အေမႏွစ္ေယာက္၏ သမီး

                            အေမႏွစ္ေယာက္၏ သမီး

          ကၽြန္မ၏ ဘ၀တြင္ အေမႏွစ္ေယာက္ရိွခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ဦးကိုေတာ့ျဖင့္ အသနားပိုမိၿပီး ေနာက္တစ္ဦးကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ထပ္တူညီစြာ ခ်စ္ရပါသည္။

                                      +                          +                          +

          “နင္တို႔ေတြ ေပါ႔မေနၾကနဲ႔ေနာ္၊ အသည္းေရာင္အသား၀ါနဲ႔ ဖ်ားေနတာ သံုးေလးရက္ရိွေနၿပီ၊ တကယ္ဆို ေဆးေတြ လည္း ပံုမွန္ေသာက္ရက္နဲ႔ အခုအထိ အဖ်ားမက်ေသးတာ၊ ငါေတာင္ စိတ္ပူလာၿပီ....”

          အေမ႔ကြယ္ရာမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာသတိေပးၿပီးေနာက္ သူနာျပဳဆရာမလည္း ျဖစ္သည့္ အေဒၚျဖစ္သူက အိပ္ရာေပၚတြင္ ပက္လက္ျဖစ္ေနသည့္ အေမ႔နံေဘး ၀င္ထုိင္ၿပီး နဖူးေပၚမွ ေခၽြးေလးမ်ားကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါႏွင့္ ညင္သာ စြာ သုတ္ေပးေနသည္။ တကယ္ေတာ့ အေဒၚ့စကားက မဆံုးေသး။ ထိုစဥ္က ဆက္ေျပာခဲ့ေသာ

          “...နင္တို႔အေမက သူမ်ားေတြနဲ႔မတူဘူး၊ ဘ၀မွာ ရုန္းကန္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက အရမ္းမ်ားခဲ့တာ၊ သူသာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ျဖင့္...”

          ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေဒၚ့စကားကို ကၽြန္မက ျဖည့္စြက္ေတြးရင္း ထိပ္လန္႔တၾကား ေမေမ႔ကို ျပန္ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ မ်က္လံုးကေလးမိွတ္ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲကာ ေ၀ဒနာခံစားေနရသည့္ ေမေမ႔ကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီ “တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္” ဆိုသည့္စကားအတြက္ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ပင္ ေသြးပ်က္သြားမိခဲ့သည္။

          “သမီးတို႔ကို ခြဲၿပီး ထြက္မသြားပါနဲ႔ ေမေမရယ္”

          မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ေမေမ႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲမွ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္မိသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ေမးတင္ ထားေသာ ကသာၿမိဳ႕ကေလးမွာ လူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ကၽြန္မအား ေႏြးေထြးစြာ ကမ္းလင့္ႀကိဳဆိုခဲ့သည့္ ေမေမ႔ကို မ်က္လံုး ေလးႏွစ္လံုး စဖြင့္တတ္ခါစကတည္းက အားကိုးစြာ တြယ္တာခ်စ္ခင္တတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကို ကိုယ္၀န္ ရိွစဥ္မွာပင္ ဘဏ္မွာ ေငြကိုင္ရာထူးကို လက္ခံရန္ ေမေမက ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည့္ အတြက္ ေမေမ႔ဗိုက္ထဲမွာ ကတည္းက ကသာမွအင္းေတာ္သို႔သြား၊ ယင္းမွ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးမိုင္ခရီးကို တေနကုန္ေအာင္ကားစီးရသည့္ ခရီးၾကမ္းကို ေမေမ ႏွင့္အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကို ကသာမွာ ျပန္ေမြးၿပီးေနာက္ တစ္လသမီးေလးဘ၀ကတည္းက ဗန္းေမာက္ကို ျပန္ရသည္။ ကသာမွာ က်န္ခဲ့သည့္ ေဖေဖက ဧည့္သည္သြား ဧည့္သည္လာလို ရံုးပိတ္ရက္သံုးရက္ဆက္မွာမွ အေျပးအလႊား လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ႏွစ္သမီးမွာ ေဖေဖက ဘဏ္မန္ေနဂ်ာရာထူး အသစ္ ကို လက္ခံရန္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားေတာ့ ဗန္းေမာက္ၿမိဳ႕ကေလး မွာ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္ တည္း တစ္ကမၻာတည္ခဲ့ရသည္။ ယင္း အေၾကာင္းေတြ ကို ေမေမ  ျပန္ ေျပာျပသည့္ အခါ မရိုးႏိုင္ေသာ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို ကၽြန္မပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖင့္ နားေထာင္ မိစၿမဲပင္။

          “ေမေမမေရာက္ခင္ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္က ဗန္းေမာက္ဆိုတာ သူပုန္ေတြဘာေတြ၀င္ဖူးတယ္၊ ဘဏ္က ေငြေတြ ဘာ ေတြလည္း ယူသြားဖူးတယ္တဲ့၊ အဲဒီအျပင္ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးကို လသမီးကေလး အရြယ္မွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ပိုးေမြးသလို ေမြးခဲ့ရတာ၊ သမီးအခု ဘတ္စ္ကားၾကပ္လို႔ ေမေမ႔ကို တက္ၠစီငွားခိုင္းရင္ သမီးငယ္ငယ္က ကုန္ကားႀကီး ေခါင္မိုးေပၚ လိုက္စီးရတဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္သတိရမိတယ္” ဟုေျပာရင္း ေမေမကၿပံဳးေနတတ္သည္။

          “အဲဒီလမ္းက တအားဆိုးၿပီး ခရီးသည္သီးသန္႔ တင္တဲ့ကားမရိွဘူး၊ ေန႔စဥ္သြားတဲ့ကားလည္း မရိွဘူး၊ တစ္ရက္ျခား ႏွစ္ရက္ျခား ရိွတဲ့ကားကို ေစာင့္စီးၾကရတာ၊ ကားရိွတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ကုန္ေတြကို အမိုးကိုင္းေက်ာ္ေအာင္ အျမင့္ႀကီး အျပည့္ အေမာက္တင္တာ၊ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီကုန္ေသတၱာာေတြ ဆန္အိတ္ေတြေပၚက လူေတြကထုိင္ၾကရတာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ ေရာ၊ ကေလးေရာ အကုန္အတူတူပဲ၊ အဲဒီကားႀကီးက ခ်ိဳင့္ေတြထဲက်ၿပီး ဘယ္ယိမ္းလိုက္ ညာယိမ္းလိုက္နဲ႔ အရက္မူးသမား တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သလို ျဖည္းျဖည္းေမာင္းသြားတာကို ဘုရားတၿပီး လိုက္ၾကရတာ၊ ကားသမားေတြက တအားကၽြမ္းက်င္ ေတာ့ ကားေမွာက္တာတို႔ ဘာတို႔ေတာ့ ျဖစ္ခဲပါတယ္၊ တစ္ခါတေလ လမ္းဆိုးလြန္းလို႔ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာလည္း ရိွတယ္၊ လမ္းေကာင္းတဲ့ ေနရာေရာက္မွ ေမေမတို႔က ကားေနာက္အေျပး လိုက္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ရတာမ်ိဳးေပါ႔၊ မိုးတအားရြာတဲ့ ေန႔ဆိုရင္ သမီးေလးကို ရင္ခြင္ထဲလြယ္ပိုးထားရင္း မိုးကာၿခံဳထားရတာ၊ ကားေပၚမွာက ထီးေဆာင္းလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ၊ ေနသိပ္ပူတဲ့ေန႔က်ေတာ့လည္း သမီးေလးကို ေဖေဖ႔ပုဆိုးေဟာင္းကေလးနဲ႔ အုပ္မိုးေပးထားတာေပါ႔၊ တစ္ခါတေလ ေတာင္က်ေရ ေၾကာင့္ ကားလမ္းတစ္ခုလံုး ေရျပင္ႀကီးလိုျဖစ္ေနတာလည္း ရိွတယ္၊ ကားသမားေတြက ဘယ္ေနရာမွာခ်ိဳင့္၊ ဘယ္ေနရာမွာေက်ာက္တံုးဆိုတာကို အလြတ္ရေနေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေမာင္းႏိုင္ေပ မယ့္ ေမေမကေတာ့ သမီးေလးကို တင္းတင္း ဖက္ထားခဲ့တာပဲ”ဟု ေမေမက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။

          ေဖေဖကလည္း မိသားစုကို ေခၚႏိုင္ဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနၾက ခ်ိန္ ေဆြမိ်ဳးေတြအားလံုးနဲ႔ေ၀းတဲ့ သူစိမ္းနယ္ထဲမွာ အေဖာ္မပါ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိမ်ား ရပ္တည္ခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္မက ၀ိုးတ၀ါးအတိတ္ကို ျပန္စူးစမ္းမိေတာ့ ေမေမက..

          “အိမ္နီးခ်င္းၿမိဳ႕ခံေတြက ေမေမ႔ကို ဂရုစိုက္ၾကသလို သမီးကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္၊ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သမီးကို ခ်ီခ်င္တဲ့သူေတြ အလုအယက္ပဲ၊ ေမေမ႐ံုးသြားရင္လည္း သမီးကိုတစ္ေယာက္ တည္း ထားခဲ့ဖို႔ မျဖစ္ေတာ့ ႐ံုးကို  ေခၚသြားၿပီး ႐ုံုးမွာပဲ ပုခက္ကေလးနဲ႔ သိပ္ထားရတာ၊ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး ဆိုေတာ့ ေမေမ႔ဘဏ္ ကလည္း အလုပ္သိပ္မမ်ားဘူး၊ တစ္ေန႔လံုးေနမွ ခ်က္တစ္ေစာင္ႏွစ္ေစာင္ ၊ ေငြလႊဲေငြပို႔နည္းနည္း ဒီေလာက္ပဲရိွတာ၊ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း သေဘာေကာင္းၿပီး သမီးကိုခ်စ္ၾကတယ္၊ ဟိုလူက လာေပြ႕သြားလိုက္ ဒီလူက လာခ်ီသြားလိုက္နဲ႔ သမီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူမေၾကာက္ တတ္ဘူး ျဖစ္တာေပါ႔၊ မွတ္မွတ္ရရ သမီးေလးဖက္တြားတဲ့အရြယ္မွာ ေမေမက ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူကို မတ္ခြက္ထဲေလာင္း ထည့္ၿပီး ဟိုဖက္လွည့္ရံုရိွေသး၊ သမီးက ေလးဖက္တြားၿပီး ဖ်တ္ကနဲေရာက္လာ ၿပီး ေရေႏြးခြက္ထဲ စြပ္ကနဲႏိႈက္လိုက္တာ၊ အပူေလာင္ၿပီး အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့ တာပဲ၊ ေမေမ လည္း ေျခမကိုင္ မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ သမီးအာၿပဲနဲ႔ငိုသံေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေရာက္လာမွ သူတို႔အကူအညီ န႔ဲေဆးျပာလိမ္း၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီေျပးရတာေပါ႔၊ ဆရာ၀န္အိမ္ကလည္း ေ၀းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းလို႔ သမီးမွာ အဲဒီအပူေလာင္တဲ့အမာရြတ္မက်န္ဘူးတာ၊ ေဆးခန္းက ျပန္ေတာ့ စိတ္မၾကည္ပဲ ဘယ္သူေပြ႕လို႔မွမရေတာ့လို႔ ေမေမပဲတစ္လမ္းလံုးေပြ႕ၿပီး ျပန္ခဲ့ရတာေပါ႔”

          ကၽြန္မ မမွတ္မိႏိုင္တဲ့အရြယ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားကို ေမေမက ႀကံဳလွ်င္ႀကံဳသလို ေျပာျပၿပီး ေဖေဖရိွရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ေမေမႏွင့္လိုက္သြားခြင့္ရ သည့္ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွစၿပီး ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္မ မႈန္တီးမႈန္၀ါး အမွတ္ရ လ်က္ ရိွသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ခြဲေနရေပ မယ့္ ဗန္းေမာက္ကိုေဖေဖလာဖူးသည့္ အခါ ေဆာ့ကစားေပးေနက်မို႔ ေဖေဖ႔ကို လည္း တြယ္တာပါသည္။ ထုိစဥ္က ေဖေဖကသာျပန္မွာမို႔ ကားဂိတ္သို႔ လိုက္ပို႔စဥ္ ေမေမငိုသည္႔အခါ ကၽြန္မလည္း လိုက္ငို သည္ဟု လူႀကီးေတြ ျပန္ေျပာျပမွသာ ကၽြန္မသိသည္။ ႏွစ္ႏွစ္သမီးမွာ အေဖႏွင္ျပန္ေနခြင့္ရေတာ့ အေဖက အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ပံုျပင္ေျပာျပ၊ စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကို ကေလးနားလည္ႏိုင္သည့္ စကားတို႔ျဖင့္ အစားထုိးၿပီးဖတ္ျပသည့္အျပင္ တစ္ခါတရံ ကၽြန္မႏွင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေဆာ့ကစားတတ္သျဖင့္ ကၽြန္မေပ်ာ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဖေဖ႔ကို ေမေမႏွင့္ ထပ္တူ လက္ခံေနရာေပးလိုၿပီး ကၽြန္မအိပ္ခ်င္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွားရွားပါးပါး ရံုးပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္  ေမေမသိပ္မွသာ အိပ္လိုသည္။ ပုခက္လႊဲလည္း ေမေမမွ၊ ေတးဆိုသိပ္လည္း ေမေမမွ ဆိုသည့္သမီးေၾကာင့္ ေမေမ႔မွာ တာ၀န္ေတြ ပိုပိေနတတ္သည့္အတြက္ ေဖေဖက ကၽြန္မအတြက္ အိပ္ရာ၀င္ကဗ်ာကေလးတစ္ပုဒ္ လက္တန္း ေရးစပ္ေပးသည္။

          “အိမ္ေရွ႕ခန္းက တန္းေလးထိပ္

            သမီးပုခက္ခ်ိတ္

             ေဖေဖသိပ္သိပ္ ေမေမသိပ္သိပ္

              သမီးေလးက အိပ္”

          ဒီကဗ်ာကေလး႐ြတ္သံၾကားသည့္အခါ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း သိပ္မွ အိပ္ခ်င္ေသာ ကၽြန္မအေနျဖင့္ အဲဒီကဗ်ာ ေလးျဖင့္ ေခ်ာ့သိပ္တတ္ေသာ ေဖေဖ႔ေတးသံေအာက္မွာ မ်က္လံုးကေလးမိွတ္ၿပီး အိပ္စက္ရသည္သာ။ ဒီကဗ်ာကေလးေၾကာင့္ ေဖေဖသိပ္သိပ္ ေမေမသိပ္သိပ္ အိပ္တဲ့သမီးေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

          မူႀကိဳတက္သည္မွ ေက်ာင္းေနစကာလအထိ ေက်ာင္းသြားကာနီးတိုင္း ငိုတတ္သည့္ကၽြန္မ အက်င့္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေပ်ာက္။ အဓိကက တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေမေတြလို အေမ႔ကို ေန႔စဥ္ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ လုပ္ေပးေစခ်င္တာ ျဖစ္သည္။ ရံုးသမားျဖစ္ေသာ အေမက ကၽြန္မဆႏ္ၵကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ရံုးကျပန္လာသည့္အခါ ပိန္လွီတြန္႔ေကာက္ေန ေသာ ကၽြန္မ၏ ၀လံုးမ်ား ၀ိုင္းစက္လာေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင့္တက္ျပဳျပင္ရာမွာ စိတ္ရွည္ခဲ့သလို ကၽြန္မ လြယ္ကူစြာ မွတ္မိႏိုင္မည့္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေလးမ်ားကိုလည္း ဆရာမ မသင္ခင္ ေမေမက ႀကိဳတင္သင္ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ သည္။ ေမေမ႔၏ ၀ိုင္းစက္ေသာ၀လံုးေလးမ်ားက ကၽြန္မစာအုပ္မ်ား ထဲမွာသာမက ေက်ာင္းမသြားမီ ကၽြန္မ၏ မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ တြင္လည္း ၀င့္ႂကြားစြာ ေနရာယူတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ဒါတင္မက အလွမက္တတ္သူမို႔ ေမေမသနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီးတိုင္း ပါးကြက္ဘယ္ဖက္ႏွင့္ ညာဖက္မညီ လွ်င္ ေက်ာင္းမသြား ခ်င္ဟု ငိုေႂကြးဂ်ီက်တတ္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္တိုင္းက်သည္အထိ သံုးေလး ႀကိမ္ ျပန္ျပင္လိမ္းၿပီးမွ ေက်ာင္းသြားတတ္ျခင္းကိုလည္း ကၽြန္မအရြယ္အေတာ္ရသည္အထိ မိသားစုထဲ တြင္ ေျပာစမတ္တြင္ခဲ့သည္။

          ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မအလွအေတာ္မက္ပံုမ်ား ကိုယ့္ဖါသာျပန္ေတြးၾကည့္၍ပင္ မယံုခ်င္စရာ။ ေက်ာင္းသြားကာ နီး လက္ကိုင္ပု၀ါခ်ိတ္ေပးသည့္အခါ ကၽြန္မက ရိုးရိုးတြယ္ခ်ိတ္ျဖင့္ မတြယ္ခ်င္ပဲ ခ်စ္သူဘ၀မွာ ေဖေဖက ေမေမ႔ကို အမွတ္ တရ ခ်စ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပး ခဲ့ေသာ ေက်ာက္စီ ရင္ထိုးလွလွေလးမ်ားကို တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ တြယ္ခ်င္သည္။ သည္လိုျဖင့္ အေမမသံုးရက္ပဲ အျမတ္တႏိုးသိမ္းထားေသာ ထိုရင္ထုိးေလးမ်ားမွာ ကၽြန္မလက္ထက္က်မွ ပ်က္စီးေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္ေတာ့သည္။ သူတို႔၏ အမွတ္တရပစ္ၥည္းကေလးမ်ား ကၽြန္မက နားမလည္စြာ ဖ်က္ဆီးေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ျခင္းကို ေဖေဖေရာ ေမေမကပါ အျပစ္မေျပာၾကပါ။         သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္သံုးေနက် ေက်ာင္းသံုးပစ္ၥည္းမ်ားျဖစ္သည့္ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္မ်ား ေပ်ာက္ၿပီး ကြန္ပါဘူးအဖံုးမ်ားလည္း တစ္စစီျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ေမေမက လြန္စြာ စိတ္ဆိုးေလသည္။ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အျမတ္တႏိုးပစၥည္းမ်ားကို မေတာ္တဆ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းကို ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကၽြန္မ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျဖစ္သြားမည္ကို လက္မခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု နားလည္လာရသည္။

          ““ေပတံေပ်ာက္ရင္ လက္ဆစ္ကို ေပတံနဲ႔ေခါက္မယ္၊ ခဲဖ်က္ေပ်ာက္ရင္ ခဲဖ်က္အသစ္ကို လည္ပင္းမွာ ဆြဲေပးမယ္၊ ခဲတံေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ထုိင္ထအခါ ငါးဆယ္လုပ္ရမယ္””

          ေက်ာင္းသြားကာနီးတုိင္းလို အေမမွာေနက်စကားျဖစ္ၿပီး အၿမဲနားစြဲသြားကာ ရင္ထိုးေတြေပ်ာက္တုန္းကလို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္ဟု သိနားလည္လာ ကာ ေန႔စဥ္သံုးပစ္ၥည္းမ်ားကို ေက်ာင္းသူငယ္ဘ၀ကတည္းက ထိန္းသိမ္း တတ္ေသာ အေလ႔အက်င့္ေကာင္း ရလာခဲ့သည္။

          တစ္ေန႔ေတာ့ အတူေန ၀မ္းကြဲအစ္မကို စိတ္ဆိုးမိရာက ကေလးေဖာ္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားဆီက ၾကားေနက်စကားတစ္ခြန္း ကို အဓိပ္ၸာယ္မသိပဲ ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္မိရာ အေမ႐ံုးက ျပန္လာလာခ်င္း အစ္မက ဆီးတိုင္ပါေတာ့သည္။ ေမေမၾကားေတာ့ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ရံုး၀တ္စံုပင္မလဲႏိုင္ေသးပဲ ကၽြန္မကို လက္ပိုက္ေစကာ ကၽြန္မႏႈတ္ကထြက္ခဲ့သည့္ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ ဆဲေရးစကားမွာ မည္သို႔ေသာ အဆင့္အတန္းရိွသူေတြသာ သံုးစြဲေျပာဆိုတတ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာျပရင္း ေဒါသေတြ ထြက္ လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မလက္ပိုက္ထားရင္း မ်က္လံုးေလးႏွစ္ဖက္ကို ေၾကာက္ရြံ႕စြာ မိွတ္ထားခဲ့မိသည္။ ခ်ည္တန္းလန္းႏွင့္ အက်ႌ ခ်ဳပ္အပ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္း၏ ထိပ္သည္ ကၽြန္မ၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို လာထိသည္။

       “ေမေမ သမီးပါးစပ္ကို မဆဲႏိုင္ေအာင္ စကားလည္း မေျပာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ရမလား”

          “ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း”

          ကၽြန္မ မ်က္လံုးမဖြင့္ရဲပဲ ေခါင္းကိုသာ တစ္သြင္သြင္ရမ္းေနမိသည္။

          “ဒါဆို ေနာက္ကိုဆဲဦးမလား၊ ဒီတစ္ခါဆို တကယ္အပ္နဲ႔ ခ်ဳပ္မွာေနာ္”

          ကၽြန္မ ေမေမ႔ပခံုးကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဖက္ထားမိသည္။

          “ေနာက္မဆဲေတာ့ပါဘူး ေမေမ”

          အပ္ခ်ည္တြဲေလာင္းႏွင့္ အ၀တ္ခ်ဳပ္သည့္ အပ္ကေလးသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို စကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ပစ္ႏိုင္သည္ ဆိုသည္မွာ ဟုတ္မဟုတ္ မသိရေသာ္ လည္း ေနာက္ေနာင္ ရိုင္းစိုင္းသည့္စကားမ်ားေျပာလွ်င္ ေမေမက ကၽြန္မႏွႈတ္ခမ္းကို တကယ္အပ္ျဖင့္ခ်ဳပ္ပစ္ေတာ့မည္ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္မိခဲ့ဖူးသည္။

          စာေမးပြဲတိုင္းတြင္လည္း အဆင့္တစ္ရလွ်င္ ကၽြန္မႀကိဳက္သည့္ပစ္ၥည္း ၀ယ္ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး အဆင့္ႏွစ္ႏွင့္သံုးဆိုလွ်င္ ေတာ့ အေဖႏွင့္အေမႀကိဳက္တာသာ ၀ယ္ေပးမည္ဆိုသည့္ မက္လံုးကေလး ကလည္း ကိုယ္အလိုခ်င္ဆံုး ပစ္ၥည္းတစ္ခုအတြက္  ႀကိဳးစားရမည့္ “ပထမ”ဆိုသည့္ေနရာကို တန္ဖိုးထားတတ္လာသည္။ ကၽြန္မကိုးႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ကၽြန္မအတြက္ အေဖာ္ရမည့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ညီမေလးတစ္ေယာက္ကို ေမေမက လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ညီမေလးႏွင့္အတူ ကစားေဖာ္ရၿပီဟု ၀မ္းသာခဲ့ေသာ္လည္း ကိုးႏွစ္သမီးအထိ ေဖေဖေမေမတို႔ႏွင့္ တစ္ခါမွ ခြဲမအိပ္ဖူးေသာ ကၽြန္မအဖို႔ ညီမေလး ေရာက္လာမွ ရုတ္တရက္ အိပ္ရာဖယ္ေပးလိုက္ရၿပီး အစ္မ၀မ္းကြဲမ်ားႏွင့္အတူ ညအိပ္ခဲ့ရေသာ ညမ်ားမွာ ကေလးဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေမ႔ကို အလြမ္းရဆံုးညမ်ားအျဖစ္ ခဲယဥ္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္ကို ေမ႔မရႏိုင္ျဖစ္ရသည္။

          ညီမေလး ေလးႏွစ္အရြယ္၊ ကၽြန္မရွစ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွထင္မွတ္မထားေသာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ မွ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေသာ ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕ အလွည့္အေျပာင္းတို႔ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕လိုက္ရသည္။ အျပစ္မရိွေသာေဖေဖ႔ကို ကံၾကမၼာဆိုေသာ မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးက ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚေဆာင္သြား ခဲ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေတြ႕ရာမွ ျပန္လာသည့္တစ္ရက္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ႏွင့္ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္ ေမေမက..

          “သမီးကို မေျပာပဲေနမလို႔ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကြယ္၀ွက္ထားရမယ့္ ကိစၥလည္းမဟုတ္သလို ရွက္စရာေကာင္းလွတဲ့

အျဖစ္လည္းမဟုတ္လို႔.. ေနာက္ၿပီး ေဖေဖကလည္း သမီးနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ေခၚလာပါဦးဆိုလို႔ သမီးကို အသိေပးရတာ”

          မ်က္ရည္၀ဲရင္းေျပာသည့္ ေမေမ႔၏ အသိေပးစကားက ကၽြန္မဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္စကားမို႔ ကၽြန္မ၏ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္ၿပီး ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲ ၿပိဳဆင္းငိုေႂကြးခဲ့ပါသည္။ အမွန္တရားကို ဖုံးကြယ္လိမ္ညာရန္ ႀကိဳးစားပီး တစ္ခါတရံလိမ္ညာမႈမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ခရီးဆက္တတ္သည္႔ ေလာကႀကီးထဲက ငိုခ်င္စရာေတြၾကားကပင္ မေအာင့္ ႏိုင္ေအာင္ ရယ္စရာေတြလုပ္လုပ္ျပတတ္သည့္ လူေတြၾကားထဲ ကၽြန္မႏွင့္ေမေမလက္တြဲရင္း ခဏတာေတြ႕ရတတ္သည့္ ေဖေဖ႔ ေရွ႕မွာ ေဖေဖ႔အတြက္ အလွဆံုး အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကို ၿပံဳးတတ္ခဲ့ၿပီ။ ခင္ပြန္းသည္ကို မိသားစုအတြက္ တာ၀န္မေက်သူ၊ အဆင္ျခင္မဲ့ မိုက္ရူးရဲဆန္သူဟု အျပစ္တင္တတ္သည့္ တခ်ိဳ႕ေသာဇနီးသည္ေတြၾကားမွာ ေမေမကေတာ့ ေဖေဖ႔ေရွ႕တင္ေရာကြယ္ရာပါ အျပစ္ မဆိုတတ္ခဲ့။ ေဖေဖ႔အေၾကာင္း ေမးလာသူေတြကို မေတာက္ပေသာ္လည္း မႏြမ္းလ်သည့္ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လက္ခံစကားေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ႔၀င္ေငြ လစ္ဟာသြားေသာအခါ  ေမေမ႔ရဲ႕ ပံုမွန္၀န္ထမ္းလစာႏွင့္ အပို၀င္ေငြလည္း မရွာတတ္သမို႔ အခက္အခဲ တခ်ိဳ႕ ရိွေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ေသာအခါ အေ၀းသင္တက္ ၿပီး အလုပ္လုပ္မည္ဆိုေသာ ကၽြန္မ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေမေမကဇြတ္ျငင္းဆန္ၿပီး အမွတ္မီရာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို တက္ေစခဲ့သည္။

          ေဖေဖႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေမေမႏွင့္ကၽြန္မတို႔၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ပိုက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံတတ္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ရင္းႏီွးခဲ့ရသလို စာေပအႏုပညာအသိုင္းအ၀ိုင္း ႏွင့္လည္း  ပတ္သက္ခဲ့ရသည္။ ထိုအထဲတြင္ အမ်ားအတြက္လုပ္ရင္း မိသားစုအက်ိဳးစီးပြား တိမ္းပါးခြ်တ္ေခ်ာ္သြားရမႈ အတြက္ ခင္ပြန္းသည္ကို အျမင္မၾကည္လင္သည္မွ အိမ္ေထာင္ေရးပ်က္ျပားသည္အထိ အျမင္ကြာဟသြားသည္မ်ိဳး စိတ္မေကာင္း စရာျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ႀကံဳေတြ႕သိျမင္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ေမေမကေတာ့ ေဖေဖရိွရာသို႔ တစ္လတစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္သြားေရာက္ ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀းၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕သို႔ ေဖေဖေျပာင္းေရႊ႕သြားရသည္။ ႐ံုးတစ္ဖက္ႏွင့္ ပင္ပင္ ပန္းပန္းလာေတြ႕ရေသာ ေမေမ႔ကို ေဖေဖက ႏွစ္လျခား သံုးလျခားမွသာ လာေတြ႕ရန္ ေျပာေသာ္လည္း ေမေမေရာ ကၽြန္မပါ လက္မခံျဖစ္ၾက။ မေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္ေသာရက္လမ်ားမွာ ေဖေဖ႔က်န္းမာေရး မည္သို႔ရိွမည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ရင္း တကယ္တန္းက အလုပ္ပင္ပန္း၊ ခရီးပန္းျဖင့္ အစားအေသာက္ကိုလည္း ပံုမွန္မစားျဖစ္ရာ မိုးမိၿပီး တိုက္ဖိြဳက္လိုလို အသည္းေရာင္အသား၀ါ လိုလိုျဖင့္ ဖ်ားရာက လံုး၀အိပ္ရာထဲလဲသြားခဲ့သည္က ေမေမ ျဖစ္သည္။

          အခုေတာ့ အိပ္ရာထဲတြင္ အဖ်ားတက္လိုက္က်လိုက္ျဖင့္ ေမေမ ေဖ်ာ့ေတာ့အားနည္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္မွ တစ္လအတြင္းသို႔ ေရာက္လာသည့္ႏွင့္ အားလံုးက စိုးရိမ္ပူပန္လာၾကသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ညီမေလးကလည္း ေမေမႏွင့္ အိပ္ေနက်မို႔ ေမေမႏွင့္ခြဲအိပ္ေနရေသာ ယခုကာလမွာ ကၽြန္မငယ္စဥ္ကလိုပင္ အိ္ပ္မက္ဆိုးေတြမက္သည့္ကာလ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။

          ကၽြန္မအတြက္ကမူ ေဖေဖလည္း အနားမွာ မရိွခိုက္ ေမေမအိပ္ရာေပၚမွာ လဲွရင္း ျပန္ႏိုးထမလာေတာ့မွာကို မေတြးရဲ ေတြးရဲျဖင့္ ေတြးကာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနရျခင္းကို ညီမေလးမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားရျခင္းက အခက္ခဲဆံုးပင္ ျဖစ္သည္။ တိတ္ ဆိတ္ေနသည့္ညမွာ ေမေမ႔နံေဘးတြင္ထုိင္ရင္း ေမေမ႔အေၾကာင္းကိုေတြးကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ေမေမ႔ဆီမွ ညင္သာစြာလာသည့္ အသက္ရွဴသံေလးကိုသာ တိတ္တဆိတ္ နားစြင့္ေနမိသည္။ ၿပီးမွ ေမေမ႔အနားမွ ထြက္ခြာလာကာ ၀ရန္တာတြင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။

          ငိုလို႔အားရေတာ့မွ အသံမထြက္ႏိုင္ေသာ ေတာင္းပန္ျခင္းျဖင့္ ေမေမ႔ကို လွမ္းေတာင္းပန္မိသည္။

          “ေမေမရယ္၊ ေဖေဖနဲ႔ ေ၀းေနရတဲ့ သမီးတို႔ကို ႏွစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္...”

                            

                             +                                    +                                    +

          မႏၱေလးမွ ထုတ္ေ၀သူဆရာက မိဘေမတၱာဘြဲ႕  စာမူတစ္ပုဒ္ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းသည့္အခါ လြန္ခဲ့ေသာ ကိုးႏွစ္ေက်ာ္က ကၽြန္မစာေရးဆရာမျဖစ္စ မွာ ေမေမေနမေကာင္းျဖစ္ေန စဥ္အတြင္း ေမေမ႔အေၾကာင္း ခံစားေရးသားထား ခဲ့သည့္ စာမူတစ္ပုဒ္ ကို ျပန္လည္ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ အဆံုးမသတ္ရေသးေသာ အထက္ပါ၀တၱဳကို ေတြ႕ပါသည္။ ယင္း၀တ္ၳဳကို ကၽြန္မ ဇာတ္သိမ္း မေရးႏိုင္ခဲ့သလို တကယ့္ဘ၀တြင္လည္း ေမေမႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ထိုစဥ္က အလြမ္းဇာတ္သိမ္းနွင့္ မႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ထိုသို႔ အလြမ္းဇာတ္သိမ္းႏွင့္ မႀကံဳခဲ့ျခင္းမွာ ကၽြန္မႏွင့္ ညီမေလးတို႔အေပၚ ထားရိွေသာ ေမေမ႔၏ မိဘေမတ္ၱာေၾကာင့္ဟု ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ကၽြန္မနားလည္ သိရိွခြင့္ ႀကဳံခဲ့ရပါသည္။ ထုိစဥ္က အျပင္းဖ်ားေနရာမွ ျပန္လည္သက္သာလာသည့္အခါ ထုိအေၾကာင္း ကို ေမေမ က ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ 

          “လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ေတာနက္ႀကီးထဲမွာ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားရင္း မၾကာခင္မွာပဲ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ေျခစံုရပ္လိုက္မိတယ္၊ အဲဒီလူႀကီးဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေမေမသိခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ႔၊ ဒီမွာ-ဒီမွာ- ရွင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. လို႔ ဆိုေတာ့ လူႀကီးက ေမေမ႔ဖက္လွည့္လာၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္အသံ ႀကီးနဲ႔ ရယ္ေမာလိုက္ပံုက ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေပမယ့္ သူပံုပန္းသဏၭာန္က ၀တ္ရံုအမည္းႀကီး၀တ္ထားတာ ကလြဲရင္ ေမေမဘာကိုမွ မျမင္ရဘူး။ ေတာနက္နက္ ႀကီးထဲက လေရာင္ေအာက္မွာ ၀တ္ရံုအနက္၀တ္ထားတဲ႔ လူႀကီးလက္ထဲမွာ ေပါက္တူးတစ္လက္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေမေမလန္႔ၿပီးေအာ္လိုက္တာ၊ ဒါေပမဲ့ အသံကမထြက္ဘူး၊ အဲဒီလူႀကီးက “ငါက ေသမင္းပဲ၊ ဒီမွာနင့္အတြက္ က်င္းတူးေနတာ၊ လာ” ဆိုၿပီး ေမေမ့လက္ကို လွမ္းဆြဲေတာ့ ေမေမကလည္း ရိွသမွ်အားေတြ သံုးၿပီး သူ႕လက္ထဲက လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မလြတ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ သူတူးထားတဲ့က်င္းထဲေတာင္ ပံုရက္ သားလဲက်သြားၿပီး သူကလည္း တြင္းထဲကို ေျမႀကီးေတြ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ ေမေမ႔အေပၚကို ဖံုးပစ္ေတာ့တာပါပဲ၊ ေမေမ႔ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ သမီးတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြပဲ ျမင္ေယာင္ၿပီး သူ႕လက္ထဲက မျဖစ္မေန လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ တစ္ခုပဲ ရိွခဲ့တယ္၊ ေဖေဖကလည္း အေ၀းေရာက္ေနခ်ိန္ သမီးတို႔ခ်ည္းထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး တြင္းနက္ႀကီးထဲက အတင္း ရုန္းထြက္၊ ေသမင္းႀကီးကလည္း ေျမေတြဖို႔နဲ႔ လံုး၀အေလွ်ာ့မေပး ပဲ ေမေမကလည္း အတင္းရုန္းၿပီး ျပန္တက္နဲ႔၊ ေနာက္ဆံုး ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ သူ႕လက္ကလည္း လြတ္ေရာ၊ ရုတ္တရက္ လန႔္ႏိုးလာတာပဲ”

          အဖ်ားအရမ္းႀကီးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရာကေန သတိလစ္သလိုလို အိပ္မက္ဆိုးမက္သလိုလိုနဲ႔ ႀကိဳးစား ႏိုးထခဲ့ရတဲ့ ေမေမ႔အိပ္မက္ဆိုးအေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္ရစဥ္မွာ ကၽြန္မ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင့္  စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ေမေမ႔ေရွ႕မွာပင္ ဟန္မေဆာင္ နိုင္ပဲ မ်က္ရည္က်မိသည္။ သတင္းလာေမးသည့္ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးက ေမေမ႔အိပ္မက္ကို သိလိုက္ရတဲ့အခါ..

          “အမယ္ေလး၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕အစ္မရယ္၊ သမီးေတြေဇာနဲ႔ ျပန္သတိရလာလို႔ေပါ႔၊ အခုလို အားနည္းၿပီး အဖ်ားဖိစီး လို႔ ကေယာင္ကတန္းျဖစ္ေနခ်ိန္ အစ္မသာ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ ျပန္သတိ လည္လာဖို႔ မလြယ္ဘူးအစ္မရဲ႕”ဟု ေျပာပါသည္။

          ကၽြန္မတို႔ကို ခ်စ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တစ္ခုတည္းျဖင့္ပင္  ေမေမလူေလာကႀကီးထဲမွာ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုင္ေစဖို႔ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းရရိွႏိုင္ခဲ့သည္ဆိုျခင္းက သားသမီးအေပၚထားရိွသည့္ မိခင္ေမတၱာကို ကၽြန္မ အရွင္းလင္း ဆံုး ျမင္ခြင့္ရရိွလိုက္သည့္ သက္ေသပင္ ျဖစ္သည္။

          သည့္ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖႏွင့္ခြဲေနရသည္မွာ ငါးႏွစ္ခန္႔ၾကာသြားခ်ိန္တြင္ ေဖေဖအိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ သည္အခါ မွာေတာ့ ေဖေဖ႔ကို ေမေမက မိသားစု ဦးေဆာင္ေနရာမွာ ျပန္ထားၿပီး ေဖေဖအပါအ၀င္ ကၽြန္မတို႔တေတြ၏ လုိအင္မွန္သမွ်ကို တတ္အားသေရြ႕ ျဖည့္ဆည္းေပးသူအျဖစ္ ေမေမက တာ၀န္ျပန္ယူသည္။ ဒီေတာ့လည္း မူလကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ရံုသာ ရိွၿပီး ေျခာက္ခန္းသည့္အျဖစ္ကို မေရာက္ေသာ မိသားစုဘ၀ကေလးမွာ ျပန္လည္စိုေျပလာသည္။

          ေဖေဖအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ယခင္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ရာထူးေတြ ေက်ာခိုင္းစြန္႔လႊတ္ခဲ့သူမို႔  အမ်ားကိစၥႏွင့္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္ျခင္းကို ေမေမက အျပစ္ေျပာဖို႔ေ၀း၊ သူယံုၾကည္သမွ်ကို ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ ဘ၀ကို ႏွစ္ျမဳပ္ထားေသာ ေဖေဖ႔အတြက္ ပါရမီျဖည့္ဖို႔ အၿမဲအဆင္သင့္ရိွေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ေဖေဖတစ္ေယာက္ တည္းတင္မက ကၽြန္မႏွင့္ ညီမေလးတို႔၏ နားပူနားဆာလုပ္သမွ်ကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္စြမ္းေပးသူ ျဖစ္သည္။

          ေမေမ႔ေမတၱာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေတြးရင္းေရးရင္းျဖင့္ ကၽြန္မငယ္စဥ္ ႏို႔စို႔အရြယ္ကတည္းက ေမေမေခ်ာ့ျမဴတတ္ေသာ  ေတးသံတစ္စကို ရုတ္တရက္သတိရမိလာသည္။ ေမေမက ကၽြန္မကို “ေမေမ႔သမီးေလး” “ေမေမ႔သမီးေလး”ဟု ေခ်ာ့ျမဴရင္း ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ျမဴးလာကာ.. “ေမေမ႕သမီးငါး” “ေမေမ႔သမီးေျခာက္” “ေမေမ႔သမီးခုႏွစ္” ေမေမ႔သမီးရွစ္” စသည္ျဖင့္ ေခ်ာ့ျမဴ သည့္အခါ တစ္ႏွစ္သံုးေလးငါး ေရတြက္မႈကို နားလည္သည့္အရြယ္မဟုတ္ပါပဲ ကၽြန္မက ၿပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ယခုလည္း ကၽြန္မက “သမီးေမေမတစ္” “သမီးေမေမႏွစ္”ဟု ျပန္လည္ဂုဏ္ျပဳ ရည္ညႊန္းခ်င္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ပထမေမေမ၊ ဒုတိယေမေမဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္္။

          “ပထမေမေမ”က ကၽြန္မကို ကိုယ္၀န္ရိွစမွသည္ ကၽြန္မႏွစ္ႏွစ္သမီး အထိ ကၽြန္မႏွင့္ႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္ကမ္ၻာတည္ကာ ရုန္းကန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တြင္ ေဖေဖမရိွေတာ့ခ်ိန္ ညီမေလးႏွင့္ကၽြန္မအတြက္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအေဖအျဖစ္ေကာ ေကၽြးေမြးျပဳစုရသည့္အေမအျဖစ္ပါ ရုန္းကန္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ အေမျဖစ္ပါသည္။ “ဒုတိယ ေမေမ”ကေတာ့ ေဖေဖ ကၽြန္မတို႔ဘ၀ထဲ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါတိုင္း ေဖေဖႏွင့္လက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘ၀ကို တည္ေဆာက္ရင္း ကၽြန္မတို႔တေတြ လိုအပ္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္း ေပးေနက် အျဖည့္ခံေမေမ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ အေမႏွစ္ေယာက္ရိွေသာ သမီးအျဖစ္ ထူးျခားေသာဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားခ်င္ပါသည္။

                               +                        +                          +

          ကၽြန္မ၏ဘ၀တြင္ အေမႏွစ္ေယာက္ရိွခဲ့ဖူးပါသည္။ ပထမေမေမကိုေတာ့ျဖင့္ အသနားပိုမိၿပီး ဒုတိယေမေမကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္မ တူညီစြာ ျမတ္ႏိုးခ်စ္ရပါသည္။   ။ 

                                                              (ျမစ္ႏွစ္ျမြာ မိဘေမတၱာဖြဲ႔ ကေလာင္စံု၀တၳဳစာအုပ္မွ)