ၾကယ္ေၾကြည
ျပာလဲ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးရဲ႕ အေရာင္ဟာ အလင္းေဖ်ာ့သထက္ေဖ်ာ့ကာ အေမွာင္ထဲသို႔ ကူးေျပာင္းစျုပေနျပီ။ငွက္ကေလးေတြလည္း
အိပ္တန္းဝင္ဖို႔ မိမိတို႔ မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ပ်ံသန္းေနၾကျပီ၊ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူေတြအားလံုးကို ညေရာက္ျပီလို႔ ေကာင္းကင္ၾကီးကအသိေပးေတာ့မယ္။ ကြ်န္မလည္း ဝရန္တာလက္ရန္းကို မွီျပီး သဘာဝတရားေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကို ေငးေမာေနမိတယ္။အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုန္လာတာနဲ႔အလိုက္ ညဟာ ပိုပိုျပီး ေမွာင္မိုက္လာတယ္။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ယံေပၚမွာ ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လမင္းၾကီးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကေလးဘဝတုန္းက အျဖစ္ေတြကို သတိရမိတယ္။ လမင္းၾကီးဟာကေလးေတြ အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ လူၾကီးေတြ အငိုတိတ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ကြ်န္မလည္း ညေန ေနဝင္တဲ့အခ်ိန္ကေနျပီး ညေရာက္လို႔ လထြက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒီေနရာမွာပဲ အေတြး
နယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။ေႏြလအတြင္းက ညေတြရဲ႕ကုန္ဆံုးမႈဟာ တူညီေပမယ့္ လူ႔ဘဝရဲ႕တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးမႈကေတာ့ မတူညီၾကဘူး။ လူေတြဟာ တစ္ေနကုန္စိတ္ပင္ပန္း၊ လူပင္ပန္း ႐ုန္းကန္ခဲ့သမွ် ညေရာက္မွပဲ အတိုးခ်ကာ အနား
ယူၾကရတယ္။ ခုဆိုရင္ ေမေမလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ျပီ။ အမွန္မွာဆိုီအခ်ိန္က အိပ္ဖို႔ ေစာလြန္းေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဒီညေနကို ေကာင္းေကာင္း အနားယူသင့္တာပဲေလ။ ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ ဒီညေလးဟာ ခါတိုင္းထက္ပိုျပီး လွပေနသလိုပဲ။ ကြ်န္မသာ ကဗ်ာဆရာဆိုရင္ ဒီညေလးရဲ႕ အလွကို အေသးစိတ္ ဖြဲ႔ဆိုမိမွာပဲ။ ခုေတာ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ပဲ ပံုေဖာ္ေနရေတာ့တယ္။ လမင္းၾကီးရဲ႕ေအးျမမႈေတြဟာ ကြ်န္မဆီကို ကူးစက္ျပီး ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ ေလ
ျပည္ေလးေတြရဲ႕ ညင္ညင္သာသာ တိုက္ခတ္မႈေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္
ေတြဟာ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းလာတယ္။ စိတ္ထဲက တင္းၾကပ္မႈေတြဟာတစ္ေနရာစီကို လြင့္ထြက္သြားတယ္။ေကာင္းကင္ေပၚက ဟိုတစ္လံုး၊ ဒီတစ္လံုး ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြလိုေပါ့။ ၾကယ္ကေလးေတြဟာတစ္ပြင့္ႏွင့္တစ္ပြင့္ အလင္းခ်င္းျုပိင္ကာ ေတာက္ပျပီး လွခ်င္တိုင္း လွေနၾကတယ္။ လူ႔ေလာကထဲက လူေတြနဲ႔ တူတယ္။လူေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စီးပြားေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြ ယွဥ္ျုပိင္ကာ ကိုယ့္ဘဝ တိုးတက္ေနေစဖို႔ ျုကိးစားၾကတယ္။ ၾကယ္ကေလးေတြဟာလည္း တစ္လံုးခ်င္း ထြန္းလင္းေတာက္ပေနရာကေန နံနက္အ႐ုဏ္တက္တဲ့အခါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝဟာ တစ္ညတာပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔ညက ၾကယ္ကေလးေတြဟာ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ သူတို႔မဟုတ္တဲ့ ၾကယ္သစ္ကေလးေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူေတြဟာလည္းၾကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ ျုကိးစားရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးရတယ္။ ၾကယ္ကေလးေတြရဲ႕ ညနဲ႔ လူေတြရဲ႕ဘဝေတြဟာ တူညီၾကတယ္။ ကြ်န္မလည္းကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားျပီး ျုပံးမိတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ခ်ေနမိတယ္။ ဟိုနားက လင္းလိုက္တဲ့ ၾကယ္ကေလး၊ ၾကယ္ေတြအားလံုးထဲမွာ သူဟာ အလွပဆံုးပဲ။ေတာက္လည္း ေတာက္ပတယ္။ ဒီၾကယ္ကေလးရဲ႕ေအာက္ဘက္နားမွာလည္း ၾကယ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ တန္းစီေနတယ္။ ဒါေပမယ့္သူတို႔ကၾကယ္ေသးေသးေလးေတြျဖစ္ျပီး ခုနက ၾကယ္ေလာက္ လင္းလည္း မလင္းဘူး။ ၾကီးလည္း မၾကီးဘူး။ သူတို႔အားလံုး တည္ရွိေနတဲ့ပံုသဏၭာန္က သခ်ၤာဂဏန္း(၇)နဲ႔ တူတယ္။ (၇)ေစာင္းေစာင္းေလးပံုေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ဒီၾကယ္ဟာ
ကြ်န္မငယ္ငယ္တုန္းက သင္ဖူးတဲ့ ခုနစ္စင္ၾကယ္ပဲေပါ့။ လူ႔ေလာကထဲမွာလည္း ခုနစ္စင္ၾကယ္လိုလူမ်ိဳးေတြ ရွိမွာပဲ။ တစ္ပြင့္တည္းနဲ႔ မရပ္တည္ႏိုင္ဘဲ ခုနစ္လံုးျပည့္မွ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ ခုနစ္စင္ၾကယ္လိုမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလူဟာဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္မလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။