Saturday, September 14, 2013

ဆံုးစမဲ႔ သံေယာဇဥ္ျမစ္ကေလး

                                               ဆံုးစမဲ႔ သံေယာဇဥ္ျမစ္ကေလး
             
                         
          
       ခင္ယြန္းၿပံဳးေနမိသည္။ ၾကားရဖန္မ်ားေသာ္လည္း ဒီစကားေတြၾကားတိုင္း ၾကည္ႏူးသည္႔စိတ္ကို ဖံုးကြယ္ မထားႏိုင္ခဲ႔။ အၿပံဳးတစ္ပြင္႔က ႏွုတ္ခမ္းထပ္မွာခိုတြဲလ်က္ရွိသည္။ ေလအ၀ွ႔တြင္ ၿခံထဲကဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႕ သင္းသင္းေလး လႊင္႔ပ်ံ႕လာသည္။ ေမျမတ္က ေရေႏြးတစ္ခြက္ေသာက္ရင္း သူ႕စကားကိုဆက္သည္။
      “အဲ႔ဒါ နင္ သိတယ္မဟုတ္လား ခင္ယြန္း”
      “ငါက ဘာကိုသိရမွာလဲ”
      ခင္ယြန္း ေမျမတ္ကို တမင္ ဘုေတာေတာလုိက္သည္။
      “အံမယ္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျပန္ၿပီ။ ေက်ာ္ေမာင္ နင္႔ကိုစိတ္၀င္စားေနတဲ႔ အေၾကာင္းေလ”
      “ဟုတ္ပ၊ နင္႔ကို ၾကည္႔တဲ႔ သူ႕မ်က္လံုးေတြမရိုးဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္ေနာ္။ ဘာလဲ နင္က ေတာ့ မသိပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား”
      ငု၀ါကပါ ခင္ယြန္းမ်က္ႏွာကို ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ရင္းဆိုျပန္သည္။
      “ငါတို႔ကေလ ဘယ္သူကစလွုပ္မလဲလို႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတာ၊ အခု ျမင္းကလည္းမလွူပ္၊ ခံုကလည္းမလွူပ္ ေတာ႔ ငါတို႔ေတြပဲ လွူပ္ေအာင္၀ိုင္းလုပ္ရမလားလို႔”
      လဲ႔လဲ႔ကပါ အရႊန္းေဖာက္ရင္း ခင္ယြန္းကို အကဲခတ္လာေတာ႔၊ခင္ယြန္း မေနတတ္ေတာ႔ၿပီ။
       “ကဲ မိန္းမေတြ၊ ညည္းတို႔ စိတ္ထင္တိုင္းေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ႔မွာလား ၊ ညဥ္႔နက္လွၿပီေနာ္။ ျပန္ၾက ေတာ႔”
       “ျပန္မွာပါ။ မျပန္ခင္ သိခ်င္တာေလးရွိေသးတယ္။ ဟိုတေလာက သာဒိန္ နင္႔ကိုရည္းစား စကားေျပာ ေတာ႔ နင္က ငါ႔မွာခ်စ္ရမဲ႔သူရွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ဆို၊ အဲ႔ဒါ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာငါတို႔ကို ခုေျပာျပပါလား”
      ေမျမတ္က  ၿပံဳးစစႏွင္႔ အေမးအျမန္းထူေနေနစဥ္ လဲ႔လဲ႔က ၀င္ၿပီး
     “ဟဲ႔ အဲ႔ဒီတုန္းကေလ ေက်ာ္ေမာင္ကဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ သာဒိန္ကို သြားခ်ဲတာေနာ္။ ငါတို႔ၾကားလိုက္ပါ ေသးတယ္။ ခင္ယြန္းကို မေႏွာင္႔ယွက္ဖို႔ သြားေျပာတာတဲ႔။ နင္ အဲ႔ဒီတုန္းက ဘယ္လိုခံစားရလဲခင္ယြန္း၊ ေက်ာ္ေမာင္႔ကို ေဒါသထြက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်းဇူးတင္လား”
     ခင္ယြန္း သူ႕တို႔ကိုအေျဖမေပးပဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ အတင္းေမာင္းထုတ္ပစ္သည္။
     “ကဲ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ ျပန္ပါေတာ႔ ဆိုေနမွပဲ။ နင္တုိ႔ေတြ ေနာက္တစ္ခါ အဲ႔ဒီအေၾကာင္းကိုပဲ လာလာေျပာဦး မယ္ဆိုရင္ ငါ႔ အိမ္လာမလည္နဲ႕ေတာ႔။ ငါဧည္႔ခံမွာ မဟုတ္ဘူး”
     တမင္ဟန္လုပ္ၿပီးေျပာသည္႔ စကားကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားက သေဘာေပါက္ဟန္ ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ရင္း ႏွုတ္ဆက္ထြက္သြားသည္။ သူတို႔ျပန္သြားမွ လက္ဖက္ပန္းကန္၊ ေရေႏြးပန္ကန္မ်ားသိမ္းၿပီး အိပ္ရာ၀င္ရသည္။ အိပ္ရာထဲအေရာက္ေျခေထာင္အမိုးကိုလွမ္းေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ ျဗဳန္းကနဲ ေက်ာ္ေမာင္႔ မ်က္ႏွာၾကီးေပၚလာသည္။ မ်က္လံုးအတင္းဇြတ္မွိတ္လိုက္ေသာ္လည္း တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ညိဳ႕ရီႏြဲ႕ အနက္ေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံု ကို မ်က္စိထဲ ေဖ်ာက္လို႔မရ။  မ်က္လံုးမ်ားသည္ ႏွလံုးသား၏ ျပတင္းေပါက္ ၊ စိတ္၏ ထြက္ေပါက္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေက်ာ္ေမာင္ဖြင္႔မေျပာရေသးေသာ္လည္း မ်က္၀န္းမွတဆင္႔ သူ႔ရင္ထဲ ေမတၲာအစိုင္အခဲကို ခင္ယြန္း လွမ္းေတြ႕ ေန ေနရၿပီပဲ။ ဒါဆို ေက်ာ္ေမာင္သည္လည္း ခင္ယြန္းမ်က္၀န္းေတြမွတဆင္႔ ခ်စ္စကားသံ တိုးလ်လ် ကိုၾကားသိေန ရၿပီလား။ အို... ။ ရွက္စိတ္ေၾကာင္႔ ခင္ယြန္းအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ အိပ္ရာထဲ ဟိုလွိမ္႔၊ ဒီလွိမ္႔ လွိမ္႔ ေနမိသည္”
      ေက်ာ္ေမာင္ဆိုသည္မွာ ခင္ယြန္းႏွင္႔ လံုးလံုးမနီးစပ္ေသာ သူစိမ္းမဟုတ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေန ဖက္၊ ႕ကစားေဖာ္ ၊ ရန္ျဖစ္ေဖာ္။ ေက်ာ္ေမာင္႔အေဖဆံုးေတာ႔ ေက်ာ္ေမာင္ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ ။ ဒါေပမဲ႔ အေမမုဆိုးမႀကီးက ေက်ာင္ေမာင္႔ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြၿပီး ေက်ာင္းဆက္ထားရွာသည္။ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစ ခ်င္ သည္႔ အေမ႔ဆႏၵကို ျဖည္႔ဆည္းခ်င္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာထဲ ေက်ာ္ေမာင္ စိတ္၀င္စားမူေလ်ာ႔ပါးခဲ႔ေလၿပီ။ ဆယ္တန္းေရာက္ေသာႏွစ္တြင္ အေမ႔ကိုေတာင္းပန္ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ကာ သူလယ္ထဲဆင္းသည္။ ေက်ာ္ေမာင္တို႔ အိမ္၏အေနာက္ဘက္ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲ ရာသီသီးႏွံမ်ိဳးစံုစိုက္ပ်ိဳး၍ ေဆာင္းဦးက်ခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕ေပၚေစ်းသို႔ တက္ေရာင္း ေလ႔ရွိသည္။ ရိုးရိုးသားသား သူရွာရသမွ်ပိုက္ဆံေတြအားလံုးကို အေမကိုအပ္ၿပီး အိမ္မွာအတူလာေနေသာ အေဒၚ အပ်ိဳႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို လုပ္ေကႊၽးေနေသာ ေက်ာ္ေမာင္သည္ ခင္ယြန္းသိပ္ခ်စ္ရေသာသူပင္ ျဖစ္သည္။  ခင္ယြန္း ကေတာ႔ ငယ္ငယ္တည္းက ေက်ာ္ေမာင္႔ေလာက္ စာမေတာ္သူမို႔ခင္ယြန္းေအာက္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ငဲ႔ၿပီး အလယ္တန္းအဆင္႔ႏွင္႔ပင္ေက်ာင္းထြက္ခဲ႔ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ဆိုင္ေလးဖြင္႔ၿပီး အေမႏွင္႔အတူ ကုန္ေျခာက္ ကေလးမ်ားေရာင္းကာ မိသားစုထမင္းအိုးအတြက္ တေထာင္႔တစ္ေနရာက စီးပြားရွာေနေသာ ခင္ယြန္းအေပၚ မ်က္စိက်ေသာ ရြာကာလသားမ်ား မ်ားလွသည္။ ထိုထဲတြင္ ေက်ာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ဒါကိုခင္ယြန္းရိပ္မိေသာ္လည္း မသိက်ိဳးကြၽံျပဳကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို သူ႕အေပၚ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံမိ သည္။ သူ႕အေပၚ ရိုးသားပြင္႔လင္းစြာ ဆက္ဆံေသာ္လည္း သူႏွင္႔ေတြ႕တိုင္း တထိတ္ထိတ္ခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံ ကိုေတာ႔ ခင္ယြန္း မညာႏိုင္ခဲ႔။ အထူးသျဖင္႔ အေမႏွင္႔အတူ မနက္ပိုင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ဆြမ္းခ်ိဳင္႔ပို႔တိုင္း ေက်ာင္ေမာင္တို႔ အိမ္ေရွ႕ျဖတ္ခ်ိန္တြင္ ဆူညံေနတတ္ေသာ ရင္ခုန္သံကို ခင္ယြန္းအတိုင္းသား ၾကားရေလ႔ရွိသည္။
           “ေဒၚေလး ဆြမ္းခ်ိဳင္႔ပို႔ၿပီလား။ ဒီမွာေကာက္ညွင္းေပါင္းေလး ဆရာေတာ္႔အတြက္ လူႀကံဳေပးဦး မယ္”
           “ဟဲ႔ မေလးရင္က ဆြမ္းမပို႔ဘူးလား”
           “အေမက ဒီေန႕ ေန႕ဆြမ္းမွပဲပို႔ေတာ႔မယ္တဲ႔။ အိပ္ယာထေနာက္က်သြားလို႔”
           “ေၾသာ္ ေအး၊ ညေနက် တို႔အိမ္ဘက္ေရာက္ရင္ ၀င္ခဲ႔ပါဦးလို႔”
           “ဟုတ္ကဲ႔။ အေမလည္း ေဒၚေလးနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာလို႔  ေျပာေနတယ္”
           ေက်ာ္ေမာင္က အေမ႔ကိုစကားေျပာရင္း မ်က္၀န္းေတြကေတာ႔ ခင္ယြန္းရွိရာသို႔ တရစ္၀ဲ၀ဲ ေရာက္လာသည္။ ခင္ယြန္းပါးမွ သစ္ရြက္ပံုသနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးကို လွမ္းၾကည္႔ရင္း
         “ခင္ယြန္း နင္႔ ဒီေန႕ ျမစ္ဆိပ္မွာေရသြားမခပ္နဲ႕ဦးေနာ္။ ညတုန္းကမိုးရြာထားလို႔ ေရတက္ေနတယ္တဲ႔”
          “ေရက အဲ႔ေလာက္လည္း မတက္ပါဘူး ငါသိပါတယ္။ ေမျမတ္တုိ႔လည္း ပါတာပဲဟာ”
           “ေမျမတ္တို႔ ပါ ပါ မပါပါဟာ၊ ဟိုမွာေသာင္ျပင္တစ္ခုလံုးရြံ႕လံုးလံုးျဖစ္ေနတာ နင္မေတြ႕ဘူး လား။ နင္ေခ်ာ္လဲဦးမွာစိုးလို႔ေျပာေနတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေရေတြကလည္းတစက္ ၾကည္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါၿခံထဲက တြင္းကေနပဲ ေရဆြဲလာေပးမယ္။  ငါလည္း ဒီေန႕ေတာ႔လယ္ထဲဆင္းျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႕လည္ပိုင္း ေလာက္ နင္႔အိမ္ကုိ လာခဲ႔မယ္”
           ခင္ယြန္းေရခ်ိဳးရန္အတြက္ သူရန္ဆြဲေပးမည္ကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳရင္း စကားမျပန္ပဲ မ်က္ေစာင္းထိုး လိုက္သည္။
          “ ငေမာင္ေရဆြဲေပးမယ္ဆိုလည္း ဒီေန႕တစ္ရက္ေတာ႔ ျမစ္ဆိပ္ မဆင္းပါနဲ႕ေတာ႔ သမီးရယ္”
           အေမ႔စကားကို ခင္ယြန္းဘာမွေစာဒက မတတ္ေတာ႔သည္႔ဟန္ ႏွုတ္ဆိတ္ေနမိသည္။ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ ခင္ယြန္းတို႔အိမ္မွာ သူေရဆြဲရင္း၊ ထင္းခြဲရင္း လူပ်ိဳလွည္႔ေနသည္႔ အေၾကာင္းကို အေမတို႔၊ အေဖတို႔မ်ား မသိႏိုင္ေလ်ာ႔သလား ခင္ယြန္းစဥ္းစားမိသည္။ အေဖဆိုရင္လည္း ဘာထူးလဲ။ သူေရာက္လာေသာ ေန႕ဆိုလွ်င္ ၿခံထဲရွိသမွ် အပင္မ်ားရွင္းလင္းသုတ္သင္ခိုင္းေတာ႔သည္။ တခါတရံလည္း ၿခံစည္ရိုးျပင္သည္။ ၿခံေထာင္႔က လြတ္ေနေသာ ေနရာတြင္ သရက္ပင္ေပါက္၊ သေဘၤာပင္ေပါက္ေလး မ်ားစိုက္မည္။ တစ္ဖက္ၿခံ ထဲသို႔ ကိုင္းညႊတ္က်ေနသာ အပင္မ်ားကို ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းခိုင္းမည္။ ခင္ယြန္း ညီမေလးကလည္း သူေရာက္လာလွ်င္ သရက္သီးခူးဖို႔၊ အုန္းသီးခြဲဖို႔ အလုပ္ရွုပ္ဦးမည္။ မူလတန္းေက်ာင္းသား အငယ္ဆံုးေလးက ေက်ာ္ေမာင္ေရာက္ လာလွ်င္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကစားေဖာ္မ်ားကို အိမ္သို႔ေခၚၿပီး ရြ႔ံ႕ရုပ္၊ခ်ိဳးရုပ္ေလးမ်ား အတင္းပူဆာ လုပ္ခိုင္းတတ္ သည္။ ခင္ယြန္းတို႔ တစ္မိသားစုလံုးႏွင္႔ ရင္းႏွီးလြန္းလို႔မ်ား ေက်ာ္ေမာင္က ခင္ယြန္းကို အပိုင္ တြက္ၿပီး ခ်စ္စကား၊ ႀကိဳက္စကား မေျပာတာလားဟု တခါတရံ ေတြးေတာမိသည္။ သူ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရူၿပီး မိဘမ်ားကေနတဆင္႔ နားေဖာက္ လိုက္ရင္ မခက္ပါလား။ သည္လိုသာဆိုရင္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ေမွ်ာ္လင္႔မိေသာ ငယ္ခ်စ္ဦး၏ ခ်စ္စကားသည္ ခင္ယြန္း၏စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြထဲ၌ သာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပေတာ႔မည္။
                                   +++ 

Tuesday, August 27, 2013

ေန၀င္ခ်ိန္တိမ္ေတာက္ပါရေစ






ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာနွစ္ဆယ့္ငါး၊ ခရစၥမတ္ေန့ဟာ ကြ်န္မ ေမေမရဲ့ ေမြးေန့ပါ။ ဒါေျကာင့္ ေမြးေန့ကုသိုလ္အျဖစ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ဆြမ္းပေဒသာပင္အတြက္ ပိုက္ဆံလွဴရင္း ဘဏ္မန္ေနဂ်ာအေမက ကြ်န္မလက္ထဲကို နွစ္ရာတန္ ပိုက္ဆံ အသစ္ကေလးေတြ လာထည့္ေပးတယ္။ အဘိုးအဘြားေတြကို လည့္ပတ္ျကည့္ရင္း၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တနိုင္ေလး လက္ထဲ ထည့္ လွဴဖို့ တဲ့။ သူ့လက္ထဲမွာလည္း ထြန္းေရႊဝါ ပုလင္းေတြ အမ်ားျကီး ကိုင္ထားရင္း တခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္ အဘိုးအဘြား ေတြ ကို လိုက္ျကည့္တဲ့ အခါတိုင္း အေမက ေဆးတစ္ပုလင္းစီ သူတို့လက္ထဲ ထည့္ေပးသလို၊ ကြ်န္မကလည္း ပိုက္ဆံနွစ္ရာ တန္ ေလးတစ္ရြက္စီကို ရိုရိုေသေသနဲ့ ကမ္းေပးျဖစ္တယ္။ အဘိုးေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကို အရင္ေရာက္သြားေတာ့ ကြ်န္မတို့ကို ျပံဳးျပ နွႈတ္ဆက္ျပီး ေမးသမွ်ျပန္ ေျဖတဲ့ အဘိုးေတြရိွသလို ကြ်န္မတို့ကို ျမင္တာနဲ့  လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ကိုင္၊ ေလွ်ာက္လာျပီး အလွဴရွင္ ေတြ ကို လာနွႈတ္ဆက္တဲ့ အဘိုးေတြလည္း ရိွတယ္။
         တခ်ိဳ႕ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲလဲွရင္း ေငးျကည့္ေနသလို၊ တခိ်ဳ႕ကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူျကီး နဲ႔ စာဖတ္ေနရာက မ်က္ဝန္းတခ်က္လွန္ျကည့္ျပီး ဂရုမစိုက္သလို မသိက်ိဳးကံၽြျပဳလို့ စာျပန္ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ႔ရ တယ္။ အဲ့ဒီထဲကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကြ်န္မသူ့အနားေရာက္သြားတာနဲ႔  “ေရႊဘိုကလာတာ လား၊ ရထားစီး လာ တာလား ကားစီးလာတာလား ”လို့ ေမးပါေတာ့တယ္။  ဒီေတာ့ ကြ်န္မက လည္း ေရႊဘိုကလာတာ မဟုတ္တဲ့အေျကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနတဲ့အေျကာင္းကို ေျပာျပျဖစ္ေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းကိုပဲ သိခ်င္စိတ္လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးနဲ့ ထပ္ခါထပ္ခါျပန္ေမးေနေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအဘိုးဟာ ေရႊဘိုမွာ ေနတဲ့ သူ့႕မိသားစု လာေတြ႕မယ့္အခိ်န္ကို ေမွ်ာ္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူကေရႊဘိုဇာတိမို႕သူ့ျမိဳ႕ကေလးကို စိတ္စဲြျပီး ကြ်န္မ တို့ကို ေရႊဘိုကေန အလည္လာတဲ့သူေတြလို့ ထင္ျမင္ေနတာလား။ ေဝခဲြမရနိုင္တဲ့ အေတြးေတြနဲ့ပဲ သူ့ေမးခြန္းအတြက္ ဆီေလ်ာ္တဲ့ အေျဖတစ္ခုကို သူေက်နပ္သြားေအာင္ ကြ်န္မဘက္က ဖန္တီးျပီးမေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ့့လက္ထဲ တန္ဖိုးသိပ္မရိွလွေတာ့တဲ့ နွစ္ရာ တန္ေလးတစ္ရြက္ရယ္၊   ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးဗူးေလးရယ္ကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့   “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးေလး”ဆိုျပီး ဆုေတြ တသီႀကီး မဆံုးနိုင္ေအာင္ ေပးပါေသးတယ္။
          ေနာက္ေတာ့ အဘြားေတြရဲ႕အေဆာင္ဘက္ကို ကြ်န္မတို႔ကူးလာတဲ့အခါ အသက္အပိုင္းအျခားအရ အခန္း ေတြခဲြျပီး ထား ထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ပလက္တီနမ္ေရာင္ဆံပင္ေတြကို ဘီးစပတ္ပတ္ထားျပီး မ်က္စိမွႈန္ခါးကိုင္းကာ အရိုးေပၚ အေရတင္ ေနေပမယ့္ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ အျပတ္စားပဲမ်ားမယ္ ဆိုတဲ့ စိုင္းစိုင္း သီခ်င္းထဲကလိုပဲ အဘြားေတြ အားလံုး သနပ္ခါး အေဖြးသားနဲ႔ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အလွခ်င္း ျပိဳင္လွ်က္ ရိွတယ္။ ကြ်န္မတို့ကို ျမင္ေတာ့ ျပံဳးရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုေန သူေတြရိွသလို တခ်ိဳ႕အဘြားေတြကေတာ့ အိပ္ယာထဲလဲွေနရင္းမွ ကြ်န္မလက္ထဲ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ နွစ္ရာတန္ေလးေတြကို အတင္း လက္ျဖန္႕ ေတာင္း ေနပါေတာ့တယ္။ တခိ်ဳ႕ကေတာ့ စကားေျပာေဖာ္မရိွသူေတြမို႔ ဧည့္သည္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မလက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ျပီး တစ္ေန႕တာ သူရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အခိ်န္ဇယားအလိုက္ စီကာရီကာေျပာျပျကတယ္။ သူတို့ထဲမွာလည္း သတိေမ့ျပီး သူငယ္ျပန္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ အဘြားေတြ၊ သတိေကာင္းေပမဲ့ ေျခေထာက္နဲ႔ခါးရိုးေတြ မသန္မာေတာ့ လို႔ အိပ္ယာထဲကေန ကြ်န္မတို႕ကို နုတ္ဆက္ျပံဳး ရံု ေလာက္သာ ျပံဳးျပနိုင္ေတာ့တဲ့ အဘြားေတြကို လည္းေတြ႕ရတယ္။ သူတို့ထဲမွာ ဘြားရင္စိုး ဆိုတဲ့ အဘြားကေတာ့ ကြ်န္မတို့ေတြ သူ့အနား ကပ္လိုက္တာနဲ႔ “ငါးမုန္႕ေၾကာ္စားခ်င္တယ္ ငါးမုန္႕ေၾကာ္စားခ်င္တယ္” ဆိုျပီး ပူဆာပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မတို့မွာလည္း ငါးမုန္႔ေၾကာ္က ပါမလာေတာ့ “ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ဝယ္ခဲ့မယ္ေနာ္ အဘြား”ဆိုျပီး ေခ်ာ့ေမာ့နွစ္သိမ့္ရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငါးမုန္႔ေၾကာ္စားခ်င္လို့ ဂီ်က်ပူဆာေနတဲ့ အသက္ ခုနွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ဘြားရင္စိုးအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ နာမည္တပ္ရခက္တဲ့ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ ကႊန္မရင္ကို ပူေလာင္ေဆြးေျမ႕ေစတယ္။ ၀န္ထမ္းအစ္မ တစ္ေယာက္က ကြ်န္မတို့မ်က္နွာ ေတြကိုၾကည့္ျပီး ပူဆာေနတဲ့ ဘြားရင္စိုး အနားလာျပီး
         “အဘြားစားခ်င္တဲ့ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ ခု ေၾကာ္ေနျပီအဘြားရဲ့။  ဧည့္သည္ေတြလာရင္ မပူဆာရဘူးလို့ ကြ်န္မေျပာထား တယ္ မဟုတ္လား ”လို့ ခ်ိဳသာစြာေျပာတဲ့အခါ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး အမို်းသမီးကို ေငးၾကည့္ကာ ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပတယ္။  ဝန္ထမ္းအမိ်ဳးသမီးကလည္း ကြ်န္မတို့ဘက္ကို လွည့္ျကည့္ျပီး..
         “ဒီအဘြားက ငါးမုန္႔ေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ေန့တိုင္းလိုလို သူ့ကိုထမင္းေကြ်းတဲ့အခါတိုင္း ငါးမုန့္ေၾကာ္နဲ့ ထမင္း ေကြ်းရတယ္၊ တခါတေလလည္း  စားျပီးလို့ စားျပီးမွန္းလည္း မသိဘူး၊  မ်က္နွာစိမ္းေတြ ျမင္ရင္လည္း ပူဆာလို႔ ရတယ္ထင္ျပီး ကေလး တစ္ေယာက္လို့ ဂီ်က်ေနတတ္တာ” လို့ေျပာျပရင္း၊ တျခားအဘိုးအဘြားေတြအေၾကာင္းလည္း  စကားဆက္လာတယ္။
          “ ဒီမွာကေတာ့ အစ္မရယ္။ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကို ကြ်န္မတို့ ဝန္ထမ္းေတြက ကိုယ့္အဘိုးရင္း၊ အဘြားရင္း ေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္ေနျပီေလ။  တခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာမွန္သမွ် ကိုယ့္ဘက္က စိတ္တိုင္းက်ျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့ မလြယ္ပါဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြက အမ်ား ႀကီးဆိုေတာ့  ဒီလိုပဲ တာဝန္က်ရာ  ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ညိွညိွနိွုင္းနိွုင္း လုပ္ၾကရတာပဲ။ ” သူနဲ့အတူ စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္လာရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လို ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုတင္နား ေရာက္လာတယ္။ ဝန္ထမ္းအစ္မက အဘြားကိုေငးျကည့္ရင္း..
       “ တကယ္တမ္းသူတို့လို သက္ႀကီးပိုင္းေတြဆို သားသမီး၊  ေဆြမို်း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ့ အတူေနသင့္တာ။ သူတို့ အသည္းအသန္ေနမေကာင္းလို့ ေဆးရံုတက္ရတာမိ်ဳး၊ ခဲြစိတ္ခန္းဝင္ရတာမို်း ဆိုရင္ေတာင္ လာၾကည့္တဲ့သူ၊ သတင္းေမးတဲ့သူ မရိွၾကတာ အရမ္းသနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ။ ကြ်န္မတို႔အားလံုးကေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကို ကိုယ့္အဘိုး၊အဘြားေတြလို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ျပဳ စု ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္မွာဆို လည္း ဒီလို သက္ႀကီး ပိုင္း အေဖအို၊ အေမအိုေတြ ရိွတာပဲေလ” 
        ကြ်န္မတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေနတဲ့ ဝန္ထမ္းအစ္မရဲ႕စကားကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္မ အေတြးေတြ အားလံုးကလည္း  ကြ်န္မကိုခ်စ္တဲ့ နွစ္ဖက္ အဘိုး၊အဘြားေတြဆီ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဘိုးေတြ နွစ္ေယာက္စလံုးကေတာ့ ကြ်န္မငယ္ငယ္ ကေလးတည္းက ဆံုးပါးသြားခဲ့တာမို႕ကြ်န္မမွာ အဘိုးေတြနဲ့ ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွ အမွတ္တရ ေထြေထြ ထူးထူးမရိွပါဘူး။ သူတို့နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္ အားလံုးကလည္း ကြ်န္မရဲ့ အာရံုထဲမွာ ေဝဝါးမႈန္မိွုင္းလို႔ေနပါတယ္။ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြက ေမေမႀကီး လို့ ေခၚတဲ့ အေဖရဲ့အေမနဲ႔ ဘြားေမလို့ေခၚတဲ့အေမ့အေမ  ကြ်န္မအဘြားနွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ မေမ့နိုင္တဲ့ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ေမေမႀကီး ရဲ႕ ညီမ အေဖ့အေဒၚေတာ္သူ အဘြားကလည္း အိမ္ေထာင္မက်တဲ့ အပိ်ဳႀကီး ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို့ ေျမးေတြကို အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းအလိုလိုက္ျပီး ေျပာမကုန္နိုင္တဲ့ ကြ်န္မတို့ရဲ ့အတိတ္ရဲ့ေန႔ရက္ေတြကို တိုက္ဆိုင္မူ တစ္ခုခုရိွတိုင္း ျပန္ေျပာင္း သတိရ ေအာက္ေမ့ေစသူပါပဲ။
       ဒါေၾကာင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆီေရာက္ျပီး အဘိုးေတြ၊ အဘြားေတြကို ျမင္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပဲ ကြ်န္မရဲ့အဘြားေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ဘြားေမလို႔ ေခၚတဲ့ အဘြားျဖစ္သူက အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ မုဆိုးမျဖစ္ျပီး ကြ်န္မအေမအပါအဝင္သား သမီးငါးေယာက္စလံုး ကို ေကႊ်းေမြးျပဳစုခဲ့သူမို့၊ အရာရာကို ေခြ်ေခြ်တာတာနဲ႔သံုးစဲြတတ္တဲ့ အက်င့္က အေမ၊အေဖနဲ့ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကြ်န္မတို့ မိသားစုနဲ့အတူ သူလိုက္ေနစဥ္အခိ်န္အထိ  အရိုးစဲြသလို ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခဲ့ဘူး။ အသက္အရြယ္ ရလာေပမယ့္လည္း သူ့ပိုက္ဆံေလးေတြကို အလွူဒါနျပဳရံုကလဲြျပီး က်န္တဲ့အခိ်န္ေတြမွာ ထုတ္မသံုးတတ္သူမို့  ကြ်န္မတို့ ေျမးေတြအားလံုးကလည္း သူ့ကိုဆို ဘြားဘြား ကပ္ေစးနဲွျကီးလို့ နာမည္ေျပာင္ေလး တိတ္တဆိတ္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့မိ တယ္။ ဒါကို အေမက သိေတာ့ ကြယ္ရာမွာ အဘြားကို အဲ့ဒီလိုေျပာရေကာင္းလားဆိုျပီး ကြ်န္မတို့ကို ႀကိတ္ဆူပါတယ္။
       “သမီးတို႔ေနာ္။ ကိုယ့္အဘြားကို ကပ္ေစးနဲွတယ္၊ ကပ္ေစးနဲွတယ္ဆိုျပီး ေလွ်ာက္ေျပာမေနၾကနဲ႔၊ သူ ေခြ်တာသံုးတတ္လို့၊ ေမေမတို႔ ေမာင္နွမေတြ လူျဖစ္လာၾကတာ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ သမီးတို႔အဖိုးဆံုးေတာ့ ဘြားေမ အသက္က သံုးဆယ့္ငါးနွစ္စြန္းစ၊ ဘာမွလည္း ဟုတ္တိပတ္တိလုပ္စား တတ္တာမ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမတို့အားလံုးကလည္း ငယ္ငယ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ သူ့ခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ့ အဘိုးခ်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြကိုပဲ  ျခစ္ကုတ္ျပီး ကေလးငါးေယာက္စလံုး ကို  ေက်ာင္း ထားေပးခဲ့ရတာ။ အဖြားသာ အသံုးအစဲြႀကီး ၿပီး ျဖဳန္းတီးတတ္တဲ့ မိန္းမဆိုရင္  အခုေလာက္ဆို ေမေမတို့အား လံုး လမ္းေဘး ေရာက္ေနျပီ။ ဒီလိုမိ်ဳး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ လူလားေျမာက္လာမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးတို့ အဘြား ကပ္ေစးနဲွတယ္လို့  မျမင္ၾကနဲ့တဲ့”
       ေမေမေျပာျပတာကို ကြ်န္မတို့အားလံုး နာလည္ျကေပမယ့္၊ ဘယ္သူဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြကေတာ့ ဘြားေမကပ္ေစးနဲွ တာကို ဟာသတစ္ခုလိုလုပ္ျပီး ႀကံဳ ရင္ႀကံဳ သလို ေျပာတတ္ျကစျမဲပါပဲ။  ကြ်န္မ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘဝ တုန္းက အိမ္နဲ႔ တစ္လမ္းေက်ာ္ သာ ေဝးတဲ့ေဆးခန္းကို ဘြားေမသြားတိုင္း ကြ်န္မကအေဖာ္အျဖစ္ လိုက္သြားေပးရတယ္။ ေဆးခန္း မေရာက္မခ်င္း တစ္လမ္းလံုးမွာရိွတဲ့ အိမ္ေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ သူလိုက္နွႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ အခါတိုင္း ကြ်န္မကေတာ့ ကစားခိ်န္ ဖဲ႔ ျပီး  အေဖာ္ျပေပးရသူမို့၊ အဘြားကို စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနခဲ့ဖူး တယ္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခား ေနမေကာင္းျဖစ္ တာမိ်ဳးမဟုတ္ပဲ ေသြးအတက္အက်၊ တိုင္းတာမိ်ဳး နဲ႔ အားေဆထိုးတာေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳး လည္း ေဆးခန္းက ဆရာဝန္မေလးကို ဘြားေမက သူကပိုသိသေယာင္ သူ့ေရာဂါအေျခအေနေတြ အားလံုး ကရားေရရြတ္ေျပာျပျပီး ဆရာမနဲ႕ စကား ေဖာင္ဖဲြ႕ခိ်န္ဆိုကြ်န္မက အိမ္ျပန္ေျပးျပီး ကစားခ်င္သူမို႔ စိတ္မၾကည္မသာနဲ့ မ်က္နွာႀကီး ပုပ္ထားမိ တာပါ ပဲ။
             အဲ့ဒီအခိ်န္က သက္ႀကီးပိုင္းေတြသဘာဝ စကားေျပာေဖာ္ရွာစၿမဲမို႔ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆရာဝန္မေလးနဲ႔ ေတြ့တဲ့အခိ်န္တိုင္း အဘြားက သူေရာဂါအေျခအေနနဲ႕ သူ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူနာက်ခိ်န္ ဆရာဝန္မေလးမအားမွသာ သူ ေျပာခ်င္တာေတြ မိ်ဳသိပ္ျပီး အိမ္လွည့္ျပန္ခဲ့ရတာ၊ သူသိပ္ခင္တြယ္တဲ့ ဆရာဝန္မေလး နဲ့တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ့တိုင္း စကား ေျပာရင္ အနည္းဆံုး မိနစ္နွစ္ဆယ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာစျမဲပဲ။ ဒီထပ္ ပိုဆိုးတာတစ္ခုက အနိမ့္ဆံုးေဆးဖိုး တစ္ရာ ေက်ာ္နွစ္ရာ ရိွတဲ့ေခတ္မွာ အဖြားက ေဆးဖိုးကိုမေမးပဲ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ သူ့သမီးဆီမွာလဲထားတဲ့ သူ့ပိုက္ဆံအသစ္ေလးေတြထဲက နွစ္ဆယ္တန္ေလး သံုးရြက္ကိုသာ ေဆးဖိုးအျဖစ္ အျမဲထုတ္ေပး တတ္သူပါ။  သူေဆးခန္းသြားတိုင္း အေမေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေတြကို အိမ္မွာထားခဲ့ျပီး သူ့ပိုက္ဆံအသစ္ေလး ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဆးခန္းသြားခဲ့ဖူးတာေတြကို ခုထိ မွတ္မိ ေန ေသးတယ္။ ဆရာဝန္မက အားေဆးဘယ္ေလာက္ထိုးထိုး၊ ေသာက္ေဆးဘယ္ေလာက္ ေပးေပး သူကေဆးဖိုးမေမးပဲ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ဆယ္ေလးပဲ ဆရာဝန္မလက္ထဲ ထည့္ေပးတဲဲ့အခါ ဆရာဝန္မေလးကလည္း “ရတယ္ဘြားဘြား”ဆိုျပီး လက္ေလးနွစ္ဖက္နဲ႔ ရိုရိုေသေသယူတတ္သူပါ။  ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ကေလးပီပီ ကုသိုလ္ေရးထက္ ေဈးကြက္စီးပြားေရးကိုသာ ေတြးမိျပီး ဆရာဝန္ မေလးကို အားနာစိတ္နဲ့ ဘြားေမကိုလည္း စိတ္ဆိုးမိသလို၊ တျခားလူနာေတြ ေရွ႕မွာလည္း ရွက္ရံြ႕စိတ္ဝင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒီ အေၾကာင္းေတြ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ ဘြားေမ ကိုနားလည္တဲ့ အေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ရက္ဆရာမေလးဆီ ဘြားေမမသိေအာင္သြားျပီးေတာ့ ကုန္က် စရိတ္ေဆးဖိုး အားလံုးကိုရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္မေလးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ့ ဘြားေမ အပတ္စဥ္လာတိုင္း လိုေနတဲ့ ေဆးဖိုးကို ရံုးပိတ္ရက္ညေနတိုင္းမွာ စုေပါင္း ရွင္းေပးမယ့္အေၾကာင္း ေမေမေျပာထား တာကို ကြ်န္မ သိသြား ေတာ့လည္းပဲ လူနာအမ်ားေရွ့မွာ  ဘြားေမ နွစ္ဆယ္တန္ေလး သံုးရြက္ထုတ္ေပးတိုင္း ရွက္ရံြ႕စိတ္နဲ့ ေျမလိ်ဳး မိုးပံ် ကိုယ္ ေယာင္ ေဖ်ာက္ခ်င္ခဲ့ မိပါတယ္။
         တစ္ေန့ေတာ့ ဧည့္ဆိုးေတြ ညႀကီးတံခါးလာေခါက္ျပီး၊ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ လို႔ေခၚသြားရာ က ေဖေဖ့ျပန္မလာေတာ့တဲ့အခါ၊ ကြ်န္မတို႕တစ္အိမ္လံုး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၾကရတဲ့အထဲမွာ ဘြားေမကေတာ့ အိပ္ရာေပၚ အရိုးကိ်ဳးျပတ္လဲသြားခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီ ေနာက္ပိုင္းသူငယ္ျပန္သလိုျဖစ္ကာ အရာရာတိုင္းကို သတိလက္လြတ္ စျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖမရိွေတာ့လို့ အရာရိွရိပ္သာက ဖယ္ေပးရၿပီး ရံုးကစီစဥ္ေပးတဲ့ အခန္းေလးမွာ ေနရတဲ့အခါ၊ ဒါဘယ္သူအိမ္လဲ၊သူမ်ားအိမ္ႀကီးအားနာစရာကြယ္၊ ငါတို့အိမ္ပဲ ျပန္ ျကရေအာင္လို႔ ဘြားေမက ခဏခဏေျပာတယ္။ အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္မက အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္မို့၊ ဘြားေမကို အနီး ကပ္ျပဳစုေပးတဲ့ အစ္မဝမ္းကဲြေတြနဲ႔အတူကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘြားေမကေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပဲ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ ကြ်န္မကိုလည္း သံုးေလးနွစ္အရြယ္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ေျမေလးအျဖစ္ ထင္မွတ္ေနသလို ကြ်န္မတို့နဲ့ အတူေနတဲ့အစ္မ ဝမ္းကဲြေတြ အားလံုးကိုလည္း မျဖဴဆိုတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ကိုသာစဲြျပီး ေခၚတတ္ေလ့ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ခုခု လိုတိုင္း အေမကအစ၊ ကြ်န္မရဲ႕ မူလတန္းအရြယ္  ညီမေလး အဆံုး အားလံုးကို မျဖဴလို့ပဲ ေခၚတတ္ပါတယ္။ သတိလည္း မေကာင္းေတာ့တာမို႕ ထမင္းစားျပီးတာကိုလည္း မစားရဘူးဆိုလိုဆို၊ စားေနရင္းနဲ႔ လည္း ထမင္းမေကြ်းၾကဘူးလို့့ ေျပာလိုေျပာနဲ႕ တစ္ခါတေလလည္း အိပ္ရာထဲ အေပါ့စြန္႔ တာမ်ိဳးေတြ အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လုပ္လာတတ္ေတာ့  သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ့ ဘဝေနဝင္ခိ်န္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ဦးရဲ့ ဘဝနိဒါန္းပိုင္းလိုပဲ အေတာ္ေလး ကေမာက္ကမ နိုင္ပါလားလို့ ကြ်န္မ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
            ကြ်န္မငယ္ငယ္ ထမင္းစစားတတ္စအခိ်န္မွာ ဘြားေမက ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကြ်န္မေနာက္ တစ္ေကာက္ ေကာက္လိုက္ရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထမင္းခံြခဲ့တာမ်ား၊ သူ့လက္က ထမင္းေတြေတာင္ေျခာက္ကုန္တယ္လို့ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ တယ္။ ဘြားေမအလွည့္က် ကြ်န္မအပါအဝင္ ေျမးေတြအကုန္လံုး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ျပီး ထမင္းခံြဖို႔ အခိ်န္မေပးခ်င္မိဘူး။ ကြ်န္မတို့ ဘြားေမကိုခ်စ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥေတြကိုသာ ဦးစားေပးခ်င္ျကသူေတြမို့ ဘြားေမအတြက္ ဝတ္ေက်တန္း ေက်ရံုပဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့လားလို့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ဖာသာေတာင္ ယံုမွား သံသယျဖစ္မိတယ္။ အဲ့့ဒီအခိ်န္တုန္း ကလည္း ကေလးတစ္ဦးလိုျဖစ္သြားတဲ့ ဘြားေမက သူလိုအပ္ခိ်န္တိုင္း “မျဖဴေရ လာေပးပါ ကြယ္” ဆိုျပီး မေမာတမ္းေရရြတ္ ေခၚေလ့ ရိွတဲ့အခိ်န္ေပါ့။  အဲ့ဒီလိုအခါမို်းဆို မျဖဴဆိုတဲ့ ေျမးမတင္မက က်န္တဲ့့ရြယ္တူမတိမ္းမယိမ္း ေျမးေတြအားလံုး အလုပ္ မရိွတိုင္း အျမဲေခၚေနတဲ့ သူ့အနား သြားျပီး သူ့ကိုကေလးငယ္ တစ္ဦးလို စေနာက္ကီ်စယ္မိျက တယ္။ အဘြားကို သနပ္ခါး လိမ္းေပးျပီး ျကက္ေတာင္စီးစီး ေပးကာ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းအထိ တဲြေခၚလို့ ကြ်န္မတို့နဲ႔အတူတီဗီၾကည့္ခိုင္း တာမို်းေပါ့။ အဲ့ဒီအခါ ဘြားေမက တီဗီထဲက အသံျဖစ္ျဖစ္၊ ေရဒီယို ထဲက အသံျဖစ္ျဖစ္  သူ့ကို စကားေျပာတယ္ထင္ျပီး ဟုတ္ကဲ့့၊ဟုတ္ကဲ့ ဆိုျပီး ေထာက္ခံေတာ့ အဲ့ဒီအသံကိုသေဘာက်ၾကတာက တစ္ေၾကာင္း၊ကြ်န္မတို့ၾကည့္ေနဆဲ အစီအစဥ္ေတြကိုမလြတ္ခ်င္ၾက တာက တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ သူနိုးျပီးမျဖဳေရလာေပးပါကြယ္လို့ ေခၚတာနဲ႔အိမ္ေရွ့ကိုတဲြေခၚျပီး အတူတီဗီၾကည့္ခိုင္းျကတာပဲ။
           တစ္ခါတစ္ေလ ဘြားေမ အိပ္ေရးမဝေသးလို့ အိပ္ခ်င္ေနမွန္းလည္း ကြ်န္မတို့မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အိပ္ရာထဲ အျမဲလဲွ ေနရင္ အိပ္ယာပူမိတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာဝန္ေျပာတဲ့ စကားကို နာခံျပီး  ေန့လည္တေရးနိုးလို့ မျဖဴေရလို့ အသံၾကားတိုင္း ကြ်န္မ တို့ကလည္း သူ့ကိုအိမ္ေရွ႕ကို မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ အတင္းတဲြေခၚမိျကတယ္။ သူ့ခမ်ာ တစ္ခါတေလလည္း အိပ္ေရးမဝလို့ တီဗိေရွ႕ကစက္တီခံုေပၚမွာ ေခါင္းေလးတင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမိ်ဳးလည္း ရိွတယ္။ ခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ အဘြားရဲ့ ပံုရိပ္ေလး ေတြက ကြ်န္မအာရံုထဲ လြမ္းစဖြယ္ ျပန္လည္ထင္ ဟပ္လာတယ္။ ကြ်န္မတို့တေတြ ဧည္ခန္းထဲ ျငင္းက်ခံုက်၊ ဆူညံ တာမိ်ဳးရိွရင္ သူက မ်က္လံုးေလးမိွတ္လ်က္၊ေခါင္းေထာင္ထရင္း  “မဆူၾကပါနဲ့ သမီးတို့ေရ၊ ကေလးေလးလန့္ျပီး အိပ္ရာနိုး သြားဦးမယ္”တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို့ကလည္း “ဘယ္က ကေလးရိွရမွာလဲ၊ဘြားေမကလည္း ” ဆိုေတာ့ ၊ “ေအးေအး သမီးအႀကီးေလး အိပ္ေန တယ္ေလ၊ သူနိုးသြားမွာစိုးလို့ ”ဆိုျပီး ေမေမ့နာမည္ကိုတပ္ျပီးကြ်န္မကို ရည္ညႊန္း ေျပာဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မကို ေျပာမွန္းသိေတာ့ အစ္မေတြအားလံုးက ရယ္ေမာရင္း “ သူက အခုဘယ္နွစ္နွစ္လဲဆိုတာ ဖြားေမ သိလား ”ဆိုေတာ့ “သံုးနွစ္”လို့ တံုးတိတိေျဖ ပါတယ္။ သူ့အေျပာကို သေဘာက်မိျပီး ရံုးကျပန္ေရာက္လာတဲ့အေမ့ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ အေမ့ကျပံဳးၿပီးသမီးကို ထိန္းခဲ့ဖူး တဲ့အေၾကာင္းေတြ အဘြားကခုထိစိတ္စဲြေနလို့ေနမွာေပါ့လို႔ဆိုတယ္။ ဒါကိုကြ်န္မ ရုတ္တရက္နားမလည္ပဲ အေမ့ကို ေမးေတာ့
        “ေမေမ ၊ေဖေဖနဲ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး နွစ္နွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့၊  ရန္ကုန္ေျပာင္းရလာေတာ့ အဘြားက သူ့့ဇာတိကသာျမိဳ႕ ကေလးကို မခဲြနိုင္ဘူး ဆိုျပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့တာ။ ေမေမတို့ ဘယ္လိုေခၚေခၚ လံုးဝေခၚလို့မရဘူး ။ေမေမတို့က သမီးကိုထိန္းဖို့ ကေလးထိန္းကေလးမတစ္ေယာက္ေခၚထားတာကို၊ ေဖေဖနဲ့ေမေမရံုးသြားေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ကေလးခ်င္းထိန္းတာကို ဝိုင္း ၾကည့္ေပးၾကရတယ္။ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ နိုင္ငံျခားပညာသင္သြားဖို့ျဖစ္လာေတာ့၊ သူစိတ္မခ်နိုင္ပဲ လိုက္လာျပီး သမီးေလးကို ၾကည့္ ေပးတာ အဲ့ဒီကတည္းက ေတာက္္ေလွ်ာက္ေမေမတို့နဲ႔ေနျဖစ္ခဲ့တာ။  ဒါေၾကာင့္ အခုထိသမီးကို သူထိန္းခဲ့ဖူးတဲ့ သံုးနွစ္ အရြယ္ သမီးေလးလို့ ထင္ေနတာေပါ့”
          ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္မလမ္းတေတာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ခိ်န္၊ထမင္းပန္းကန္ကိုင္ျပီး စိတ္ ရွည္ လက္ရွည္ထမင္းခံြေကြ်းခဲ့တဲ့ အဘြားပံုရိပ္ေတြ  အာရံုထဲဝိုးတဝါးထင္ဟပ္မိတယ္။ အခုဆိုရင္ ဘြားေမက  သတိလည္း မေကာင္းေတာ့သလို၊ သြားလည္းမရိွေတာ့တာမို့ ကြ်န္မတို့က တဖန္စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ထမင္းခံြေကြ်းသင့္တဲ့ အရြယ္လို့ ေမေမက တဖက္လွည့္နဲ့ေျပာခ်င္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို့က ဘြားေမကို ၾကင္ၾကင္နာနာ နဲ့လိုအပ္သမွ် လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ တဖက္မွာ အဘြားရဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြကို စေနာက္ကီ်စယ္ရင္း ဟာသလုပ္ေပ်ာ္ပါး ခဲ့မိ တယ္။ တခါတေလလည္း ကြ်န္မညီမေလးက ဘြားေမရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ သူ့ကစားစရာ အရုပ္ေလး တင္ထားျပီး နံေဘးမွာ ကေလးငိုသံလိုမိ်ဳး ဟန္ေဆာင္လုပ္ျပီး ဘြားေမကို ေခ်ာ့ခိုင္းတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္မတို့ေတြကလည္း ညီမေလးကို မာန္မဲရ မယ့္အစား သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြ  ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ကြ်န္မတေတြ အေတာ္ဆိုးခဲ့့တာပဲလို့ ခုေန ျပန္ေတြးမိပါတယ္။
        ေနာက္ေတာ့ေဖေဖမရိွတဲ့အခိ်န္၊ အားငယ္ေနတဲ့ ဘြားေမအပါအဝင္ကြ်န္မတို့မိသားစုကို အားေပးဖို့  ကသာမွာေနတဲ့ ေဖေဖ့အေမ 'ေမေမႀကီး'နဲ့  အေဒၚ 'ဖြားဖြားေလး' တို့မိသားစုေတြ ရန္ကုန္အလည္လာၾကတယ္။ သူတို့နဲ့အတူ တျခားေဆြမိ်ဳးေတြ လည္း ပါလာေတာ့ အိမ္မွာ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသလို ဘြားေမအတြက္လည္း ရြယ္တူ စကားေျပာေဖာ္ ေကာင္းေတြ ရလာပါ တယ္။ ၊ အေဖ့အေဒၚအပိ်ဳႀကီး ဘြားဘြားေလးနဲ႔အတူ သူ့ညီမဝမ္ကဲြ ဘြားေလးျမင့္လည္းပါလာေတာ့  ရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္း အဘြားႀကီးေလးေယာက္ ကြ်န္မတို့အိမ္မွာ ထမင္မွတ္ပဲ တျပိဳက္နက္ထည္း ဆံုဆည္း မိၾကတယ္။ အပိ်ဳၾကီးဘြားေလးနွစ္ေယာက္လံုးက ကိုယ့္အိမ္၊ သူ့အိမ္မွာ အိုးသူႀကီး ေတြျဖစ္ျပီး၊ အလွဴအိမ္ေတြအထိ ဦးေဆာင္ခ်က္ျပဳတ္ ေပးခဲ့သူ ေတြမို႕ကြ်န္မတို့အိမ္ေရာက္တာနဲ့ ေျမးေတြစားခ်င္သမွ် အစြမ္းကုန္လက္စြမ္းျပ ေတာ့တာပါပဲ။
           အပိ်ဳႀကီးေတြပီပီ ေျမးေတြကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ျပီး၊ဆံုတုန္း ႀကံဳႀကိဳက္တုန္းခဏ သူ့လက္ရာ၊ကိုယ့္လက္ရာ အျပိဳင္ အဆိုင္ ေကြ်းေမြးရတာမေမာနိုင္ေအာင္ ပါပဲ၊ ေျမးေတြက ေခ်းမမ်ားတတ္ေပမဲ့ ဘြားဘြားေလးကၾကက္သား၊ ဝက္သားေတြကို အတံုး အႀကီးႀကီးေတြတုန္းျပီး ဟင္းပဲြေတြကိုျပင္ဆင္ခိ်န္၊ ဘြားေလးျမင့္က အနားေရာက္လာျပီး “  အသားဟင္း ဆို အာလူးေရာ မွ အရသာရိွတာ အၾကည္ရဲ့၊ ကေလးေတြကလည္း အာလူးနဲ႔မွစားတတ္တာ''ဆိုျပီး အာလူးေတြ ဟင္းအိုးေတြပစ္ ထည္ဖို႔ ျကံခိ်န္၊ ဘြားဘြားေလးကလည္း သူ့ဟင္းအိုးကိုအထိမခံပဲ ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘြားေလးျမင့္ခမ်ာ ကြ်န္မတို့ကို ေကြ်းေစခ်င္စိတ္နဲ့ သူ႕လက္ရာ မဆလာနံ႔ ေမႊးေမႊးအာလူးဆီျပန္ဟင္းေလးတစ္ခြက္ကို သီးသန့္ ခ်က္ေပးရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ပါတယ္။ ေမေမ့ ရံုပိတ္ရက္မွာလည္း ဘြားေလးတို့နွစ္ေယာက္က သူ့လက္ရာ ကိုယ့္လက္ရာ စပယ္ရွယ္ဟင္းေတြကို အျပိဳင္အဆိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးဖို့ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေလ့ရိွတယ္။ ဘြားဘြားေလးက ကသာဆန္ေခါက္ဆဲြ၊ ေရစိမ္ေခါက္ဆဲြ၊ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ၊ ျမီးရွည္တို့ ခ်က္ရာမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္သလို၊ ဘြားေလးၾကည္က ပဲေခါက္ဆဲြ၊   အုန္းထမင္း၊ ေခါက္ဆဲြေျကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ ေတြမွာလည္း နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္က စာဖိုမူး ေတြအရံွုးေပးရေလာက္ အရသာရိွရိွ ခ်က္ေကြ်း တတ္ပါတယ္။

Friday, July 12, 2013

အျမစ္အကိုင္းႏွင္႔ အပြင္႔တို႔ အေၾကာင္း

                        
                          
ညေနစာ ထမင္းကို ျပင္ဆင္ရင္းႏွင္႔ပင္ စိတ္တို႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ တ၀ဲလည္လည္ ေရာက္ လိုက္၊ ကသာၿမိဳ႔ တစ္ဖက္ကမ္း ဒံုးေအာ့ ရြာေလးဆီ ေရာက္လိုက္ႏွင္႔ အိမ္ေရွ႕မွာ တီဗီၾကည္႔ ရင္း ထမင္း၀ိုင္း ေစာင္႔ေနသည္႔ ေမာင္က စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အထိ၀င္ကာ ဟင္းခြက္မ်ား ကိုယ္တိုင္ခူးခပ္ သယ္ေဆာင္ သြား ေတာ႔သည္။ 
                “ဗူးသီးၾကာဇံဟင္းခါး၊ ငါးဖယ္ခ်ဥ္သုတ္နဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္လဲယူသြားၿပီ၊   ေနာက္ဘာက်န္ေသးလဲ။ ”
                “ ၿပီးၿပီေမာင္ရဲ႕၊ ဒီမွာ အေမလူႀကံဳနဲ႔ ပါးေပးလိုက္တဲ႔ စေတာ္ပဲစိမ္းေလးေတြကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေၾကာ္ထားေသးတယ္၊ ”
                 “ပဲစိမ္းေလးေတြက စိမ္းၿပီးခ်ိဳအိေနတာပဲ သမီးေတြကို သတိရလိုက္တာကြာ”
                 ေမာင္႔စကားသံၾကားေတာ႔ အဖြားဆီက ရွားရွားပါးပါး လူႀကံဳႏွင္႔ စေတာ္ပဲစိမ္းပို႔တိုင္း အဲ႔ဒီ ဟင္းခြက္မွာပဲ တူညီစြာ လက္ဆံု တတ္ သည္႔ ညီအစ္္မသံုးေယာက္ကိုသတိရမိသည္။
                  “ေမေမေရ၊  မႀကီးကတစ္ခါခပ္ရင္ အမ်ားႀကီးခပ္တယ္။”
                  ‘’ ၾကည္႔ ၾကည္႔ ဇြန္းကိုမခ်ေတာ႔ဘူး ။ ေနာက္ဆို ဇြန္း၃ေခ်ာင္းတပ္ထားရေတာ႔မယ္။”
                  “ အငယ္မ အေဖ႔ကို ဦးခ်အုန္းေလ။ အက်င္႔ကိုက ”
                  အဖြားက ပဲစိမ္းေပၚတိုင္း ေျမးေတြတြက္ သတိတရပို႔ေပးတတ္သလို၊ ဒညင္းသီး လို ၾကာရွည္ထားႏိုင္တဲ႔ ရာသီစာ သီးႏွံေတြေပၚတိုင္းလည္း   လူႀကံဳရွိလွ်င္   ထည္႔ေပးတတ္ေသးသည္။ အခု သူတို႔ေလးေတြမရွိေတာ႔ ထမင္း၀ိုင္းက တိတ္ ဆိတ္ ျခင္း အတိ။ သူတို႔အႀကိဳက္ဆံုးဟင္းေလးေတြကို ခံတြင္းေတြ႔ စားျဖစ္တိုင္း သမီးေတြကို အနားသို႔ ေခၚကာ အားရပါး ရ ေကၽြးခ်င္ သည္။
                   “ေမေမရယ္၊ သမီးအလုပ္က ထမင္းေကၽြးေပမယ္႔ တေန႔တေန႔ ၾကက္သားေတာထဲကကုိ မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းက်ဲက်ဲ။ ၾကက္သားဟင္း အလွည္႔က်ေတာ႔ ဘူးသီးမွန္ရည္ ၾကည္ဟင္းခ်ိဳ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒါပဲ သိလား။ သမီးက ငါးနီတူးေၾကာ္ေလးနဲ႔ ေမေမ႔လက္ရာ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္း ပ်စ္ပ်စ္ေလး အရမ္းစားခ်င္ တာ။ ”
                  သမီးႀကီးက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း စာထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဖုန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေယာသံေလးလို ခၽြဲႏြဲ႔ ေျပာဆိုတတ္သည္။
                    “ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေမေမရာ၊ အားလံုးလိုလိုက အျမတ္ထုတ္ဖို႔ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာေလ။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတာင္မွ ထမင္းေလး ေၾကာင္စာေလာက္နဲ႔ ဟင္းတစ္မ်ိဳးကို တစ္ေထာင္တဲ႔၊ လိုက္ပြဲယူ ရင္ ေနာက္ ထပ္ ႏွစ္ရာထပ္ေပး ရေသး တယ္၊ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ တစ္နပ္သာ ကုန္သြားတယ္။ ဘယ္နံၾကား ကပ္သြား မွန္းေတာင္မ သိဘူး၊ ဒါေၾကာင္႔ ထမင္းစားတဲ႔ အခ်ိန္ဆို အိမ္အလြမ္းဆံုးပဲ။”
                    သမီးလတ္္ကေတာ႔ သူ႔၀သီီအတိုင္း ဘြင္းဘြင္းညည္းတတ္သည္။သမီးေလးကေတာ႔
                    “မီးတို႔ေဘာ္ဒါေဆာင္ကေလ သိလားေမေမ ။ ကို္ယ္ ၾကိဳက္တဲ႔ ဆီျပန္အသားဟင္း တမ်ိဳးနဲ႔ အရြက္ေၾကာ္ တစ္မ်ိဳးကို ခ်ိဳင္႔ဆြဲစားရတာမို႔ ကိုယ္႔ စိတ္ၾကိဳက္မွာစားလို႔ရတယ္။ ေမေမသိတယ္မလား ၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မင္းသားမင္းသမီးနဲ႔ ေၾကာ္ျငာတဲ့ နာမည္ႀကီး ျမန္မာထမင္းဆိုင္ကေပါ႔ ။ ပထမေတာ႔ စားလို႔ ေကာင္း သလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ႔လည္း စားရတာ အရသာမရွိပါ ဘူး ေမေမရယ္။  ေမေမခ်က္တဲ႔ ဟင္းကိုပဲ အားရပါးရစားခ်င္တယ္။ “
      သမီးေလးကို ကိုးတန္းႏွင္႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးွတြင္ ေဘာ္ဒါထားလိုက္ရသည္မို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြ ေရာက္တိုင္း သူ႔အစ္မေတြႏွင္႔ ဆံုႏိုင္ေသာ္လည္း သူအိမ္ကို သတိရခ်ိန္ေတြတြင္ေတာ႔ အတမ္းတဆံုး က အေ၀းမွာ ရွိေနသည္႔အေမႏွင္႔အေဖကို သာျဖစ္မည္။ သမီးေလး သံုးေယာက္ လူလားေျမာက္ လာသည္႔ အခါ ၊ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အိမ္ေထာင္က် အေျခခ်ျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မႏွင္႔ သူ႔အေဖ ကေတာ႔ သူတို႔ကေလး ေတြကို  မိဘထက္ ေျခတစ္လွမ္းတင္မက ေျခလွမ္းေပါင္း မ်ားစြာသာ သူေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔ သည္။ ဒါေၾကာင္႔ သမီးၾကီး အမွတ္မီရာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ သမီးလတ္ စိတ္၀င္စား သည္႔ ေဆး၀ါးကၽြမ္း က်င္ တကၠသိုလ္ေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပံ႔ပိုး ေပးျဖစ္ခဲ႔သည္။ ယခု ဘြဲ႔ေတြ ကိုယ္စီ ရေတာ႔ သမီးၾကီးကလည္း တီဗီမွာ အၿမဲလို ေၾကျငာေနသည္႔ ဆပ္ျပာကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ လက္ေထာက္ မန္ေနဂ်ာ အဆင္႔ႏွင္႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသလို၊ သမီးငယ္ကေတာ႔ ဘန္ေကာက္ေဆးရံုႀကီးတစ္ရံု၏ ကိုယ္စားလွယ္္ ရံုးခန္းတြင္ လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေျခက်သြားမွပင္ သမီးႀကီး၏ အစီအစဥ္ျဖင္႔ အငယ္ဆံုးေလးကိုပါ ရန္ကုန္တြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ ထားရင္း ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖုိ႔ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ႔ သည္။                         
             “ သမီးတို႔ တုန္းက ကို္ယ္ႀကိဳးစား သေလာက္ ျပန္မရဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အလွည္႔က် ရင္ ေတာ႔ ရန္ကုန္မွာပဲ က်ဴရွင္ ေကာင္းေကာင္း ၊ ဆရာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သင္ေစခ်င္တယ္။ “ဟု ဆိုသည္။  
      အငယ္ဆံုးသမီးေလးမို႔ ကိုယ္တိုင္က အလယ္တန္းျပဆရာမျဖစ္ေသာ မိမိ ရင္ခြင္ေအာက္၌ အထက္တန္းေက်ာင္းအဆင့္အထိ သင္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္႔ သမီးႀကီး ၏ဆႏၵကို လ်စ္လ်ဴမ ရူႏိုင္ၾက။  ဒါေၾကာင္႔လည္း သမီးငယ္ေလး ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္သည္ ႏွင္႔ အစ္မေတြရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး သို႔ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားအျဖစ္ ပုိ႔ေပးျဖစ္္ သည္။                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          
                သမီးေလးကည္း မိဘနဲ႔ခြဲၿပီး  ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းမတက္ခ်င္၍  နယ္ကေနပဲ သူ ဂုဏ္ထူး ထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမည္ ဆိုသည္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တြန္းပို႔ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ခြဲရခ်ိန္တြင္ေတာ႔ သမီးထက္္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္သူမွာ အေမျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မပင္ျဖစ္သည္။ သမီးေတြမရွိသည္႔ေနာက္ မိသားစု အတူစားသည္႔ ညေနစာ ထမင္း၀ိုင္းကိုထား ၊ ေက်ာင္းမွာစားသည္္႔ မနက္စာ ထမင္းခ်ိဳင္႔သည္ပင္ အရသာ မရွိလွ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနတနဂၤေႏြလို ေန႔ရက္ေတြကေတာ႔ သာေရး ၊ နာေရး ၊လူမူေရး ကိစၥ အတြက္ အျပင္ထြက္တတ္သည္႔ ေမာင္႔အတြက္ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ လြန္စြာေျခာက္ကပ္ႏိုင္လွသည္။ ယခုလည္း လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္ပတ္ေလာက္က သမီးလတ္္ ပို႔ေပးလိုက္ေသာ ပိုက္ဆံကို ရြာမွာေနသည္႔ အေမ႔ အတြက္္ပို႔လိုက္ေသာေၾကာင္႔ အေမက လူႀကံဳႏွင္႔ အတူကၽြန္မတို႔ မိသားစု ႀကိဳက္တတ္သည္႔ စားေတာ္ပဲစိမ္း၊ ဆီတို႔ဟူးႏွင္႔ ေျမပဲေလွာ္ေတြ ပို႔လုိက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ လည္း ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို သူတို႔ေလး ေတြကို ပို၍အလြမ္းပိုေနရသည္။
                        အေမက သူ႕ဇာတိ ဒံုးေအာ့ရြာေလးကို အလြန္တြယ္တာ ရွာသည္။ ညီမျဖစ္သူ ေဒၚေလးႏွင္႔ အတူရြာေလးမွာပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔က လာေနဖို႔ ဘယ္လိုေခၚေခၚ ရြာႏွင္႔ အိမ္ကေလးကို ပစ္ထားခဲ့ဖို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး သံေယာဇဥ္ မျပတ္ၾက ။ ကၽြန္မ ဆီလာမည္႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး လူႀကံဳ ရွိလွ်င္ေတာ႔ ေဒသထြက္ပစၥည္းေလးေတြ တကူးတက ပါးတတ္ၿပီး အတူေနဖို႔ ေခၚလွ်င္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ မလိုက္ခ်င္ပဲ  ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပ ျငင္းကာ စကားလမ္းေၾကာင္း လြဲတတ္သည္။ အေမက အၾကားအားရံု တစ္ခုသာခ်ိဳ႕ယြင္းၿပီး ေဒၚေလးထက္္ပင္ က်န္းက်န္းမာမာ သြားလာ ႏိုင္သူ့။ အေမဆီ ကၽြန္မပို႔ေပးသည္႔ ပစၥည္းေတြထဲက နာၾကပ္ေလးတစ္ဖက္ကိုသာ ေန႔စဥ္ အသံုးျပဳၿပီး က်န္သည္႔ အားေဆး၊ ႏို႔မုန္႔ ႏွင္႔မုန္႔ပံုး စသည္မ်ားကို “ဟဲ႔ ေရႊျမ ။ နင္႔တူမက ဒီမွာ နင္႔တြက္ေပးတာတဲ႔ ” ဟုဆိုကာ သူ႕ညီမ လက္ထဲ ထည့္္ တတ္သည္႔ အေၾကာင္းျပန္ၾကားရသည္။ သူ႔ေျမးေတြြအေၾကာင္း သိခ်င္ တာမ်ိဳး၊ ကၽြန္မဆီ သတိတရ စကားေျပာခ်င္တာမ်ိဳးဆိုလွ်င္၊ သူ႔တို႔ လမ္းထိ္ပ္မွာ ရွိသည္႔ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးမွ၊ ဖုန္းလွမ္းဆက္ တတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႔၏ ေခါင္းရင္းအိမ္က ဖုန္းပိုင္ရွင္ မမလွတို႔က ဖုန္းလာေၾကာင္း လွမ္း ေအာ္ တတ္ၿပီး ကၽြန္မမွာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ အသာပစ္ထားၿပီး အေျပးအလြား သြားကိုင္ ရတတ္သည္။ အလား တူ ရန္ကုန္မွ သမီးေတြဆီမွ ဖုန္းလာလွ်င္လည္း   “လဲ႔ေရ…..ဖုန္း “ဟု  ကၽြန္မ ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေလး လွမ္းေအာ္ေပးသည့္အခါ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးတြင္  အေပ်ာ္ဆံုးလူမွာ ကၽြန္္မ ျဖစ္ေနက် ျဖစ္သည္။
                            “ဟယ္လို”
                            “ဟယ္လို ေမေမ 
                            “ေအးေအး သမီးေျပာ ၊ သမီးငယ္လား “’
                            သမီးငယ္ဟု ကၽြန္မေခၚေနက်၊ သမီးလတ္ဆီမွ ျဖစ္သည္။
                            ‘’ ဟုတ္ ေမေမ႔တြက္ပို႔လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ေသာင္းရလား ”
                            “ ေအး ၊ရတယ္ သမီး ဖြားဖြားလိုေနမွာစိုးလို႔ ေမေမ မေန႔ကပဲပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ”
                            “ဟာ. ..ေမေမကလဲ၊  သမီးက ေမေမ႔သံုးဖို႔္ ပို႔ေပးတဲ႔ ဟာကိို ‘’
                          “ ေၾသာ္ သမီးရယ္၊ ေမေမက ဒီမွာ ၀င္ေငြရွိေနတာပဲ။ လိုရင္လည္း ေဖေဖ႔ဆီက ေတာင္း သံုး လို႔ရေနတာပဲ။ ဖြားဖြားကခုဆို အရမ္းအသက္ ႀကီးေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ႔နယ္မွာ..ဘယ္သူမွလဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမတို႔ သမီးတို႔ဆိုတာ သူ႕အနားမွာ ဘယ္သူမွ မေနႏိုင္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သူ႕ကို လုပ္ကိုင္ ေပးေနတဲ႔ သမီးဖြားေလး ကလည္း ပံုမွန္၀င္ေငြရွိ လို႔လား ။ သူ႕အခင္းက ရတာေလး ေတြနဲ႔ ပဲ စားေနၾက ရတာ။  ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔သံုးဖို႔ ေမေမတို႔ကမွ မေပးရင္ ဘယ္သူက ပို႔ေပးမွာလဲ သမီးရယ္။ သမီးကုသိုလ္ ရတာေပါ႔ ။ မဟုတ္ဘူးလား ။ ”
                             သမီးဆီမွ တဒဂၤအသံတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ။
                            “ ဟုတ္ ေမေမ အဲ႔ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာေလ ။ ေမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာသလို လုပ္ေနာ္ ။ ဖြားဖြား နဲ႔ ေတြ႔႕ ရင္လည္း သမီးက ေမးတယ္လို႔ ေျပာေပးအုန္း ’’
                          တခါတေလ လည္း သမီးေတြ၏ ေစတနာတြက္ ဖုန္းထဲကေန ရွင္းျပေျပာျပေပးရတာ ေတြ ရွိသလို ၊သမီးငယ္၏ ပိုက္ဆံအေမ႔ဆီ ပို႔ေပးၿပီး ၊ ေနာက္ရက္ သမီးႀကီး နာမည္နဲ႔ ကၽြန္မဆီကို ေငြထပ္ ေရာက္လာေသာအခါ  အေမ႔အေပၚ ေက်းဇူးသိတတ္မူတြက္ သမီးေတြဆီကပါ တံု႔ျပန္လာသည္႔ တန္ျပန္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသက္ေရာက္မွူကို  ကၽြန္မၾကည္ႏူးစြာ ခံစားမိသည္။ ဒီလိုျဖင့္ ေမာင္တို႔ရံုးမွ ဆုေၾကးေငြ ရေတာ႔ သမီးေတြလိုသမွ် ျဖည္႔ဆည္းေပခ်င္သည္႔ သူတို႔အေဖက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းမွခြင္႔သံုးရက္ ယူေစၿပီး သမီးေတြ ရွိရာသို႔ အလြမ္းေျပသြားေစသည္္။  အလြမ္းေျပ ဆိုသည္မွာ ကၽြန္မဘက္မွ ခံစားခ်က္ကိုသာ နာမည္တပ္ ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ၊ တကယ္ေတာ႔  ရံုးကေန ခြင္႔ယူဖို႔ အခက္အခဲရွိတဲ႔ ေမာင္က “ ခုဆို ရန္ကုန္မွာ ဖုန္းေတြ ႏွစ္သိန္း ဆို၀ယ္လို႔ ရၿပီတဲ႔၊ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဖုန္းတစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီီ ၀ယ္ေပးခဲ႔ ပါကြာ။ ဟိုမွာ ဖုန္းမရွိ၊ ဘာမရွိွနဲ႔ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာငယ္ပါ္တယ္။ ဖုန္းရိွေတာ့ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ႔အခ်ိန္ ေန႔ေန႔ ညည ဆက္လို႔ ရတာေေပါ႔ ။ မဟုတ္ဘူးလား၊ ၿပီးေတာ႔  ေမာင္႔ရံုး ဖုန္းနံပါတ္ လည္း ေပးထားလိုက္္ ဦး ”ဟု တိုက္တြန္းခဲ႔သည္။
                                                                      +++
                          ကေလးေတြ အသံၾကားခ်င္တဲ႔ ေမာင္႔ဆႏၵလည္းျဖည္႔ၿပီးသားျဖစ္ဖို႔၊ အလြမ္းဖ်ား၊ ဖ်ားခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည္႔ ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုလည္း အနည္းငယ္သက္သာရရဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာခဲ႔ ပါသည္။ အလုပ္မတူသည့္ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေလးေယာက္စုၿပီး တိုက္္ခန္းေလးငွားေနသည္႔ သမီး လတ္ ဆီမွာပဲ တည္းျဖစ္ၿပီး၊ သမီးႀကီးကပါ ညဘက္ အတူလာအိပ္သည္။ သမီးႀကီးတို႔ ရံုးမွာ အင္းယားလမ္း အတြင္းဘက္ရွိ ႏွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ညီမေလးႏွင္႔ အတူမေနျဖစ္ပဲ အလုပ္ႏွင္႔ နီးသည္႔ ကန္လမ္း ထိပ္ ၊အျပင္အေဆာင္မွာပင္ ငွားေနသည္။ သမီးႀကီး ၏အေဆာင္ထက္စာလွ်င္ ၊ သမီးငယ္၏ ေနရာေလးကို ပိုသေဘာက်မျိပီး အေဖတူသမီးေလးအျဖစ္ အေပါင္းအသင္းဆံ့ကာ တစ္လကိုတစ္ေယာက္ တစ္ေသာင္းခြဲ ႏွင္႔ သီးသီးသန္႔သန္္႔ ငွားေနႏိုင္သည္႔ သူ႕ကို ၾကိတ္ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ တိုက္ခန္းေလးမွာ အခန္းဖြဲ႔စည္းမထားပဲ၊ ကိုယ္႔ အိပ္ယာ သူ႔အိပ္ယာ ၊ ျခင္ေထာင္ ေခါင္းအံုး တို႔ျဖင္႔ ေနသားတက် ရွိလွသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည္႔ မိေတာ႔  ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ထံမွ တူညီ သည့္ အသံ တစ္သံထြက္လာသည္။
                            “ေမေမ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ၊သမီးတို႔ကို ငါးပိေၾကာ္ ၊ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ေတြမ်ားမ်ား ေၾကာ္ေပးခဲ႔ေနာ္။ အငယ္ေလးဆီ သြားေတြ႔ရင္လည္း ေပးထားခ႔ဲရေအာင္။”
                      ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔တြင္ေတာ႔ ဖုန္းႏွင္႔ လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး သားအမိ ေတြ ေရႊြပုဇြန္မွာ အေအးေသာက္ၾက ၊ ညဘက္ အင္းယားမွာ အေမာေျဖၾက ၊ ၀ိုင္ေကေကအို မွာ ေၾကးအိုး ေသာက္ၾကႏွင္႔ ရန္ကုန္သူေတြ လံုးလံုးျဖစ္ေနသည္႔သမီးေတြဦးေဆာင္မွူူျဖင့္ ေက်နပ္ဖြယ္ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ နာရီ ေလးေတြကို ၾကည္ႏူးၿပံဳးေပ်ာ္ရသည္။ ထိုေနာက္ သမီးအလိမၼာေလးမ်ားအတြက္ သူတို႔စားခ်င္သည္႔ ငပိေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြ ေၾကာ္ဖို႔က တစ္ရက္သီးသန္႔ အခ်ိန္ေပးရ သည္္႔အျပင္၊ အလွဴႀကီးေပးသလို၊ ခ်ဥ္ေပါင္အစီး ငါးဆယ္၊ ကန္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ အစီးငါးဆယ္တို႔ကို လိမ္က်စ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ၿပီး အရြယ္တုူပုလင္း ေလးေတြႏွင္႔ ထည္႔ကာ ညီအစ္မ သံုးေယာက္စာ ခြဲေ၀ေပးခဲ႔ရသည္။ သမီးငယ္ေလး မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွ ထြက္မရေသာ ေၾကာင္႔ အေမႏွင္႔အတူ အျပင္ထြက္မလည္ႏိုင္ပဲ မ်က္ရည္အ၀ဲသား က်န္ရစ္ ခဲ႔ရွာသည္။ အေမ႔ကို ႏွဳတ္ဆက္ရင္း “စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔က် ဆက္ဆက္လာ ႀကိဳ ျဖစ္ေအာင္လာႀကိဳ ေနာ္ ေမေမ။”ဟုဆိုသည္။
                     အေမ႔ကိုျမင္သည္ႏွင္႔ အိမ္ျပန္ခ်င္ပံုရေသာ  သမီးငယ္ေလးတြက္ မ်က္ရည္က်မိေပမယ္႔၊ အေဆာင္မူးထံမွွ  “စာေမးပြဲတိုင္း အမွတ္ေကာင္းၿပီး စာလိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ” ဆိုသည္ကို ၾကားရျပန္ေတာ႔   စိတ္ ေအးရျပန္သည္။ အိမ္ျပန္မယ္႔ေန႔ ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႔သည္႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်စြာပင္ မွာတမ္း ေတြကို ထပ္တလဲလဲ ေခၽြေနမိျပန္သည္။
                    “သမီးေလးက ဘာလုပ္လုပ္ အစ္မကိုတုိင္ပင္၊ သမီးႀကီးကလည္းတခုခုဆို ညီမေလးကို အသိေပး၊ ရံုးပိတ္ရက္ အားရင္အားသလို အငယ္ေလးကိုလည္း သြားၾကည္႔လိုက္ ၾကအုန္း။ က်န္းမာေရး လည္း ဂရုစိုက္၊ ေဖေဖႏွင္႔ ေမေမကိုေတာ႔ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဆီလည္း ဖုန္း ဆက္ၾကဖို႔နဲ႔ မေမ႔ၾကနဲ႔ အုန္း။ ”
                     ကားအေတာ္အေ၀းေရာက္သည္အထိ၊ ျပတင္းေပါက္မွလက္ျပရင္း မ်က္ရည္၀ဲမိသည္။ ၿမိဳ႕ ကို္ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သမီးတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျမင္ေယာင္ရင္း ႏွင္႔ပင္ တိတ္ဆိတ္ မူေတြလႊမ္းေနသည္႔ အိမ္ငယ္ေလးဆီသို႔ ကၽြန္မရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္္လိုက္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလးေတြ ေရွ႕ေရး တြက္္ေတာ႔  ကၽြန္မေရာ၊ ေမာင္ေရာ အလြမ္းေတြ တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္ျဖင့္ အားတင္းထားရေပအုန္းမည္။
                                                                  +++
                                          ဇြန္လကုန္ရက္ပင္ရွိေသးသည္။ မိုးစက္ေတြက ဘယ္ေတာ႔မွ မစဲေတာ႔မည္႔ဟန္ ခပ္ သည္းသည္း ရြာေနသည္။ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ တ၀ုန္း၀ုန္း၊ အညိွဴးႏွင္႔ ရြာခ်ေနေသာ မိုးစက္ေပါက္ မ်ားသည္ ေရတံေလွ်ာက္မွတဆင္႔ အိမ္ေရွ႕အုတ္ကန္ထဲသို႔ အေျပးအလြားဆင္းသက္ၾကသည္မွာ ကန္တစ္ခုလံုး လွ်ံက် ေနေလၿပီ။  အၿပိဳင္အဆိုင္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ဖားေအာ္သံမ်ားႏွင္႔အတူ ညိဳ႕ဆိုင္းအံု႔မွိဳင္းေနေသာ  ပတ္၀န္း က်င္ ရူခင္းေၾကာင္႔ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ရခက္ေသာ ခံစားမူတစ္ခုက ကၽြန္မရင္ကိုျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနသည္။ ၿခံထဲမွ ဇီဇ၀ါပင္ေလး ဟိုဒီယိမ္းထုိးေနသလို ၊မေန႔က ေရေလာင္းရ လြယ္ေအာင္ ေမာင္ေနရာေရြ႕ ခ႔ဲေသာ ႏွင္းဆီပန္း အိုးထဲမွ ေျမသား ေတြလည္း မိုးနဲ႔အတူအရည္ေပ်ာ္လွ်က္..။ ရွားရွားပါးပါးပြင္႔ေတာ႔မည္ျဖစ္ေသာ မိတ္ကပ္ေရာင္ ႏွင္းဆီပန္း ဖူးေလးေတြပင္ ဦးက်ိဳးလ်က္ ရွိသည္ကို ႏွေျမာတသစြာ လွမ္းျမင္ရရင္း စိတ္က မၾကည္သာ။  ယေန႔ စေနေန႔ ရံုးပိတ္ရမွာေပမယ့္ ေနာက္တစ္ပတ္ စာရင္းစစ္ရွိေန၍ ရံုးမွာ  ေမာင္က လိုအပ္ သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနရသည္မို႔၊ ညည္းေငြ႕ဖြယ္ ေန႔ရက္တစ္ရက္ ကို တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာပင္ ကုန္ဆံုးေနရသည္။
အရင္တုန္းကဆို ဒီလိုမိုးသည္းေန႔ေတြတိုင္း ေကာ္ဖီခြက္ကိုယ္စီကိုင္လွ်က္  မိသားစု စံုလ်င္စြာ စကားလက္ဆံုက်ခ်င္ၾကမည္။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ ျမန္မာကားၾကည္႔ခ်င္သူႏွင္႔ သရဲကား၀ါသနာအိုး တို႔၏ ျငင္းခံုသံံ၊ ကာတြန္းကား ၾကည္႔ခ်င္သူ၏ အေဖ႔ထံ တိုင္ေတာသံမ်ားကို ၾကားရမည္။ တခါတေလလည္း “ေမေမ အတူ ဇိမ္က်ရေအာင္ ” ဆိုၿပီး ေခါင္းအုံး ပိုက္လွ်က္ကၽြန္မထံ ေျပးကပ္လာမည္႔ သမီးတစ္ေယာက္ ေယာက္၏ ပံုရိပ္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဖ်တ္ခနဲလက္သြားေသာ လွ်ပ္စီးႏွင့္အတူ က်ယ္ေလာင္စြာေသာ မိုးခ်ိမ္းသံႀကီးေၾကာင္႔  အေတြးေတြအားလုံး ေပ်ာက္ၿပီး ၊ ရုတ္တရက္ လန္႔ျဖန္႔သြားမိသည္။ ခုေတာ႔လည္း ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္သည္႔ ကၽြန္မအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိရင္း သမီးတို႔ႏွင္႔လည္း ဖုန္းအဆက္သြယ္ျပတ္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိရမိသြားသည္။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး၊ ဒီကေလးေတြ။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ႔ ရွိတာေလးစုၿပီး၀ယ္ေပးထားေပမယ္႔  အားတဲ႔အခ်ိန္ေလး၊ ရံုးပိတ္ရက္ ေလး မွာေတာင္ ဖုန္းဆက္ဖို႔ သတိမရၾက။ ဖုန္းအသစ္ရၿပီးစမွာေတာင္္ ကၽြန္မဘက္က စဆက္မွ “ေမေမေနေကာင္းရဲ႕လား သမီးကသတိရေနတာ ။ ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြရြာေနၿပီ ေမေမရဲ႕ ။ ေမေမတို႔ ဆီမွာေရာ ရြာေနၿပီ လား။ သမီးက အခု ရံုးပိတ္ ရက္မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းတက္ေနလို႔ ေမေမ႔ဆီ မဆက္ျဖစ္တာပါ ေမေမရယ္” စသျဖင့္  ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေအာင္ေျပာတတ္သည္။                        
           ဒီလိုမိုးတြင္းမ်ိဳးမွာ အၿမဲလို ေရႀကီးေရလွ်ံတတ္သည္႔ အရပ္မို႔၊ သူ႕တို႔ အေဖတြက္ စိတ္မပူ ေတာင္၊ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ဒီမိုးသည္းသည္းႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနက် ကၽြန္မဆီေတာ႔ ဖုန္းဆက္ သင္႔ပါ သည္။ ေနပါေစဦ္း ။ ဒီတစ္ေခါက္သူတို႔ဆီက ဖုန္းလာမွ အားရပါးရ ဆူပစ္လိုက္အုန္းမည္။ ခလုတ္္ထိ လွ်င္္ေတာ႔ အမိတခ်င္ၾကသည္႔ ဒင္းတို႔ကို ဒီတစ္ေခါက္ဖုန္းလာလွ်င္ေတာ႔ အလြမ္းမသည္ပဲ တကယ္ စိတ္ဆိုးျပလိုက္မည္။ ဒါမွ ကၽြန္မရင္ထဲမွ ခံစားရသမွ်ကို သူတို႔နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး  ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မကို အၾကာႀကီး အဆက္သြယ္မျဖတ္ရဲမွာ။
                         ေဒါသအေတြးတို႔ပင္ မဆံုးေသး၊ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ တံခါးတစ္ဖက္ဖြင္႔သံႏွင္႔အတူ မမလွ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
                    “လဲ႔ေရ..လဲ႔လဲ႔ရွိလား ။”
                    “ ေႀသာ္၊ ဟုတ္ ရွိတယ္မမလွေရ။”
                    “ ေအးေအး၊ ညီမေရ ဖုန္းလာေနတယ္။”
                    “ ေအာ္လာၿပီ မမလွ ။ လာၿပီ၊ ေက်းဇူးပဲ ။”
                      စိတ္ခ်င္းဆက္ေနသည္လား ပင္မသိ၊ သမီးႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးငယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ကိုက္ စိတ္ဆိုးခြင္႔ ရၿပီမို႔ ထီးေလးယူၿပီး အေျပးေလး ထြက္လာခဲ႔သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အတူတူ ဖုန္း၀ယ္ေပး ထားၿပီး အဆက္သြယ္ျပတ္ေနၾက သည္မွာလည္း ၾကာေနၿပီမို႔ ေဒါသစိတ္ႏွင္႔ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
                    “ ဟယ္လို’’
           တစ္ဖက္မွ မည္သည္႔ ခြန္းတံု႔ျပန္ စကားကိုမွ မၾကားရ။ သူတို႔ အျပစ္ သူတို႔ သိသည္မို႔ ႏွဳတ္ ဆိတ္ ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
                  “ ဟယ္လို “
                   “ ဟယ္လို.ေျပာေလ ။ သမီးႀကီးလား ၊ သမီးငယ္လား ။ ဘယ္သူလဲ အႀကီးမႀကီးလား”
                   တဖက္မွ ဖုန္းခြက္ကို ပါးစပ္ႏွင္႔နီးကပ္စြာထားၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနက် ျဖစ္ေသာ ၊ ကၽြန္မႏွင္႔ လြန္စြာ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္လွသည္႔  အသံတစ္သံကိို မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ၾကားလိုက္ရသည္။
                  “ သမီးလဲ႔လဲ႔လား ၊ အေမပါ။ ”
                    ရုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသသြားမိသည္။ ဖုန္းကိုင္ထားလ်က္ ၊ ကၽြန္မႏွဳတ္ခမ္းအစံုကို အံ႔ၾသမင္သက္္စြာပင္ က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင္႔ ထိကပ္ထားမိသည္။
                    “ အေမ “
        ကၽြန္မအသံ မထြက္ပဲ အေမ႔ကို ေခၚမိသည္။ အေမတဲ႔။ သမီးေဇာေတြ ႏွင္႔ ဖုန္းကိုင္ ကိုင္ျခင္း၊ အေမမွန္းမသိပဲ ေဒါသစိတ္ေထြေထြျဖင့္ သမီးၾကီးႏွင္႔ သမီးငယ္ဆိုၿပီး ရမ္းသမ္းေခၚေ၀ၚခဲ႔မိသည္႔  ကၽြန္မအမွားက  အေမ ကို စိတ္မေကာင္းမ်ား ျဖစ္သြားေစႏိုင္သလား ကၽြန္မ မသိပါ။
                    “ ဟုတ္ကဲ႔ ….  အေမ သမီးပါ ။ေမေမေနေကာင္းရဲ႔လား ။“
                    “ နည္းနည္း က်ယ္က်ယ္ေျပာပါ သမီးရဲ႕၊ ဒီမွာ နားၾကပ္ ပါမလာလို႔ ဘာမွမၾကားရဘူး ။”
                  “ လုပ္ၿပီ အေမကေတာ႔ ၊ အေမ႔ကို ေနေကာင္းရဲ႔႔လားလို႔ ေမးေနတာ။ နားၾကပ္ကို အၿမဲတပ္ ထားပါ ဆို ေျပာလို႔ ကိုမရဘူး ၊ဘာလို႔အခု မတပ္ထားတာလဲ ။”
                   ဂရုဏာေဒါေသာႏွင္႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နားၾကပ္ပါမလာ၍ ခုနက အေမ႔ကို သမီး ေတြ အထင္ ေဒါသႏွင္႔ မွားေခၚခဲ့သည္ကိုလည္း သူၾကား ႏိုင္မည္မဟုတ္၍ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။
    “ညကမိုးေတြ မတရားရြာၿပီး ေလေတြကလည္း ျပင္းေတာ႔ သမီးကို စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္ ခ်င္ေဇာနဲ႔ ေလာေလာ ထြက္လာလိုက္တာ၊ နားၾကပ္ပါမလာဘူး။”
                  ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အေမ႔ကို အျပစ္မတင္ရက္ေတာ႔သည္႔အျပင္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင္႔ တုန္ရီ လွိဳက္ေမာမိသည္။ အေမကေတာ႔ သူ႔၀သီအတိုင္း စကားေတြ ကရားေရလြတ္ ေျပာေနရွာသည္။
                  “ အေမတို႔ဆီမွာေတာ႔ မိုးတြင္းဆို ေရႀကီးတာက တစ္သက္လံုး ျဖစ္ေနက်မို႔ ရိုးေနၿပီ သမီးရဲ႔ ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ ။ သမီးတို႔ဆီမွာသာ ဟိုတစ္ခါ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးသြားကတည္းက မိုးရြာလို႔ ေလျပင္းတိုက္ၿပီဆိုရင္ အေမ ကေတာ႔ အပင္ေတြက်ိဳး မလား၊ ေရေတြပဲ မတရားၾကီးမလား၊ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ငါ႔သမီးေလး အဆင္မွ ေျပပါ႔မလား၊ ဖ်ားနာေနမလားနဲ႔  ေတြးၿပီး  ပူေနရတာ။ “ဲ
                    ကၽြန္မဘက္မွျပန္ေျပာစရာ စကားရွာမေတြ႕ပဲ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိသည္။အရင္လဆန္း ေလာက္မွ အေမ႔ပါးလိုက္သည့္ လူႀကံဳပစၥည္း သမီးမ်ားရိွရာ ရန္ကုန္မွတဆင့္ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီလူႏွင့္ပင္ အေမ႔ထံ ျပန္စာပါးၿပီးကတည္း ကၽြန္မအဆက္သြယ္ မလုပ္ျဖစ္သည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ ေလာက္ပင္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အေမက်န္းမာေရးတြက္ စိတ္ပူစိုးရိမ္တာမ်ိဳး ရွိတတ္ေသာ္လည္း ၊ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ လံုးခ်ာလိုက္ေနသည္႔ နိစၥ ဓူ၀ ကိစၥေတြထဲ ၊ အားရင္အားသလို စိတ္ေရာက္ျဖစ္တာက အေ၀းက သမီးေတြဆီသာ။ ခုလို မိုးေတြ သည္းေနသည္႔ အခ်ိန္ အေ၀းကရြာေလးထဲ အထီးက်န္ေနရွာမည္႔ အေမ႔ဆီ ဖုန္းဆက္သတင္းေမးဖိို႔ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား သတိမရမိပါလိမ့္။  ကၽြန္မကို အဆက္အသြယ္မလုပ္သည့္  သမီးေတြကို စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္ဖို႔ အားယူထားသည္႔ ကၽြန္မ ၊ အေမ႔ရဲ႕ တဖြဖြမွာေနသည္႔ စကားသံေတြ ေအာက္မွာ စုန္ေရသာရွိၿပီး ဆန္ေရရွားပါးသည့္  မိခင္ေမတၱာကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
                     “ အေမ မွာခ်င္တာေတာ႔႔ အဲ႔ဒါပါပဲသမီးေရ။ အေမ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ႔မယ္္။ ျခံထဲအပင္ေတြ ရွင္းရင္လည္း သတိထား အုန္း   ၿခံက က်ယ္ပါသဘိနဲ႔ ေမ်ာ႔ေတြ ၊ေျမြေတြ ေအာင္းေနတတ္တယ္။”
                   ‘’ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေမေမရယ္ ။အေမလည္း သြားတာလာတာ ဂရုစိုက္ပါ္။ သမီးေျပာတာေရာ ၾကားရဲ႕လား ။က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတယ္ေနာ္ ေမေမ ။ လိုတာရွိရင္လည္း  သမီးကို ေျပာအုန္း။”
    အေမဖုန္းခ်သြားသည္႔အခါ ၊ အမည္မေဖာ္ႏိုင္ေသာ စိတ္လွဳပ္ရွားမူတစ္ခုက ကၽြန္မ ရင္ကို လွဳပ္ခတ္လာသည္။ ေယာဂီတစ္ဘက္ေလး ပခံုးမွာတင္ၿပီး ဆံျဖဴသြားက်ိဳးေသာ္လည္း ကၽြန္မအတြက္ဆို အၿမဲ အၿပံဳးမပ်က္သည္႔ အေမ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကၽြန္မ အေမ႔ေလာက္မွ မိခင္ေမတၱာ စြမ္းအား ႀကီးမားရဲ႕လားဟု ကို္ယ္႔ကိုကိုယ္ သံသယရွိ လာမိသည္။ တဖက္က ၾကည္႔လွ်င္ေတာ႔   ဒီသံသယ ေတြျဖင့္ပင္ အေမတစ္ေယာက္ အေနႏွင္႔ သမီးတို႕အေပၚ ပိုမိုနားလည္ ေစႏိုင္ခဲ႔သည္။ ခုေတာ႔ ကၽြန္မ သမီးတို႔ကို စိတ္မဆိုးေတာ႕ပါ။ စိတ္မဆိုးသည္႔ အျပင္၊ အေမ႔ဆီၤမွ ကူးစက္လာပံုရေသာ နားလည္ႏိုင္စြမ္း ႀကီးမားလြန္းသည္႔ မိခင္ေမတၱာစြမ္းအားျဖင္႔ သမီးတို႔ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား ၊အဆင္မွ ေျပရဲ႕လားဟု စိုးရိမ္ ပူပန္လာမိသည္။ ဤစိုးရိမ္မူနဲ႔အတူ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ  ကၽြန္မ၏ လက္ေခ်ာင္းေလး မ်ားက ဖုန္းနံပါတ္ ကေလးမ်ား ေပၚတြင္ ခ်က္ခ်င္း လွဳပ္ရွားသြားၾကသည္။
                      “ ဟယ္လို ..သမီးေလးလား။ ေမေမပါ………”

                                                                                     (ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ၊ဇြန္လ၊ ၂၀၁၃)