ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာနွစ္ဆယ့္ငါး၊
ခရစၥမတ္ေန့ဟာ ကြ်န္မ ေမေမရဲ့ ေမြးေန့ပါ။ ဒါေျကာင့္ ေမြးေန့ကုသိုလ္အျဖစ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ
ဆြမ္းပေဒသာပင္အတြက္ ပိုက္ဆံလွဴရင္း ဘဏ္မန္ေနဂ်ာအေမက ကြ်န္မလက္ထဲကို နွစ္ရာတန္ ပိုက္ဆံ
အသစ္ကေလးေတြ လာထည့္ေပးတယ္။ အဘိုးအဘြားေတြကို လည့္ပတ္ျကည့္ရင္း၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တနိုင္ေလး
လက္ထဲ ထည့္ လွဴဖို့ တဲ့။ သူ့လက္ထဲမွာလည္း ထြန္းေရႊဝါ ပုလင္းေတြ အမ်ားျကီး ကိုင္ထားရင္း
တခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္ အဘိုးအဘြား ေတြ ကို လိုက္ျကည့္တဲ့ အခါတိုင္း အေမက ေဆးတစ္ပုလင္းစီ
သူတို့လက္ထဲ ထည့္ေပးသလို၊ ကြ်န္မကလည္း ပိုက္ဆံနွစ္ရာ တန္ ေလးတစ္ရြက္စီကို ရိုရိုေသေသနဲ့
ကမ္းေပးျဖစ္တယ္။ အဘိုးေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကို အရင္ေရာက္သြားေတာ့ ကြ်န္မတို့ကို ျပံဳးျပ
နွႈတ္ဆက္ျပီး ေမးသမွ်ျပန္ ေျဖတဲ့ အဘိုးေတြရိွသလို ကြ်န္မတို့ကို ျမင္တာနဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ကိုင္၊
ေလွ်ာက္လာျပီး အလွဴရွင္ ေတြ ကို လာနွႈတ္ဆက္တဲ့ အဘိုးေတြလည္း ရိွတယ္။
တခ်ိဳ႕ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲလဲွရင္း ေငးျကည့္ေနသလို၊ တခိ်ဳ႕ကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူျကီး နဲ႔ စာဖတ္ေနရာက မ်က္ဝန္းတခ်က္လွန္ျကည့္ျပီး ဂရုမစိုက္သလို မသိက်ိဳးကံၽြျပဳလို့ စာျပန္ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ႔ရ တယ္။ အဲ့ဒီထဲကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကြ်န္မသူ့အနားေရာက္သြားတာနဲ႔ “ေရႊဘိုကလာတာ လား၊ ရထားစီး လာ တာလား ကားစီးလာတာလား ”လို့ ေမးပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက လည္း ေရႊဘိုကလာတာ မဟုတ္တဲ့အေျကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနတဲ့အေျကာင္းကို ေျပာျပျဖစ္ေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းကိုပဲ သိခ်င္စိတ္လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးနဲ့ ထပ္ခါထပ္ခါျပန္ေမးေနေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအဘိုးဟာ ေရႊဘိုမွာ ေနတဲ့ သူ့႕မိသားစု လာေတြ႕မယ့္အခိ်န္ကို ေမွ်ာ္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူကေရႊဘိုဇာတိမို႕သူ့ျမိဳ႕ကေလးကို စိတ္စဲြျပီး ကြ်န္မ တို့ကို ေရႊဘိုကေန အလည္လာတဲ့သူေတြလို့ ထင္ျမင္ေနတာလား။ ေဝခဲြမရနိုင္တဲ့ အေတြးေတြနဲ့ပဲ သူ့ေမးခြန္းအတြက္ ဆီေလ်ာ္တဲ့ အေျဖတစ္ခုကို သူေက်နပ္သြားေအာင္ ကြ်န္မဘက္က ဖန္တီးျပီးမေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ့့လက္ထဲ တန္ဖိုးသိပ္မရိွလွေတာ့တဲ့ နွစ္ရာ တန္ေလးတစ္ရြက္ရယ္၊ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးဗူးေလးရယ္ကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးေလး”ဆိုျပီး ဆုေတြ တသီႀကီး မဆံုးနိုင္ေအာင္ ေပးပါေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဘြားေတြရဲ႕အေဆာင္ဘက္ကို ကြ်န္မတို႔ကူးလာတဲ့အခါ အသက္အပိုင္းအျခားအရ အခန္း ေတြခဲြျပီး ထား ထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ပလက္တီနမ္ေရာင္ဆံပင္ေတြကို ဘီးစပတ္ပတ္ထားျပီး မ်က္စိမွႈန္ခါးကိုင္းကာ အရိုးေပၚ အေရတင္ ေနေပမယ့္ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ အျပတ္စားပဲမ်ားမယ္ ဆိုတဲ့ စိုင္းစိုင္း သီခ်င္းထဲကလိုပဲ အဘြားေတြ အားလံုး သနပ္ခါး အေဖြးသားနဲ႔ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အလွခ်င္း ျပိဳင္လွ်က္ ရိွတယ္။ ကြ်န္မတို့ကို ျမင္ေတာ့ ျပံဳးရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုေန သူေတြရိွသလို တခ်ိဳ႕အဘြားေတြကေတာ့ အိပ္ယာထဲလဲွေနရင္းမွ ကြ်န္မလက္ထဲ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ နွစ္ရာတန္ေလးေတြကို အတင္း လက္ျဖန္႕ ေတာင္း ေနပါေတာ့တယ္။ တခိ်ဳ႕ကေတာ့ စကားေျပာေဖာ္မရိွသူေတြမို႔ ဧည့္သည္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မလက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ျပီး တစ္ေန႕တာ သူရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အခိ်န္ဇယားအလိုက္ စီကာရီကာေျပာျပျကတယ္။ သူတို့ထဲမွာလည္း သတိေမ့ျပီး သူငယ္ျပန္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ အဘြားေတြ၊ သတိေကာင္းေပမဲ့ ေျခေထာက္နဲ႔ခါးရိုးေတြ မသန္မာေတာ့ လို႔ အိပ္ယာထဲကေန ကြ်န္မတို႕ကို နုတ္ဆက္ျပံဳး ရံု ေလာက္သာ ျပံဳးျပနိုင္ေတာ့တဲ့ အဘြားေတြကို လည္းေတြ႕ရတယ္။ သူတို့ထဲမွာ ဘြားရင္စိုး ဆိုတဲ့ အဘြားကေတာ့ ကြ်န္မတို့ေတြ သူ့အနား ကပ္လိုက္တာနဲ႔ “ငါးမုန္႕ေၾကာ္စားခ်င္တယ္ ငါးမုန္႕ေၾကာ္စားခ်င္တယ္” ဆိုျပီး ပူဆာပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မတို့မွာလည္း ငါးမုန္႔ေၾကာ္က ပါမလာေတာ့ “ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ဝယ္ခဲ့မယ္ေနာ္ အဘြား”ဆိုျပီး ေခ်ာ့ေမာ့နွစ္သိမ့္ရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငါးမုန္႔ေၾကာ္စားခ်င္လို့ ဂီ်က်ပူဆာေနတဲ့ အသက္ ခုနွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ဘြားရင္စိုးအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ နာမည္တပ္ရခက္တဲ့ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ ကႊန္မရင္ကို ပူေလာင္ေဆြးေျမ႕ေစတယ္။ ၀န္ထမ္းအစ္မ တစ္ေယာက္က ကြ်န္မတို့မ်က္နွာ ေတြကိုၾကည့္ျပီး ပူဆာေနတဲ့ ဘြားရင္စိုး အနားလာျပီး
“အဘြားစားခ်င္တဲ့ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ ခု ေၾကာ္ေနျပီအဘြားရဲ့။ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ မပူဆာရဘူးလို့ ကြ်န္မေျပာထား တယ္ မဟုတ္လား ”လို့ ခ်ိဳသာစြာေျပာတဲ့အခါ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး အမို်းသမီးကို ေငးၾကည့္ကာ ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပတယ္။ ဝန္ထမ္းအမိ်ဳးသမီးကလည္း ကြ်န္မတို့ဘက္ကို လွည့္ျကည့္ျပီး..
“ဒီအဘြားက ငါးမုန္႔ေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ေန့တိုင္းလိုလို သူ့ကိုထမင္းေကြ်းတဲ့အခါတိုင္း ငါးမုန့္ေၾကာ္နဲ့ ထမင္း ေကြ်းရတယ္၊ တခါတေလလည္း စားျပီးလို့ စားျပီးမွန္းလည္း မသိဘူး၊ မ်က္နွာစိမ္းေတြ ျမင္ရင္လည္း ပူဆာလို႔ ရတယ္ထင္ျပီး ကေလး တစ္ေယာက္လို့ ဂီ်က်ေနတတ္တာ” လို့ေျပာျပရင္း၊ တျခားအဘိုးအဘြားေတြအေၾကာင္းလည္း စကားဆက္လာတယ္။
“ ဒီမွာကေတာ့ အစ္မရယ္။ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကို ကြ်န္မတို့ ဝန္ထမ္းေတြက ကိုယ့္အဘိုးရင္း၊ အဘြားရင္း ေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္ေနျပီေလ။ တခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာမွန္သမွ် ကိုယ့္ဘက္က စိတ္တိုင္းက်ျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့ မလြယ္ပါဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြက အမ်ား ႀကီးဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ တာဝန္က်ရာ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ညိွညိွနိွုင္းနိွုင္း လုပ္ၾကရတာပဲ။ ” သူနဲ့အတူ စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္လာရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လို ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုတင္နား ေရာက္လာတယ္။ ဝန္ထမ္းအစ္မက အဘြားကိုေငးျကည့္ရင္း..
“ တကယ္တမ္းသူတို့လို သက္ႀကီးပိုင္းေတြဆို သားသမီး၊ ေဆြမို်း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ့ အတူေနသင့္တာ။ သူတို့ အသည္းအသန္ေနမေကာင္းလို့ ေဆးရံုတက္ရတာမိ်ဳး၊ ခဲြစိတ္ခန္းဝင္ရတာမို်း ဆိုရင္ေတာင္ လာၾကည့္တဲ့သူ၊ သတင္းေမးတဲ့သူ မရိွၾကတာ အရမ္းသနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ။ ကြ်န္မတို႔အားလံုးကေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကို ကိုယ့္အဘိုး၊အဘြားေတြလို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ျပဳ စု ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္မွာဆို လည္း ဒီလို သက္ႀကီး ပိုင္း အေဖအို၊ အေမအိုေတြ ရိွတာပဲေလ”
ကြ်န္မတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေနတဲ့ ဝန္ထမ္းအစ္မရဲ႕စကားကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္မ အေတြးေတြ အားလံုးကလည္း ကြ်န္မကိုခ်စ္တဲ့ နွစ္ဖက္ အဘိုး၊အဘြားေတြဆီ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဘိုးေတြ နွစ္ေယာက္စလံုးကေတာ့ ကြ်န္မငယ္ငယ္ ကေလးတည္းက ဆံုးပါးသြားခဲ့တာမို႕ကြ်န္မမွာ အဘိုးေတြနဲ့ ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွ အမွတ္တရ ေထြေထြ ထူးထူးမရိွပါဘူး။ သူတို့နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္ အားလံုးကလည္း ကြ်န္မရဲ့ အာရံုထဲမွာ ေဝဝါးမႈန္မိွုင္းလို႔ေနပါတယ္။ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြက ေမေမႀကီး လို့ ေခၚတဲ့ အေဖရဲ့အေမနဲ႔ ဘြားေမလို့ေခၚတဲ့အေမ့အေမ ကြ်န္မအဘြားနွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ မေမ့နိုင္တဲ့ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ေမေမႀကီး ရဲ႕ ညီမ အေဖ့အေဒၚေတာ္သူ အဘြားကလည္း အိမ္ေထာင္မက်တဲ့ အပိ်ဳႀကီး ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို့ ေျမးေတြကို အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းအလိုလိုက္ျပီး ေျပာမကုန္နိုင္တဲ့ ကြ်န္မတို့ရဲ ့အတိတ္ရဲ့ေန႔ရက္ေတြကို တိုက္ဆိုင္မူ တစ္ခုခုရိွတိုင္း ျပန္ေျပာင္း သတိရ ေအာက္ေမ့ေစသူပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆီေရာက္ျပီး အဘိုးေတြ၊ အဘြားေတြကို ျမင္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပဲ ကြ်န္မရဲ့အဘြားေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ဘြားေမလို႔ ေခၚတဲ့ အဘြားျဖစ္သူက အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ မုဆိုးမျဖစ္ျပီး ကြ်န္မအေမအပါအဝင္သား သမီးငါးေယာက္စလံုး ကို ေကႊ်းေမြးျပဳစုခဲ့သူမို့၊ အရာရာကို ေခြ်ေခြ်တာတာနဲ႔သံုးစဲြတတ္တဲ့ အက်င့္က အေမ၊အေဖနဲ့ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကြ်န္မတို့ မိသားစုနဲ့အတူ သူလိုက္ေနစဥ္အခိ်န္အထိ အရိုးစဲြသလို ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခဲ့ဘူး။ အသက္အရြယ္ ရလာေပမယ့္လည္း သူ့ပိုက္ဆံေလးေတြကို အလွူဒါနျပဳရံုကလဲြျပီး က်န္တဲ့အခိ်န္ေတြမွာ ထုတ္မသံုးတတ္သူမို့ ကြ်န္မတို့ ေျမးေတြအားလံုးကလည္း သူ့ကိုဆို ဘြားဘြား ကပ္ေစးနဲွျကီးလို့ နာမည္ေျပာင္ေလး တိတ္တဆိတ္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့မိ တယ္။ ဒါကို အေမက သိေတာ့ ကြယ္ရာမွာ အဘြားကို အဲ့ဒီလိုေျပာရေကာင္းလားဆိုျပီး ကြ်န္မတို့ကို ႀကိတ္ဆူပါတယ္။
“သမီးတို႔ေနာ္။ ကိုယ့္အဘြားကို ကပ္ေစးနဲွတယ္၊ ကပ္ေစးနဲွတယ္ဆိုျပီး ေလွ်ာက္ေျပာမေနၾကနဲ႔၊ သူ ေခြ်တာသံုးတတ္လို့၊ ေမေမတို႔ ေမာင္နွမေတြ လူျဖစ္လာၾကတာ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ သမီးတို႔အဖိုးဆံုးေတာ့ ဘြားေမ အသက္က သံုးဆယ့္ငါးနွစ္စြန္းစ၊ ဘာမွလည္း ဟုတ္တိပတ္တိလုပ္စား တတ္တာမ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမတို့အားလံုးကလည္း ငယ္ငယ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ သူ့ခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ့ အဘိုးခ်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြကိုပဲ ျခစ္ကုတ္ျပီး ကေလးငါးေယာက္စလံုး ကို ေက်ာင္း ထားေပးခဲ့ရတာ။ အဖြားသာ အသံုးအစဲြႀကီး ၿပီး ျဖဳန္းတီးတတ္တဲ့ မိန္းမဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို ေမေမတို့အား လံုး လမ္းေဘး ေရာက္ေနျပီ။ ဒီလိုမိ်ဳး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ လူလားေျမာက္လာမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးတို့ အဘြား ကပ္ေစးနဲွတယ္လို့ မျမင္ၾကနဲ့တဲ့”
ေမေမေျပာျပတာကို ကြ်န္မတို့အားလံုး နာလည္ျကေပမယ့္၊ ဘယ္သူဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြကေတာ့ ဘြားေမကပ္ေစးနဲွ တာကို ဟာသတစ္ခုလိုလုပ္ျပီး ႀကံဳ ရင္ႀကံဳ သလို ေျပာတတ္ျကစျမဲပါပဲ။ ကြ်န္မ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘဝ တုန္းက အိမ္နဲ႔ တစ္လမ္းေက်ာ္ သာ ေဝးတဲ့ေဆးခန္းကို ဘြားေမသြားတိုင္း ကြ်န္မကအေဖာ္အျဖစ္ လိုက္သြားေပးရတယ္။ ေဆးခန္း မေရာက္မခ်င္း တစ္လမ္းလံုးမွာရိွတဲ့ အိမ္ေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ သူလိုက္နွႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ အခါတိုင္း ကြ်န္မကေတာ့ ကစားခိ်န္ ဖဲ႔ ျပီး အေဖာ္ျပေပးရသူမို့၊ အဘြားကို စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနခဲ့ဖူး တယ္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခား ေနမေကာင္းျဖစ္ တာမိ်ဳးမဟုတ္ပဲ ေသြးအတက္အက်၊ တိုင္းတာမိ်ဳး နဲ႔ အားေဆထိုးတာေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳး လည္း ေဆးခန္းက ဆရာဝန္မေလးကို ဘြားေမက သူကပိုသိသေယာင္ သူ့ေရာဂါအေျခအေနေတြ အားလံုး ကရားေရရြတ္ေျပာျပျပီး ဆရာမနဲ႕ စကား ေဖာင္ဖဲြ႕ခိ်န္ဆိုကြ်န္မက အိမ္ျပန္ေျပးျပီး ကစားခ်င္သူမို႔ စိတ္မၾကည္မသာနဲ့ မ်က္နွာႀကီး ပုပ္ထားမိ တာပါ ပဲ။
အဲ့ဒီအခိ်န္က သက္ႀကီးပိုင္းေတြသဘာဝ စကားေျပာေဖာ္ရွာစၿမဲမို႔ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆရာဝန္မေလးနဲ႔ ေတြ့တဲ့အခိ်န္တိုင္း အဘြားက သူေရာဂါအေျခအေနနဲ႕ သူ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူနာက်ခိ်န္ ဆရာဝန္မေလးမအားမွသာ သူ ေျပာခ်င္တာေတြ မိ်ဳသိပ္ျပီး အိမ္လွည့္ျပန္ခဲ့ရတာ၊ သူသိပ္ခင္တြယ္တဲ့ ဆရာဝန္မေလး နဲ့တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ့တိုင္း စကား ေျပာရင္ အနည္းဆံုး မိနစ္နွစ္ဆယ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာစျမဲပဲ။ ဒီထပ္ ပိုဆိုးတာတစ္ခုက အနိမ့္ဆံုးေဆးဖိုး တစ္ရာ ေက်ာ္နွစ္ရာ ရိွတဲ့ေခတ္မွာ အဖြားက ေဆးဖိုးကိုမေမးပဲ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ သူ့သမီးဆီမွာလဲထားတဲ့ သူ့ပိုက္ဆံအသစ္ေလးေတြထဲက နွစ္ဆယ္တန္ေလး သံုးရြက္ကိုသာ ေဆးဖိုးအျဖစ္ အျမဲထုတ္ေပး တတ္သူပါ။ သူေဆးခန္းသြားတိုင္း အေမေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေတြကို အိမ္မွာထားခဲ့ျပီး သူ့ပိုက္ဆံအသစ္ေလး ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဆးခန္းသြားခဲ့ဖူးတာေတြကို ခုထိ မွတ္မိ ေန ေသးတယ္။ ဆရာဝန္မက အားေဆးဘယ္ေလာက္ထိုးထိုး၊ ေသာက္ေဆးဘယ္ေလာက္ ေပးေပး သူကေဆးဖိုးမေမးပဲ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ဆယ္ေလးပဲ ဆရာဝန္မလက္ထဲ ထည့္ေပးတဲဲ့အခါ ဆရာဝန္မေလးကလည္း “ရတယ္ဘြားဘြား”ဆိုျပီး လက္ေလးနွစ္ဖက္နဲ႔ ရိုရိုေသေသယူတတ္သူပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ကေလးပီပီ ကုသိုလ္ေရးထက္ ေဈးကြက္စီးပြားေရးကိုသာ ေတြးမိျပီး ဆရာဝန္ မေလးကို အားနာစိတ္နဲ့ ဘြားေမကိုလည္း စိတ္ဆိုးမိသလို၊ တျခားလူနာေတြ ေရွ႕မွာလည္း ရွက္ရံြ႕စိတ္ဝင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒီ အေၾကာင္းေတြ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ ဘြားေမ ကိုနားလည္တဲ့ အေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ရက္ဆရာမေလးဆီ ဘြားေမမသိေအာင္သြားျပီးေတာ့ ကုန္က် စရိတ္ေဆးဖိုး အားလံုးကိုရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္မေလးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ့ ဘြားေမ အပတ္စဥ္လာတိုင္း လိုေနတဲ့ ေဆးဖိုးကို ရံုးပိတ္ရက္ညေနတိုင္းမွာ စုေပါင္း ရွင္းေပးမယ့္အေၾကာင္း ေမေမေျပာထား တာကို ကြ်န္မ သိသြား ေတာ့လည္းပဲ လူနာအမ်ားေရွ့မွာ ဘြားေမ နွစ္ဆယ္တန္ေလး သံုးရြက္ထုတ္ေပးတိုင္း ရွက္ရံြ႕စိတ္နဲ့ ေျမလိ်ဳး မိုးပံ် ကိုယ္ ေယာင္ ေဖ်ာက္ခ်င္ခဲ့ မိပါတယ္။
တစ္ေန့ေတာ့ ဧည့္ဆိုးေတြ ညႀကီးတံခါးလာေခါက္ျပီး၊ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ လို႔ေခၚသြားရာ က ေဖေဖ့ျပန္မလာေတာ့တဲ့အခါ၊ ကြ်န္မတို႕တစ္အိမ္လံုး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၾကရတဲ့အထဲမွာ ဘြားေမကေတာ့ အိပ္ရာေပၚ အရိုးကိ်ဳးျပတ္လဲသြားခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီ ေနာက္ပိုင္းသူငယ္ျပန္သလိုျဖစ္ကာ အရာရာတိုင္းကို သတိလက္လြတ္ စျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖမရိွေတာ့လို့ အရာရိွရိပ္သာက ဖယ္ေပးရၿပီး ရံုးကစီစဥ္ေပးတဲ့ အခန္းေလးမွာ ေနရတဲ့အခါ၊ ဒါဘယ္သူအိမ္လဲ၊သူမ်ားအိမ္ႀကီးအားနာစရာကြယ္၊ ငါတို့အိမ္ပဲ ျပန္ ျကရေအာင္လို႔ ဘြားေမက ခဏခဏေျပာတယ္။ အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္မက အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္မို့၊ ဘြားေမကို အနီး ကပ္ျပဳစုေပးတဲ့ အစ္မဝမ္းကဲြေတြနဲ႔အတူကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘြားေမကေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပဲ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ ကြ်န္မကိုလည္း သံုးေလးနွစ္အရြယ္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ေျမေလးအျဖစ္ ထင္မွတ္ေနသလို ကြ်န္မတို့နဲ့ အတူေနတဲ့အစ္မ ဝမ္းကဲြေတြ အားလံုးကိုလည္း မျဖဴဆိုတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ကိုသာစဲြျပီး ေခၚတတ္ေလ့ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ခုခု လိုတိုင္း အေမကအစ၊ ကြ်န္မရဲ႕ မူလတန္းအရြယ္ ညီမေလး အဆံုး အားလံုးကို မျဖဴလို့ပဲ ေခၚတတ္ပါတယ္။ သတိလည္း မေကာင္းေတာ့တာမို႕ ထမင္းစားျပီးတာကိုလည္း မစားရဘူးဆိုလိုဆို၊ စားေနရင္းနဲ႔ လည္း ထမင္းမေကြ်းၾကဘူးလို့့ ေျပာလိုေျပာနဲ႕ တစ္ခါတေလလည္း အိပ္ရာထဲ အေပါ့စြန္႔ တာမ်ိဳးေတြ အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လုပ္လာတတ္ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ့ ဘဝေနဝင္ခိ်န္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ဦးရဲ့ ဘဝနိဒါန္းပိုင္းလိုပဲ အေတာ္ေလး ကေမာက္ကမ နိုင္ပါလားလို့ ကြ်န္မ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မငယ္ငယ္ ထမင္းစစားတတ္စအခိ်န္မွာ ဘြားေမက ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကြ်န္မေနာက္ တစ္ေကာက္ ေကာက္လိုက္ရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထမင္းခံြခဲ့တာမ်ား၊ သူ့လက္က ထမင္းေတြေတာင္ေျခာက္ကုန္တယ္လို့ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ တယ္။ ဘြားေမအလွည့္က် ကြ်န္မအပါအဝင္ ေျမးေတြအကုန္လံုး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ျပီး ထမင္းခံြဖို႔ အခိ်န္မေပးခ်င္မိဘူး။ ကြ်န္မတို့ ဘြားေမကိုခ်စ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥေတြကိုသာ ဦးစားေပးခ်င္ျကသူေတြမို့ ဘြားေမအတြက္ ဝတ္ေက်တန္း ေက်ရံုပဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့လားလို့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ဖာသာေတာင္ ယံုမွား သံသယျဖစ္မိတယ္။ အဲ့့ဒီအခိ်န္တုန္း ကလည္း ကေလးတစ္ဦးလိုျဖစ္သြားတဲ့ ဘြားေမက သူလိုအပ္ခိ်န္တိုင္း “မျဖဴေရ လာေပးပါ ကြယ္” ဆိုျပီး မေမာတမ္းေရရြတ္ ေခၚေလ့ ရိွတဲ့အခိ်န္ေပါ့။ အဲ့ဒီလိုအခါမို်းဆို မျဖဴဆိုတဲ့ ေျမးမတင္မက က်န္တဲ့့ရြယ္တူမတိမ္းမယိမ္း ေျမးေတြအားလံုး အလုပ္ မရိွတိုင္း အျမဲေခၚေနတဲ့ သူ့အနား သြားျပီး သူ့ကိုကေလးငယ္ တစ္ဦးလို စေနာက္ကီ်စယ္မိျက တယ္။ အဘြားကို သနပ္ခါး လိမ္းေပးျပီး ျကက္ေတာင္စီးစီး ေပးကာ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းအထိ တဲြေခၚလို့ ကြ်န္မတို့နဲ႔အတူတီဗီၾကည့္ခိုင္း တာမို်းေပါ့။ အဲ့ဒီအခါ ဘြားေမက တီဗီထဲက အသံျဖစ္ျဖစ္၊ ေရဒီယို ထဲက အသံျဖစ္ျဖစ္ သူ့ကို စကားေျပာတယ္ထင္ျပီး ဟုတ္ကဲ့့၊ဟုတ္ကဲ့ ဆိုျပီး ေထာက္ခံေတာ့ အဲ့ဒီအသံကိုသေဘာက်ၾကတာက တစ္ေၾကာင္း၊ကြ်န္မတို့ၾကည့္ေနဆဲ အစီအစဥ္ေတြကိုမလြတ္ခ်င္ၾက တာက တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ သူနိုးျပီးမျဖဳေရလာေပးပါကြယ္လို့ ေခၚတာနဲ႔အိမ္ေရွ့ကိုတဲြေခၚျပီး အတူတီဗီၾကည့္ခိုင္းျကတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလ ဘြားေမ အိပ္ေရးမဝေသးလို့ အိပ္ခ်င္ေနမွန္းလည္း ကြ်န္မတို့မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အိပ္ရာထဲ အျမဲလဲွ ေနရင္ အိပ္ယာပူမိတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာဝန္ေျပာတဲ့ စကားကို နာခံျပီး ေန့လည္တေရးနိုးလို့ မျဖဴေရလို့ အသံၾကားတိုင္း ကြ်န္မ တို့ကလည္း သူ့ကိုအိမ္ေရွ႕ကို မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ အတင္းတဲြေခၚမိျကတယ္။ သူ့ခမ်ာ တစ္ခါတေလလည္း အိပ္ေရးမဝလို့ တီဗိေရွ႕ကစက္တီခံုေပၚမွာ ေခါင္းေလးတင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမိ်ဳးလည္း ရိွတယ္။ ခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ အဘြားရဲ့ ပံုရိပ္ေလး ေတြက ကြ်န္မအာရံုထဲ လြမ္းစဖြယ္ ျပန္လည္ထင္ ဟပ္လာတယ္။ ကြ်န္မတို့တေတြ ဧည္ခန္းထဲ ျငင္းက်ခံုက်၊ ဆူညံ တာမိ်ဳးရိွရင္ သူက မ်က္လံုးေလးမိွတ္လ်က္၊ေခါင္းေထာင္ထရင္း “မဆူၾကပါနဲ့ သမီးတို့ေရ၊ ကေလးေလးလန့္ျပီး အိပ္ရာနိုး သြားဦးမယ္”တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို့ကလည္း “ဘယ္က ကေလးရိွရမွာလဲ၊ဘြားေမကလည္း ” ဆိုေတာ့ ၊ “ေအးေအး သမီးအႀကီးေလး အိပ္ေန တယ္ေလ၊ သူနိုးသြားမွာစိုးလို့ ”ဆိုျပီး ေမေမ့နာမည္ကိုတပ္ျပီးကြ်န္မကို ရည္ညႊန္း ေျပာဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မကို ေျပာမွန္းသိေတာ့ အစ္မေတြအားလံုးက ရယ္ေမာရင္း “ သူက အခုဘယ္နွစ္နွစ္လဲဆိုတာ ဖြားေမ သိလား ”ဆိုေတာ့ “သံုးနွစ္”လို့ တံုးတိတိေျဖ ပါတယ္။ သူ့အေျပာကို သေဘာက်မိျပီး ရံုးကျပန္ေရာက္လာတဲ့အေမ့ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ အေမ့ကျပံဳးၿပီးသမီးကို ထိန္းခဲ့ဖူး တဲ့အေၾကာင္းေတြ အဘြားကခုထိစိတ္စဲြေနလို့ေနမွာေပါ့လို႔ဆိုတယ္။ ဒါကိုကြ်န္မ ရုတ္တရက္နားမလည္ပဲ အေမ့ကို ေမးေတာ့
“ေမေမ ၊ေဖေဖနဲ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး နွစ္နွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့၊ ရန္ကုန္ေျပာင္းရလာေတာ့ အဘြားက သူ့့ဇာတိကသာျမိဳ႕ ကေလးကို မခဲြနိုင္ဘူး ဆိုျပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့တာ။ ေမေမတို့ ဘယ္လိုေခၚေခၚ လံုးဝေခၚလို့မရဘူး ။ေမေမတို့က သမီးကိုထိန္းဖို့ ကေလးထိန္းကေလးမတစ္ေယာက္ေခၚထားတာကို၊ ေဖေဖနဲ့ေမေမရံုးသြားေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ကေလးခ်င္းထိန္းတာကို ဝိုင္း ၾကည့္ေပးၾကရတယ္။ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ နိုင္ငံျခားပညာသင္သြားဖို့ျဖစ္လာေတာ့၊ သူစိတ္မခ်နိုင္ပဲ လိုက္လာျပီး သမီးေလးကို ၾကည့္ ေပးတာ အဲ့ဒီကတည္းက ေတာက္္ေလွ်ာက္ေမေမတို့နဲ႔ေနျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ အခုထိသမီးကို သူထိန္းခဲ့ဖူးတဲ့ သံုးနွစ္ အရြယ္ သမီးေလးလို့ ထင္ေနတာေပါ့”
ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္မလမ္းတေတာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ခိ်န္၊ထမင္းပန္းကန္ကိုင္ျပီး စိတ္ ရွည္ လက္ရွည္ထမင္းခံြေကြ်းခဲ့တဲ့ အဘြားပံုရိပ္ေတြ အာရံုထဲဝိုးတဝါးထင္ဟပ္မိတယ္။ အခုဆိုရင္ ဘြားေမက သတိလည္း မေကာင္းေတာ့သလို၊ သြားလည္းမရိွေတာ့တာမို့ ကြ်န္မတို့က တဖန္စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ထမင္းခံြေကြ်းသင့္တဲ့ အရြယ္လို့ ေမေမက တဖက္လွည့္နဲ့ေျပာခ်င္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို့က ဘြားေမကို ၾကင္ၾကင္နာနာ နဲ့လိုအပ္သမွ် လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ တဖက္မွာ အဘြားရဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြကို စေနာက္ကီ်စယ္ရင္း ဟာသလုပ္ေပ်ာ္ပါး ခဲ့မိ တယ္။ တခါတေလလည္း ကြ်န္မညီမေလးက ဘြားေမရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ သူ့ကစားစရာ အရုပ္ေလး တင္ထားျပီး နံေဘးမွာ ကေလးငိုသံလိုမိ်ဳး ဟန္ေဆာင္လုပ္ျပီး ဘြားေမကို ေခ်ာ့ခိုင္းတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္မတို့ေတြကလည္း ညီမေလးကို မာန္မဲရ မယ့္အစား သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ကြ်န္မတေတြ အေတာ္ဆိုးခဲ့့တာပဲလို့ ခုေန ျပန္ေတြးမိပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ေဖေဖမရိွတဲ့အခိ်န္၊ အားငယ္ေနတဲ့ ဘြားေမအပါအဝင္ကြ်န္မတို့မိသားစုကို အားေပးဖို့ ကသာမွာေနတဲ့ ေဖေဖ့အေမ 'ေမေမႀကီး'နဲ့ အေဒၚ 'ဖြားဖြားေလး' တို့မိသားစုေတြ ရန္ကုန္အလည္လာၾကတယ္။ သူတို့နဲ့အတူ တျခားေဆြမိ်ဳးေတြ လည္း ပါလာေတာ့ အိမ္မွာ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသလို ဘြားေမအတြက္လည္း ရြယ္တူ စကားေျပာေဖာ္ ေကာင္းေတြ ရလာပါ တယ္။ ၊ အေဖ့အေဒၚအပိ်ဳႀကီး ဘြားဘြားေလးနဲ႔အတူ သူ့ညီမဝမ္ကဲြ ဘြားေလးျမင့္လည္းပါလာေတာ့ ရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္း အဘြားႀကီးေလးေယာက္ ကြ်န္မတို့အိမ္မွာ ထမင္မွတ္ပဲ တျပိဳက္နက္ထည္း ဆံုဆည္း မိၾကတယ္။ အပိ်ဳၾကီးဘြားေလးနွစ္ေယာက္လံုးက ကိုယ့္အိမ္၊ သူ့အိမ္မွာ အိုးသူႀကီး ေတြျဖစ္ျပီး၊ အလွဴအိမ္ေတြအထိ ဦးေဆာင္ခ်က္ျပဳတ္ ေပးခဲ့သူ ေတြမို႕ကြ်န္မတို့အိမ္ေရာက္တာနဲ့ ေျမးေတြစားခ်င္သမွ် အစြမ္းကုန္လက္စြမ္းျပ ေတာ့တာပါပဲ။
အပိ်ဳႀကီးေတြပီပီ ေျမးေတြကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ျပီး၊ဆံုတုန္း ႀကံဳႀကိဳက္တုန္းခဏ သူ့လက္ရာ၊ကိုယ့္လက္ရာ အျပိဳင္ အဆိုင္ ေကြ်းေမြးရတာမေမာနိုင္ေအာင္ ပါပဲ၊ ေျမးေတြက ေခ်းမမ်ားတတ္ေပမဲ့ ဘြားဘြားေလးကၾကက္သား၊ ဝက္သားေတြကို အတံုး အႀကီးႀကီးေတြတုန္းျပီး ဟင္းပဲြေတြကိုျပင္ဆင္ခိ်န္၊ ဘြားေလးျမင့္က အနားေရာက္လာျပီး “ အသားဟင္း ဆို အာလူးေရာ မွ အရသာရိွတာ အၾကည္ရဲ့၊ ကေလးေတြကလည္း အာလူးနဲ႔မွစားတတ္တာ''ဆိုျပီး အာလူးေတြ ဟင္းအိုးေတြပစ္ ထည္ဖို႔ ျကံခိ်န္၊ ဘြားဘြားေလးကလည္း သူ့ဟင္းအိုးကိုအထိမခံပဲ ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘြားေလးျမင့္ခမ်ာ ကြ်န္မတို့ကို ေကြ်းေစခ်င္စိတ္နဲ့ သူ႕လက္ရာ မဆလာနံ႔ ေမႊးေမႊးအာလူးဆီျပန္ဟင္းေလးတစ္ခြက္ကို သီးသန့္ ခ်က္ေပးရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ပါတယ္။ ေမေမ့ ရံုပိတ္ရက္မွာလည္း ဘြားေလးတို့နွစ္ေယာက္က သူ့လက္ရာ ကိုယ့္လက္ရာ စပယ္ရွယ္ဟင္းေတြကို အျပိဳင္အဆိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးဖို့ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေလ့ရိွတယ္။ ဘြားဘြားေလးက ကသာဆန္ေခါက္ဆဲြ၊ ေရစိမ္ေခါက္ဆဲြ၊ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ၊ ျမီးရွည္တို့ ခ်က္ရာမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္သလို၊ ဘြားေလးၾကည္က ပဲေခါက္ဆဲြ၊ အုန္းထမင္း၊ ေခါက္ဆဲြေျကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ ေတြမွာလည္း နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္က စာဖိုမူး ေတြအရံွုးေပးရေလာက္ အရသာရိွရိွ ခ်က္ေကြ်း တတ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲလဲွရင္း ေငးျကည့္ေနသလို၊ တခိ်ဳ႕ကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူျကီး နဲ႔ စာဖတ္ေနရာက မ်က္ဝန္းတခ်က္လွန္ျကည့္ျပီး ဂရုမစိုက္သလို မသိက်ိဳးကံၽြျပဳလို့ စာျပန္ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ႔ရ တယ္။ အဲ့ဒီထဲကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကြ်န္မသူ့အနားေရာက္သြားတာနဲ႔ “ေရႊဘိုကလာတာ လား၊ ရထားစီး လာ တာလား ကားစီးလာတာလား ”လို့ ေမးပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက လည္း ေရႊဘိုကလာတာ မဟုတ္တဲ့အေျကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနတဲ့အေျကာင္းကို ေျပာျပျဖစ္ေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းကိုပဲ သိခ်င္စိတ္လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးနဲ့ ထပ္ခါထပ္ခါျပန္ေမးေနေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအဘိုးဟာ ေရႊဘိုမွာ ေနတဲ့ သူ့႕မိသားစု လာေတြ႕မယ့္အခိ်န္ကို ေမွ်ာ္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူကေရႊဘိုဇာတိမို႕သူ့ျမိဳ႕ကေလးကို စိတ္စဲြျပီး ကြ်န္မ တို့ကို ေရႊဘိုကေန အလည္လာတဲ့သူေတြလို့ ထင္ျမင္ေနတာလား။ ေဝခဲြမရနိုင္တဲ့ အေတြးေတြနဲ့ပဲ သူ့ေမးခြန္းအတြက္ ဆီေလ်ာ္တဲ့ အေျဖတစ္ခုကို သူေက်နပ္သြားေအာင္ ကြ်န္မဘက္က ဖန္တီးျပီးမေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ့့လက္ထဲ တန္ဖိုးသိပ္မရိွလွေတာ့တဲ့ နွစ္ရာ တန္ေလးတစ္ရြက္ရယ္၊ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးဗူးေလးရယ္ကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးေလး”ဆိုျပီး ဆုေတြ တသီႀကီး မဆံုးနိုင္ေအာင္ ေပးပါေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဘြားေတြရဲ႕အေဆာင္ဘက္ကို ကြ်န္မတို႔ကူးလာတဲ့အခါ အသက္အပိုင္းအျခားအရ အခန္း ေတြခဲြျပီး ထား ထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ပလက္တီနမ္ေရာင္ဆံပင္ေတြကို ဘီးစပတ္ပတ္ထားျပီး မ်က္စိမွႈန္ခါးကိုင္းကာ အရိုးေပၚ အေရတင္ ေနေပမယ့္ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ အျပတ္စားပဲမ်ားမယ္ ဆိုတဲ့ စိုင္းစိုင္း သီခ်င္းထဲကလိုပဲ အဘြားေတြ အားလံုး သနပ္ခါး အေဖြးသားနဲ႔ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အလွခ်င္း ျပိဳင္လွ်က္ ရိွတယ္။ ကြ်န္မတို့ကို ျမင္ေတာ့ ျပံဳးရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုေန သူေတြရိွသလို တခ်ိဳ႕အဘြားေတြကေတာ့ အိပ္ယာထဲလဲွေနရင္းမွ ကြ်န္မလက္ထဲ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ နွစ္ရာတန္ေလးေတြကို အတင္း လက္ျဖန္႕ ေတာင္း ေနပါေတာ့တယ္။ တခိ်ဳ႕ကေတာ့ စကားေျပာေဖာ္မရိွသူေတြမို႔ ဧည့္သည္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မလက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ျပီး တစ္ေန႕တာ သူရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အခိ်န္ဇယားအလိုက္ စီကာရီကာေျပာျပျကတယ္။ သူတို့ထဲမွာလည္း သတိေမ့ျပီး သူငယ္ျပန္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ အဘြားေတြ၊ သတိေကာင္းေပမဲ့ ေျခေထာက္နဲ႔ခါးရိုးေတြ မသန္မာေတာ့ လို႔ အိပ္ယာထဲကေန ကြ်န္မတို႕ကို နုတ္ဆက္ျပံဳး ရံု ေလာက္သာ ျပံဳးျပနိုင္ေတာ့တဲ့ အဘြားေတြကို လည္းေတြ႕ရတယ္။ သူတို့ထဲမွာ ဘြားရင္စိုး ဆိုတဲ့ အဘြားကေတာ့ ကြ်န္မတို့ေတြ သူ့အနား ကပ္လိုက္တာနဲ႔ “ငါးမုန္႕ေၾကာ္စားခ်င္တယ္ ငါးမုန္႕ေၾကာ္စားခ်င္တယ္” ဆိုျပီး ပူဆာပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မတို့မွာလည္း ငါးမုန္႔ေၾကာ္က ပါမလာေတာ့ “ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ဝယ္ခဲ့မယ္ေနာ္ အဘြား”ဆိုျပီး ေခ်ာ့ေမာ့နွစ္သိမ့္ရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငါးမုန္႔ေၾကာ္စားခ်င္လို့ ဂီ်က်ပူဆာေနတဲ့ အသက္ ခုနွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ဘြားရင္စိုးအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ နာမည္တပ္ရခက္တဲ့ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ ကႊန္မရင္ကို ပူေလာင္ေဆြးေျမ႕ေစတယ္။ ၀န္ထမ္းအစ္မ တစ္ေယာက္က ကြ်န္မတို့မ်က္နွာ ေတြကိုၾကည့္ျပီး ပူဆာေနတဲ့ ဘြားရင္စိုး အနားလာျပီး
“အဘြားစားခ်င္တဲ့ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ ခု ေၾကာ္ေနျပီအဘြားရဲ့။ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ မပူဆာရဘူးလို့ ကြ်န္မေျပာထား တယ္ မဟုတ္လား ”လို့ ခ်ိဳသာစြာေျပာတဲ့အခါ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး အမို်းသမီးကို ေငးၾကည့္ကာ ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပတယ္။ ဝန္ထမ္းအမိ်ဳးသမီးကလည္း ကြ်န္မတို့ဘက္ကို လွည့္ျကည့္ျပီး..
“ဒီအဘြားက ငါးမုန္႔ေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ေန့တိုင္းလိုလို သူ့ကိုထမင္းေကြ်းတဲ့အခါတိုင္း ငါးမုန့္ေၾကာ္နဲ့ ထမင္း ေကြ်းရတယ္၊ တခါတေလလည္း စားျပီးလို့ စားျပီးမွန္းလည္း မသိဘူး၊ မ်က္နွာစိမ္းေတြ ျမင္ရင္လည္း ပူဆာလို႔ ရတယ္ထင္ျပီး ကေလး တစ္ေယာက္လို့ ဂီ်က်ေနတတ္တာ” လို့ေျပာျပရင္း၊ တျခားအဘိုးအဘြားေတြအေၾကာင္းလည္း စကားဆက္လာတယ္။
“ ဒီမွာကေတာ့ အစ္မရယ္။ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကို ကြ်န္မတို့ ဝန္ထမ္းေတြက ကိုယ့္အဘိုးရင္း၊ အဘြားရင္း ေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္ေနျပီေလ။ တခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာမွန္သမွ် ကိုယ့္ဘက္က စိတ္တိုင္းက်ျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့ မလြယ္ပါဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြက အမ်ား ႀကီးဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ တာဝန္က်ရာ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ညိွညိွနိွုင္းနိွုင္း လုပ္ၾကရတာပဲ။ ” သူနဲ့အတူ စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္လာရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လို ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုတင္နား ေရာက္လာတယ္။ ဝန္ထမ္းအစ္မက အဘြားကိုေငးျကည့္ရင္း..
“ တကယ္တမ္းသူတို့လို သက္ႀကီးပိုင္းေတြဆို သားသမီး၊ ေဆြမို်း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ့ အတူေနသင့္တာ။ သူတို့ အသည္းအသန္ေနမေကာင္းလို့ ေဆးရံုတက္ရတာမိ်ဳး၊ ခဲြစိတ္ခန္းဝင္ရတာမို်း ဆိုရင္ေတာင္ လာၾကည့္တဲ့သူ၊ သတင္းေမးတဲ့သူ မရိွၾကတာ အရမ္းသနားဖို႕ေကာင္းတာပဲ။ ကြ်န္မတို႔အားလံုးကေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဘိုးအဘြားေတြ အားလံုးကို ကိုယ့္အဘိုး၊အဘြားေတြလို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ျပဳ စု ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္မွာဆို လည္း ဒီလို သက္ႀကီး ပိုင္း အေဖအို၊ အေမအိုေတြ ရိွတာပဲေလ”
ကြ်န္မတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေနတဲ့ ဝန္ထမ္းအစ္မရဲ႕စကားကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္မ အေတြးေတြ အားလံုးကလည္း ကြ်န္မကိုခ်စ္တဲ့ နွစ္ဖက္ အဘိုး၊အဘြားေတြဆီ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဘိုးေတြ နွစ္ေယာက္စလံုးကေတာ့ ကြ်န္မငယ္ငယ္ ကေလးတည္းက ဆံုးပါးသြားခဲ့တာမို႕ကြ်န္မမွာ အဘိုးေတြနဲ့ ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွ အမွတ္တရ ေထြေထြ ထူးထူးမရိွပါဘူး။ သူတို့နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္ အားလံုးကလည္း ကြ်န္မရဲ့ အာရံုထဲမွာ ေဝဝါးမႈန္မိွုင္းလို႔ေနပါတယ္။ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြက ေမေမႀကီး လို့ ေခၚတဲ့ အေဖရဲ့အေမနဲ႔ ဘြားေမလို့ေခၚတဲ့အေမ့အေမ ကြ်န္မအဘြားနွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ မေမ့နိုင္တဲ့ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ေမေမႀကီး ရဲ႕ ညီမ အေဖ့အေဒၚေတာ္သူ အဘြားကလည္း အိမ္ေထာင္မက်တဲ့ အပိ်ဳႀကီး ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို့ ေျမးေတြကို အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းအလိုလိုက္ျပီး ေျပာမကုန္နိုင္တဲ့ ကြ်န္မတို့ရဲ ့အတိတ္ရဲ့ေန႔ရက္ေတြကို တိုက္ဆိုင္မူ တစ္ခုခုရိွတိုင္း ျပန္ေျပာင္း သတိရ ေအာက္ေမ့ေစသူပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆီေရာက္ျပီး အဘိုးေတြ၊ အဘြားေတြကို ျမင္ေတာ့ မရည္ရြယ္ပဲ ကြ်န္မရဲ့အဘြားေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ဘြားေမလို႔ ေခၚတဲ့ အဘြားျဖစ္သူက အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ မုဆိုးမျဖစ္ျပီး ကြ်န္မအေမအပါအဝင္သား သမီးငါးေယာက္စလံုး ကို ေကႊ်းေမြးျပဳစုခဲ့သူမို့၊ အရာရာကို ေခြ်ေခြ်တာတာနဲ႔သံုးစဲြတတ္တဲ့ အက်င့္က အေမ၊အေဖနဲ့ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကြ်န္မတို့ မိသားစုနဲ့အတူ သူလိုက္ေနစဥ္အခိ်န္အထိ အရိုးစဲြသလို ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခဲ့ဘူး။ အသက္အရြယ္ ရလာေပမယ့္လည္း သူ့ပိုက္ဆံေလးေတြကို အလွူဒါနျပဳရံုကလဲြျပီး က်န္တဲ့အခိ်န္ေတြမွာ ထုတ္မသံုးတတ္သူမို့ ကြ်န္မတို့ ေျမးေတြအားလံုးကလည္း သူ့ကိုဆို ဘြားဘြား ကပ္ေစးနဲွျကီးလို့ နာမည္ေျပာင္ေလး တိတ္တဆိတ္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့မိ တယ္။ ဒါကို အေမက သိေတာ့ ကြယ္ရာမွာ အဘြားကို အဲ့ဒီလိုေျပာရေကာင္းလားဆိုျပီး ကြ်န္မတို့ကို ႀကိတ္ဆူပါတယ္။
“သမီးတို႔ေနာ္။ ကိုယ့္အဘြားကို ကပ္ေစးနဲွတယ္၊ ကပ္ေစးနဲွတယ္ဆိုျပီး ေလွ်ာက္ေျပာမေနၾကနဲ႔၊ သူ ေခြ်တာသံုးတတ္လို့၊ ေမေမတို႔ ေမာင္နွမေတြ လူျဖစ္လာၾကတာ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ သမီးတို႔အဖိုးဆံုးေတာ့ ဘြားေမ အသက္က သံုးဆယ့္ငါးနွစ္စြန္းစ၊ ဘာမွလည္း ဟုတ္တိပတ္တိလုပ္စား တတ္တာမ မဟုတ္ဘူး။ ေမေမတို့အားလံုးကလည္း ငယ္ငယ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ သူ့ခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ့ အဘိုးခ်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြကိုပဲ ျခစ္ကုတ္ျပီး ကေလးငါးေယာက္စလံုး ကို ေက်ာင္း ထားေပးခဲ့ရတာ။ အဖြားသာ အသံုးအစဲြႀကီး ၿပီး ျဖဳန္းတီးတတ္တဲ့ မိန္းမဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို ေမေမတို့အား လံုး လမ္းေဘး ေရာက္ေနျပီ။ ဒီလိုမိ်ဳး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ လူလားေျမာက္လာမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးတို့ အဘြား ကပ္ေစးနဲွတယ္လို့ မျမင္ၾကနဲ့တဲ့”
ေမေမေျပာျပတာကို ကြ်န္မတို့အားလံုး နာလည္ျကေပမယ့္၊ ဘယ္သူဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြကေတာ့ ဘြားေမကပ္ေစးနဲွ တာကို ဟာသတစ္ခုလိုလုပ္ျပီး ႀကံဳ ရင္ႀကံဳ သလို ေျပာတတ္ျကစျမဲပါပဲ။ ကြ်န္မ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘဝ တုန္းက အိမ္နဲ႔ တစ္လမ္းေက်ာ္ သာ ေဝးတဲ့ေဆးခန္းကို ဘြားေမသြားတိုင္း ကြ်န္မကအေဖာ္အျဖစ္ လိုက္သြားေပးရတယ္။ ေဆးခန္း မေရာက္မခ်င္း တစ္လမ္းလံုးမွာရိွတဲ့ အိမ္ေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ သူလိုက္နွႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ အခါတိုင္း ကြ်န္မကေတာ့ ကစားခိ်န္ ဖဲ႔ ျပီး အေဖာ္ျပေပးရသူမို့၊ အဘြားကို စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနခဲ့ဖူး တယ္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခား ေနမေကာင္းျဖစ္ တာမိ်ဳးမဟုတ္ပဲ ေသြးအတက္အက်၊ တိုင္းတာမိ်ဳး နဲ႔ အားေဆထိုးတာေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳး လည္း ေဆးခန္းက ဆရာဝန္မေလးကို ဘြားေမက သူကပိုသိသေယာင္ သူ့ေရာဂါအေျခအေနေတြ အားလံုး ကရားေရရြတ္ေျပာျပျပီး ဆရာမနဲ႕ စကား ေဖာင္ဖဲြ႕ခိ်န္ဆိုကြ်န္မက အိမ္ျပန္ေျပးျပီး ကစားခ်င္သူမို႔ စိတ္မၾကည္မသာနဲ့ မ်က္နွာႀကီး ပုပ္ထားမိ တာပါ ပဲ။
အဲ့ဒီအခိ်န္က သက္ႀကီးပိုင္းေတြသဘာဝ စကားေျပာေဖာ္ရွာစၿမဲမို႔ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆရာဝန္မေလးနဲ႔ ေတြ့တဲ့အခိ်န္တိုင္း အဘြားက သူေရာဂါအေျခအေနနဲ႕ သူ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူနာက်ခိ်န္ ဆရာဝန္မေလးမအားမွသာ သူ ေျပာခ်င္တာေတြ မိ်ဳသိပ္ျပီး အိမ္လွည့္ျပန္ခဲ့ရတာ၊ သူသိပ္ခင္တြယ္တဲ့ ဆရာဝန္မေလး နဲ့တစ္ပတ္တစ္ခါေတြ့တိုင္း စကား ေျပာရင္ အနည္းဆံုး မိနစ္နွစ္ဆယ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာစျမဲပဲ။ ဒီထပ္ ပိုဆိုးတာတစ္ခုက အနိမ့္ဆံုးေဆးဖိုး တစ္ရာ ေက်ာ္နွစ္ရာ ရိွတဲ့ေခတ္မွာ အဖြားက ေဆးဖိုးကိုမေမးပဲ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ သူ့သမီးဆီမွာလဲထားတဲ့ သူ့ပိုက္ဆံအသစ္ေလးေတြထဲက နွစ္ဆယ္တန္ေလး သံုးရြက္ကိုသာ ေဆးဖိုးအျဖစ္ အျမဲထုတ္ေပး တတ္သူပါ။ သူေဆးခန္းသြားတိုင္း အေမေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေတြကို အိမ္မွာထားခဲ့ျပီး သူ့ပိုက္ဆံအသစ္ေလး ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဆးခန္းသြားခဲ့ဖူးတာေတြကို ခုထိ မွတ္မိ ေန ေသးတယ္။ ဆရာဝန္မက အားေဆးဘယ္ေလာက္ထိုးထိုး၊ ေသာက္ေဆးဘယ္ေလာက္ ေပးေပး သူကေဆးဖိုးမေမးပဲ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ဆယ္ေလးပဲ ဆရာဝန္မလက္ထဲ ထည့္ေပးတဲဲ့အခါ ဆရာဝန္မေလးကလည္း “ရတယ္ဘြားဘြား”ဆိုျပီး လက္ေလးနွစ္ဖက္နဲ႔ ရိုရိုေသေသယူတတ္သူပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ကေလးပီပီ ကုသိုလ္ေရးထက္ ေဈးကြက္စီးပြားေရးကိုသာ ေတြးမိျပီး ဆရာဝန္ မေလးကို အားနာစိတ္နဲ့ ဘြားေမကိုလည္း စိတ္ဆိုးမိသလို၊ တျခားလူနာေတြ ေရွ႕မွာလည္း ရွက္ရံြ႕စိတ္ဝင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒီ အေၾကာင္းေတြ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ ဘြားေမ ကိုနားလည္တဲ့ အေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ရက္ဆရာမေလးဆီ ဘြားေမမသိေအာင္သြားျပီးေတာ့ ကုန္က် စရိတ္ေဆးဖိုး အားလံုးကိုရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္မေလးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ့ ဘြားေမ အပတ္စဥ္လာတိုင္း လိုေနတဲ့ ေဆးဖိုးကို ရံုးပိတ္ရက္ညေနတိုင္းမွာ စုေပါင္း ရွင္းေပးမယ့္အေၾကာင္း ေမေမေျပာထား တာကို ကြ်န္မ သိသြား ေတာ့လည္းပဲ လူနာအမ်ားေရွ့မွာ ဘြားေမ နွစ္ဆယ္တန္ေလး သံုးရြက္ထုတ္ေပးတိုင္း ရွက္ရံြ႕စိတ္နဲ့ ေျမလိ်ဳး မိုးပံ် ကိုယ္ ေယာင္ ေဖ်ာက္ခ်င္ခဲ့ မိပါတယ္။
တစ္ေန့ေတာ့ ဧည့္ဆိုးေတြ ညႀကီးတံခါးလာေခါက္ျပီး၊ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ လို႔ေခၚသြားရာ က ေဖေဖ့ျပန္မလာေတာ့တဲ့အခါ၊ ကြ်န္မတို႕တစ္အိမ္လံုး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၾကရတဲ့အထဲမွာ ဘြားေမကေတာ့ အိပ္ရာေပၚ အရိုးကိ်ဳးျပတ္လဲသြားခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီ ေနာက္ပိုင္းသူငယ္ျပန္သလိုျဖစ္ကာ အရာရာတိုင္းကို သတိလက္လြတ္ စျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖမရိွေတာ့လို့ အရာရိွရိပ္သာက ဖယ္ေပးရၿပီး ရံုးကစီစဥ္ေပးတဲ့ အခန္းေလးမွာ ေနရတဲ့အခါ၊ ဒါဘယ္သူအိမ္လဲ၊သူမ်ားအိမ္ႀကီးအားနာစရာကြယ္၊ ငါတို့အိမ္ပဲ ျပန္ ျကရေအာင္လို႔ ဘြားေမက ခဏခဏေျပာတယ္။ အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္မက အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္မို့၊ ဘြားေမကို အနီး ကပ္ျပဳစုေပးတဲ့ အစ္မဝမ္းကဲြေတြနဲ႔အတူကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘြားေမကေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပဲ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ ကြ်န္မကိုလည္း သံုးေလးနွစ္အရြယ္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ေျမေလးအျဖစ္ ထင္မွတ္ေနသလို ကြ်န္မတို့နဲ့ အတူေနတဲ့အစ္မ ဝမ္းကဲြေတြ အားလံုးကိုလည္း မျဖဴဆိုတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ကိုသာစဲြျပီး ေခၚတတ္ေလ့ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ခုခု လိုတိုင္း အေမကအစ၊ ကြ်န္မရဲ႕ မူလတန္းအရြယ္ ညီမေလး အဆံုး အားလံုးကို မျဖဴလို့ပဲ ေခၚတတ္ပါတယ္။ သတိလည္း မေကာင္းေတာ့တာမို႕ ထမင္းစားျပီးတာကိုလည္း မစားရဘူးဆိုလိုဆို၊ စားေနရင္းနဲ႔ လည္း ထမင္းမေကြ်းၾကဘူးလို့့ ေျပာလိုေျပာနဲ႕ တစ္ခါတေလလည္း အိပ္ရာထဲ အေပါ့စြန္႔ တာမ်ိဳးေတြ အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လုပ္လာတတ္ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ့ ဘဝေနဝင္ခိ်န္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ဦးရဲ့ ဘဝနိဒါန္းပိုင္းလိုပဲ အေတာ္ေလး ကေမာက္ကမ နိုင္ပါလားလို့ ကြ်န္မ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မငယ္ငယ္ ထမင္းစစားတတ္စအခိ်န္မွာ ဘြားေမက ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကြ်န္မေနာက္ တစ္ေကာက္ ေကာက္လိုက္ရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထမင္းခံြခဲ့တာမ်ား၊ သူ့လက္က ထမင္းေတြေတာင္ေျခာက္ကုန္တယ္လို့ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ တယ္။ ဘြားေမအလွည့္က် ကြ်န္မအပါအဝင္ ေျမးေတြအကုန္လံုး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ျပီး ထမင္းခံြဖို႔ အခိ်န္မေပးခ်င္မိဘူး။ ကြ်န္မတို့ ဘြားေမကိုခ်စ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥေတြကိုသာ ဦးစားေပးခ်င္ျကသူေတြမို့ ဘြားေမအတြက္ ဝတ္ေက်တန္း ေက်ရံုပဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့လားလို့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ဖာသာေတာင္ ယံုမွား သံသယျဖစ္မိတယ္။ အဲ့့ဒီအခိ်န္တုန္း ကလည္း ကေလးတစ္ဦးလိုျဖစ္သြားတဲ့ ဘြားေမက သူလိုအပ္ခိ်န္တိုင္း “မျဖဴေရ လာေပးပါ ကြယ္” ဆိုျပီး မေမာတမ္းေရရြတ္ ေခၚေလ့ ရိွတဲ့အခိ်န္ေပါ့။ အဲ့ဒီလိုအခါမို်းဆို မျဖဴဆိုတဲ့ ေျမးမတင္မက က်န္တဲ့့ရြယ္တူမတိမ္းမယိမ္း ေျမးေတြအားလံုး အလုပ္ မရိွတိုင္း အျမဲေခၚေနတဲ့ သူ့အနား သြားျပီး သူ့ကိုကေလးငယ္ တစ္ဦးလို စေနာက္ကီ်စယ္မိျက တယ္။ အဘြားကို သနပ္ခါး လိမ္းေပးျပီး ျကက္ေတာင္စီးစီး ေပးကာ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းအထိ တဲြေခၚလို့ ကြ်န္မတို့နဲ႔အတူတီဗီၾကည့္ခိုင္း တာမို်းေပါ့။ အဲ့ဒီအခါ ဘြားေမက တီဗီထဲက အသံျဖစ္ျဖစ္၊ ေရဒီယို ထဲက အသံျဖစ္ျဖစ္ သူ့ကို စကားေျပာတယ္ထင္ျပီး ဟုတ္ကဲ့့၊ဟုတ္ကဲ့ ဆိုျပီး ေထာက္ခံေတာ့ အဲ့ဒီအသံကိုသေဘာက်ၾကတာက တစ္ေၾကာင္း၊ကြ်န္မတို့ၾကည့္ေနဆဲ အစီအစဥ္ေတြကိုမလြတ္ခ်င္ၾက တာက တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ သူနိုးျပီးမျဖဳေရလာေပးပါကြယ္လို့ ေခၚတာနဲ႔အိမ္ေရွ့ကိုတဲြေခၚျပီး အတူတီဗီၾကည့္ခိုင္းျကတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလ ဘြားေမ အိပ္ေရးမဝေသးလို့ အိပ္ခ်င္ေနမွန္းလည္း ကြ်န္မတို့မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အိပ္ရာထဲ အျမဲလဲွ ေနရင္ အိပ္ယာပူမိတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာဝန္ေျပာတဲ့ စကားကို နာခံျပီး ေန့လည္တေရးနိုးလို့ မျဖဴေရလို့ အသံၾကားတိုင္း ကြ်န္မ တို့ကလည္း သူ့ကိုအိမ္ေရွ႕ကို မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ အတင္းတဲြေခၚမိျကတယ္။ သူ့ခမ်ာ တစ္ခါတေလလည္း အိပ္ေရးမဝလို့ တီဗိေရွ႕ကစက္တီခံုေပၚမွာ ေခါင္းေလးတင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမိ်ဳးလည္း ရိွတယ္။ ခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ အဘြားရဲ့ ပံုရိပ္ေလး ေတြက ကြ်န္မအာရံုထဲ လြမ္းစဖြယ္ ျပန္လည္ထင္ ဟပ္လာတယ္။ ကြ်န္မတို့တေတြ ဧည္ခန္းထဲ ျငင္းက်ခံုက်၊ ဆူညံ တာမိ်ဳးရိွရင္ သူက မ်က္လံုးေလးမိွတ္လ်က္၊ေခါင္းေထာင္ထရင္း “မဆူၾကပါနဲ့ သမီးတို့ေရ၊ ကေလးေလးလန့္ျပီး အိပ္ရာနိုး သြားဦးမယ္”တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို့ကလည္း “ဘယ္က ကေလးရိွရမွာလဲ၊ဘြားေမကလည္း ” ဆိုေတာ့ ၊ “ေအးေအး သမီးအႀကီးေလး အိပ္ေန တယ္ေလ၊ သူနိုးသြားမွာစိုးလို့ ”ဆိုျပီး ေမေမ့နာမည္ကိုတပ္ျပီးကြ်န္မကို ရည္ညႊန္း ေျပာဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မကို ေျပာမွန္းသိေတာ့ အစ္မေတြအားလံုးက ရယ္ေမာရင္း “ သူက အခုဘယ္နွစ္နွစ္လဲဆိုတာ ဖြားေမ သိလား ”ဆိုေတာ့ “သံုးနွစ္”လို့ တံုးတိတိေျဖ ပါတယ္။ သူ့အေျပာကို သေဘာက်မိျပီး ရံုးကျပန္ေရာက္လာတဲ့အေမ့ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ အေမ့ကျပံဳးၿပီးသမီးကို ထိန္းခဲ့ဖူး တဲ့အေၾကာင္းေတြ အဘြားကခုထိစိတ္စဲြေနလို့ေနမွာေပါ့လို႔ဆိုတယ္။ ဒါကိုကြ်န္မ ရုတ္တရက္နားမလည္ပဲ အေမ့ကို ေမးေတာ့
“ေမေမ ၊ေဖေဖနဲ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး နွစ္နွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့၊ ရန္ကုန္ေျပာင္းရလာေတာ့ အဘြားက သူ့့ဇာတိကသာျမိဳ႕ ကေလးကို မခဲြနိုင္ဘူး ဆိုျပီး က်န္ေနရစ္ခဲ့တာ။ ေမေမတို့ ဘယ္လိုေခၚေခၚ လံုးဝေခၚလို့မရဘူး ။ေမေမတို့က သမီးကိုထိန္းဖို့ ကေလးထိန္းကေလးမတစ္ေယာက္ေခၚထားတာကို၊ ေဖေဖနဲ့ေမေမရံုးသြားေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ကေလးခ်င္းထိန္းတာကို ဝိုင္း ၾကည့္ေပးၾကရတယ္။ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ နိုင္ငံျခားပညာသင္သြားဖို့ျဖစ္လာေတာ့၊ သူစိတ္မခ်နိုင္ပဲ လိုက္လာျပီး သမီးေလးကို ၾကည့္ ေပးတာ အဲ့ဒီကတည္းက ေတာက္္ေလွ်ာက္ေမေမတို့နဲ႔ေနျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ အခုထိသမီးကို သူထိန္းခဲ့ဖူးတဲ့ သံုးနွစ္ အရြယ္ သမီးေလးလို့ ထင္ေနတာေပါ့”
ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္မလမ္းတေတာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ခိ်န္၊ထမင္းပန္းကန္ကိုင္ျပီး စိတ္ ရွည္ လက္ရွည္ထမင္းခံြေကြ်းခဲ့တဲ့ အဘြားပံုရိပ္ေတြ အာရံုထဲဝိုးတဝါးထင္ဟပ္မိတယ္။ အခုဆိုရင္ ဘြားေမက သတိလည္း မေကာင္းေတာ့သလို၊ သြားလည္းမရိွေတာ့တာမို့ ကြ်န္မတို့က တဖန္စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ထမင္းခံြေကြ်းသင့္တဲ့ အရြယ္လို့ ေမေမက တဖက္လွည့္နဲ့ေျပာခ်င္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို့က ဘြားေမကို ၾကင္ၾကင္နာနာ နဲ့လိုအပ္သမွ် လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ တဖက္မွာ အဘြားရဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြကို စေနာက္ကီ်စယ္ရင္း ဟာသလုပ္ေပ်ာ္ပါး ခဲ့မိ တယ္။ တခါတေလလည္း ကြ်န္မညီမေလးက ဘြားေမရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ သူ့ကစားစရာ အရုပ္ေလး တင္ထားျပီး နံေဘးမွာ ကေလးငိုသံလိုမိ်ဳး ဟန္ေဆာင္လုပ္ျပီး ဘြားေမကို ေခ်ာ့ခိုင္းတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္မတို့ေတြကလည္း ညီမေလးကို မာန္မဲရ မယ့္အစား သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ကြ်န္မတေတြ အေတာ္ဆိုးခဲ့့တာပဲလို့ ခုေန ျပန္ေတြးမိပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ေဖေဖမရိွတဲ့အခိ်န္၊ အားငယ္ေနတဲ့ ဘြားေမအပါအဝင္ကြ်န္မတို့မိသားစုကို အားေပးဖို့ ကသာမွာေနတဲ့ ေဖေဖ့အေမ 'ေမေမႀကီး'နဲ့ အေဒၚ 'ဖြားဖြားေလး' တို့မိသားစုေတြ ရန္ကုန္အလည္လာၾကတယ္။ သူတို့နဲ့အတူ တျခားေဆြမိ်ဳးေတြ လည္း ပါလာေတာ့ အိမ္မွာ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသလို ဘြားေမအတြက္လည္း ရြယ္တူ စကားေျပာေဖာ္ ေကာင္းေတြ ရလာပါ တယ္။ ၊ အေဖ့အေဒၚအပိ်ဳႀကီး ဘြားဘြားေလးနဲ႔အတူ သူ့ညီမဝမ္ကဲြ ဘြားေလးျမင့္လည္းပါလာေတာ့ ရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္း အဘြားႀကီးေလးေယာက္ ကြ်န္မတို့အိမ္မွာ ထမင္မွတ္ပဲ တျပိဳက္နက္ထည္း ဆံုဆည္း မိၾကတယ္။ အပိ်ဳၾကီးဘြားေလးနွစ္ေယာက္လံုးက ကိုယ့္အိမ္၊ သူ့အိမ္မွာ အိုးသူႀကီး ေတြျဖစ္ျပီး၊ အလွဴအိမ္ေတြအထိ ဦးေဆာင္ခ်က္ျပဳတ္ ေပးခဲ့သူ ေတြမို႕ကြ်န္မတို့အိမ္ေရာက္တာနဲ့ ေျမးေတြစားခ်င္သမွ် အစြမ္းကုန္လက္စြမ္းျပ ေတာ့တာပါပဲ။
အပိ်ဳႀကီးေတြပီပီ ေျမးေတြကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ျပီး၊ဆံုတုန္း ႀကံဳႀကိဳက္တုန္းခဏ သူ့လက္ရာ၊ကိုယ့္လက္ရာ အျပိဳင္ အဆိုင္ ေကြ်းေမြးရတာမေမာနိုင္ေအာင္ ပါပဲ၊ ေျမးေတြက ေခ်းမမ်ားတတ္ေပမဲ့ ဘြားဘြားေလးကၾကက္သား၊ ဝက္သားေတြကို အတံုး အႀကီးႀကီးေတြတုန္းျပီး ဟင္းပဲြေတြကိုျပင္ဆင္ခိ်န္၊ ဘြားေလးျမင့္က အနားေရာက္လာျပီး “ အသားဟင္း ဆို အာလူးေရာ မွ အရသာရိွတာ အၾကည္ရဲ့၊ ကေလးေတြကလည္း အာလူးနဲ႔မွစားတတ္တာ''ဆိုျပီး အာလူးေတြ ဟင္းအိုးေတြပစ္ ထည္ဖို႔ ျကံခိ်န္၊ ဘြားဘြားေလးကလည္း သူ့ဟင္းအိုးကိုအထိမခံပဲ ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘြားေလးျမင့္ခမ်ာ ကြ်န္မတို့ကို ေကြ်းေစခ်င္စိတ္နဲ့ သူ႕လက္ရာ မဆလာနံ႔ ေမႊးေမႊးအာလူးဆီျပန္ဟင္းေလးတစ္ခြက္ကို သီးသန့္ ခ်က္ေပးရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ပါတယ္။ ေမေမ့ ရံုပိတ္ရက္မွာလည္း ဘြားေလးတို့နွစ္ေယာက္က သူ့လက္ရာ ကိုယ့္လက္ရာ စပယ္ရွယ္ဟင္းေတြကို အျပိဳင္အဆိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးဖို့ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေလ့ရိွတယ္။ ဘြားဘြားေလးက ကသာဆန္ေခါက္ဆဲြ၊ ေရစိမ္ေခါက္ဆဲြ၊ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ၊ ျမီးရွည္တို့ ခ်က္ရာမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္သလို၊ ဘြားေလးၾကည္က ပဲေခါက္ဆဲြ၊ အုန္းထမင္း၊ ေခါက္ဆဲြေျကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ ေတြမွာလည္း နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္က စာဖိုမူး ေတြအရံွုးေပးရေလာက္ အရသာရိွရိွ ခ်က္ေကြ်း တတ္ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔အိမ္မွာ အဲ့ဒီလို အမိ်ဳးေတြ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းဆံုတဲ့အခိ်န္၊ ကြ်န္မတို့လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျကည္နူးမိသလို၊ ဘြားေမ ကိုယ္တိုင္က အရင္လို “မျဖဴေရ၊ မျဖဴေရ” လို့ ခဏ ခဏ မေခၚေတာ့့ပဲ သူ့ကိုအေဖာ္လုပ္ေပး တဲ့ေမေမႀကီးနဲ႔ ပဲ စကားေျပာ ရင္း အခိ်န္ကုန္ေန တတ္တယ္။ ေမေမႀကီး က ဖြားေမထပ္ ငယ္ေပမယ့္ က်န္းမာေရးလိုက္စားျပီး ဘာသာေရးကိုလည္း စိတ္အား ထက္သန္သူမို့ သတိလည္း အရမ္းေကာင္းသလို ကြ်န္မတို့ကိုလည္း အရိပ္တျကည့္ျကည့္နဲ့ သြန္သင္ဆံုးမနိုင္ပါတယ္။ သူ ရန္ကုန္မွာ လာေနစဥ္ခဏမွာ ကြ်န္မတို့ ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ခိ်န္ကေလးအတြင္း ေဘာင္းဘီဝတ္တာမို်းေတြ့ရင္း ခ်က္ခ်င္း ခႊ်တ္လဲခိုင္းသလို၊ အိမ္မွာကူလုပ္ေပးတဲ့ အိမ္ေဖာ္ေလးေတြကို ေရခ်ိဳးၿပီးတိုင္း သနပ္ခါးေသြးခိုင္းတာမိ်ဳး၊ စကပ္လံုခ်ည္ ေတြ ေလ်ာ္ခိုင္းတာမိ်ဳး မလုပ္ဖို့ ကြ်န္မတို့ကို ေျပာျပပါတယ္။ေျမးေတြကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ေလ်ာ့မွာစိုးလို႔လား၊ အိမ္ေဖာ္ကေလ းမေလးေတြကို လိုအပ္တာထပ္ ပိုျပီးနိွမ့္ခ်ခိုင္းတာမို်းမျဖစ္ေစခ်င္လို့လား မေျပာတတ္ပါ။ေမေမႀကီးကေတာ့ ကြ်န္မတို့ကိုေကာင္း ေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ့ ေျပာတာဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာသာေရးနဲ့ ပတ္သတ္ရင္လည္း ခင္ပြန္ႀကီးဆယ္ပါးကို ကန္ေတာ့အိပ္ဖို႔နဲ႔ ပ႒ာန္းရြတ္၊ ပရိတ္ရြတ္ျပီးတိုင္း အရပ္ဆယ္မ်က္နွာ ေမတၲာပို့ဖို့ မေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ အၿမဲသတိေပးတတ္တယ္။ သူကေတာ့ ဘြားေမ လို ဟိုအရင္းရံုးကန္ရတဲ့ဘဝရဲ့ အခိ်န္ေတြမွာ အရာရာကို အားငယ္စိုးရံြ႕ျပီး ရွင္သန္ရတဲ့ သူမဟုတ္သလို စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့သူလည္း မဟုတ္လို့ သတိလည္းအရမ္းေကာင္းျပီး သူ့ကိုယ္သူ က်န္းမာေအာင္လည္း အရြယ္နဲ့မလိုက္ေအာင္ ဂရုစိုက္တတ္တယ္။ မနက္ ငါးနာရီထိုးတာနဲ့ ဘုရားဝတ္ျပဳတတ္ျပီး ၊ညစဥ္ညတိုင္းလည္း တရားမွတ္တတ္သူမို့ ဘယ္သူ့ကိုမွ သိပ္အားကိုးစရာပဲ စာအုပ္ တစ္အုပ္ဖတ္ရင္း သူ့ရဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္ဆံုးတာေစမ်ားပါတယ္။ ဒါေျကာင့္ ကြ်န္မတို့ေျမးေတြက ေမေမႀကီးကိုေတာ့ ခ်စ္ ေၾကာက္ရိုေသျပီး၊ ဘြားေမကိုေတာ့ ခ်စ္ခင္ကီ်စားမိကာ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ ဘြားဘြားေလး ေတြကိုေတာ့ ခဲၽြႏြဲ႔ ပူဆာတတ္ ခ်င္ၾကတယ္။
အခုေတာ့လည္း အဘြားေတြက ကြ်န္မအနားကို အရင္ကေလာက္ လာမေနနိုင္ေတာ့ပဲ၊ အေဝးက သူတို့ ဇာတိ ရပ္ရြာ ေလး မွာပဲ ေနထိုင္ျကေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာ ကြ်န္မကို သံုးေလးနွစ္အရြယ္မွာထမင္းခံြေကြ်းခဲ့ဖုူူးတဲ့၊ သံုးေလးနွစ္အရြယ္လို့ ထင္ထာ းေနဆဲျဖစ္တဲ့ ဘြားေမတစ္ေယာက္ေတာ့ မပါနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မတို့ သူတို႔ကိုျပဳစုေနရင္းတစ္ေန့ ေရခိ်ဳးအဝတ္အစား လဲ ေနတုန္း၊ ေျခာက္ေထာက္မသန္ရာက ေနာက္ျပန္ေခြက်ျပီး ရုတ္တရက္ေခ်ာ္လဲသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေခ်ာ္လဲသြား တဲ့ဒဏ္ရာေျကာင့္ ေပါင္က်ိဳးသြားျပီး၊ ေျခေထာက္တစ္ခုလံုးေရာင္ကိုင္းကာ အဲ့ဒီဒဏ္ရာေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မတို့အားလံုးကို ထာဝရ ခဲြခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ သူမရိွေတာ့မွ၊ အေမနဲ႔ဘြားေမအေၾကာင္း ပိုျပီးေျပာျဖစ္လာသလို၊ အခုလို သက္ျကီးရြယ္အို ဘိုးဘြားေတြနဲ႔ဆံုတဲ႔အခါ အဘြားေတြကို ပိုျပီး သတိရေစမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ကြ်န္မတို့ သူတို့အနားလာတာကို ဝမ္းသာအားရျကိုဆိုျပီး ကြ်န္မလက္ကေလးကိုင္ကာ စကား ေျပာတတ္တဲ့ အဘြားေတြကိုျမင္ေတာ့ ဘြားေမကို ျပန္ျပီး သတိရမိေတာ့တယ္။ ဘြားေမက လူခ်စ္လူခင္အရမ္းမ်ားျပီး ရပ္ကြက္ ထဲမွလူႀကီးလူငယ္မေရြး သံေယာဇဥ္ရိွေအာင္ စကား ခိ်ဳခ်ိဳသာသာနဲ့ ေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။ သူ့ရဲ့ေနာက္ဆံုးအခိ်န္မွာ နွာေခါင္း ပိုက္တန္းကို ျပန္ျဖဳတ္ျပီး၊ လက္ေလ်ာ့သြားတဲ့ ဆရာဝန္ေလးကို“သာဓု၊ သာဓု၊သာဓုသားရယ္၊ အေမကို ေနေကာင္းေအာင္ကုေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႔ ေျပာသြားခဲ့ လို့၊ ဆရာဝန္ေလးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီးက်န္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မအခုလို လူ့သဘာဝအေၾကာင္း ပိုမိုနား လည္လာစဥ္မွာ ဘြားေမကို ဟိုးအရင္လို စေနာက္ၾကည္စယ္ခဲ့ဖူးတာေတြ ေတြးမိရင္း ဘြားေမ ေက်နပ္တဲ့အထိ ျပန္ျပီး ေတာင္းပန္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မမွာ အဲ့ဒီလိုအခြင့္အေရးမိ်ဳးက ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မရိွနိုင္ ေတာ့ပါဘူး။
“ သမီး ဟိုအဘြားကိုျကည့္ သမီးဘြားဘြားေလးနဲ့မတူဘူးလား။ ေမေမလူးတဲ့ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကို ေဘးကုတင္ က အဘြားလက္ထဲ ကမ္းေပးေနတာေလ”
ဟုတ္ပါရဲ့။ အေမေျပာမွ ဖလံထည္နက္ျပာကြက္စိတ္စိတ္ေလးဝတ္ျပီး ဆံထံုးေသးေသးေလးထံုးထားတဲ့ အဘြားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူ့ၾကည့္ရတာ ေဆးေတြဘာေတြေသာက္ရ၊လိမ္းရတာ ႀကိဳက္ပံုမေပၚဘူး။ ကြ်န္မဘြားဘြားေလးနဲ႔ တူလိုက္တာ။ ဘြားဘြားေလး ရန္ကုန္လာလည္လို့၊ ကြ်န္မတို႔ အတူေလွ်ာက္လည္တဲ့ အခိ်န္ ေျမးတစ္ေယာက္ ေယာက္က သြားရင္း လာရင္း ရူေဆးဗူး ထုတ္ရူတာျမင္ရင္ေတာ့ သူ့႔ ပါးစပ္နဲ့ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။
“ အလိုေလး၊ ေျခာက္ဆယ္္ေက်ာ္ေတြက မမူးရဘူး။ သူတို့ကေလးေတြက ရူေဆးေလး တစ္ကိုင္ကိုင္နဲ့ ” ဆိုတာမိ်ဳး
“ ေတာ္တို႔ အိုနာက်ိဳးကန္းေတြက ရူေဆးဗူး ရူရေသးလား ” ဆိုတာမိ်ဳးေတြသူက ေျပာေလ့ရိွတတ္တယ္ေလ။
ခုေတာ့လည္း ဘြားဘြားေလးက အိမ္မွာအိုးသူႀကီၤးမလုပ္နိုင္တဲ့အျပင္ သတိလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့သလို၊ နားလည္း မၾကားေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲ လိမ္းေဆးေရာ၊ ေသာက္ေဆးေရာ ေၾကာက္သူမို႔ အားေဆးကအစ၊ ဖ်ားနာရင္ ေသာက္ရတဲ့ နိုင္ငံျခား ေဆးနဲ႕ ျမန္မာေဆးအဆံုး ေဆးေသာက္ခိ်န္ တိုင္း အၿမဲျငင္းတတ္သူမို႔ အိမ္သားေတြအားလံုး ဒုကၡေတြ႕ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ကြ်န္မတို့အၿမဲၾကား ေနရတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သတိသိပ္မေကာင္းသလို အရာ အားလံုးကို မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ေျမးေတြနဲ့လူခ်င္း ေတြ႕ရင္ေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါလို့ အၿမဲေျပာနိုင္ေသးတာ ကြ်န္မတို့ေတြအတြက္ ဝမ္းသာစရာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘြားေလးျမင့္ တစ္ေယာက္ကလည္း ကြ်န္မရိွရာကို အလည္မလာနိုင္ေတာ့ပဲ က်န္းက်န္း မာမာနဲ႔ ခ်က္နိုင္ျပဳတ္နိုင္သလို၊ အရင္လိုအရပ္ အလွဴေတြ လိုက္နိုင္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့အေျကာင္းေဆြမ်ိဳးေတြတဆင့္ ျပန္ၾကားရလို့ လိွဳက္လဲွ ဝမ္းသာ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ သူ ကြ်န္မတို့အနားရိွခိ်န္ဆို မနက္မိုးလင္းလို႔ ေျမးေတြမ်က္နွာမွာ သနပ္ခါးျမင္ရပါမွ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ “နင္တို႔ မ်က္နွာက ေခြးမ်က္နွာက်ေနတာပဲ၊ သနပ္ခါးမရိွ၊ ဘာမရိွနဲ႔ ” ဆိုျပီး ဆူပူေတာ့တာပဲ။ ၊ ဒါေျကာင့္ သူရိွခိ်န္ဆို သနပ္ခါးဝါဝါဝင္းဝင္းေလးကို မ်က္နွာမွာ အထင္းသား ျမင္သာေအာင္ ေျမးမေတြအားလံုး ဂရုတစိုကိ ရိွခဲ့ၾကရတယ္ေလ။
ကြ်န္မတို့ ေမေမႀကီးလို့ေခၚတဲ့ အဘြားကေတာ့ အခုဆို အသက္၉၃နွစ္ရိွပါျပီ။ အသက္ႀကီးလာေပမယ့္၊ ေမေမႀကီး မွာ ဇရာေျကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ အၾကားအာရံုခ်ိဳ႕တဲ့တာ ကလဲြလို့ က်န္တာဘာမွေျပာင္းလဲ မသြား ပါဘူး။ ကြ်န္မတို့မိသားစု ဆီကိုလည္း တစ္လတစ္ႀကိမ္ နွစ္ႀကိမ္ စာမ်က္နွာ ေလးမ်က္နွာေလာက္ရိွတဲ့ စာေတြေရးျပီး အလြမ္းသည္စၿမဲပါ။ စာေရးတိုင္း မွာလည္း ေဖေဖနဲ႔ေမေမအတြက္ တစ္ေစာင္၊ ကြ်န္မနာမည္နဲ့ တစ္ေစာင္၊ ညီမေလး နာမည္နဲ႔ တစ္ေစာင္ တစ္ေယာက္ကို ေလး မ်က္နွာစီေလာက္ ေရးပို႕တတ္သူပါ။ စာေတြထဲမွာလည္း ကြ်န္မတို့သိခ်င္ေနတဲ့၊ သိသင့္တယ္လို့ထင္ပံုရတဲ့ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးသတင္း ေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာေတြရဲ့ သားေရးနာေရးအျပင္၊ စီးပြားေရး၊ လူမူေရး ကိစၥအားလံုးကို ေရးပုိ႔ ေပးတတ္တယ္။ အသက္၉ဝ ေက်ာ္ အဘြားက တစ္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ပံုမွန္စာေရးတတ္ေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔မွာေတာ့ ေက်ာင္းကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥ၊ ရံုးကိစၥေတြနဲ့ လံုးခ်ာလိုက္ျပီး ပံုမွန္စာမျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လူႀကံဳ ေကာင္းရိွလို့ အေၾကာင္းၾကားမွ၊ တစ္လေက်ာ္ နွစ္လဝန္းက်င္ေလာက္မွ ေမေမႀကီးရဲ့ စာေတြအားလံုးကို စုျပန္ျကရတာ။
ေၾသာ္ အခုလည္း ျမတ္မဂၤလာလိို စာအုပ္ပါးေလးကိုသဲႀကီးမဲႀကီး ကုန္းဖတ္ေနတဲ့ အဘြားတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ ေမေမႀကီး ကို ပိုလို႔ေတာင္ သတိရ မိသြားတယ္။ၾကည့္ပါဦး... ဒီအဘြားဆိုလည္း မ်က္မွန္တပ္စရာမလိုဘူး။ အသက္ ၈၈နွစ္ရိွျပီ တဲ့။ ကြ်န္မတို့ကို ျပံဳးလွ်က္ေမာ့ ၾကည့္ရင္း နွုတ္ဆက္စကားေျပာေနပံုက ၾကည္နူးစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကြ်န္မတို႔ လက္ထဲမွာ လွဴစရာဝတၱဳေရာ၊ ေဆးေရာ ကုန္သြားလို့ လက္ဗလာနဲ႔ လက္အုပ္ခီ်ထားေပမယ့္ သူကေတာ့ ဆုေတြမဆံုးနိုင္ေအာင္ တသီတတန္း ႀကီး ေပးေသးတယ္။ရံုးဝန္ထမ္း ျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမ အျပင္၊ ဘဲြ႕ရေက်ာင္းသူျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မတို့ကို၊ စာေမးပဲြမွာ ေရွ႕ဆံုးက အဆင့္ တစ္နဲ႔ ေအာင္ပါေစကြယ္ ဆုလည္းေပးေရာ၊ အားလံုးက ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ အဘြားလို႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ခံယူခဲ႔ၾကတယ္။
အျပန္လမ္းမွာ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ေနာင္လာမယ့္ နွစ္ငါးဆယ္ကိုမွန္းဆ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခိ်န္ဆို ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္စိမွႈန္ကာ ဆံပင္ျဖဴၿပီး သြားမရိွေတာ့တဲ့ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ အဘြားႀကီး ျဖစ္ရံုတင္မက အၿမဲကဂီ်းကေဂ်ာင္ တိုက္ျပီးသူငယ္ျပန္တဲ့ အက်င့္ေတြပါ ရိွေနဦးမလား၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ကြ်န္မအနားမွာေနျပီး ျပဳစုၾကမယ့္ သားသမီး၊ေျမးျမစ္ေတြက ကြ်န္မဘာေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ ဟာသဖဲြ႕ ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ကီ်စယ္ေနၾကမလား၊ သတိလက္ လြတ္နဲ႕ အိပ္ရာထဲအျမဲလဲွေနျပီး ျငီးေငြ႔စြာ ရွင္သန္ ေနရတဲ့ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္မလား၊ တစ္ခုခုကေတာ့ ကြ်န္မကို ေစာင့္ႀကိဳေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အခု ကြ်န္မဆံုေတြ႕ ေနရတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြလိုမ်ား ကြ်န္မခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ အားလံုး ရဲ့ အေဝးမွာ ရြယ္တူ သူစိမ္းေတြနဲ့ အတူေနာက္ဆံုးေနဝင္ခိ်န္ကို သတၲိ ရိွရိွေက်ာ္ျဖတ္ရမွာလား။ စိတ္ေမာစြာနဲ႔ ကေယာက္ကယက္ အေတြးေတြက ေတြးစရာ ေဆြးစရာေတြ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
တကယ္လို့သာ ကံျကမာက ကြ်န္မကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးျပီး၊ ဘဝေနဝင္ခိ်န္မွာ ဘယ္လိုအဘြားမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ေျဖရမယ္ဆိုရင္၊ ဘဝနိဂံုးတိုင္ေအာင္ ကေလာင္ကို လက္ကလံုးဝမခ်ပဲ ေလာကကိုသြန္သင္ဆံုးမသြားခဲ့တဲ့ လူထု ေဒၚအမာလို စာေရးဆရာအဘြားမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တယ္လို့ရဲရဲျကီး အေျဖေပးလိုက္မိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
(ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ေမလ ၊၂၀၁၃)
ဟုတ္တယ္ ညီမေရ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ့္ကို တိမ္ေတာက္ခ်င္မိပါတယ္...အဘိုးအဘြားေတြအေပၚမွာ ေတာင္းပန္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာရမဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေတြ အစ္မတို့ မလုပ္မိဖို့ အျမဲသတိေလးထားရမယ္ေနာ္ ( Book mark ေတြအကုန္ေပ်ာက္သြားလို့ ခုမွ ျပန္ရွာထားရတယ္ညီမေရ... )
ReplyDelete