခုလို ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ငိုတာေတြကို အတူေနတဲ႔ ခ်ယ္ရီကလည္း အႀကီးဆိုၿ႔ပီး ထိန္းမယ္ ၊ ေျပာျပမယ္မရွိဘူး။ သူကပါ လိုက္ေၾကာက္ေန တယ္။ ကဲ အခုယူတို႕ကို အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွာလူႀကီးလုပ္ခိုင္းၿပီး သံုးစားရမလဲ။ ေျပာပါဦး ။တကယ္ စိတ္ပ်က္ တယ္”
      အန္တီရွယ္လီက တကယ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာေနတာမို႔၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး လည္း ရွက္စိတ္ႏွင္႔ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြ ေရာ ေထြးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးခ်င္စိတ္ေပါက္ လာပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူေျပာတာေတြကလည္း မွန္ေတာ့ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲဆိုတာ သိေနေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပရခက္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ႔ အန္တီ ရွယ္လီေျပာ သမွ် ေခါင္းငံု႕နားေထာင္ၿပီး သူ႕ရုဲံးခန္းမွ ဆင္းလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ေလွကားရင္းမွာ ရုတ္ရုတ္ သဲသဲ ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ နဲ႔တိုးသည္။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း သိခ်င္တာမို႔ အနားက လူတစ္ဦးကို စပ္စု လိုက္ေတာ႔ သရဲစီးတာပါတဲ႔။ လာျပန္ၿပီ ဒီသရဲ၊ ကၽြန္မလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ တီးတိုး ညည္းျငဴမိ သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သရဲဆိုသည္႔ နာမည္ၾကား ရံုႏွင္႔ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ထက္ အထင္ေသးသည္႔ အန္တီရွယ္လီ မ်က္၀န္းမ်ား ႏွင္႔ ထပ္ဆံုရမွာကို ပိုမိုေၾကာက္ေနမိသည္။
            ညေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း မေန႔ကလို အသံႀကီးႏွင္႔ ထပ္ဆံုႏိုင္ဦးမလားဆိုၿ႔ပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ မ၀င္ျဖစ္ ေသးပဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ ေနမိၾကသည္။ ညဆယ္နာရီထုိးခါနီးမွ အခန္းတံခါးလာ ေခါက္လို႔ ၾကည္႔ေတာ႔ ဘုိဘိုႏွင္႔ ကဲဗင္တို႔ အခန္းေပါက္၀မွာ  ရပ္လ်က္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
          “ဟင္ နင္တို႔က ဘာလာလုပ္တာလဲ”
           “ငါတို႔ကို အန္တီရွယ္လီ လႊတ္လိုက္လို႔ေလ၊ သရဲ သတင္းလာယူတာ ဟဲဟဲ ။ သူက နင္တို႔ အရမ္းေၾကာက္ ေနမွန္း သိလို႔ မနက္ တုန္းကဖိၿ႔ပီး ဆူလိုက္ရတာတဲ႔။ ဒီေန႕ည ဘာေတြထပ္ၾကားဦဘူးးမလဲ မသိဘူး၊ အေျခအေနေရာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား မသိဘူး သြား ၾကည္႔လုိက္ဦးဆိုလို႔ လာတာ”
          “ဟုတ္တယ္ အဲ႔ဒါ ဒီေန႔ သရဲေျခာက္ရင္ေတာ႔ ကိစ္ၥမရွိဘူး။ မေျခာက္ရင္ေတာ႔ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ ေဂါက္တယ္လို႔ တသက္လံုး ေျပာစရာျဖစ္ေတာ႔မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ သရဲထပ္ေျခာက္ပါေစလို႔ နင္တို႔ ဆုေတာင္းၾကေတာ့”
           သူတို႔ေျပာသည္႔စကားမ်ားကို ၾကားလ်က္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပဲ သူတို႔လက္က ကိုင္လာသည္႔ စာရြက္မ်ားႏွင္႔ ဖေယာင္းတိုင္ မ်ားကို ပိုစိတ္၀င္စားေနမိသည္။
       “ဒါေတြက မရိုစီက တရုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတုန္းက ရလာတာေတြ ေပးလိုက္တာ၊ ညဆယ္႔ႏွစ္နာရီတိတိမွာ ဒီအင္း ဖေယာင္း တိုင္ကို ထြန္ွးထားၿပီးရင္ စာရြက္ေတြကိုေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ဧည္႔ခန္းတံခါးမွာဘဲကပ္ကပ္၊ ေနာက္ေဖး တံခါးမွာပဲဲကပ္ကပ္ ႀကိဳက္သလိုကပ္ တဲ႔”
             ဘိုဘိုလက္ထဲမွ မရိုစီေပးလိုက္သည္႔ အ၀ါေရာင္ စာရြက္ေတြက တရုတ္သရဲကားေတြမွာ သရဲေတြခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင္႔ မလိုက္နာ ေအာင္ နဖူးကပ္ေပးရသည္႔ စာရြက္မ်ိဳးေတြျဖစ္သည္။ ေမရီက ၀မ္းသာအားရႏွင္႔ စာရြက္ႏွစ္ရြက္ကိုယူၿပီး အိမ္ေရွ႕ တံခါး မွာ တစ္ရြက္၊ ေနာက္ေဖး တံခါးမွာတစ္ရြက္ အျပင္မွ ကပ္လိုက္သည္။
       “ဟယ္ နင္႔ဟာကလည္း အိမ္ထဲမွာလည္း ေျခာက္တယ္ဆိုေသး၊ အခု စာရြက္ကို တံခါး၀မွာကပ္လိုက္ေတာ႔ သရဲက အျပင္ထြက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္ကေနထြက္ရမွန္းမသိလို႔ နင္တို႔နဲ႔ဘဲ တစ္သက္လံုး ေနေနရလိမ့္မယ္”
      ေမရီက ကယ္ဗင္အေျပာကို မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ဥပက္ၡာျပဳသည္။ညသည္ ပိုမိုေမွာင္လာၿပီ။ နာရီသံတစ္ခ်က္ခ်က္ၾကားမွာ မေန႔တုန္းက ၾကားရသည္႔ အသံႀကီးထပ္မံထြက္ေပၚလာပါက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ကၽြန္မတို႔ကိုဘာလုပ္ေပးမည္လဲကို စိတ္ေစာစြာ သိခ်င္မိသည္။ ကၽြန္မတို႔ ေလးေယာက္ အလုပ္ကိစ္ၥအေၾကာင္းေတြ ေျပာေနလွ်က္ႏွင္႔ကယ္ဗင္တစ္ေယာက္ အိပ္ငိုက္ေနသည္မုိ႔ သူ႕ကိုၿခံဳေစာင္တစ္ထည္ေပးၿပီး ကၽြန္မတို႕ စကားေျပာေနသည္႔ အလည္စၾကံနားမွာပင္ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ေက်ာခ်ခိုင္းလိုက္သည္။ နာရီလက္တံက ညဆယ္႔နာရီ ထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္သို႔ ညႊန္ျပခ်ိန္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းဖို႔ စျပင္ဆင္ရသည္။ ဖေယာင္တိုင္ သံုးတိုင္ ထြန္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႕ အားလံုး တစ္ခုခုမ်ား ထူးျခားမည္လားဟု အသံမ်ားကို နားစြန္႔ေနမိသည္။ ကယ္ဗင္ကလည္း အလယ္စႀကၤန္ေပၚ ခင္းထားသည္႔ ဖ်ာေလးတြင္အိပ္ၿပီး မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ႏွင္႔ အခန္းထဲသို႔ ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔ လိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ ကၽြန္မႏွင္႔ ဘုိဘိုကေတာ႔ စားပြဲခံုေပၚေက်ာမီရင္း၊ ေမရီကလည္း နံရံကိုမွီ ရင္း အားလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ားက ကယ္ဗင္ဆီသာေရာက္သြားသည္။
      သူက “သရဲဆိုလည္း အထီးမဟုတ္ဘဲ အမေလးသာျဖစ္လိုက္စမ္းပါ၊ ဖမ္းၿပီးအိမ္ေခၚသြားမယ္”လို႔ ေျပာေနရာက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုး ေျခာက္စံုကို ၾကည္႔ရင္း
     “ေအာင္မေလး နင္တို႔ေတြကလည္း ငါ႔ကို ငံု႕ၾကည္႔ေနလိုက္တာ မသိရင္ ငါကပဲ မသာႀကီးက်ေနတာပဲ၊ ခုေန သရဲသာ ထြက္လာ လို႕က ေတာ႔ သူထက္ငါ အလုအယက္ထြက္ေျပးလို႔ ေသစရာရွိရင္ ငါဘဲ လည္ပင္း လူအနင္းခဲၿပီး ေသမွာ။ သရဲ ကိုက္လို႔ေတာ႔ ေသမွာ မဟုတ္ ဘူး”
    ကၽြန္မတို႔မွာ သူ႔အေျပာကို သေဘာက်ၿပီး ရယ္မိၾကသည္။ ည တစ္နာရီေက်ာ္စျပဳခ်ိန္တြင္ေတာ႔ မေန႕ကလည္း အိပ္ေရးပ်က္ လာသည္မို႔ သူတို႔ကို ကိုယ္႔အခန္းကို ျပန္ၿပီးအိပ္ဖို႔ ႏွင္႔ ကၽြန္မတို႔ကို ကူညီသည္႔ အတြက္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ မိုးသာစင္စင္လင္း သြားသည္႔ သရဲႏွင္႔တူသည္႔ ဘာဆိုဘာမွမေတြ႕၊ သရဲအေပ်ာ္က်ီစားတာကိုဘဲ  ကၽြန္မတို႔ ခံလိုက္ရေလသလား။ မရိုစီေပးသည္႔ အင္း ဖေယာင္းတိုင္ႏွင္႔ အ၀ါေရာင္စာရြက္ေတြ၏ အစြမ္းေပလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကယ္ဗင္တို႔ ေျပာသလုိပင္ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာေတြၾကားမွာ သရဲေျခာက္တာကို သက္ေသႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ ဖမ္းတာေတာင္ ဘာလက္ဆုပ္လက္ကိုင္မွ မေျပာျပႏိုင္ပဲ မခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားသည္ကို ၀မ္းနည္း ရမလိုလိုျဖစ္သြားသည္။ဒါတင္မကေသး အခန္းထဲက ၀န္ထမ္းေလးေတြပါ သိသြားၿပီး သူတို႔ကပါ သူတို႔ဘာသာအရ ဆားမ်ားပက္ ရြက္ဖတ္ ေပးၾကေသးသည္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေစတနာနဲ႔လုပ္ေပးၾကတာဘဲဟု မတားေတာ့ဘဲ ၾကည့္ေနလိုက္ပါသည္။ ညက်ေတာ့ ကိုယ့္ဖါသာ ပရိတ္ ေတြ ပ႒ာန္းေတြ အရင္ထက္ ပိုဂရုစိုက္ ရြတ္မိသည္။
        တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ ေမရီႏွင္႔ ကၽြန္မ  ထမင္းစားအၿပီး စကားေျပာရင္း ပန္းသစ္ေတာ္မ်ား ခြဲစားေနခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေခါက္ လာ၍ ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ ေတာ႔ကယ္ဗင္၊ဘိုဘို မရိုစီ၊ မစႏီ္ၵႏွင္႔ အန္တီရွယ္လီတို႕ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာထားမ်ားက ၿပံဴစိစိ ႏွင္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုၾကည္႔သည္။ သူတို႔ အားလံုး၏ အေတြးထဲတြင္ ကၽြန္မတို႕ံႏွစ္ေယာက္ကို ငေၾကာင္ဟုသတ္မွတ္မည္႔ အၿပံဳးေတြ ႏွူတ္ခမ္းမွာ ကိုယ္စီကိုယ္င ွခိုတြဲလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
       “ဘယ္လိုလဲ ဒီရက္ပိုင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား ဘာထူးေသးလဲ”
       အန္တီရွယ္လီရဲ႕ ေမးသံေအာက္မွ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေခါင္းခါျပမိၾကသည္။
       “ထူးမထူးေတာ႔ မသိဘူး။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ ေရခဲေသတ္ၲာပ်က္ေနလို႔ ေရခဲမုန္႔ဗူးေလး သူတို႔ဆီမွာ လာထည္႔ထားၿပီး ေနာက္ သတိရေတာ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာရေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ပါ သရဲျဖစ္မွာစိုးလို႔၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ရုတ္တရက္ႀကီးေတြ႕ရင္ ေၾကာက္ၿပီး ဟိုလူ႔ လိုက္ေမးဒီလူ႕လိုက္ေမးနဲ႔ ဒုက္ၡေရာက္မွာစိုးလို႔။ ဟဲဟဲ”
       ကယ္ဗင္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင္႔ ႏွိပ္ကြပ္သလိုေျပာသည္။
       “ေနာက္ဆိုရင္ေတာ႔ သတိထားေပါ႔၊ အေသးအဖြဲေလးေတြမွာ ဘာမွမဟုတ္ပဲနဲ႔ စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားၿပီးမေနေအာင္”
       “ဟုတ္ကဲ႔”
       အန္တီရွယ္လီ အေျပာကို ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပိဳင္အတည္ျပဳျဖစ္သည္။
       “သရဲကလည္း သူတို႔ကိုပဲ အသံေပးၿပီးေျခာက္တယ္။ ငါတုိ႔က အေျခာက္ခံခ်င္လို႔ ဒီမွာလာအိပ္တာေတာင္မွ မေျခာက္ဘူး”
       “ေအးေလ ဟုတ္ပ”
       ကယ္ဗင္တို႔႕ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသည္မို႔ အန္တီရွယ္လီကလည္း
       “ေအး ငါအခု အသက္ငါးဆယ္ရွိေနၿပီ။ ဒီမွာအလုပ္လုပ္တာပဲ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ တခါတေလလည္း သူတို႔လို အေျခာက္ခံ လိုက္ခ်င္ပါတယ္ အေတြ႕အႀကံဳရေအာင္လို႔”
        အန္တီရွယ္လီ႔အေျပာကို အားလံုးရယ္ေမာမိၾကသည္။
        ထိုစဥ္စကားေျပာသံလိုလို ေအာ္သံလိုလိုၾကားသည္မို႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး အသံတိတ္သြားသည္။
        “ဟဲ႔ဘာသံလဲ”
        “ဘယ္ကအသံလဲ”
        သူတို႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကားရစဥ္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း စားပြဲခံုေအာက္တြင္ကုန္း ငံု႕ၾကည္႔မိၾက သည္။ အသံက စားပြဲခံုပတ္၀န္းက်င္မွ ထြက္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ႔မွ စားပြဲခံုအံဆြဲကိုဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေရဒီယိုႀကီး မဖြင္႔ပဲႏွင္႔ သူ႕ဖာသာ အသံေတြ ျမည္ေနသည္။
        “အယ္ ေရဒီယိုက မဖြင္႔ပဲနဲ႔သူ႕ဖာသာ အသံထြက္ေနတယ္၊ ေအာင္မေလး ေက်ာခ်မ္းခ်င္စရာ”
         “ဟယ္- ေမရီ၊ ပိတ္လိုက္ပါဦး”
          “ဟုတ္-ပိတ္တယ္အစ္မရဲ႕၊ ဟာ-ပိတ္လို႔မရဘူး၊ သူ႕ဖါသာ အသံထြက္ေနတာ၊ လုပ္ပါဥိး”
          ကၽြန္မက ေမရီလက္ထဲမွာ ဆြဲယူပိတ္ေသာ္လည္း ပိတ္မရဘဲ အသံဆက္ထြက္ေနပါသည္။          
          ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ ကၽြန္မ၊ အန္တီရွယ္လီ ႏွင္႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္၏ အံ့ၾသမင္သက္ ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ ေနာက္ဖို႔ ေျပာင္ဖို႔ပင္ ေမ႔ေနပံုရေသာ ဟိုႏွစ္ေယာက္၏ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာတို႔ိကိုပါ လွမ္းျမင္ လိုက္ရပါသည္။
                                                                  +++
                       ကၽြန္မတို႔ မိသားစု စကားေျပာေနခိုက္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္နာရီခန္႔က ေဖေဖပိတ္ထားခဲ့ေသာ ေရဒီယိုက ရုတ္တရက္ထၿပီး အသံ ထြက္လာသည္။ ေဖေဖက ခလုတ္ပိတ္ေသာ္လည္းမရ။ ေရဒီယိုက ဆက္လက္ ဆူညံစြာ ေအာ္ျမည္ ဆဲ။ ေဖေဖက ေရဒီယိုထဲက ဓာတ္ခဲေတြကို ထုတ္ယူလိုက္ေတာ့မွ အသံတိတ္သြားေတာ့သည္။
           “တရုတ္ေရဒီယိုေတြက အဲဒီလိုဘဲ၊ တစ္ခါတစ္ခါေၾကာင္ၿပီး ထျမည္တာ၊ ပိတ္လို႔လည္းမရဘူး၊ ေဖေဖတို႔ေတာ့ ျဖစ္ေနက်မို႔ ရိုးေနၿပီ၊ မရရင္ဓာတ္ခဲဆြဲထုတ္လိုက္ရတာဘဲ”                                                                                                    ေဖေဖေျပာမွ ထုိစဥ္ကလည္း ဘယ္လိုမွပိတ္မရသျဖင့္ ကယ္လ္ဗင္က  ဓာတ္ခဲဆြဲထုတ္လိုက္ရတာ ျပန္သတိရမိသည္။ အခုျပန္ စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေၾကာက္လြန္၊ အေတြးလြန္ခဲ့တာလား၊ တုိက္ဆုိင္မႈေတြမ်ားစြာေၾကာင့္ စိတ္ေျခာက္ျခား စရာျဖစ္ခဲ့ရ တာလား။ တကယ္ဘဲ အေျခာက္ခံခဲ့ရၿပီး ရတနာသံုးပါးေက်းဇူးျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေပၚမလာေတာ့့တာလား မေျပာတတ္ ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုကိုေတာ့ သတိရမိ သည္။ လူသားတို႔၏ ကိုးစားယံုၾကည္ဆည္းကပ္မႈ သည္ ေၾကာက္ရြံ႕ မႈမွာ ျမစ္ဖ်ား ခံ ေပၚေပါက္ လာသည္တဲ့။
            ကၽြန္မတို႔သည္လည္း ထိုစဥ္က..............
                                               (Chic Magazine September 2012)