ေလ်ာက်ခရုေလးရဲ႕ ေသာကအေမွာင္

ေလ်ာက်ခရုေလးရဲ႕ ေသာကအေမွာင္

                  

                     ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္လမ္းဟာ ကၽြန္မတြက္ ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းသလို၊ စိတ္လွဳပ္ရွား ၾကည္ႏူးဖြယ္လည္း ေကာင္းတယ္္။ ဒါေပမဲ႔ ငါးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံကို အၿပီးအပိုင္စြန္႔ လြတ္ဖို႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတြက္ အတူတူူလက္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဆီကေတာ႔ မတူညီတဲ႔ မွတ္ခ်က္ေပးသံေတြ ၾကားခဲ႔ရပါတယ္။

                             “ဒီေလာက္ အၾကာႀကီးလုပ္ခဲ႔ ၿပီး ရာထူးတစ္ ေနရလည္း ရေနၿပီးမွ ဘာလို႔ ျပန္မွာလဲ ခ်ိဳရယ္ ႏွေမ်ာဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။”

                            “ ေနာက္ အလုပ္သစ္ တစ္ခုမွာအခုလို အသားက်ဖု႔ိဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။  နင္ ဒီေရာက္စက အသက္ ႏွစ္ဆယ္္၀န္းက်င္ ၊ အခုဆိုအသက္အစိတ္မွာ ရာထူးတစ္ခုနဲ႔ စက္ရံုကလည္း နင္႔ကိုအားကိုးေနျပီ။ ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားလိုက္ရင္ အသက္ သံုးဆယ္ေလာက္ဆို ဘ၀မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ။”

                             “ အစ္မကေတာ႔ ခ်ိဳ႕ျပတ္သားမူကို အားက်တယ္။ အစ္မဆို ဒီမွာ္လုပ္ ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ေၾသာ္…..လာတုန္းကေတာ႔ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာလိုက္တာ ။ ဘယ္လို လုပ္ၿပီးမ်ား ဆယ္ႏွစ္အထိေနသြားမိပါလိမ္႔ေပါ႔။ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ စိတ္က မျပတ္ျဖစ္ေနေတာ႔ ခုထိ တာ၀န္ေတြနဲ႔ ပိတုန္း။”

                           ဘယ္လိုပဲ သူတို႔ဆီက ကြဲျပားတဲ႔ မွတ္ခ်က္ေတြရပါေစ။ တကယ္တမ္း သူတို႔သိခ်င္ေနၾကတာက ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတဲ႔ ကိစၥပါပဲ။ ကၽြန္မညီမေလး  စေကာ္လား ရွစ္ရတာနဲ႔ ေလးႏွစ္ေလာက္ မိသားစုနဲ႔ ခြဲၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ထြက္သြားရာက မၾကာခင္ အေမက ရက္ဆက္ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာထဲလွဲသြားပါတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုးကို လြမ္းတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ျဖစ္မွာလို႔ စသလိုေနာက္ သလို ေျပာသူက လည္း ေျပာၾက တာေပါ႔။ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး အင္ဒိုနီးရွားေရာက္ေနတဲ႔ ငါးႏွစ္ကာလအတြင္း တႏွစ္ကို ခြင္႔ဆယ္ရက္ပဲ ရၿပီး အ႔ဲဒီရက္ကေလးပဲ မိဘနဲ႔ အတူေနရတာမို႔ ေမေမက ညီမေလးမရွိတဲ႔အခ်ိန္ ကၽြန္မ ျပန္လာၿပီး သူတို႔နဲ႔အတူေနေစခ်င္ပါတယ္။ စာေပနယ္မွာ က်င္လည္ေန တဲ႔ ေဖေဖကေတာ႔  ကၽြန္မ ေမြးျမဴလက္စ ကေလာင္နာမည္ေလးကို ဆက္လက္ရွင္သန္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း

          “ သမီးစာမူေတြ အရင္က မပါဘူးဆို္ တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆံုး သံုး၊ေလးပုဒ္ေတာ႔ ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ဆို တစ္ပုဒ္မွမပါဘူး။ သမီးကလည္း စာေရးဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္ဘူး။  ေရးသမွ် စာေတြလည္း မႀကိဳက္လို႔ မေပးခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း သမီး ကေလာင္နာမည္ေလး ေပ်ာက္ သြားလိမ္႔မယ္။ “

                           လို႔ ခဏခဏ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။

                           ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခက္ခက္ခဲခဲတည္ေဆာက္ထားရတဲ႔ နာမည္ေလး ေပ်ာက္မွာ စိုးတာေရာ သမီး္နဲ႔ အတူေနခ်င္တယ္တဲ႔ ေမေမ႔ဆႏၵနဲ႔ စာေေရးေနတာကိို အၿမဲ ျမင္ခ်င္တဲ႔ ေဖေဖ႔ ဆႏၵေၾကာင္႔ပါ  အိမ္ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာပါ။ မိဘနဲ႔အတူေနျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာ ေမွးမွိန္စျပဳေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ကေလာင္နာမည္ေလးအတြက္   စာေရးးတဲ႔အလုပ္ ကို အလုပ္ တစ္ခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလးေလးစားစားလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မရည္ရြယ္ထားတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ကၽြန္မည ငါးႏွစ္တာလုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဒီဇိုင္နာ အလုပ္ကို ပိုမိုေတာက္ေျပာင္ေအာင္ မြမ္းမံဖို႔  လိုအပ္မယ္႔ သင္တန္း တစ္ခုခု တက္တာမ်ိဳး လုပ္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ကၽြန္မ စိတ္တိုင္းက် ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မယ္႔ စာေပနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခုခု လုပ္ရင္ေကာင္းမလား  ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အေသးစား ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတစ္ခု လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ မေရမရာ စဥ္းစားေန မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ က်န္တာေတြကို ေနာက္မွာထားၿပီး စာေရးတဲ႔ အလုပ္ကိုပဲ ဦးစားေပးလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ပါတယ္။

                   ဒါေပမယ္႔ အင္ဒိုနီးရွားက လုပ္ေဖာက္ကိုင္ဖက္မ်ားအပါအ၀င္ ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္က ကၽြန္မစာေရး တယ္ဆိုတာ ကို မသိၾကတဲ႔ လူတခ်ိဳ႕နဲ႔  စာေရးတဲ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပျဖစ္ေတာင္ ကၽြန္မလိုမထင္မရွား ကေလာင္နာမည္ ကို လံုး၀သိမွာ မဟုတ္တဲ႔ ေဒၚလာခ်စ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ကေတာ႔ အသင္႔တင္႔ လခေကာင္းၿပီး ရာထူးလည္းရွိတဲ႔ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို စြန္႔ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို္ စာေရးဖို႔ ျပန္လာတယ္ဆိုတဲ႔ ဆင္ေျခ ကို ေပးရရင္ ရင္ဘတ္စည္တီးနဲ႔ အေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ ပ်က္လံုး တစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္နဲ႔ တူတယ္။

                        ဒါေၾကာင္႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာကတည္းက အလုပ္ထြက္စာတင္တဲ႔ေန႔ကေန အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ႔ေန႔အထိ သူတို႔အရမ္း သိခ်င္ေနတဲ႔ ဘာလို႔ အလုပ္ထြက္တာလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ကၽြန္မ အသင္႔ေတာ္ဆံုးအေျဖအျဖစ္ မုသားလည္း မဟုတ္တဲ႔

                      “ေမေမ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ”လို႔ ေျပာၿပီး ဟုိေရာက္မွ ကၽြန္မဘ၀တြက္ သင္႔ေတာ္တဲ႔ အလုပ္ ရွာမယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

                     “ ကၽြန္မက စာေရးဆရာမေလ တစ္ႏွစ္မွာ အနည္းဆံုး ၀တၳဳတို သံုးေလးပုဒ္ေတာ႔ မဂၢဇင္းမွာ ပါေနက်၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္က ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ တစ္အုပ္ေတာင္ ထုတ္ျဖစ္ခဲ႔ေသးတာ၊ အခု ဒီေရာက္မွ စာမေရးျဖစ္လို႔ အစ္မရယ္၊ မႏွစ္က တစ္ႏွစ္လံုး တစ္ပုဒ္မွမေရးျဖစ္ဘူးေလ။ အဲ႔ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿ႔ပီး အိမ္ကို အၿပီးျပန္ၿပီး စာပဲေရးေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ”

                      အဲ႔ဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ေတာ႔ အေကာင္းသား၊ ဒါေပမဲ႔  ကၽြန္မ မေျပာရဲခဲ႔တာ အမွန္ပါပဲ (ေျပာမ်ား ေျပာခဲ႔ရင္ လည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္မေရာက္ဘဲ အင္ဒိုနီးရွားက စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုေတာင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာ……)

                      ဒါနဲ႔ပဲကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး တစ္လ ႏွစ္လ စာေရးဖို႔ အားယူတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေလးစားအားက်ရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕စာေတြနဲ႔  စာေရးအားေကာင္းၿပီး အေတြး ေလးေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္တတ္တဲ႔ ကေလာင္ႏု လက္ရာရွင္ေတြ ရဲ႕စာေတြကို  ပိုဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အရင္တုန္းက ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္နဲ႔ အေခ်ာသတ္ ေရးႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္မ အခု စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တင္ေန႔၀က္ကုန္ၿပီး ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အားမလို အားမရျဖစ္ရတာအမွန္ပါ။ အဲ႔ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္မနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တဲ႔ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပေတာ႔

       “ ဒါေတာင္ စာေရးျပတ္သြားတာ တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္မလား။ ဒီထက္ စာေရးျပတ္ရင္ သမီးစာေရးရတာ ပိုခက္သြားမွာ။ ခုမွ အစက ျပန္စေနရေတာ႔ အရင္ေလာက္ေတာ႔ မလြယ္ေသးဘူးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အရွိန္ရသြားပါလိမ္႔မယ္။”

                    ကၽြန္မနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ႔ စာေပမိတ္ေဆြဆရာေတြရဲ႕ အားေပးစကားကို ၾကားရတဲ႔အခါ စာေရးဖို႔ခြန္အားေတြ ျပန္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ အေတာအတြင္း ကၽြန္မကို စာနဲ႔လူနဲ႔ တြဲၿပီးသိတတ္တဲ႔ ပရိသတ္ကလည္း စာေပနယ္၀န္းက်င္ကလူေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီး သူတို႔ကကၽြန္မစာေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမွာမေတြ႕ရေတာ႔တဲ႔အခါ ကၽြန္မဘာေတြ လုပ္ေနလဲဆိုတာကို သိခ်င္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေလာင္ဖူသစ္္စတုန္းက အေဖက အိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ ကိုယ္႔စာေလးေတြကို တစ္ေယာက္တည္း မရဲဲတရဲ လိုက္ေပးရခ်ိန္ ကၽြန္မေရးတဲ႔စာေလးေတြကို ဂရုတစိုက္ဖတ္ၿပီး မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ေပးတဲ႔ ဆရာ အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ကလည္း အခု ကၽြန္မ ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း အေမးခ်င္ ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္မွာပါပဲ။

                       ဒါက သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မေတြ႕တဲ႔အခါ “အခု ဘာလုပ္ေနလဲ” ဆိုတာကို ျပန္အေျဖရ အခက္ဆံုး ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါတယ္။

                       “ကၽြန္မ ၀တၳဳေတြျပန္ေရးေနတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ဘယ္မွမေပးျဖစ္ေသးဘူး”

                        လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ႔ဒီလိုေျပာလုိက္ရမလား။

                        “စာ ႀကိဳးစားေရးရင္း အလုပ္တစ္ခုရွာလုပ္ရမလား စိတ္ကူးေနတာ ဆရာရယ္၊ ကိုယ္က အရင္တုန္းက မိဘ ကို ပိုက္ဆံမွန္မွန္ေပးႏိုင္ခဲ႔ရာကေန အခု လက္ျပန္ျဖန္႔ေနရရင္ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူးေလ”

                            လို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ မၾကာခဏေပၚလာတဲ႔ အေတြးအတိုင္း ေျပာလိုက္ရမလား။ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတကယ္ ေျပာလိုက္ ျဖစ္တာကေတာ႔

                             “ဘာမွေတာ႔ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါဘူး၊ စာျပန္ေရးမလို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ…ဆရာ” ရယ္လို႔ အထစ္ထစ္ အေငါ႔ေငါ႔ မေျပမျပစ္ အေျဖေပးျဖစ္တာပါပဲ။

                             ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္႔ကို စင္တင္ေပးခဲ႔တဲ႔ မဂၢဇင္း နဲ႔ တျခား ေရးေနက်ေနရာေတြမွာ အရင္ကထက္ ေကာင္းတဲဲ႔ စာေတြ ေဖာ္ျပခြင္႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ႔ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေတြျပန္ႀကိဳးစားေရးရင္း စိတ္တိုင္းမက်တဲ႔အခါ ကၽြန္မဟာ စာေပဥယ်ာဥ္မွဴးေတြ   ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သေလာက္ ေအာင္ျမင္တဲ႔ ပန္းတစ္ပြင္႔ ျဖစ္လာရဲ႕လား ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သံသယရွိေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အမ်ားက အထူးသျဖင္႔ ကၽြန္မကို ၀ိုင္း၀န္းျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ႔သူမ်ားက ကၽြန္မကို အခုဘာလုပ္ေနလဲလို႔ ေမးလာတဲ႔အခါတိုင္းမွာ  ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို စာျပန္ေရး ဖို႔ ႀကိဳးစားျခင္းနဲ႔ အသံုးခ်ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျဖရမွာ ၀န္ေလးေနမိတာပါ။  ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မကို “ အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ “ လို႔ အေမးခံရမွာ ကို အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မကလြဲၿပီး ဘယ္သူက သိႏိုင္မွာလဲ။

                     ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး သံုးေလးလသာ ကုန္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္မဂၢဇငိးကိုမွလည္း စာမူမပို႔ျဖစ္ပဲ ေရးလိုက္ ၊ ျခစ္လိုက္နဲ႔ တကိုယ္တည္း ၀တၳဳေရးပြဲကိုသာ တိတ္တဆိတ္ ဆင္ႏြဲေနမိပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း က အဂၤလပ္စကားေျပာသင္တန္းတစ္ခုကို လိုက္တက္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွား ဘာသာစကားကို အေရးေရာ၊ အေျပာေရာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ဌာေနတိုင္းရင္းသားေတြ ၾကားမွာအခ်ိန္တိုင္းသံုးလာခဲ႔တာမို႔ အဂၤလိပ္္စာမွာ ျပန္အားနည္းသြားတာ ကိုယ္႔ဖာသာ သိေနတဲ႔႔ ကၽြန္မတြက္ေတာ႔ ေလ႔လာသင္ယူသင္႔ တဲဲ႔ သင္တန္းတစ္ခုပါ။ 

                         ဒါေပမယ္႔ ႀကိဳးစားၿပီး ၀တၳဳေရးမယ္႔ အခ်ိိန္ေတြကိုဖ႔ဲ ေပးလိုက္ရမွာ စိုးၿပီး သူ႕သင္တန္းကို စိတ္မ၀င္စားဟန္နဲ႔ ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအေၾကာင္းသိတဲ႔ သူ ၊တနည္းအားျဖင္႔ ကၽြန္မစာဖတ္ပရိသတ္လည္းျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ ခ်င္းက   

                     “အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔။ နင္သင္တန္းမတက္ျဖစ္လည္း စိတ္မပါပဲေရးေနရင္ ဘာ၀တၳဳမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ အခု သင္တန္းက နင္တို႔လို စာေရးတဲ႔ သူေတြတြက္အရမ္းသင္႔ေတာ္တယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ကမၻာ႔ျပႆနာေတြအေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ပရဲဇင္႔ေတးရွင္း လုပ္တဲ႔သင္တန္း ၊ အဲ႔ဒါ တစ္ခါတည္း နင္စကားေျပာ လည္းတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မူ ရွိလာမယ္။ ၿပီးေတာ႔ အပတ္စဥ္ ဆရာမေပးတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ  ၊ သတင္းေတြ အခ်က္အလက္ေတြကို  အင္တာနက္ကေန ကိုယ္႔ဖာသာ ရွာၿပီး မွတ္စုထုတ္ရလို႔႔ ဗဟုသုတလည္း ရလာမယ္။ ဒီသင္တန္းမွမတက္ရင္ ဘယ္သင္တန္းတက္အုန္းမွာလဲ။ ”

                       သူေျပာေနတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဒါ႔အျပင္ တကယ္ႏိုင္ငံျခားသားအစစ္(native speaker) နဲ႔သင္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္(certificate) လည္းရအုန္းမယ္႔ ဒီအခြင္႔အေရး ကို ကၽြန္မလက္မလြတ္ခ်င္တာေၾကာင္႔ သူေျပာသလိုပဲ သူနဲ႔အတူ သင္တန္းလိုက္တက္ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း သင္တန္းမွာ လူေတြအားလံုးက အသက္ကန္႔သတ္မ ထားလို႔ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ အလုပ္ခြင္ထဲက လူႀကီးေတြေရာ အရြယ္စံုပါၾကေပမယ္႔ အဂၤလိ္ပ္စာ အေျခခံကေတာ႔ အေတာ္ေလး ေကာင္းၾကတာမို႔ အရည္အခ်င္းေတြအားလံုးက သူမသာ ကိုယ္မသာ။ အားလံုးထဲမွာ ကၽြန္မကသာ အဂၤလိပ္စာ သဒၵါ(ဂရမၼာ) ေတြေမ႔ၿပီး စာေၾကာင္းေတြလည္းမဆက္တတ္တာမို႔ လူေတြေရွ႕မွာ စကားထြက္ေျပာတိုင္း အရွက္မကြဲရေအာင္ အိမ္မွာ ကတည္းက မွန္ေရွ႕မွာအခါတစ္ရာေလာက္ႀကိဳၿပီးေလ႔က်င္႔ရသူပါ။ သူမ်ားေတြ ပရိုနမ္ေဇးရွင္းက အေမရိကန္လို အေနာက္ႏိုင္င ံႀကီး တစ္ခုခုကိုမ်ား ေရာက္ေနသလားလို႔ ထင္မွတ္မွားရေလာက္ေအာင္ ရႊတ္ရွက္ဒြက္ဒင္ၾကတာကို အံ႔ၾသေငးေမာရတိုင္း ကၽြန္မအလွည္႔မွာေတာ႔ ပုဇြန္္ေတာင္ေစ်းရွင္းအဆင္႔နဲ႔ လူတန္းေစ႔ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားရတယ္။ တစ္ပတ္မွာသံုးရက္တက္ရတဲ႔ အဲ႔ဒီသင္တန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေရြးခ်ယ္ၿပီးေျပာရတဲ႔ ေခါင္းစဥ္အတြက္ အိမ္ကေန ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သြားခြင္႔လည္းရသလို အခ်ိန္ကလည္း  ႏွစ္မိနစ္မွ ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပဲ ေျပာရတာမို႔  ကၽြန္မႀကိဳတင္စိုးရိမ္ခဲ႔တဲ႔ အခက္အခဲေတာ႔ မရွိပါဘူး။   ဒါေပမယ္႔  debate (ေခၚ)စကားေရလုၿပိဳင္ပြဲမွာေတာ႔ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲ ထားတာမို႔ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္႔ ကိုယ္႔တစ္ဖြဲ႔လံုးရွံဳးမွာ ၊အမွတ္နည္းမွာ မလိုလားတဲ႔ အတြက္ ႀကိဳးစားအခ်ိန္ေပး ေလ႔လာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တစ္ပတ္တစ္ခါလုပ္တဲဲ႔ အဲ႔ဒီစကားေရ လုၿပိဳင္ပြဲမွာ ၿပိဳင္ဖက္အဖြဲ႔ကိုအႏိုင္ရဖုိ႔ အင္တာနက္ကေနတဆင္႔ သက္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးလိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သတ္သမွ် အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြေလ႔လာက်က္မွတ္ရင္းနဲ႔ သင္တန္းတက္တဲ႔ သံုးလတာ ကာလအတြင္း စာျပန္ေရးမယ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ကေလးက ေရစုန္ေမ်ာသြားပါေလေရာ။ အဲ႔ဒီကာလမွာလည္း လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္  ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုး ေမးခြန္းက ပိုၿပီးေတာ႔ေတာင္ အရွိန္ျမင္႔ ေျခာက္လွန္႔လာေနပါေရာလား။

                                 “စာေတြလည္း မေတြ႕ဘူးေနာ္၊ အၿပီးျပန္လာတာဆို အခု ဘာလုပ္ေနတာလဲ”

                                    ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ိဳးေပါ႔ ၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မအိမ္္ျပန္ေရာက္တာ ငါးလသာၾကာသြားတယ္။ ဟိုတစ္စ ၊ ဒီတစ္စ မၿပီးမျပတ္တဲ႔ ၀တၳဳေတြကို အဆံုးမသတ္ရေသးသလို၊ သင္တန္းတက္လိုက္ေတာ႔လည္း ထင္တဲ႔အတိုင္း စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားအားယူေနတ႔ဲ ကၽြန္မ ရဲ႕ အခ်ိန္ေလးေတြကို မျဖစ္မေနဖဲ႔ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာက သင္တန္း ဖြင္႔ၿပီး ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ပါေၾကာင္း  certificate (သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္) နဲ႔ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးလို႔ ရတာမ်ိဳးမဟုတ္သလို၊ စာေပနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကို လည္း “ေရာ.အင္႔ “ ဆိုၿပီး လက္ထဲ အတင္းထည္႔ ရာထူူးလြဲလို႔ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ စာေပကို မခ်စ္တတ္သူေတြ၊ စာဖတ္ျခင္းကို မႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္မဘ၀ ရဲ႕လက္ရွိအေနအထား အတြက္ သူတို႔ေမးတဲ႔ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ႏွုႈတ္ဆံြအေနရဆဲပါ။

                                  “သင္တန္းမွာ ယူက အင္ဒိုမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္လို႔ မိတ္ဆက္သြားတယ္ေနာ္။ ဘာအလုပ္ခဲ႔ တာလဲ။ ” သင္တန္းတက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေလးက ကၽြန္မကို စိတ္၀င္စားစြာ အင္တာဗ်ဴးပါတယ္။

                                   “ဒီဇိုင္နာပါ”

                                     “ ဟယ္ မိုက္တယ္”

                                    “ဒါေပမယ္႔ တို႔က underwear ဒီဇိုင္နာ။ outwear ဆို မကၽြမ္းလွေတာ႔ ျပန္လုပ္စားဖို႔ မလြယ္ပါ ဘူး“

                                    “ဟုတ္လား။ ဒါဆို ယူအခု ဘာလုပ္ေနလဲ”

                                    “ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ စာေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္ ”

                                    “ စာေရးတယ္ဟုတ္လား။ နာမည္အရင္းနဲ႔ပဲ ေရးတာလား။ ဘာေတြေရးတာလဲ“

                                     ကၽြန္မက ကေလာင္နာမည္ကို ေျပာျပၿပီး၊ ဘ၀ထဲက ျဖစ္ပ်က္ေလ႔ရွိတဲ႔အေၾကာင္းေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္ၿပီးေရတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာေတာ႔ သူက ႏွဳတ္ခမ္းေလးဆူရင္း။

                                      “ယူ႕ကေလာင္နာမည္ကလည္း ရိုးလိုက္တာ။ တို႔ေတာ႔တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဟီဟီ ။တကယ္ဆို နာမည္ရင္းေလးကမွ ပိုလွေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ။ တို႔ကို ရွင္းျပပါအုန္း။ နားမလည္လုိ႔“

                                      သူနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုထပ္ရွင္းရမွန္းမသိတာနဲ႔ နာမည္ႀကီး ဘ၀သရုပ္ေဖာ္စားေရးဆရာ သံုးေလးေယာက္နာမည္ကို ရြတ္ျပရင္း ၊သူတို႔ေရးတဲ႔ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳန္းၿပီးေျပာျပလိုက္ေတာ႔ သူထပ္ေျပာလာတဲ႔ စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မကိုယ္႔နဖူးကိုသာ ရိုက္ခ်လိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။

                                       “ သူတို႔ကိုလည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူးလို႔၊ သူတို႔ ဘာေတြေရးမွန္း မသိဘူး။ ဖတ္လည္း မဖတ္ဖူးဘူး”တဲ႔ေလ

                                      ကၽြန္မသင္တန္းတက္တဲ႔ ကာလမွာ ေတြ႕တဲ႔လူေတြက ေတာ္ၾကပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ႏူကလီးယားအေၾကာင္း ၊ ႏူကလီးယား ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္။ ႏူးကလီးယားကို သံုးျခင္းျဖင္႔ ဘယ္လို အက်ိဳးဆက္ေကာင္းနဲ႔ ဆိုးေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲဆိုတာ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေျပာျပႏိုင္တဲ႔ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ (ႏူကလီးယားကို ဘယ္လို ဖန္တီးထုတ္လုပ္တယ္ဆိုတာေတာင္ သိခ်င္သိမယ္႔သူေတြ) ဒါ႔အျပင္ ဓါတ္ေျမၾသဇာသံုးျခင္းျဖင္႔ အပင္ေတြ ႀကီးထြားမူႏွဳန္းျမန္ဆန္ၿပီး ၊သီးႏွံေတြ အထြက္ႏွႈန္းတိုးေပမယ္႔ လူေတြအတြက္ ေဘးဥပါဒ္အႏၱရာယ္ နဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ ေရာပါကပ္ဆိုးေတြကို အပင္ေတြကတဆင္႔ ရလာႏိုင္ေၾကာင္းေျပာတဲ႔ အစီရင္ခံ တင္ျပခ်က္ေတြ က တကယ္႔ အံ႔မခန္းပါပဲ ။       ဒါေပမယ္႔ အမ်ိဳးသာစာေပဆုရ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမရဲ႕နာမည္အျပင္၊လက္ရွိ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ လိုင္း မွာေအာင္ျမင္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ စာေတြနာမည္ေတြ ကို မၾကားဖူးဘူးဆိုတာကေတာ႔ ကၽြန္မသူတို႔ကို အလြန္ စိတ္ပ်က္သြားမိ ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း  ကၽြန္မကို သူတို႔မသိလည္းအေရးမႀကီးေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မစာေတြ မဖတ္ဖူးလည္း အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မေလးစားအားက် ရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕နာမည္ေတြကိုေတာင္ ရိုးရိုးမၾကားဖူး တာေတာင္မဟုတ္၊ တခါမွကို မၾကားဖူးတာတ႔ဲ။ သူတို႔ြ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ၊ ၾကားဖူးသည္ ျဖစ္ေစ၊ မၾကားဖူး သည္ျဖစ္ေစ။ စာေရးဆရာ ဆိုတာ ကေတာ႔ ကိုယ္ေမြးျမဴခဲ႔တဲ႔ ကေလာင္နာမည္ေလး ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္႔မွာ တာ၀န္အရွိဆံုး။ ဒီလိုပဲခံံ ယူခဲ႔လို႔ ေရွ႕ကဆရာ၊ဆရာမေတြက လည္း ကၽြန္မတို႔ေလ႔လာႏိုင္မယ္႔ အတုယူႏိုင္မယ္႔ စာေတြ အမ်ားႀကီး  ခ်န္ထား ေပးခဲ႔တာ ပါ။ စာေရးဆရာ ခ်ျပတဲ႔ ေစတနာကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေရးသူမွာ အစြမ္းအစရွိဖုိ႔ လိုသလို၊ ဖတ္သူမွာလည္း စိတ္၀င္စား မူလိုပါတယ္။ ကရားအိုးထဲ ဘယ္ေလာက္ျပည္႔ျပည္႔ ခံတဲ႔ခြက္က ေသးလြန္းေနရင္လည္း ဘယ္လို ျဖည္႔ေပးလို႔ ရမလဲေနာ္။

                         “ ဘာေၾကာင္႔ စာေရးဆရာလုပ္တာလဲ လို႔ေမးရင္ ငါတို႕ကအမ်ားနဲ႔ မတူပဲစိတ္ထားႏူးညံ႕လို႔ကြ ၊ ၿပီးေတာ႔ ငါတို႔မွာ စိတ္ကူးေတြကို ပံုေဖာ္ႏိုင္တဲံ႔ အစြမ္းသတၱိရွိလို႔ ေပါ႔လို႔ ခပ္ရဲရဲႀကီးေျဖလိုက္စမ္းပါ။ ငါတို႔ေတြ က ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေရးေနတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံရေအာင္လည္း ေရးေနတာမဟုတ္ဘူး။ မေရးပဲ မေနႏိုင္ လို႔ ေရးေနရ တာလို႔ ေျပာလိုက္စမ္းပါကြာ”

                           တကၠသိုလ္မွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ကၽြန္မ ၀တၳဳေလးေတြ တစ္ပုဒ္စ ၊ႏွစ္ပုဒ္စ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရစဥ္ ၊ စာေရးတဲ႔ ေနရာမွာေရာ၊ အတန္းမွာပါ စီနီယာက်သူ အစ္ကို တစ္ေယာက္ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားမ်ားစဥ္မွာ အားေပးခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကို ႀကီးရဲ႕ စကားက ခုထိ ကၽြန္မနားထဲမွာ ၾကားမိေနဆဲပါ။ သူေျပာတဲ႔ စကားတိုင္းက မွန္လြန္းလွပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မနားထဲ စြဲေနခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ သူတို႔ကို စာေပနယ္မွာ မေတြ႕ရေတာ႔လု႔ိ တျခား ကေလာင္နာမည္ သစ္ ေတြနဲ႔မ်ား စာေတြဆက္ေရးေနေသလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာေရးဆရာ ဆိုတာ သူေျပာသလိုပဲ စာမေရးပဲ မေနႏိုင္လို႔၊ စာေရးခ်င္လြန္းလို႔ ေရးေနၾကတဲ႔လူေတြမဟုတ္လား။ ဒါဆို စာေရးဆရာလို႔ ခံယူထားတဲ႔ ကၽြန္မကေရာ “ ဘာလုပ္ေနလဲ” လို႔ေမးခံရရင္ “ စာေရးေနတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖရမွာ ဘာကိုမွ အားငယ္စရာ။ သိမ္ငယ္စရာ၊ ရွက္ရြံစရာမလိုဘူး လို႔ ထင္ပါတယ္ေလ။

                           တစ္ရက္ေတာ႔  အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွဴကိုသြားရင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး ၊မဆံုဖူးတဲ႔ လူေတြန႔ဲ အတူတူ တစ္၀ိုင္းတည္း ထိုင္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ထိုင္၀မ္ (တရုတ္-တိုင္ေပ)ကို သြားလိုက္၊လာလိုက္ အလုပ္လုပ္ေနသူမို႔ အလွဴရွင္က ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ထိုသူက

                            “ အဲ႔ဒီလို ျပန္လာတဲ႔သူေတြက လခစားလည္းမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔လည္းအဆင္မေျပ ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး အရင္အလုပ္ရွိရာ ကို ပဲ ျပန္ထြက္ၾကရတာပါပဲ။  က်ဳပ္တို႔ အသိေတြထဲမွာလည္း အဲ႔လိုႀကီးပဲ ။ မဟုတ္ရင္ ဒီမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနမွာေလ.။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ”

                              တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ႔ သူရဲ႕ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္  စကားက ကၽြန္မကို ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေျပာေစခ်င္တာကို မသိက်ိဳးူကၽြံျပဳရင္း

                           “ ျပန္ထြက္ျဖစ္တယ္၊မထြက္ျဖစ္ဘူး ဆိုတာေတာ႔ က်ိန္းေသေျပာလို႔ မရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သြားျဖစ္ရင္ေတာ႔ အရင္အလုပ္ရွိရာကိုေတာ႔ ျပန္သြားျဖစ္မယ္မထင္ေတာ႔ပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ စာေတြေရးေနလို႔ ကၽြန္မ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္မရွိပါဘူးရွင္။ ’

                               ကၽြန္မစကားကို ၾကားေတာ႔ သူတို႔လည္းအနည္းငယ္အံ႔အားသင္႔သေယာင္၊ အိမ္ရွင္ကလည္း အားနာပါးနာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕မွဳန္၀ါး၀ါးကေလာင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာကို တ၀ိုင္းလံုးက လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက အကဲခတ္သလို ကၽြန္မဆီ စုၿပံဳေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္မစာေရးဆရာမတကယ္ပီသသြားၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ  ကၽြန္မရဲ႕အၿပီးမသတ္ႏိုင္တဲ႔ ၀တၳဳေတြကို ခဏေဘးခ်ထားၿပီး ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ အတိုင္း ခု၀တၳဳကို ေရးခ်ပစ္လိုက္ပါတယ္။

             တကယ္လို႔ ဒီ၀တၳဳေလး မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ပါလာခဲ႔ရင္ ပထမဆံုး အယ္ဒီတာကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို စာေရးဖို႔ အၿမဲ အားေပးေနတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ ကၽြန္မေလးစားရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြအျပင္၊ စာေတြဆက္ေရးဖို႔ အၿမဲ သတိေပးေနတဲ႔ စာေရးေဖာ္ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ေၾသာ္ ..ၿပီးေတာ႔ အေရးႀကီးဆံုးလူကေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြတိုင္း ဘာေတြလုပ္ေနလဲ လို႔ ေမး ေနတဲ႔သူေတြအတြက္ ဒီ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေအာင္ ကူညီသူ မ်ား အျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္း ႀကံဳတိုင္း ေျပာလိုက္ပါရေစရွင္။           ။

                      

                                                                                                                  (ကလ်ာ မဂၢဇင္း ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၂)