ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၃

                           

                                                       ေရၾကည္ေသာ္လည္း ျမက္မႏုရာ-၃

 

                                    ကၽြန္မစက္စခ်ဳပ္ခ်ိန္ ေမာ္တာစက္ကို မသံုးဖူးတာေၾကာင္႔ စက္က ကိုယ္ထင္တာ ထက္ ျမန္ၿပီး စက္ေၾကာင္းေတြ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနတာကို ေျပာခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ ။ ကၽြန္မ ေလ႔က်င္႔ဖို႔ သူတို႔ ေပးထားတဲ႔ ပိတ္စ ကေလးေတြကို အသံုးျပဳၿပီး အပ္ေၾကာင္းေျဖာင္႔ေအာင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကၽြန္မ ႀကိဳးစား ေလ႔က်င္ရပါတယ္။ တလက္စတည္း မျဖစ္မေန အသံုးျပဳရမွာ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မဘ၀မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲံ႔ စက္မ်ိဳးေတြကိုလည္း မ်က္စိေတြ နားေတြဖြင္႔ၿပီး အေျပးအလႊား ေလ႔လာ ခဲ႔ရ ပါေသးတယ္။ စက္ခန္းထဲ အမ်ိဳးအစားစံုလင္တဲ႔ စက္ေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တြယ္ေနၾကသူေတြ ၾကားထဲမွာ အေျခခံ အက်ဆံုးျဖစ္တဲ႔ ံsingle needle machine ေခၚ အပ္တစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ရတဲ႔ ရိုးရိုးေမာ္တာစက္ကို ကၽြန္မအဆင္ေျပေျပ ခ်ဳပ္ႏိုင္တာ ျမင္ေတာ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆြန္း္ဒါလီက ပိတ္ညွပ္သမား ေကာင္မေလးနဲ႔ ကၽြန္မကိုမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

                                ေကာင္မေလးနာမည္က နယ္လီ တဲ႔ ။ သူကေတာ႔ေခါင္းေပါင္းေလးနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ေကာက္ေကြးတြန္႔လိမ္ ေနတဲ႔ ဆံပင္ေလးေတြကို အေျပာင္သိမ္းၿပီး ေနာက္မွ စုခ်ည္ထားတာမို႔ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးနဲ႔ မိတ္ဆက္လိုက္တဲ႔ ကၽြန္မကို မရယ္မၿပံဳး ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တံု႔ျပန္တာကို သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ဆြန္းက ပိတ္ေတြအေၾကာင္း  အၾကမ္းဖ်ဥ္း ရွင္းျပ ဖို႔နဲ႔ အလြယ္ဆံုးေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ညွပ္ၾကည္႔ ဖို႔ သူ႕ကို ကူညီျပသခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔မွ သူက စကၠဴ ေတြ တစ္ထပ္ႀကီးထားတဲ႔ အိတ္ထဲကေန စကၠဴေခါက္ေလးတစ္ခုကို ထုတ္လာၿပီး ပိတ္ေပၚ တင္ျဖတ္တဲ႔အခါ ေဘာင္းဘီပံု ေရွ႕ျခမ္း၊ ေနာက္ျခမ္းႏွင္႔ အလယ္ျခမ္းေတြကို ပင္အပ္ေလးနဲ႔ ပိတ္စမွာ တြယ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ညွပ္ျပပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မ စကၠဴေခါက္လို႔ ထင္ေနတဲ႔အရာဟာ လွပေသသပ္တဲ႔  ေဘာင္းဘီပတ္တမ္ တစ္ခု ဆိုတာကို ပိတ္စေပၚ သူတင္ညွပ္ၿပီးး မခ်ဳပ္လုပ္ရေသးခင္ ပိတ္အပိုင္းအစေလးေတြ အျဖစ္ျမင္မွ ကၽြန္မ နားလည္ခဲ႔ရတယ္။ သူကေတာ႔ ကၽြန္မနားလည္တာ ၊နားမလည္တာထား သူ႕ကို တာ၀န္ေပးထားခဲ႔ၿပီးၿပီ မို႔ အင္ဒုိစကားသံ ရႊတ္ရႊတ္ရွပ္ရွပ္နဲ႔ရွင္းျပၿပီး သူ႕လို စမ္းညွပ္ၾကည္႔ ဖို႕႔လညိး ကတ္ေၾကး ကို  ကၽြန္မလက္ထဲ ထည္႔လိုက္ပါတယ္။

                                ကၽြန္မအတြက္လည္း အျမင္မွာ မခဲယဥ္းလွတာမို႔ သူ႕အတိုင္း လိုက္ညွပ္ၾကည္႔တဲ႔ အခါ  ေဘာင္းဘီတစ္ထည္စာ ပိတ္အပိုင္းအစေတြသာ ထြက္လာတယ္ ၊ အနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ နယ္လီက ညွပ္ၿပီးသား ပိတ္စေတြၾကည္႔ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနတာမို႔  ကၽြန္မ အေတာ္စိ္တ္ညစ္သြားမိတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ျဖစ္ဖို႔ ပိတ္ညွပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးညွပ္လုိ႔ မရပဲ၊ ဘာေတြပညာသားပါတယ္ဆိုတာ  သူ႕ရွင္းျပမွပဲ တေျဖးေျဖးနားလည္လားခဲ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ပတ္တမ္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ႔ စတိုင္နံပါတ္နဲ႔ ၀ယ္သူနာမည္ေတြအျပင္၊ ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတဲ႔ ပိတ္စရဲ႕လားရာ၊ ဦးတည္ရာကို ညၽႊန္ျပရတဲ႔ ျမွားေလးကိုလည္း ၾကည္႔တတ္ရ ပါေသးတယ္။ အဲ႔ဒီျမွားေလးအတိုင္း ပိတ္ေပၚမွာတင္ၿပီးျဖတ္ရတာမို႔၊ ပိတ္စရဲ႕ဆြဲအားက အလ်ားမွာ ရွိလား၊အနံမွာ ရွိလားဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ညႊန္ျပေပးတဲ႔ ျမွားေခါင္းေလးအတိုင္း ပိတ္စေပၚမွာ မွန္ကန္စြာ တင္ၿပီး ျဖတ္ရတာပါ။ ဒါမွ ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္မည္႔ သူအတြက္ ပိတ္စအစြန္းမွာ (elastic) သေရႀကိဳးတပ္ၿပီး ခါးမွာ ၀တ္ရတာအဆင္ေျပမွာပါ။ မဟုတ္ရင္ ဆြဲအားမရွိတဲ႔ ေနရာမွာ သေရႀကိဳးတပ္ၿပီးလွလွပပ ခ်ဳပ္လည္း ၀ယ္သူအတြက္ အဆင္ေျပေကာင္းမြန္ၿပီး သက္ေတာင္႔ သက္သာရွိတဲ႔ အထည္တစ္ထည္ ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

                                 သူ႕အကူအညီနဲ႔ အထည္ေျခာက္ထည္ (ဒါဇင္၀က္) ကို ညွပ္လို႔အၿပီးမွာ ဆြန္းက နမူနာ အထည္ တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ျပေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဘာင္းဘီအမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီးရွိတဲ႔ အထဲမွာ၊ ဒီေန႔သင္တဲ႔ ေဘာင္းဘီက အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အလြယ္ကုူဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ေဘာင္းဘီ နာမည္္ကို (panty ) လို႔ေခၚေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲ႔ဒီ (panty) ဆိုတဲ႔ ေဘာင္းဘီေလးကိုခ်ဳပ္ရာမွာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ကေတာ႔ ေပါင္မွာ (elastic ) သေရႀကိဳးတပ္တဲ႔ အဆင္႔ပါပဲ။ ခါး ပတ္ပတ္လည္ မွာ သေရႀကိဳးတပ္တာ ထင္သေလာက္ မခက္ခဲေပမယ္႔  ေပါင္မွာတပ္ရတ႔ဲ သေရၾကိဳးကိုေတာ႔  ဟိုဘက္ဒီဘက္ ညီေအာင္ တပ္ေပးရတာမို႔ ၊ စက္ခ်ဳပ္တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မေမ႔ ႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အမွတ္ရဆံုးအခက္အခဲ တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သေရႀကိဳးတပ္တဲ႔စက္က ရိုးရိုးေမာ္တာစက္မဟုတ္ပဲ zigzag machine ပါ။ သေရႀကိဳးတပ္ရတဲ႔ အပိုင္းေတြမွာ အဲ႔ဒီစက္ကို အသံုးျပဳရတာ အလြယ္ကူဆံုး ဆိုတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ နားလည္သေဘာေပါက္ ခဲ႔ေပမယ္႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႔  zigzag machine ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး သေရႀကိဳးတပ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္မူ မရွိ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဘာလို႔ လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မခ်ဳပ္ၿပီးတဲ႔ အထည္တိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ဆြန္း ကို ျပန္ျပရတဲ႔အခါ၊ ေပါင္မွာတပ္တဲ႔ သေရႀကိဳးေတြ ဘယ္နဲ႔ ညာနဲ႔ မညီတိုင္း သူကအႀကိမ္ႀကိမ္္ဖြင္႔ၿပီး ကၽြန္မကို ျပန္ခ်ဳပ္ေစပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ တပ္ထားတဲ႔ သေရႀကိဳးေတြကို ျပန္ဖြင္႔တဲ႔အခါ၊ အၿမဲ ဘရိတ္္ဓါး သံုး ၿပီးဖြင္႔ ရတာမို႔ ၿပဲရာ၊ဓါးရာဗလပြနဲ႔ ေဘာင္းဘီေတြကို ဆက္ခ်ဳပ္ဖို႔ အင္အားမရွိေတာ႔တာနဲ႔ နယ္လီ ဆီမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ ႏွင္႔ ပိတ္ျပန္ညွက္ဖို႔ ေတာင္းရတဲ႔အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ တကယ္႔ စိတ္ပ်က္ သိမ္ငယ္စရာ မိနစ္ အခ်ိန္ေလး ေတြ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အဲ႔ဲလို အခ်ိန္တိုင္း သူက မ်က္ေထာင္႔နီနဲ႔ ေစြၾကည္႔ရင္း

                                     “ဒီ ဂိုေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ ပိတ္ေတြက နင္တစ္ေယာက္တည္း စမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ၾကည္႔လုပ္ အုန္း “ ဆိုတဲ႔သူ႕အသံဟာ ကၽြန္မကို အၿမဲသင္ၾကားေပးတဲ႔ ဆြန္းေလသံထက္ ဆယ္ဆေလာက္ခက္ထန္မာေၾကာတာေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ခ်ဳပ္တဲဲ႔ ေဘာင္းဘီေတြ မၿပီးခင္ တစ္ခုခုပ်က္ဆီးမွာကလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ရပါေသးတယ္။ စက္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္မေလ႔က်င္႔ခ်ဳပ္ ၾကည္႔ဖို႔ စက္တစ္လံုးသီးသန္႔ မေပးထားႏိုင္တာေၾကာင္႔ ၊ ကၽြန္မကူညီလုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေလးေတြ အားတံဲ႔ အခ်ိန္ရယ္၊ အလုပ္သမားေတြမသံုးတဲ႔ စက္ရွိတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳးရယ္မွ အေျပးအလႊားေလ႔က်င္႔ခ်ဳပ္လုပ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ေဘာင္းဘီ  ေျခာက္ထည္ၿပီးဖို႔ အခ်ိန္ႏွစ္ရက္ယူၿပီး ဆြန္းကလည္း သေဘာက်မွ ကၽြန္မ ရဲ႕ပထမဆံုးလက္ရာေလးေတြကို ႀကီးေမလင္း ကို ျပျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီးေမလင္းက ေတာ႔ကၽြန္မခ်ဳပ္ၿပီးသမွ် ေဘာင္းဘီေလးေတြကို တစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ကိုင္ၾကည္႔ ၿပီး “ လွတယ္၊ ေကာင္းတယ္” နဲ႔ အေတာ္ေလး သေဘာက်ေနလို႔ ကၽြန္မလည္းအေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မေနာက္ကြယ္က်မွ နမူနာအခန္းထဲမွာ စားပြဲေပၚမွာ ကပ္ထားတဲ႔ သူ႕ေပႀကိဳးနဲ႔တိုင္းရင္း ကၽြန္မရဲ႕ အထည္ေတြ အားလံုး  အတိုင္းမ၀င္လို႔ ေနာက္တစ္ခါ ခ်ဳပ္ရင္ တိတိက်က် အတိုင္းနဲ႔ေသခ်ာခ်ဳပ္ဖို႔ အစ္မေတြကေနတဆင္႔ အမွာစကားပါးလိုက္မွန္း အိမ္အျပန္ဖယ္ရီေပၚေရာက္မွ သိလိုက္ရပါတယ္။

                                   “ အတိုင္းနဲ႔ ဆြန္းက မခ်ဳပ္ခိုင္းလို႔ ဘယ္အထည္ကိုမွ အတိုင္းမတိုင္းပဲ ခ်ဳပ္လိုက္တာ အစ္မ၊ ဒါဆို သူက ခ်ယ္ရီကို အားမရဘူးဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ႔။”

                                   အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔ အခါ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ခန္းထဲေနတဲ႔ မရိုစီကို ပထမဆံုးစက္ခ်ဳပ္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တိုင္ပင္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

                                  “ အားမရတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေလ။ ခ်ယ္ရီ ခ်ဳပ္ပံုက production ထုတ္လုပ္မူအဆင္႔ သာသာပဲ ရွိတယ္။ နမူနာအထည္ေတြ ခ်ဳပ္ၿပီဆို  အတိုင္း ေသခ်ာမွန္ဖို႔ လိုတယ္။  အင္း.. ငါတို႔ကလည္းအလုပ္တအားရွဳပ္ေတာ႔ နင္႔ကို ေသခ်ာ မေျပာျပျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ကလည္း အစဆိုေတာ႔ခ်ဳပ္တတ္ဖို႕ကိုပဲ ဦးစားေပးခ်င္မွာ က်န္တာေတြ ေျပာျပမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုေလေဘာင္းဘီမွာ ခါးဆိုဒ္ ဆို အေသးက ၂၈ နဲ႔ အလတ္္ ၃၀၊နဲ႔ အႀကီးက ၃၃ ဆိုၿပီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒါ စင္တီမီတာနဲ႔  ေျပာတာေနာ္။ အေသမွတ္လို႔ေတာ႔ မရဘူး general ေပါ႔။  တခါတေလ ၀ယ္ယူ ကေတာင္းဆိုရင္ လက္မနဲ႔လည္း တုိင္းေပးရတာမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အခုကတည္းက ကိုယ္ခ်ဳပ္တာ ဘာဆိုဒ္လည္း ဆိုတာ သိမွ၊ အတိုင္းတကယ္၀င္မ၀င္ သိရမွာ၊ ၿပီးေတာ႔ လက္ကလည္း  ခ်ဳပ္ရင္းနဲ႔ မွန္းဆၿပီး အတိုင္း၀င္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ ခ်ဳပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာ။ ဒီအတိုင္း ခ်ဳပ္သြားလို႕ကေတာ႔ ေဘာင္းဘီပံုေတာ႔ ေပါက္တာေပါ႔။ အႀကီးပတ္တမ္ကလည္း အသးဆိုဒ္ျဖစ္၊၊ အေသးပတ္တမ္ ကလည္း အႀကီးဆိုဒ္ ျဖစ္နဲ႔ ဘယ္လို ပံုက်မလဲ “

                   မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ နားေထာင္ေနတဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည္႔ၿပီးသူက အားမရစြာ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ယူၿပီး သူေျပာသမွ်အားလံုးေသခ်ာမွတ္ထားခိုင္းပါတယ္ ။ အဲ႔ဒီေန႔က ရိုစီက ေဘာင္းဘီအတိုင္းေတြတင္မက အေခၚအေ၀ၚ အမ်ိဳးအစား နဲ႔ ၊ စက္ရံုမွာ ေအာ္ဒါေျပး ေနတဲ႔ လက္ရွိ၀ယ္သူေတြအေၾကာင္းရယ္ ၊ေရကူး၀တ္စံု ဆိုဒ္ေတြအားလံုး ရယ္၊ ကၽြန္မနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပ ေျပာျပေပးတာမို႔ ျမန္မာအစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ခန္းတည္း ေနခြင္႔ ရတဲ႔ ကၽြန္မ အတြက္ အေတာ္ကံေကာင္း တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒါေပမယ္႔ သန္းေခါင္းေက်ာ္တဲ႔ အခ်ိန္ အလုပ္ေတြ အားလံုး ေဆြးေႏြးၿပီးလို႔ ကၽြန္မ အခန္း သို႔ ျပန္အိပ္ခါနီးမွ သူဆီက  မေမွ်ာ္လင္႔ တဲ႔ သတိေပးစကားကို ထပ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။

                            “ ခ်ယ္ရီ ကငယ္လည္းငယ္တယ္။ မိဘေတြနဲ႔လည္း ခု ခြဲေနရေတာ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားငယ္မွာပဲ။ လိုတာရွိရင္လည္း ေျပာေပါ႔။ အစ္မက ကူညီမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ညီမရယ္၊ ရံုးမွာဆိုရင္ေတာ႔ အစ္မနားေတာ႔ သိပ္မကပ္နဲ႔ ။ ကိုယ္႔ဖာသာ္ပဲေန။ အဲ ဒါေပမယ္႔ ဘာသာ စကား အခက္ခဲ ရွိရင္ေတာ႔ အစ္မတို႔ကို လာေမးလို႔ ရတယ္ေနာ္။ အဖြားႀကီး ေရွ႕မွာေတာ႔ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခုဆို အစ္မတို႔နား လာကပ္တာမ်ိဳး ခဏခဏ မလုပ္နဲ႔ေနာ္ ။ ေတာ္ၾကာ ခ်ယ္ရီကို အစ္မတို႕က ေခၚတယ္လို႔ ထင္ေနအုန္းမယ္၊ သူက လူသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာရင္သူ႕ကိုပုန္ကန္ခ်င္္လို႔ အစ္မတို႔ဘက္က လူေမြးတယ္လို႔ ထင္မွာ အစ္မ စိုးလို႕ပါ္၊ အစ္မတို႔ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုး သူ႕လက္ေအာက္မွာ လုပ္ရတာေလ။ သူစိတ္ကြက္ၿငိဳျငင္ရင္ အစ္မတို႔လည္း အလုပ္မွာ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး “

                           ရိုစီစကားေတြ အားလံုး ကၽြန္မနားလည္လက္ခံႏိုင္ေပမယ္႔ ၊ ကၽြန္မ မသိစိတ္ထဲကေန တြယ္တာေနတဲ႔ သူတို႔ က္ို ရံုးမွာအနားကပ္ခြင္႔ မရတာေသခ်ာေနလို႔ ပိုလို႔ေတာင္ အားငယ္သြားမိပါတယ္။ ႀကီးေမလင္းကိုေတာ႔ ကၽြန္မအျမင္မွာ အာက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ဟစ္ေျပာတတ္တဲ႔ အင္ဒိုတရုတ္အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ လို႔ပဲ ျမင္ေနတာမို႔ ရိုစီဘက္က ထင္ျမင္ၿပီး ေျပာတဲ႔ စကားေတြဟာ တဖက္သတ္အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေျပာေနတာလို႔ ပဲ ကၽြန္မေတြးခဲ႔မိတယ္။ ႀကီးေမလင္းေရာ၊ သူ႕ကိုေရာ ၊စႏၵီ ကိုေရာ အခုမွ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးတာမို႔ သူ႔တို႔ရင္ထဲကို ရွိေနတာေတြကို ကၽြန္မ၀င္မဖတ္တတ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ လည္း သူတို႔ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္သက္ဟာ ႏွစ္ခ်ီေနၿပီမို႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို အခ်ိန္တိုတိုေလးနဲ႔ အကဲမခတ္ ႏိုင္ေသးတဲ႔ ကၽြန္မတြက္ သူ႕စကားကို တေလးတစား နားေထာင္ရမွာပါ။ ၿပီးေတာ႔ တလက္စတည္္း ကၽြန္မနားလည္လိုက္တာက မရပ္မနား က်င္လည္ ရံုးကန္ေနရတဲ႔ ေန႔စဥ္အခက္အခဲေတြထဲမွာ သူစိမ္းေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆက္ဆံ ဖို႔ကလည္း တကယ္မျဖစ္မေန လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္ပဲ ဆိုတာ ရိုစီ စကားကို ၾကားၿပီးတဲ႔ အခါ ကၽြန္မတကယ္ သေဘာေပါက္ခဲ႔ရတယ္။  ႀကီးေမလင္းေရာ၊ ရိုစီနဲ႔ စႏၵီ အျပင္ တျခား ကၽြန္မနဲ႔ ပတ္သတ္ရမယ္႔ အင္ဒိုအလုပ္သမားအႀကီးအငယ္မေရြး တစိမ္းေတြပဲမို႔ တစ္ေယာက္တမ်ိဳး မတူညီတဲံ႔ သူတို႔စိတ္ေတြထဲ ကၽြန္မနဲ႔ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္ပါ႔မလား။ အဲ႔ဒီအတြက္ ကၽြန္မကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သံသယရွိေနမိပါေသးတယ္။

                           ကၽြန္မ စက္ရံုေရာက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ သံုးလျပည္႔ခဲ႔ပါၿပီ။ ဘာသာစကားကိုလည္း အေတာ္အသင္႕ နားလည္ ေနေပမယ္႔ ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္သာ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ၿပီး၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တခ်ိဳ႔အေရးႀကီး ကိစၥေတြမွာေတာ႔  ရိူစီနဲ႔ စႏၵီမပါပဲ တစ္ေယာက္တည္း သူမ်ားနားလည္လက္ခံေအာင္ မရွင္းျပတတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ အနားလာမကပ္နဲ႔ ေျပာလည္း အင္ဒိုအလုပ္သမားေတြရဲ႕ “ ႀကီးရိုစီေရ၊ ႀကီးစႏီၵေရ ဒီမွာ ခ်ယ္ရီ ဘာေျပာမွန္းမသိဘူး “ ဆိုၿပီး သူတို႔ဖာသာေအာ္ဟစ္ အကူအညိေတာင္းလို႔ အစ္မတစ္ေယာက္ေယာက္က ၀င္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးလို႔ အဆင္ေျပေနဆဲ လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ေဘာင္းဘီ panty ကိုေတာ႔ အတိုင္းမွန္မွန္နဲ႔ ကၽြမ္းက်င္စြာ ခ်ဳပ္ႏိုင္ၿပီး ၊ေနာက္တဆင္႔ မတက္ခင္မွာ ဆြန္းက ကၽြန္မကို ထုတ္လုပ္မူမွ အထည္ေတြကို အင္ဒို အလုပ္သမားေတြရဲ႕ target (တေန႔ဘယ္ေလာက္ထြက္ရမယ္) နဲ႔ စက္ခ်ဳပ္သြက္ေအာင္၊ ခ်ဳပ္ေၾကာင္းမွန္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း ႀကီးေမလင္းကို ေျပာပါတယ္။ ႀကီးေမလင္းက ကၽြန္မဆီက ႀကိဳးစာခ်ဳပ္ပါ႔မယ္ဆိုတဲ႔ ႏွဳတ္ကတိကို ထပ္မံ ယူအၿပီးမွာ အဲ႔ဒီေန႔က စေနေန႔ ေန႔တ၀က္ျဖစ္တာေၾကာင္႔ ရံုးကကားနဲ႔ အိမ္ကို တန္းမျပန္ပဲ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာသံုးေယာက္နဲ႔ အတူ ႀကီးေမလင္းရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ဂ်ာကာတာကို (shopping )ေစ်း၀ယ္ ထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ပထမဆံုး ႀကီးေမလင္းနဲ႔ အတူ ေစ်း၀ယ္ ထြက္ ရတာမို႕ ကၽြန္မစိတ္အရမ္းလွဳပ္ရွားၿပီး ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရူခင္းေတြကို ေငးေမာကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးေနမိပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက သူက တစ္ပတ္စ္ခါ စေနေန႔ညေန ရံုးဆင္းတိုင္း အစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ ေစ်း၀ယ္ထြက္တတ္ၿပီး ၊ တခါတေလ ရံုးဖြင္႔ရက္ အလုပ္ေတြၿပီးရင္ေတာင္ အပန္္းေျဖရံုသက္သက္ နဲ႔ နာမည္ႀကီးေမာလ္ ေတြ ရွိရာ ဂ်ာကာတာသို႔ ရံုးကား နဲ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္တတ္တတ္တာတဲ႔ အေၾကာင္းပါ။

                      ရံုးကေန ဂ်ာကာတာကို ကားနဲ႔ တစ္နာရီခြဲေလာက္စီးရၿပီး၊ နာမည္ႀကီးေမာလ္ျဖစ္တဲ႔  Senayan city ကိုေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္ အရာရာတိုင္း ဆန္းျပားခမ္းနားလို႔ ေနပါတယ္။  ေမာလ္ထဲမွာတစ္ခန္းခ်င္း ခင္းက်ဥ္းျပသထားတဲ႔ ဆိုင္ေတြေရာက္တိုင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲ “ WOW “ လို႔ ေအာ္ဟစ္ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ သူက ကၽြန္မတို႔စက္ရံုရဲ႕ အားအကိုးရဆံုးနဲ႔ ရာထူးအႀကီးဆံုး ဒီဇိုင္နာႀကီးမို႔ အသစ္ေရာက္တဲ႔ပစၥည္းမွန္သမွ် သူ႔ေလ႔လာစိတ္ကူးပံုေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ လိုက္လံၾကည္႔ ရူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကိုလည္း အလုပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔ underwear ေတြသာမက outer wear အက်ီၤအသစ္ အဆန္းေလးေတြ ေတြ႕တို္င္း  fitting room ထဲ နမူနာအျဖစ္ တစ္ေယာက္က၀တ္ျပရင္း က်န္တဲ႔လူေတြက ခ်ဳပ္ပံုခ်ဳပ္သားနဲ႔ ပတ္တမ္ဘယ္ႏွစ္ခုပါသလဲ၊ ဘာေတြ ဆန္းျပားသစ္လြင္ေနလဲဆိုတာမ်ိဳးကို အၿမဲ အကဲခတ္ေလ႔လာျဖစ္ၾကတယ္။ ေမာလ္ ေတြေရာက္တိုင္း ေလ႔လာျဖစ္တဲ႔ ဆိုင္ေတြက စက္ရံုမွာ ပံုမွန္ ၀ယ္သူေတြျဖစ္ၾကတဲ႔ victoria secret ,  နဲ႔ Maidenform  နဲ႔   Warnaco  ေတြပါ။ စႏၵီေျပာျပခ်က္အရ တျခားစက္ရံုမွာ အပ္ၿပီး သူတို႔ ဆိုင္ေတြမွာတင္ေရာင္းတဲ႔ ဒီဇိုင္းအသစ္အဆန္းေတြကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ ရံုးကျပန္တိုင္း ခုလို ေခတ္မီ ေမာ္အႀကီးႀကီးက ဆိုင္ခန္းေတြမွာ ၀င္ေလ႔လာ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ၾကီးေမလင္းက ပိုက္ဆံလည္းခ်မ္းသာၿပီး လက္လည္းလြယ္သူမို႔ သူႏွစ္သက္တဲ႔ပစၥည္းေတြ႕ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီးႀကီး ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ယူ ၀တ္ဆင္တတ္သူပါ။ သံုး၊ေလးနာရီေလာက္ေစ်းပတ္အၿပီးမွာေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ကို သူက နာမည္ႀကီး ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ညေနစာေကၽြးပါတယ္။  အဲ႔ဒီကေန သူ႕အိမ္ကို အရင္၀င္ပို႔ၿပီးမွ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ေနထိုင္တဲ႔ အေဆာင္ေလးကို ျပန္ေရာက္ ေတာ႔ ညဆယ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။ အန္တီရွယ္လီက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အလုပ္မတူတာမို႔ အေစာႀကီးျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနပံုပါပဲ ။ သူ႕အခန္းမီးေတြအားလံုး မွိတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ဖစ္လပင္းအခန္းတခ်ိဳ႕ဆီက မနက္ျဖန္ရံုးပိတ္ရက္မို႔ အားလံုးစုရံုးၿပီး သီခ်င္းဆိုေနၾကပံုေပၚတဲ႔ ကာရာအိုေက သီခ်င္းသံေလးသဲ႔သဲ႔ကို ၾကားရပါတယ္။

                   အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲၿပီးတာအခါ တနလာၤေန႔မွာ မလြဲမေသြ ႀကံဳေတြ႕ရမယ္႔ အလုပ္အခက္အခဲေတြကိုခဏေမ႔ၿပီး ခုတင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ် ရင္း ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ႔တယ္။

                                                                                                               (ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္….)

                                                                                                                     စုသဲမြန္

                                      

                                                                             (The Ladies’ News Journal အတြဲ(၁)၊ အမွတ္စဥ္(၂၂) )